Wednesday, October 29, 2008

Wine Awards

Gianni & Natassa Economou run an estate in the east end of Crete. Gianni is the oenologist and he is the soul of the estate. He has a very long experience in winemaking. With an oenology degree from Alba, cellar work in Germany and Bordeaux (Chateau Margaux and the difficult 1993 vintage) as well as Piedmont, under the guidance of Nebbiolo maestros such as Ceretto and Scavino. Upon his return to Crete in 1994, he resurrected the family vineyards.

Read more : Domaine Economou and Natassa's Travels

Wine Awards. Wine International Exhibition
Gold medal for the "Sitia Red Dry 2001 VQPRD".
Our Red Sitia V.Q.P.R.D. 1998
won the Silver Award in the International Wine excibition in Dusseldorf.
A rare red wine, with a wonderful ruby crystal colour.
A pure and unique Liatiko.
WEINDUSSELDORF, November 2, 2006.
http://www.weinmesse-duesseldorf.de/

Συγχαρητήρια Νατάσσα και Γιάννη Οικονόμου
Όταν φίλοι μας διακρίνονται στον επαγγελματικό τομέα ή ως άτομα, είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή για μας τους υπόλοιπους. Μια τέτοια χαρά μοιραζόμαστε σήμερα με τη φίλη Νατάσσα Οικονόμου και νιώθουμε κι εμείς μαζί της υπερηφάνεια για τη σημαντική αυτή επιτυχία που τιμά τον τόπο.
Φοίβος Νικολαΐδης

Στο ιστολόγιο της Natassa's Traves θα δείτε περισσότερα,
όπως και στο Domaine Economou
"Αυτή την χαρά θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας :) Χθες μας ενημέρωσαν ότι το κρασί από το κτήμα μας (Κτήμα Οικονόμου) έλαβε την "χρυσή" διάκριση στο "Internationalen Wein Grand Prix - Dysseldorf 2008". Νατάσσα Οικονόμου

Γιάννης Οικονόμου, Οινοποιός με βαθιές ρίζες

Οικογενειακή παράδοση στην οινοποιία και ένα οινοποιείο 400 ετών!

Monday, October 27, 2008

Επιχειρηματική δραστηριότητα και τρόπος ζωής

Επαγγελματισμός

Του Δρα Κώστα Γ. Κονή*

Αρκετά χρόνια πριν είχαμε καταπιαστεί με αυτό που λέγεται επαγγελματισμός και το επίπεδο του στη χώρα μας. Με λύπη μας συνεχίζουμε να διαπιστώνουμε ότι δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, τα επίπεδα του επαγγελματισμού απέχουν πολύ από αυτά που θα έπρεπε να είχαμε.

Τι είναι όμως επαγγελματισμός (professionalism) και ποιος θεωρείται ότι ασκεί το επάγγελμα του με επαγγελματισμό ή λειτουργεί ως επαγγελματίας (professional);

Ένα καλό ετυμολογικό λεξικό μας δίνει την ερμηνεία του επαγγελματία ως του προσώπου εκείνου που ασκεί το επάγγελμα του με γνώση, συνέπεια και σοβαρότητα. Οι τρεις λοιπόν λέξεις κλειδιά είναι η γνώση, η συνέπεια και η σοβαρότητα. Όσο όμως απλό και αν φαίνεται οι τρεις αυτές λέξεις, προϋποθέτουν συνειδητή προσπάθεια, ευσυνειδησία και υπευθυνότητα. Είναι γι΄ αυτό ακριβώς το λόγο που για να φτάσει κάποιος σε υψηλά επίπεδα επαγγελματισμού χρειάζεται να καταβάλει προσπάθεια και να έχει πάντα υπόψη του ότι η εργασία ή το έργο που επιτελεί δεν είναι απλά θέμα ατομικιστικό, προσωπικό η βιοποριστικό δικό του αλλά εμπλέκει και αφορά πολλούς. Θα πρέπει δηλαδή να έχει αντίληψη της ευθύνης και υποχρέωσης του όχι μόνο απέναντι στον εργοδότη του αλλά και στους συνανθρώπους του, το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και τον τόπο του γενικότερα.

Είναι σήμερα πέρα για πέρα αποδεκτό ότι εκτός από το αδιαμφισβήτητο γεγονός της ποιοτικής αναβάθμισης μιας επιχείρησης και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της, ο επαγγελματισμός αναβαθμίζει ποιοτικά την ίδια την ποιότητα της ζωής.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι σε αντίθεση με αυτό που το ευρύ κοινό πιστεύει, ο επαγγελματίας δεν έχει σχέση με το είδος της επιχειρηματικής δραστηριότητας, το ρόλο του σ΄ αυτή ή τα προσόντα τα οποία κατέχει. Δεν αφορά δηλαδή συγκεκριμένη μόνο ομάδα με συγκεκριμένα ίσως προσόντα ή δραστηριότητα.

Ο επαγγελματισμός αφορά όλους μας. Ανεξάρτητα από το τι ακριβώς επιτελούμε και αν βρίσκονται σε ρόλο υπουργού, πιλότου, αεροσυνοδού, μηχανικού, δημόσιου ή ιδιωτικού υπάλληλου, επιχειρηματία, πωλητή ή εργάτη.

Εκείνο με το οποίο έχει άμεση σχέση η έννοια του επαγγελματισμού είναι η συνειδητή δέσμευση στην ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουμε, η ικανοποίηση που παίρνομε από την εργασία μας και η επιθυμία να φανούμε συνεπείς και χρήσιμοι στους πελάτες συνανθρώπους μας. Όλα αυτά τα στοιχεία θα πρέπει να ιεραρχούνται πολύ ψηλά και να καλλιεργούνται συστηματικά.
Δεν είναι δυνατό κάποιος που ενεργεί με επαγγελματισμό να αδιαφορεί και να καθυστερεί αδικαιολόγητα στα ραντεβού του ή να απαντήσει τα τηλεφωνήματα του. Δεν μπορεί να έχει άγνοια για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τις δικές του αλλά και εκείνες του ανταγωνισμού. Ούτε να αγνοεί τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα του. Δεν μπορεί ακόμα να αντιμετωπίζει τον πελάτη ως μια ευκαιρία γρήγορου κέρδους και «αρπαχτής» αντι να τον εκπαιδεύσει να αντιληφθεί τις πραγματικές του ανάγκες και να ενδιαφερθεί ειλικρινά να τον βοηθήσει με αυτό που του προσφέρει

Μια επιχείρηση η οποία στελεχώνεται από ανθρώπους που ενεργούν με επαγγελματισμό έχει προοπτική και θα διακριθεί. Αργά ή γρήγορα η αγορά θα την ανταμείψει και αυτό θα φανεί στις πωλήσεις και στην επικερδότητα της.
Το ίδιο ισχύει για τους επαγγελματίες αυτοεργοδοτούμενους και μη. Γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, τεχνικούς, πωλητές και κάθε εργαζόμενο.

