Η κληρονομιά του τρομοκράτη και κομουνιστή Νέλσον Μαντέλα

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Ένα ακόμη κείμενο προς τιμήν του αγωνιστή της ελευθερίας Νέλσον Μαντέλα είναι πλεονασμός. Και ειλικρινά τι περισσότερο διαφωτιστικό θα μπορούσε να προσθέσει κανείς σε όλα αυτά που γράφηκαν και γράφονται; Δύο όμως δηλώσεις από δυο ηγέτες, έναν εν ενεργεία και έναν πρώην, έγιναν αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί.

Η πρώτη προέρχεται από τον Τσέχο Πρωθυπουργό Τζίρι Ρουσνόκ και η άλλη από τον τέως Πρόεδρο Κλίντον. Και οι δυο αυτές δηλώσεις είναι χαρακτηριστικές της υποκρισίας, της διπροσωπίας και του απόλυτου κυνισμού που διέπουν τις διακρατικές σχέσεις. Τα αδύναμα κράτη και λαοί έπρεπε να είχαν προ πολλού πονηρευτεί από  το ιστορικό της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, των οποίων εγγενές  στοιχείο και απαραίτητο εργαλείo υπήρξαν ο ρατσισμός και η ανελευθερία.

Αλλά οι αδύναμοι συνεχίζουν δυστυχώς να  εναποθέτουν φρούδες ελπίδες σε αυτούς (και τους νεροκουβαλητές τους) που ιστορικά επέβαλαν τον ρατσισμό και την ανελευθερία και που σήμερα με «νεωτεριστικές» και «εκσυγχρονιστικές» αντιλήψεις και μεθοδεύσεις (και στρατούς χρησίμων ιθαγενών ηλιθίων και επιτήδειων κοιλιόδουλων) συνεχίζουν να τις εφαρμόζουν, καταφρονώντας λαούς και  κράτη και πλουτίζοντας απομυζώντας το βιός τους και τους φυσικούς τους πόρους.

Ίσως λοιπόν να είναι χρήσιμο, με τον Μαντέλα παράδειγμα, να υπογραμμισθούν κάποιες διαχρονικές συμπεριφορές των ισχυρών ώστε αδύναμοι λαοί και κράτη να μήν παρασύρονται απο τους λογής λογής καλοθελητές της Δύσης και τα κροκοδείλια δάκρυα τους, οπως αυτά που μας κατακλύζουν τις μέρες αυτές και που θα μας πλημμυρήσουν  στις 15 του μηνός, μέρα της κηδείας του Μαντέλα.

Η περίπτωση του Τσέχου Πρωθυπουργού δεν αξίζει πολύ σχολιασμό αλλά είναι δηλωτική της υποκρισίας και διπροσωπίας παραγόντων της διεθνούς πολιτικής. Ο Τσέχος ηγέτης εξέφρασε μεν δημόσια τη «βαθιά του οδύνη» προς την οικογένεια και το λαό της Νοτίου Αφρικής για το θάνατο του Μαντέλα, αλλά παραδέχθηκε κατ’ ιδίαν ότι θεωρούσε μεγάλη αγγαρεία να παρευρεθεί στην κηδεία του εκλιπόντος και προσπαθούσε να βρεί τρόπο να «γλιτώσει» το ταξίδι. Δυστυχώς για αυτόν, το μικρόφωνο ήταν ανοιχτό όταν μιλούσε και έτσι πληροφορήθηκε όλος ο κόσμος πόσο πραγματική υπήρξε η «οδύνη» και η «εκτίμησή» του για τον εκλιπόντα και για τα εκατομμύρια των Αφρικανών συμπατριωτών του που ζούσαν αιώνες με τη μπότα του λευκού εξουσιαστή στο σβέρκο τους.

Είναι όμως μια τηλεοπτική δήλωση του Κλίντον ως εκπροσώπου των ΗΠΑ, του κράτους που διατυμπανίζει οτι οι δικές του αξίες είναι οικουμενικές, που αξίζει πραγματικά να σχολιασθεί και να αναλυθεί με βάση τα ιστορικά δεδομένα γύρω από τον οικουμενικό αγώνα του Μαντέλα, που ήταν ένας αγώνας υπέρ της δημοκρατικής και οικουμενικής αρχής «ένας άνθρωπος, μια ψήφος». Αυτός υπήρξε ο αντιρατσιστικός αγώνας του αφρικανού μαύρου ηγέτη και η κληρονομιά που αφήνει.