Ο διεθνής ανταγωνισμός, η νέα οικονομία και η αφθονία, σε μια επιλογή, σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο προϊόντων και υπηρεσιών επιβάλλει χωρίς καμιά αμφιβολία ψηλά επίπεδα επαγγελματισμού.

Ένας επαγγελματίας έχει την εντιμότητα και την ανωτερότητα να μην υποσκάψει τον ανταγωνιστή άλλα να αναπτύξει τα δικά του επιχειρήματα επικεντρωνόμενος στα πλεονεκτήματα του δικού του προϊόντος ή υπηρεσίας. Έχει ακόμα το σθένος να παραδεχτεί, όπως είναι φυσιολογικό, ότι κάποια θέματα ή υπηρεσίες εκπίπτουν της σφαίρας των γνώσεων και ικανοτήτων του και να συμβουλεύσει ανάλογα τον πελάτη του.

Θα πρέπει λοιπόν ο καθένας μας από τη θέση που βρίσκεται να κάνουμε τη δική μας αυτοαξιολόγηση και αυτοκριτική. Αν θέλουμε να αναβαθμίσουμε την επιχείρηση μας και να ενισχύσουμε τις πιθανότητες ανταγωνισμού και επιτυχίας δεν έχομε στην πραγματικότητα άλλη επιλογή.
Μερικές χρήσιμες ερωτήσεις αξιολόγησης της κατάστασης μας θα μπορούσαν να είναι:

Ξέρουμε τι είναι επαγγελματισμός και αν ναι, τον έχομε ιεραρχήσει στη θέση που του αρμόζει;
Ενεργούμε εμείς και το οποιοδήποτε προσωπικό μας πάντοτε με επαγγελματισμό;
Έχουμε εκπαιδεύσει το προσωπικό μας έτσι που να ενεργεί με επαγγελματισμό ;
Μας θεωρούν οι πελάτες και συνεργάτες μας σωστούς επαγγελματίες;
Έχουμε την αναγκαία γνώση, υπευθυνότητα και ευσυνειδησία;
Θεωρούμε την εργασία μας απλή βιοποριστική υπόθεση ή ως έργο χρήσιμο που συνδέεται με τη ευημερία, την ασφάλεια και την ποιότητα της ίδιας ίσως τη ζωής άλλων συνανθρώπων μας.
Βρίσκουμε τη δύναμη και το σθένος να επισημάνουμε, υποδείξουμε και συνεισφέρουμε διορθωτικά σε συμπεριφορές ή πρακτικές εκτός επαγγελματικού πλαισίου;

Ας κάνουμε λοιπόν τον επαγγελματισμό όχι μόνο τρόπο επαγγελματικής δραστηριότητας αλλά κανόνα και τρόπο ζωής.
Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην επιχείρηση μας, στους συνανθρώπους μας, στον τόπο μας.

* Ο Δρ. Κώστας Γ. Κονής είναι Διευθύνων Σύμβουλος του συμβουλευτικού οίκου Innovage Consulting

Thursday, October 23, 2008

Costas Caramanlis double!


Costas Chatzis a mechanical engineer, is married to Cheryl, an American lady with a BA in Communication. They have met while they were studying in the university in Milwaukee.

They have recently moved to Greece and they live in Thessalonkiki. Their three beautiful children Foti, Izabella and Alexandra are lovable kids.

In every respect it’s a happy and a ‘normal’ family. What it's funny is that Costas Chatzis looks like to Costas Caramanlis, the prime minister of Greece! So they are often approached by strangers in awe of his likeness. «In fact, last summer we were pushing the stroller on the beach and we heard something about "twins… not not the twins... I see 3 kids... it can't be..." and then, "excuse me, but you look just like Caramanlis"» says Cheryl.

Cheryl continuous to say that : «So now, my husband just smiles and says that they 're related». «We got into a taxi in Athens 3 years ago and the driver was completely freaked out... he thought that the president was getting in his cab and talked about it for the whole ride. Even in the U.S. a lot of our Greek friends joke about it. It's funny. But-when they see me and I'm not Natasa, people often come to their senses».

«Oh, and I want to let you know that we were approached on the beach-again- an older couple thought that they were meeting Caramanlis! It's all too hilarious. Then they stood by him for about 15 minutes just in awe of the resemblance».

Visit Cheryl's beautiful blog: Rice beans & pastichio & Rice beans & pastichio

Ο σωσίας του Κώστα Καραμανλή!

Ο Κώστας Χατζής, ηλεκτρολόγος μηχανικός, είναι παντρεμένος με την Αμερικανίδα Τσιέρολ, που έχει πτυχίο στις Επικοινωνίες. Συναντήθηκαν στη διάρκεια των σπουδών τους στο πανεπιστήμιο του Μιλγουώκι στις ΗΠΑ.
Έχουν μετακομίσει πρόσφατα στην Ελλάδα και ζουν σε περιοχή της Θεσσαλονίκης. Έχουν τρία πανέμορφα παιδάκια τον Φώτη, την Ιζαμπέλα και την Αλεξάνδρα. Και τα τρία είναι αξιαγάπητα.
Είναι μια καθ’ όλα ευτυχισμένη και ‘κανονική’ οικογένεια’. Εκείνο που κάπως αλλάζει τα πράγματα, είναι ότι ο Κώστας Χατζής μοιάζει πάρα πολύ στον Κώστα Καραμανλή, τον πρωθυπουργό της Ελλάδας!
Αυτό, συχνά, δημιουργεί διάφορα αστεία περιστατικά. Πολλές φορές, τους πλησιάζουν άγνωστοι στον δρόμο, οι οποίοι ξαφνιάζονται από την ομοιότητα με τον Καραμανλή. Το περασμένο καλοκαίρι για παράδειγμα, λέει η Τσιέρολ, «ενώ ήμασταν στην παραλία και σπρώχναμε ένα κρεβατάκι, ακούσαμε κάποιους δίπλα μας να σιγοψιθυρίζουν, ‘τα δίδυμα… όχι, βλέπω τρία παιδάκια… δεν είναι δυνατό…’ και μετά, ‘με συγχωρείτε, αλλά μοιάζετε καταπληκτικά στον Καραμανλή'».
Και συνεχίζει η Τσιέρολ, «έτσι, πια ο σύζυγος μου χαμογελά και λέει ότι έχουν συγγένεια». «Μια φορά μπήκαμε σ’ ένα ταξί στην Αθήνα πριν τρία χρόνια και ο οδηγός έπαθε την πλάκα της ζωής του… Νόμισε ότι ο πρωθυπουργός μπήκε στο αυτοκίνητο του και συζητούσε σ’ όλη τη διαδρομή. Ακόμη και φίλοι μας στην Αμερική το διασκεδάζουν και κάνουν πολλά αστεία. Όταν με βλέπουν κι εμένα που δεν είμαι η Νατάσα, τότε καταλαβαίνουν.

Και ξανά και ξανά το ίδιο. Στην παραλία μας πλησίασε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και μας μιλούσαν έχοντας την εντύπωση ότι ήταν ο Καραμανλής! Ήταν αστείο. Στάθηκαν για 15 λεπτά έκπληκτοι από την ομοιότητα και δεν ήθελαν να το πιστέψουν.
.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Τσιέρολ: Rice beans & pastichio & Rice beans & pastichio

Wednesday, October 22, 2008

Συστήματα διδασκαλίας

H Συμμαχία Πανεπιστημίων για τη Δημοκρατία (Alliance of Universities for Democracy) ιδρύθηκε το 1990 με τη συνεργασία διαφόρων πανεπιστημίων της Αμερικής και της Ευρώπης, ιδιαίτερα χωρών μελών του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, με σκοπό την υποστήριξη των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, κατά την αρχική περίοδο της οικοδόμησης των νέων αστικών κοινωνιών και των οικονομιών τους, βασισμένων στις αρχές της ελεύθερης αγοράς.

Η Συμμαχία αποτελεί μια κοινοπραξία ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για την προώθηση των δημοκρατικών θεσμών, της οικονομικής ανάπτυξης, συμπεριλαμβάνοντας τη μεταφορά τεχνολογίας, την αποκέντρωση των αποφάσεων, τη υγεία και την ανάπτυξη των κοινών ηθικών και κοινωνικών αξιών. Τα μέλη του Οργανισμού αριθμούν πέραν των 110 ακαδημαϊκών ιδρυμάτων από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων πανεπιστημιακών μονάδων, ερευνητικών κέντρων και μη-κυβερνητικών οργανισμών.
.
Στα πρώτα χρόνια ίδρυσής της, η Συμμαχία επικεντρώθηκε πρωτίστως στον επαναπροσδιορισμό της εκπαίδευσης σε θέματα Διεύθυνσης επιχειρήσεων, οικονομικών και συναφών θεμάτων στις κοινωνικές επιστήμες. Η δύσκολη προσπάθεια υποστήριξης των πανεπιστημίων των πρώην κομμουνιστικών χωρών, γινόταν ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο νέο κοινωνικό κι ενεργό ρόλο τους στις διαμορφούμενες νέες δημοκρατικές πια κοινωνίες, μέσα στις οποίες δρουν και εξελίσσονται. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στην επίσημη ομιλία του κατά την έναρξη του φετινού συνεδρίου ο Πρόεδρος της Συμμαχίας, καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δρ Τζον Ράιντερ, στα δεκατρία αυτά χρόνια που πέρασαν, έχει επιτευχθεί ένα σημαντικό έργο στον τομέα υποστήριξης και μεταφοράς γνώσης, τεχνογνωσίας, εμπειριών, αλλά και συνεργασίας σε κοινά επί μέρους ερευνητικά κι άλλα προγράμματα, με πολύ καλά αποτελέσματα.
Η Συμμαχία Πανεπιστημίων για τη Δημοκρατία οργάνωσε με μεγάλη επιτυχία το 14ο Ετήσιο Συνέδριο της στη Βίλνιους, πρωτεύουσα της Λιθουανίας μεταξύ 26 " 29 Οκτωβρίου 2003. Θέμα του Συνεδρίου ήταν «Προς νέα συστήματα διδασκαλίας στην ανώτατη εκπαίδευση», με τις εξής πέντε ενότητες:Εκπαίδευση, πολιτισμός θρησκεία και κοινωνία όπου αναπτύχθηκαν μεταξύ άλλων:- Ο ρόλος των ανθρωπιστικών σπουδών στην ανώτατη εκπαίδευση.- Οι διασταυρωμένες πολιτισμικές όψεις της ανώτατης εκπαίδευσης.- Ο νέος ρόλος της εκκλησίας στις μετά-κομμουνιστικές κοινωνίες.- Ο ρόλος των μειονοτήτων ή εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων.
.
Ανάπτυξη και Προβλήματα στην Ανώτατη Εκπαίδευση με αναλύσεις όπως:- Εκπαίδευση μέσω διαδικτύου.- Πανεπιστημιακές μεταρρυθμίσεις.- Ο ρόλος των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Κεντρική, Ανατολική και Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη.- Η αξιολόγηση και αναγνώριση των πτυχίων.Η Διακήρυξη της Μπολόνιας: Επίδραση και Αντίδραση με εισηγήσεις για:- Πολιτικές, οικονομία, θεσμικοί παράγοντες που απορρέουν από τη Διακήρυξη της Μπολόνιας.- Οι ΗΠΑ και η Διακήρυξη της Μπολόνιας.
.
Πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική, Κεντρική και Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη, στις Βαλτικές χώρες, Κεντρική Ασία και στον Καύκασο με ανάπτυξη θεμάτων:- Η εισδοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.-Το μεταβατικό στάδιο της δημοκρατίας, ολοκλήρωση και επιτυχία.Προσδιορίζοντας την Ευρώπη με παρουσίαση προγραμμάτων όπως:- Ανώτατη εκπαίδευση και δημοκρατία.- Μη-κυβερνητικοί οργανισμοί και πανεπιστημιακά προγράμματα διεθνούς συνεργασίας.- Μαθήματα ηγεσίας σε σχολές Διεύθυνσης επιχειρήσεων.- Πολιτιστικές ανταλλαγές και πληροφόρηση, θεωρία για οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ των εθνών.- Ο ρόλος του πανεπιστημίου στην αλληλοκατανόηση των πολιτισμών, την επικοινωνία και την ανάπτυξη του σύγχρονου κόσμου.

Κάτω από τον τίτλο Ανθρώπινα Δικαιώματα και σχέσεις στην Ε.Ε.: Προβλήματα και λύσεις, ο γράφων μαζί με τον Τουρκοκύπριο Μεχμέτ Αλτουνέρ, αντιπροσωπεύοντας Μη-κυβερνητικούς Οργανισμούς, παρουσίασαν την κοινή μελέτη-ανάλυση με τίτλο: «Πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο: Ο ρόλος των Ανώτατων Ιδρυμάτων και Μη-κυβερνητικών Οργανισμών για τη δημοκρατία, το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενοποίηση της χώρας.Να σημειωθεί ότι σε συνέδριο της Συμμαχίας παρουσιαζόταν για πρώτη φορά θέμα για την Κύπρο.
.
Η κοινή δε παρουσίαση της εισήγησης από τους δυο Κυπρίους (έναν Ελληνοκύπριο κι ένα Τουρκοκύπριο) ήταν επόμενο να συγκεντρώσει το δικαιολογημένο ενδιαφέρον των παρευρισκομένων. Είναι επίσης ενδιαφέρον να αναφερθούν η εκτίμηση και η αναγνώριση που απολαμβάνει η Κύπρος σε εκπαιδευτικά θέματα, αλλά και για τις σημαντικές επιδόσεις της στον οικονομικό τομέα τα τελευταία χρόνια.
.
Η μελέτη των δυο Κυπρίων αναλυτών αναφέρθηκε σε μια σειρά από γεγονότα και παράγοντες οι οποίοι υπήρξαν ουσιώδεις στην παρουσίαση των πρόσφατων δυνητικών αλλαγών, οι οποίες μπορούν ίσως να οδηγήσουν σε μια πολιτική διευθέτηση, βασισμένη στο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα.