«Όταν μιλούσε ο Μαντέλα» δήλωσε ο Κλίντον, «τα μάτια του έβλεπαν την ψυχή σου». Ποια ψυχή όμως; Του Κλίντον ή της Αμερικής; Και τι ακριβώς έβλεπαν; Και ίσως πιο σωστά, έβλεπαν την ψυχή ενός ατόμου ή της Δύσης ευρύτερα, με ηγέτιδα την Αμερική και η οποία Ατλαντική Δύση θεωρούσε τον λαό του Μαντέλα υπάνθρωπους και τον ίδιο, επιπλέον, κομουνιστή και τρομοκράτη; Η πραγματικότητα είναι μια και είναι τούτη: ο αγώνας του Μαντέλα, «ένας άνθρωπος μια ψήφος», ο αντιρατσιστικός αυτός αγώνας, καταπολεμήθηκε βάρβαρα και ύπουλα για δεκαετίες από τις κυβερνήσεις της Δύσης, με τις κυβερνήσεις Βρετανίας και ΗΠΑ επικεφαλής της εκστρατείας αυτής που παρείχε στο ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής κάθε μορφής αρωγή και στήριξη. Και όλα αυτά μέχρι το τέλος σχεδόν της δεκαετίας του 1980! Τότε που στη  Βρεττανία κυριαρχούσε η Θάτσερ και στη Αμερική ο Ρεήγκαν. 

Τότε που η Θάτσερ έκανε πόλεμο στη Αργεντινή και ο Ρεήγκαν εισέβαλε στη Γρανάδα.  Τότε που σφιγτοαγγαλιασμένοι και οι δυό αγιοποίησαν  τον οικονομικό νεο-φιλελευθερισμό (της  Σχολής του Σικάγο), που το 1987 μας έφερε τη πρώτη μεγάλη παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, το 1997 τη δεύτερη και το 2008 αυτή που ακόμη βιώνουμε και πού αποδομεί συστηματικά το κράτος πρόνοιας που χτίσθηκε μεταπολεμικά και πτωχοποιοί  ραγδαία τις απανταχού  κοινωνίες.

Η πρώτη σύλληψη του Μαντέλα το 1962, όταν επέστρεψε κρυφά στη Νότιο Αφρική για τον ένοπλο αγώνα απο τη Αιθιοπία όπου εκπαιδεύτηκε, έγινε δυνατή από πληροφορίες που παρείχαν στο ρατσιστικό καθεστώς οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας. «Κομουνιστής» χαρακτηρίστηκε τότε ο Μαντέλα από το ρατσιστικό καθεστώς, όπως και από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον. Και όταν ο ένοπλος αγώνας κατά του καθεστώτος φούντωσε, χαρακτηρίσθηκε και τρομοκράτης μαζί με την οργάνωσή του , το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (African National Congress).

Στην Αμερική του Κλίντον, ειδικά, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο τοποθετήθηκε στον κατάλογο που διατηρούσαν οι Αμερικανοί για τρομοκρατικές οργανώσεις επί Προεδρίας Ρέηγκαν (1986) κατόπιν αιτήματος του ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής. Ο Μαντέλα,  ως αρχηγός ήταν επίσης καταχωρημένος σε ανάλογο ατομικό κατάλογο τρομοκρατών που διατηρούσαν οι Αμερικανοί. Και ενώ ο Μαντέλα απελευθερώθηκε το 1988 και αφού κατέρρευσε το ρατσιστικό καθεστώς και ο Μαντέλα εξελέγη Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής (1994 ), το όνομά του ως «τρομοκράτη» παρέμεινε στον κατάλογο μέχρι το 2008.  Διατηρήθηκε εκεί επί Προεδρίας Μπούς (πατέρα), επί Προεδρίας Κλίντον, στη ψυχή του οποίου έβλεπε ο Μαντέλα και δεν αφαιρέθηκε παρά το 2008 επί Προεδρίας Μπούς (υιού)!