Η ανάλυση επικεντρώθηκε στο ρόλο των ανωτάτων ιδρυμάτων και των μη-κυβερνητικών Οργανισμών στη διαδικασία αυτή. Έγινε επίσης αναφορά στις επερχόμενες παράνομες εκλογές στην κατεχόμενη Κύπρο στις 14 Δεκεμβρίου 2003 και για το πώς το αποτέλεσμά τους θα μπορούσε ίσως να επηρεάσει το μέλλον των Κυπρίων πολιτών και τις προοπτικές για επανένωση της χώρας.
Παρουσιάστηκαν οι προσπάθειες που γίνονται για επαναπροσέγγιση από διάφορους φορείς και οργανωμένα σύνολα και αναλύθηκε ο ρόλος τους και η συμβολή τους στην ειρηνευτική προσπάθεια.

Τέλος, η μελέτη αναφέρθηκε στην υπόθεση τού τι θα μπορούσε να συμβεί όταν η Κύπρος συνδεθεί επίσημα ως πλήρες μέλος με την Ε.Ε. το Μάιο του 2004 χωρίς να προ-υπάρξει τελική συμφωνία επί του κυπριακού προβλήματος. Η μελέτη κατέληγε με το γενικό συμπέρασμα ότι, η λύση του κυπριακού προβλήματος και η επίσημη εισδοχή της Κύπρου στην Ε.Ε. ως συνόλου (και όχι ως μοιρασμένης χώρας) θα προωθήσει την ειρήνη, την σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή. Ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του Κοινοτικού Κεκτημένου, τα ανθρώπινα δικαιώματα θα εξασφαλιστούν και οι δημοκρατικοί θεσμοί θα διευρυνθούν. Η Ε.Ε. τότε, θα συμβάλει θετικά στην κοινωνική αναμόρφωση και τον πολιτικό εκσυγχρονισμό της χώρας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βρίσκεται σε μια σπάνια θέση να διαδραματίσει ένα ενεργό ρόλο στην προώθηση και διατήρηση της ειρήνης στην Κύπρο. Η προοπτική ένταξης στους κόλπους της Ενωμένης Ευρώπης μπορεί να ενεργήσει ως καταλύτης για την επίτευξη μιας διαρκούς ειρήνης με την απομάκρυνση της διαμάχης, την ενθάρρυνση του περιορισμού των πολιτικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και οικονομικών παραγόντων της διαίρεσης και με τη σμίκρυνση των διαφορών σε συνταγματικά θέματα. Με αυτό τον τρόπο, η συμμετοχή της Κύπρου στην Ε.Ε. ως πλήρους μέλους και η επίλυση μιας βαθιάς διαφοράς όπως είναι το κυπριακό πρόβλημα, θα μπορούσε να συμβάλει στην αναδιάταξη των αντιμαχομένων δυνάμεων σε ένα νέο κύκλο, όχι αντιπαράθεσης και αίματος, αλλά ειρηνικής συμβίωσης, οικονομικής ανάπτυξης και προόδου.

Monday, October 20, 2008

Η στρατηγική στις επιχειρήσεις

Ανάγκη ύπαρξης στρατηγικής από τις επιχειρήσεις

Του Δρ Κώστα Κονή
Διευθύνων Σύμβουλος
Συμβουλευτικού Οίκου
Innovage Consulting

Δρ. Κώστας Κονής
.

Ένα τεράστιο θέμα θα μας απασχολήσει στο σύντομο αυτό άρθρο. Θέμα που γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν ανησυχίες για δύσκολους καιρούς. Εκείνο της ανάγκης ύπαρξης στρατηγικής από τις επιχειρήσεις μας. Μικρομεσαίες και μη. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, πόσο μικρό ποσοστό επιχειρήσεων -και δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας- έχουν συγκεκριμένη, κατανοητή και υλοποιήσιμη στρατηγική. Χωρίς όμως στρατηγική, πώς είναι δυνατό να γνωρίζουμε προς τα πού βαδίζουμε; Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν είμαστε στη σωστή πορεία; Πόσο απέχουμε από τους στόχους μας; Ποιες διορθωτικές κινήσεις και πότε θα πρέπει να κάνουμε, για να οδηγήσουμε το σκάφος της επιχείρησής μας με επιτυχία στον προορισμό του; Υπάρχει βέβαια η λανθασμένη αντίληψη, ότι η στρατηγική αφορά μόνο μεγάλους οργανισμούς με πολυάριθμο προσωπικό και κεφάλαια, και διεθνή ίσως δραστηριοποίηση και εμβέλεια. Αυτό είναι λάθος. Μεγάλο λάθος. Η στρατηγική είναι απαραίτητη για όλες ανεξάρτητα τις επιχειρήσεις. Ανεξαρτήτως μεγέθους και κύκλου εργασίας. Μήπως οι μικροί έχουν την πολυτέλεια να οδηγούνται εκεί που θέλουν χωρίς να γνωρίζουν πού πάνε;

Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχουν σήμερα τα μέσα και τα εργαλεία, με τα οποία μπορεί μια επιχείρηση να δημιουργήσει τη στρατηγική της -εφ’ όσον υπάρχουν τα αναγκαία στοιχεία- σε λιγότερο από μία μέρα! Γιατί λοιπόν να περπατούμε στα τυφλά; Αν δεν γνωρίζουμε πού πάμε, είναι φυσικό να θεωρούμε ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον προορισμό μας. Οι πιο πολλοί όμως από τους δρόμους αυτούς θα μας οδηγήσουν στην καταστροφή. Στρατηγική λοιπόν. Απαραίτητο στοιχείο επιτυχίας. Όπως ακριβώς η πυξίδα και το νερό στον οδοιπόρο.
Ας δούμε όμως τι είναι στρατηγική. Με απλά λόγια, στρατηγική είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς επιλέγουμε να υλοποιήσουμε ένα όραμά μας. Στην προσπάθεια αυτή χρησιμοποιούμε εργαλεία, μεθόδους και τακτικές που θα επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο τελικός στόχος δηλαδή μιας στρατηγικής είναι να δημιουργήσει και υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης, το οποίο θα έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες επίτευξης του επιθυμητού στόχου. Λέμε «τις μεγαλύτερες πιθανότητες», γιατί στον κόσμο των επιχειρήσεων, όπως και στη ζωή δεν υπάρχει ποτέ καμία εγγύηση για την τελική έκβαση των πραγμάτων. Παραστατικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια επιτυχημένη στρατηγική θα πρέπει να περιλαμβάνει τα βασικά στοιχεία της κίνησης.

.
Ένα δηλαδή προορισμό, κάποιο ή κάποια μέσα για να κινηθούμε προς τον προορισμό και την ικανότητα να πορευθούμε προς τον προορισμό. Ο στρατηγικός βέβαια προγραμματισμός δεν είναι κάτι το καινούργιο. Υπάρχει εδώ και αιώνες. Από στρατιωτική, τουλάχιστον, άποψη τον βρίσκουμε από τους βιβλικούς χρόνους.Στον επιχειρηματικό τομέα, η ηλικία του είναι μόνο μερικές εκατοντάδες χρόνια. Αν όμως η χρησιμότητα της στρατηγικής ήταν μεγάλη εκατοντάδες χρόνια πριν, σήμερα είναι πολύ πιο απαραίτητη. Γιατί τα τελευταία 10-15 χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο δραματικά. Μιλάμε βέβαια για την επανάσταση του διαδικτύου και τη λεγόμενη «νέα» ή «ψηφιακή» κοινωνία. Στην προ διαδικτύου περίοδο, οι επιχειρήσεις είχαν την «άνεση» να κινούνται με πολύ πιο αργούς ρυθμούς και να συνδέονται και συνεργάζονται με πελάτες και προμηθευτές με άλλες ταχύτητες. Στη σημερινή, όμως, εποχή του διεθνούς ανταγωνισμού, της ταχύτητας και της εξαφάνισης των αποστάσεων, οι επιχειρήσεις πρέπει να προγραμματίζουν και να έχουν στρατηγικές αποδοτικές και ευέλικτες, αν θέλουν να μη χάσουν το τρένο.

Ας αρχίσουμε με προβληματισμό στις πολύ βασικές ερωτήσεις. Πού θέλουμε να πάμε; Πόσο εφικτό είναι; Ποια είναι η αγορά μας; Πώς θα επιτύχουμε το στόχο μας; Πότε και πώς θα κάνουμε αλλαγές, αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα σχεδιάσαμε; Δεν αρκεί να γεμίζουμε το όχημά μας με βενζίνη, ούτε ακόμη να το συντηρούμε. Πρέπει να γνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα πού πάμε. Στρατηγική λοιπόν. Για κάθε επιχείρηση. Μικρή η μεγάλη. Σύγχρονη όμως και ευέλικτη. Προσαρμοσμένη στους σύγχρονους καιρούς. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης και επιτυχίας.

Sunday, October 19, 2008

The art of photo

This artistic photo was taken by : Femme:Fotographie

Η καλιτεχνική αυτή φωτογραφία ανήκει στη συλλογή της : Femme:Fotographie

Saturday, October 18, 2008

A lady cellist

"Madam, you have between your legs an instrument capable of giving pleasure to thousands and all you can do is scratch it."
.
Sir Thomas Beecham to a lady cellist.

Sir Thomas Beecham, (1879 – 1961) was a British conductor. Beecham was a major influence on the musical life of Britain. He was the first British conductor to have an international career. He founded the London Philharmonic and the Royal Philharmonic.

"Κυρία μου μεταξύ των δυο σκελιών σας έχετε ένα όργανο ικανό να δίνει ευχαρίστηση σε χιλιάδες κόσμο και το μόνο που κάνετε είναι να το ξύνετε!"

Sir Thomas Beecham, σε μια μουσικό τσέλου.

Sir Thomas Beecham (1879 - 1961) μια από τις μεγαλύτερες μουσικές φυσιογνωμίες της Αγγλίας. Ήταν ο πρώτος Άγγλος διευθυντής ορχήστρας, με διεθνή καριέρα. Ίδρυσε τη Φιλαρμονική του Λονδίνου και τη Βασιλικής Φιλαρμονική Ορχήστρα.

Tuesday, October 14, 2008

World's First Mobile Phone with Built-in Intelligent Key

Smart-key phone

Tokyo, Sept 24, 2008 - (JCN Newswire) - Nissan Motor Co., Ltd., NTT DOCOMO, INC. and Sharp Corporation announced today that they have jointly developed a mobile phone capable of functioning as an intelligent key for automobiles - a world's first*1. The device will incorporate Nissan's Intelligent Key system, already a standard feature in various Nissan vehicles.

The convergence of automotive and cellular technologies was made possible by DOCOMO's expertise in the marketability of mobile phones, Sharp's development of the phone itself and Nissan's provision of technical support to ensure the key's operability with its vehicles.

Nissan's Intelligent Key system, installed in more than 950,000 units of various Nissan models*2 since 2002, employs two-way wireless communications technology to automatically unlock/lock*3 the car door and start/stop the engine. Nissan and Sharp has now integrated these electronic intelligent-key, wireless communications and electromagnetic technologies into the new handset.

As mobile phones increasingly become a daily necessity, the integration of these technologies*4 and the potential to further expand related functionality helped to bring together the three parties, who expect users to appreciate the seamlessly integrated features of their new handset.

Nissan, DOCOMO and Sharp will demonstrate this mobile phone with built-in Intelligent Key in their respective exhibits at CEATEC Japan 2008, which begins September 30*5. The three firms will continue to develop the product with an aim for commercial distribution in early fiscal year 2009.

1: As of September 2008, based on Nissan research. 2: As of August 2008, Japan only. 3: Manual remote entry also possible, like with conventional remote key. 4: Mainly automatic keyless entry and engine ignition, lockout prevention, plus conventional manual remote entry. 5: Wednesday, September 30 until Saturday, October 4 at Makuhari Messe.

JCNNetwork

Τα κλειδιά πέθαναν. Ζήτω το τηλέφωνο!

Ενα φιλόδοξο εγχείρημα κατάφεραν να φέρουν εις πέρας οι ιαπωνικές Nissan Motor Co., Sharp Corporation και ΝΤΤ DOCOMO INC. Συνδυάζοντας αρκετή επιμονή με έντονη δημιουργικότητα, κατάφεραν να φτιάξουν το πρώτο κινητό τηλέφωνο το οποίο αναμένεται να αντικαταστήσει το κλασικό κλειδί αυτοκινήτου.

Η νέα συσκευή φέρει το έξυπνο σύστημα κεντρικού κλειδώματος της Nissan. Ετσι ο χρήστης του κινητού και ιδιοκτήτης αυτοκινήτου της ίδιας εταιρείας θα είναι σε θέση να κλειδώνει ή αντίθετα να ξεκλειδώνει το όχημά του και να βάζει μπρος τη μηχανή με ένα απλό πάτημα του ειδικού κουμπιού που βρίσκεται στο πίσω μέρος του κινητού του.