Η πραγματικότητα είναι μια και είναι τούτη: χωρίς την ένοπλη συμπαράσταση των Κουβανών και του Κάστρο στις δεκαετίες 1970 και 1980 προς τα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα , οπως το Αφρικανικό  Εθνικό Κονκρέσσο και του γεγονότος οτι Κουβανοί στρατιώτες κατίσχυσαν τις δυνάμεις του ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής στις περιοχές της Αγκόλας, της Μοζαμβίκης και της Ναμίπιας, ο αγώνας όλων των Αφρικανών και του Μαντέλα κατα του ρατσισμού και του καθεστώτος απαρτχάιντ (apartheid) δεν θα δικαιώνετο . Το λέει ο ίδιος ο Μαντέλα. Μέσα απο τη φυλακή,το Μάρτιο του 1988, έγραφε οτι χωρίς την Κούβα δεν θα υπήρχε “απελευθέρωση της ηπείρου και του λαού μου απο τη μάστιγα του απαρτχάιντ “(from the scourge of apartheid).

Το ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής άρχισε να καταρρέει τέλη της δεκαετίας του 1980. Μαζί με τις στρατιωτικές πιέσεις των Κουβανών, ανθρωπιστικά κινήματα στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο άρχισαν οργανωμένα και αποτελεσματικά να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους ντροπιάζοντάς της καθημερινά. Στην Αμερική, ειδικά, και παρά τη πεισματική αντίθεση της κυβέρνησης Ρεήγκαν, το Κογκρέσο επέβαλε αποτελεσματικές   κυρώσεις κατά της Νοτίου Αφρικής. Μή έχοντας άλλη επιλογή οι κυβερνήσεις της Ατλαντικής Δύσης, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, έκαναν τη ανάγκη αρετή. Εγκατέλειψαν το ρατσιστικό καθεστώς που αναγκάσθηκε να συμβιβαστεί με τη οικουμενική αρχή “ένας άνθρωπος μια ψήφος”.

Η μεγάλη πλειοψηφία των Δυτικών ηγετών που τις μέρες αυτές τρέχουν στη Μαύρη Ηπειρο για να τιμήσουν τον ηγέτη της, δεν δικαιούνται να βρίσκονται εκει λογω του αμαρτωλού παρελθόντος των ιδίων και των κρατών τους. Και ομως δεν λειπει σχεδόν κανείς. Δεν είναι “πολιτικα ορθό”να απουσιάζουν. Και κάποιοι απο αυτούς οσονούπω θα κινούν παρασκηνιακά τα νήματα για τη καταπάτηση, στη Κύπρο για παράδειγμα, της κληρονομιάς του Μαντέλα , “ένας άνθρωπος μια ψήφος”, με τη προσπάθεια επιβολής ενός αντιδημοκρατικού και ρατσιστικού καθεστώτος που κυοφορείται. Το καθεστώς αυτό  θα είναι η κυπριακή εκδοχή του απαρτχάιντ. Και μάλιστα “διεθνώς εγγυημένη”. Και με μερίδα των εκει ιθαγενών να τους στρώνει το χαλί και δουλικά να τους χειροκροτεί.

Υστερόγραφο: Το 1992 ο Μαντέλα αρνήθηκε να αποδεχθεί το βραβείο Ατατούρκ για την Ειρήνη ( Ataturk Peace Price). Δικαιολογώντας τη απόρριψη, η ανακοίνωση του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου έλεγε: “Ο Νέλσων Μαντέλα αφιέρωσε όλη του τη ζωή υπηρετώντας τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη ελευθερία απο την καταπίεση.” Γι’ αυτό δεν θα δείτε μεγαλόσχημους τουρκαλάδες στη Νότιο Αφρική τις μέρες αυτές.

Εφημερίδα "Φιλελεύθερος" 15/12/2013   και   Mignatiou

Απάντηση-σχόλιο στο άρθρο του κ. Μάριου Ευρυβιάδη 

 

        Οι Κύπριοι «ιθαγενείς» και ο πεπολιτισμένος και «αντιστασιακός» Μάριος, η

              κληρονομιά του Μαντέλα και οι Τουρκαλάδες (και πράσινα άλογα).

Του Άντη Ροδίτη

            Αναφέρομαι σε άρθρο του καθηγητή του Παντείου κυρίου Μάριου Ευρυβιάδη που δημοσιεύεται σήμερα, μέρα της κηδείας του Μαντέλα, στον «Φιλελεύθερο» και στην ειδησεο-αρθρογραφική ιστοσελίδα του κ. Μιχαήλ Ιγνατίου. Ο δεύτερος λογοκρίνει και κόβει ανελλιπώς κάθε σχόλιο με το οποίο διαφωνεί στην ιστοσελίδα του, όπως και ο «Φ» αυθαίρετα και ετσιθελικά δεν δημοσιεύει άρθρα στα οποία δεν θα μπορούσε να αντιτάξει επιχειρήματα αν παρίστατο ανάγκη. Η εποχή, όμως, της απόλυτης εξουσίας και ασυδοσίας των εκδοτών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το διαδίκτυο δεν είναι μόνο αρνητική εξέλιξη. Στέλνω, λοιπόν, αυτό το κείμενο διαδικτυακώς σε όσους έχω τις διευθύνσεις και  υπολογίζω ότι έχουν ένα ενδιαφέρον για το θέμα.                                                                    

            Μερικά μοτίβα «δημοκρατίας», «αντίστασης» και «επαναστατικότητας», που στην ουσία υπηρετούν τους εχθρούς μιας αληθινής δημοκρατίας κι ελευθερίας του λόγου, παίζονται εδώ και δεκαετίες από βολεμένους παίχτες, που έχουν παραδοθεί αμαχητί στον χωρισμό τής πραγματικότητας σε δύο δήθεν ξεχωριστά στρατόπεδα, των καλών από τη μια και των κακών από την άλλη, όπου οι «παίχτες» επιλέγουν μόνοι τους και ανεξέλεγκτα να φορέσουν τη στολή ή το καπέλο των «καλών»!

            Πώς ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό δεν είναι εύκολο να καταδειχθεί, αν και μια έγκυρη ένδειξη είναι η καταφυγή τους μόλις τα βρουν σκούρα στη λογοκρισία. 

            Στο άρθρο του στον «Φ» και στην ιστοσελίδα Ιγνατίου, ο κ. Ευρυβιάδης παρουσιάζεται ως ο «πονηρεμένος» που ειδοποιεί τους «ιθαγενείς» που κοιμούνται ότι: «Τα αδύναμα κράτη και λαοί έπρεπε να είχαν προ πολλού πονηρευτεί από  το ιστορικό της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, των οποίων εγγενές  στοιχείο και απαραίτητο εργαλείο υπήρξαν ο ρατσισμός και η ανελευθερία».  

Οι ιθαγενείς, βέβαια, όντως κοιμούνται αλλά μόνο στο μέτρο που δέχονται  τον ίδιο τον καθηγητή Ευρυβιάδη ως τον «ξύπνιο», που απλώς επαναλαμβάνει όσα ήδη από καιρό οι ίδιοι όχι μόνο γνωρίζουν αλλά έχουν ζήσει και στο πετσί τους, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις από εκείνους που υπερασπίζεται ο κ. Ευρυβιάδης. «Ξυπνώντας» τους, τάχα τώρα, γι’ αυτά που ήδη γνωρίζουν απλώς επαναλαμβάνει το γνωστό «πατριωτικό», λαϊκίστικο μοτίβο που τον διατηρεί στη θέση του δήθεν αφυπνιστή των άλλων, του «πονηρεμένου» και του «αντιστασιακού», στην πραγματικότητα, όμως, του επίδοξου εξουσιαστή τους. Από το εκτός πολιτικής εξουσίας σημείο όπου βρίσκεται  (για την ώρα) αποσκοπεί απλώς στην κατάκτησή της από την πολιτική παράταξη στην οποία ανήκει ή τοποθετεί εαυτόν. Ότι η «δημοκρατία» την οποία ευαγγελίζεται είναι η ίδια με εκείνην που κατηγορεί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από έναν σκεπτόμενο, κριτικό νου (αν άφησαν κανέναν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι λογοκριτικές ιστοσελίδες τύπου Ιγνατίου), που θα διαβάσει προσεκτικά το άρθρο του.

 Αφού τα βάζει με τις ΗΠΑ ότι «διατυμπανίζουν» μεν κάποιες «οικουμενικές αξίες» χωρίς, όμως, να τις εφαρμόζουν, παραδέχεται τελικά ότι «το Κογκρέσο επέβαλε αποτελεσματικές κυρώσεις κατά (του ρατσιστικού καθεστώτος) της Νοτίου Αφρικής»! Αλλά, προσέξτε, το Κογκρέσο συμπεριφέρθηκε έτσι, λέει, μόνο από ανάγκη κι όχι από αρετή! Η αρετή ήταν με την πλευρά της… Κούβας, που συμπαραστάθηκε «στις δεκαετίες 1970 και 1980 προς τα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα» κι εξανάγκασε το Κογκρέσο να συμπεριφερθεί δημοκρατικά! Ο αγώνας του Μαντέλα, λέει, ο Ευρυβιάδης, ήταν «υπέρ της δημοκρατικής και οικουμενικής αρχής “ένας άνθρωπος, μια ψήφος”», ενώ των ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν είναι. 

            Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ούτε του καπιταλισμού ούτε του κομμουνισμού (όπου εφαρμόζεται ακόμα) αποτελεί απαραβίαστη «αρχή» – έστω κι αν ο ένας καταφέρνει να κρύβεται καλύτερα ή να είναι περισσότερο τρυπημένος από τον άλλο υπέρ της αληθινής δημοκρατίας!

            Αυτό, όμως, αποκαλύπτει τον κ. καθηγητή  ως υπερασπιστή ή απλώς ως άνθρωπο-πολίτη που ανάμεσα στα δυο συστήματα «δημοκρατίας» έχει, τάχα, κάνει την επιλογή του, ενάντια στην υπαρκτή, ψεύτικη «δημοκρατία» της Δύσης και υπέρ τής αληθινότερης δημοκρατίας της «αριστεράς», που ανάγκασε τελικά εκείνη τής δεξιάς να στηρίξει με πράξεις τις αρχές  Μαντέλα!

            Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη δημοκρατία από την υπάρχουσα δυτικού τύπου (εκτός κι αν αλλάξει η φύση των ανθρώπων) κι ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Μαντέλα προς μια δυτικού τύπου «δημοκρατία» αποσκοπούσε με τους αγώνες του. Τα προβλήματα του πλανήτη, για τον πραγματικά ενημερωμένο πολίτη, είναι πολύ μεγαλύτερα από την «έλλειψη δημοκρατίας» σε χώρες όπως ήταν η Νότιος Αφρική πριν τον Μαντέλα. Άρα, η «επίθεση» που επιχειρεί ο κ. Ευρυβιάδης κ.α. εναντίον της Δύσης με παντιέρα μια «καλύτερη δημοκρατία» από την υπάρχουσα δεν είναι παρά κούφια συνθήματα, εφόσον δεν έχει ακόμα προβληθεί από κανέναν πουθενά η νέα, λεπτομερής  συνταγή της… ανώτερης και αποτελεσματικότερης δημοκρατίας!

            Η πλάκα, για να μην πω κοροϊδία εκ μέρους του κ. Ευρυβιάδη και της παρέας του, είναι ότι επεκτείνουν την «επίθεση αφύπνισης» εναντίον των Κυπρίων «ιθαγενών» (εννοώντας τους νυν κυβερνώντες και τους ψηφοφόρους τους), που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν, τάχα, αρχές δημοκρατίας λιγότερες από εκείνες του Μαντέλα, ενώ αν ήταν η δική τους παράταξη στην εξουσία (π.χ. ο πρώην βουλευτής του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ Γιώργος Λιλλήκας) θα μπορούσαν να χειριστούν το θέμα… πατριωτικότερα και να εφαρμόσουν «αρχές δημοκρατίας» καλύτερες από τις παγκοσμίως υπάρχουσες!

            Για να αποδείξει δε, πόσο ανώτερη είναι η δημοκρατία των οραμάτων  Μαντέλα-Ευρυβιάδη-Ιγνατίου-και βάλε, και πόσο εφαρμόσιμη θα ήταν αν αυτοί κυβερνούσαν, στηρίζεται στην απόρριψη εκ μέρους του Μαντέλα του βραβείου Ατατούρκ για την Ειρήνη και στο γεγονός ότι γι’ αυτό δεν θα παν στην κηδεία του μεγαλόσχημοι Τουρκαλάδες! Ξεχνά (ξεχνά;) πόσοι διεθνείς οργανισμοί και δημοκρατικές κυβερνήσεις που διακηρύττουν τα ίδια ακριβώς («δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία από την καταπίεση») δέχονται, υποδέχονται και κανακεύουν αδιάκοπα και ανελλιπώς μεγαλόσχημους Τουρκαλάδες! Νομίζει, άραγε,  πως θα μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες ότι αν ο ίδιος, ο Μαντέλα ή ο Λιλλήκας εκλέγονταν πρόεδροι της Αμερικής θα εφάρμοζαν μια καλύτερη δημοκρατία;

            Η αλήθεια πίσω από την αρθρογραφία του, όπως και άλλες του ιδίου διαμετρήματος, δεν είναι άλλη από το κυνήγι της εξουσίας. Αυτό που στην ουσία τον απασχολεί είναι ποιος κατέχει την εξουσία και γιατί να μην την κατέχει ο ίδιος ή οι  φίλοι του.

             Άντης Ροδίτης