Ο λόγος για τον οποίο οι υπεύθυνοι της συγκεκριμένης αυτοκινητοβιομηχανίας αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια τόσο τολμηρή κίνηση είναι γιατί παρατήρησαν την έντονη μετάλλαξη των κινητών τηλεφώνων από μέσο επικοινωνίας σε αναπόσπαστο για την καθημερινότητά μας αξεσουάρ, το οποίο, πέρα από μοντέρνα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά, είναι πλέον εξοπλισμένο με λογισμικά και συστήματα που παραπέμπουν σε μικροσκοπικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Το νέο κλειδί αναμένεται να παρουσιαστεί στην έκθεση CEATEC 2008, η οποία ξεκινά στις 30 Σεπτεμβρίου στην Ιαπωνία, ενώ η επίσημη κυκλοφορία του στην αγορά θα αρχίσει στις αρχές του 2009.

Το ΒΗΜΑ, 28/09/2008

Saturday, October 11, 2008

While a Magician Works, the Mind Does the Tricks

A decent backyard magic show is often an exercise in deliberate chaos. Cards whipped through the air. Glasses crashing to the ground. Gasps, hand-waving, loud abracadabras. Something’s bound to catch fire, too, if the performer is ambitious enough — or needs cover.

“Back in the early days, I always had a little smoke and fire, not only for misdirection but to emphasize that something magic had just happened,” said The Great Raguzi, a magician based in Southern California who has performed professionally for more than 35 years, in venues around the world. “But as the magic and magician mature, you see that you don’t need the bigger props.”

Eye-grabbing distractions — to mask a palmed card or coin, say — are only the crudest ways to exploit brain processes that allow for more subtle manipulations, good magicians learn.

In a paper published last week in the journal Nature Reviews Neuroscience, a team of brain scientists and prominent magicians described how magic tricks, both simple and spectacular, take advantage of glitches in how the brain constructs a model of the outside world from moment to moment, or what we think of as objective reality.

For the magicians, including The Great Tomsoni (John Thompson), Mac King, James Randi, and Teller of Penn and Teller, the collaboration provided scientific validation, as well as a few new ideas.

For the scientists, Susana Martinez-Conde and Stephen Macknik of the Barrow Neurological Institute in Phoenix, it raised hope that magic could accelerate research into perception. “Here’s this art form going back perhaps to ancient Egypt, and basically the neuroscience community had been unaware” of its direct application to the study of perception, Dr. Martinez-Conde said.

“It’s a marvelous paper,” Michael Bach, a vision scientist at Freiburg University in Germany who was not involved in the work, said in an e-mail message. Magicians alter what the brain perceives by manipulating how it interprets scenes, Dr. Bach said, “and a distant goal of cognitive psychology would be to numerically predict this.”

One theory of perception, for instance, holds that the brain builds representations of the world, moment to moment, using the senses to provide clues that are fleshed out into a mental picture based on experience and context. The brain uses neural tricks to do this: approximating, cutting corners, instantaneously and subconsciously choosing what to “see” and what to let pass, neuroscientists say. Magic exposes the inseams, the neural stitching in the perceptual curtain.

Some simple magical illusions are due to relatively straightforward biological limitations. Consider spoon bending. Any 7-year-old can fool her younger brother by holding the neck of a spoon and rapidly tilting it back and forth, like a mini teeter-totter gone haywire. The spoon appears curved, because of cells in the visual cortex called end-stopped neurons, which perceive both motion and the boundaries of objects, the authors write. The end-stopped neurons respond differently from other motion-sensing cells, and this slight differential warps the estimation of where the edges of the spoon are.

The visual cortex is attentive to sudden changes in the environment, both when something new appears and when something disappears, Dr. Martinez-Conde said. A sudden disappearance causes what neuroscientists call an after-discharge: a ghostly image of the object lingers for a moment.

This illusion is behind a spectacular trick by the Great Tomsoni. The magician has an assistant appear on stage in a white dress and tells the audience he will magically change the color of her dress to red. He first does this by shining a red light on her, an obvious ploy that he turns into a joke. Then the red light flicks off, the house lights go on and the now the woman is unmistakably dressed in red. The secret: In the split-second after the red light goes off, the red image lingers in the audience’s brains for about 100 milliseconds, covering the image of the woman. It’s just enough time for the woman’s white dress to be stripped away, revealing a red one underneath.
In a conference last summer, hosted by Dr. Martinez and Dr. Macknik, a Las Vegas pickpocket performer and co-author named Apollo Robbins took advantage of a similar effect on the sensory nerves on the wrist. He had a man in the audience come up on stage and, while bantering with him, swiped the man’s wallet, watch and several other things. Just before slipping off the timepiece, Mr. Robbins clutched the man’s wrist while doing a coin trick — thereby lowering the sensory threshold on the wrist. The paper, with links to video of Mr. Robbins’ performance, is at http://www.nature.com/nrn/journal/vaop/ncurrent/full/nrn2473.html.

“That was really neat, and new to me,” said Dr. Bach, who was in the audience. The grasp, he said, left “a sort of somatosensory afterimage, so that the loss of the watch stays subthreshold” in the victim. The visual cortex resolves clearly only what is at the center of vision; the periphery is blurred, and this is likely one reason that the eyes are always in motion, to gather snapshots to construct a wider, coherent picture.

A similar process holds for cognition. The brain focuses conscious attention on one thing at a time, at the expense of others, regardless of where the eyes are pointing. In imaging studies, neuroscientists have found evidence that the brain suppresses activity in surrounding visual areas when concentrating on a specific task. Thus preoccupied, the brain may not consciously register actions witnessed by the eyes.

Magicians exploit this property in a variety of ways. Jokes, stagecraft and drama can hold and direct thoughts and attention away from sleights of hand and other moves, performers say.

But small, apparently trivial movements can also mask maneuvers that produce breathtaking effects. In a telephone interview, Teller explained how a magician might get rid of a card palmed in his right hand, by quickly searching his pockets for a pencil. “I pat both pockets, find a pencil, reach out and hand it to someone, and the whole act becomes incidental; if the audience is made to read intention — getting the pencil, in this case — then that action disappears, and no one remembers you put your hand in your pocket,” the magician said. “You don’t really see it, because it’s not a figure anymore, it has become part of the background.”

The magician’s skill is in framing relevant maneuvers as trivial. When it’s done poorly, Teller said, “the actions immediately become suspicious, and you instantly click that something’s wrong.”

David Blaine, a New York magician and performance artist, said he started doing magic at age 4 and quickly learned that he did not need any drama or special effects. “A strong and effective way to distract somebody is to directly engage the person,” with eye contact or other interaction, Mr. Blaine said. “That can act on the subconscious like a subtle form of hypnosis.”

Not that there’s anything wrong with a dove, a plume of smoke or a burst of fire. As long as it doesn’t break magic’s unwritten code: First, do no harm. Frightening neighborhood parents, however, is allowed.
The New York Times
By BENEDICT CAREY
August 11, 2008
Τα μυστικά των ταχυδακτυλουργών

Οι μάγοι ξέρουν να κατευθύνουν την ερμηνεία που δίνει ο εγκέφαλος στις εικόνες τις οποίες βλέπει κι έτσι να μεταβάλλουν αυτά που παρατηρεί

Τα σόου τους βασίζονται στα «τεχνικά κενά» του εγκεφάλου

Στην πραγματικότητα, τα εφέ χρειάζονται μόνο για να εντυπωσιάσουν τους θεατές. Τα μαγικά κόλπα βασίζονται στην ταχύτητα του ταχυδακτυλουργού και κυρίως σε βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου και της όρασης. Έτσι κι αλλιώς, το κοινό δεν θα πιστεύει στα μάτια του μ΄ αυτά που βλέπει στη σκηνή. Οι μάγοι εκμεταλλεύονται τις εγκεφαλικές διαδικασίες για να ξεγελάσουν τον κόσμο. Αμερικανοί ειδικοί στον εγκέφαλο, σε συνεργασία με διάσημους μάγους, δημοσίευσαν πριν από δύο εβδομάδες έρευνα όπου περιγράφουν πώς τα μαγικά κόλπα, απλά και πολύπλοκα, βασίζονται σε «τεχνικά προβλήματα» που δεν επιτρέπουν στον εγκέφαλο να δημιουργήσει ανά πάσα στιγμή ένα αντικειμενικά πραγματικό μοντέλο αντίληψης του εξωτερικού κόσμου.
Η μελέτη της αντίληψης.
Στην έρευνα συμμετείχαν οι μάγοι Μεγάλος Τομσόνι, Μακ Κινγκ, Τζέιμς Ράντι και Τέλερ από τους Πεν και Τέλερ. Υπεύθυνοι ήταν οι Σουζάνα Μαρτίνεζ και Στίβεν Μάκνικ από το Νευρολογικό Ινστιτούτο Φίνιξ. Οι επιστήμονες πιστεύουν πως η μαγεία μπορεί να βοηθήσει στην έρευνα τού πώς αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος το περιβάλλον. «Η νευροεπιστημονική κοινότητα δεν γνώριζε ότι αυτή η μορφή τέχνης, παλιά όσο η αρχαία Αίγυπτος, έχει άμεσες εφαρμογές στη μελέτη της αντίληψης», εξηγεί η Μαρτίνεζ.
Οι μάγοι ξέρουν να κατευθύνουν την ερμηνεία που δίνει ο εγκέφαλος στις εικόνες τις οποίες βλέπει κι έτσι να μεταβάλλουν αυτά τα οποία παρατηρεί, εξηγεί ο Μάικλ Μπαχ, ειδικός σε θέματα όρασης στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ στη Γερμανία. Για παράδειγμα, μια θεωρία περί αντίληψης λέει ότι ο εγκέφαλος διαμορφώνει μια αναπαράσταση του κόσμου από στιγμή σε στιγμή. Με τη βοήθεια των αισθήσεων, λαμβάνει στοιχεία από τα οποία συνθέτει μία εικόνα που βασίζεται στην εμπειρία και το γύρω περιβάλλον.
Για να το πετύχει, σύμφωνα με τους νευροεπιστήμονες, ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί ιδιότητες των νευρώνων. Βλέπει την εικόνα του περιβάλλοντος κατά προσέγγιση και γεμίζει τα κενά αυτόματα και ασυνείδητα επιλέγοντας τι θα δει και τι θα αγνοήσει.

Όταν μετακινείτε γρήγορα μπρος πίσω ένα κουτάλι από τον λαιμό του, το μάτι νομίζει ότι το κουτάλι λυγίζει.

Διαστρέβλωση υπολογισμών.
Κάποιες από τις πιο απλές και γνωστές μαγικές ψευδαισθήσεις οφείλονται σε βιολογικά εμπόδια. Για παράδειγμα, όταν μετακινείτε ένα κουτάλι γρήγορα μπρος- πίσω από τον λαιμό του, το μάτι νομίζει ότι το κουτάλι λυγίζει. Αυτό γίνεται λόγω των νευρώνων στον οπτικό φλοιό που αντιλαμβάνονται την κίνηση και τα όρια των αντικειμένων. Οι νευρώνες αντιδρούν διαφορετικά από άλλα κύτταρα που επίσης καταγράφουν την κίνηση και αυτή η μικρή διαφορά μεταξύ τους διαστρεβλώνει τον υπολογισμό των ορίων του κουταλιού από το μάτι.
Ο οπτικός φλοιός καταλαβαίνει μικρές αλλαγές στο περιβάλλον, όπως την εμφάνιση ή εξαφάνιση ενός καινούργιου αντικειμένου, λέει η Μαρτίνεζ. Ακόμα κι όταν ένα αντικείμενο εξαφανιστεί ξαφνικά, το μάτι μας βλέπει το φάντασμά του για κλάσματα του δευτερολέπτου, σα να μην έχει φύγει από το οπτικό μας πεδίο. Αυτό το φαινόμενο εκμεταλλεύονται με εντυπωσιακά αποτελέσματα οι καλύτεροι μάγοι στον κόσμο. Το τρικ με το κόκκινο φόρεμα. Αυτή η ψευδαίσθηση κρύβεται πίσω από ένα διάσημο τρικ του Μεγάλου Τομσόνι.
Ο μάγος ανεβάζει μία βοηθό του με άσπρο φόρεμα στη σκηνή και λέει στο κοινό ότι θα αλλάξει το χρώμα του φορέματος σε κόκκινο ως διά μαγείας. Στην αρχή, το κάνει επίτηδες ρίχνοντας πάνω της ένα έντονο κόκκινο φως. Το κόλπο είναι τόσο φανερό που το γυρνάει στο αστείο. Μετά σβήνει το κόκκινο φως, ανάβει όλα τα φώτα της αίθουσας και η γυναίκα αποκαλύπτεται ότι φοράει πράγματι κόκκινο φόρεμα.
Το μυστικό κρύβεται σε μία στιγμή μετά που σβήνει το κόκκινο φως. Η εικόνα του παραμένει στον εγκέφαλο των θεατών για κλάσματα του δευτερολέπτου, αντικαθιστώντας την πραγματική εικόνα της γυναίκας. Ο χρόνος όμως αυτός είναι αρκετός για να αφαιρεθεί τάχιστα το άσπρο φόρεμά της και να μείνει με το κόκκινο που φοράει από κάτω.

Αποσπούν την προσοχή Επιλεκτικός είναι ο εγκέφαλος και κατά τη διαδικασία της γνώσης. Όπου κι αν κοιτάζουν τα μάτια, ο εγκέφαλος κάθε φορά επικεντρώνεται συνειδητά μόνο σε ένα αντικείμενο, πάντοτε εις βάρος άλλων. Σε έρευνες με απεικονιστικές μεθόδους οι νευροεπιστήμονες διαπιστώνουν πως ο εγκέφαλος αγνοεί τη δραστηριότητα στις γύρω περιοχές όταν επικεντρώνεται σε συγκεκριμένο σκοπό. Κι έτσι όπως είναι απασχολημένος, δεν καταγράφει συνειδητά εικόνες που βλέπουν τα μάτια.
Οι ταχυδακτυλουργοί εκμεταλλεύονται αυτή ακριβώς την ιδιότητα με διάφορους τρόπους. Λένε αστεία, κάνουν θόρυβο, δίνουν τη δική τους παράσταση για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από τις κινήσεις των χεριών τους. Ο καλός ο μάγος, λέει ο Τέλερ, ξεχωρίζει επειδή κάνει τις σημαντικές κινήσεις να φαίνονται ασήμαντες. Όταν δεν τις κάνει καλά, οι θεατές τις προσέχουν αμέσως.
Πορτοφολάς επί σκηνής
Τον περασμένο μήνα, οι επιστήμονες που συμμετείχαν στην έρευνα για τη μαγεία διοργάνωσαν ένα συνέδριο ταχυδακτυλουργών. Εκεί, ο Απόλο Ρόμπινς, ένας πορτοφολάς μάγος έδειξε πώς εκμεταλλεύεται τα κενά στη λειτουργία του εγκεφάλου για να κάνει τα κόλπα του. Ανέβασε έναν άντρα από το κοινό και του έπιασε την κουβέντα. Την ώρα που του μιλούσε τού έκλεψε το πορτοφόλι, το ρολόι και άλλα αντικείμενα από τις τσέπες του. Πριν τού κλέψει το ρολόι, τού έσφιξε τον καρπό κάνοντας το κόλπο με το νόμισμα. Η λαβή μετρίασε την αισθητήρια ικανότητα του καρπού. «Ήταν σα να προκάλεσε ένα σωματικό- αισθητηριακό παραμένον είδωλο και έτσι η απώλεια του ρολογιού δεν έγινε αισθητή», εξηγεί ο Μάικλ Μπαχ, ειδικός σε θέματα όρασης.
Παραμένον είδωλο είναι η οπτική εντύπωση από μια πηγή φωτός που κοιτάξαμε για αρκετή ώρα, η παρατεινόμενη εικόνα του περιγράμματος της πηγής που παραμένει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα όταν στρέψουμε τα μάτια μας κάπου αλλού.
Ο οπτικός φλοιός ασχολείται μόνο με ό,τι βρίσκεται στο κέντρο της εικόνας. Τα αντικείμενα στην περιφέρεια φαίνονται θολά και γι΄ αυτό τα μάτια βρίσκονται σε διαρκή κίνηση για να φωτογραφίζουν κάθε γωνιά ώστε να συνθέτουν το σύνολο της εικόνας του περιβάλλοντος χώρου.
ΤΑ ΝΕΑ
20.9.2008

Thursday, October 9, 2008

Prejudice and Discrimination

Racism without racists

One of the fallacies America's election season is that if Barack Obama is paying an electoral price for his skin tone, it must be because of racists. On the contrary, the evidence is that Obama is facing what scholars have dubbed "racism without racists."

The racism is difficult to measure, but a careful survey completed last month by Stanford University, with The Associated Press and Yahoo, suggested that Obama's support would be about 6 percentage points higher if he were white. That's significant but surmountable.
Most of the lost votes aren't those of dyed-in-the-wool racists. Such racists account for perhaps 10 percent of the electorate and, polling suggests, are mostly conservatives who would not vote for any Democratic presidential candidate.

Rather, most of the votes that Obama actually loses belong to well-meaning whites who believe in racial equality and have no objection to electing a black person as president - yet who discriminate unconsciously.

"When we fixate on the racist individual, we're focused on the least interesting way that race works," said Phillip Goff, a social psychologist at UCLA who focuses his research on "racism without racists." "Most of the way race functions is without the need for racial animus."
For decades, experiments have shown that even many whites who earnestly believe in equal rights will recommend hiring a white job candidate more often than a person with identical credentials who is black. In the experiments, the applicant's folder sometimes presents the person as white, sometimes as black, but everything else is the same. The white person thinks that he or she is selecting on the basis of nonracial factors like experience.

Research suggests that whites are particularly likely to discriminate against blacks when choices are not clear-cut and competing arguments are flying about - in other words, in ambiguous circumstances rather like an electoral campaign.

For example, when the black job candidate is highly qualified, there is no discrimination. Yet in a more muddled gray area where reasonable people could disagree, unconscious discrimination plays a major role.

White participants recommend hiring a white applicant with borderline qualifications 76 percent of the time, while recommending an identically qualified black applicant only 45 percent of the time.

John Dovidio, a psychologist at Yale University who has conducted this study over many years, noted that conscious prejudice as measured in surveys has declined over time. But unconscious discrimination - what psychologists call aversive racism - has stayed fairly constant.
"In the U.S., there's a small percentage of people who in nationwide surveys say they won't vote for a qualified black presidential candidate," Dovidio said. "But a bigger factor is the aversive racists, those who don't think that they're racist."

Faced with a complex decision, he said, aversive racists feel doubts about a black person that they don't feel about an identical white. "These doubts tend to be attributed not to the person's race - because that would be racism - but deflected to other areas that can be talked about, such as lack of experience," he added.

Of course, there are perfectly legitimate reasons to be against a particular black candidate, Obama included. Opposition to Obama is no more evidence of racism than opposition to McCain is evidence of discrimination against the elderly or against war veterans. And at times, Obama's race helps him: It underscores his message of change, it appeals to some whites as a demonstration of their open-mindedness, and it wins him overwhelming black votes and turnout.
Still, a huge array of research suggests that 50 percent or more of whites have unconscious biases that sometimes lead to racial discrimination. (Blacks have their own unconscious biases, surprisingly often against blacks as well).

One set of experiments conducted since the 1970s involves subjects who believe that they are witnessing an emergency (like an epileptic seizure). When there is no other witness, a white bystander will call for help whether the victim is white or black, and there is very little discrimination.

But when there are other bystanders, so the individual responsibility to summon help may feel less obvious, whites will still summon help 75 percent of the time if the victim is white but only 38 percent of the time if the victim is black.

One lesson from this research is that racial biases are deeply embedded within us, more so than many whites believe. But another lesson, a historical one, is that we can overcome unconscious bias. That's what happened with the decline in prejudice against Catholics after the candidacy of John F. Kennedy in 1960.

It just might happen again, this time with race.
Nicholaw D. Kristof
International Herad Tribune
October 6, 2008
Ρατσισμός χωρίς ρατσιστές...

International Herald TribuneΜία από τις εσφαλμένες αντιλήψεις της αμερικανικής προεκλογικής περιόδου είναι ότι αν ο Μπαράκ Ομπάμα πληρώνει ένα εκλογικό τίμημα για το χρώμα του δέρματος του, αυτό συμβαίνει λόγω των ρατσιστών. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι ότι ο Ομπάμα αντιμετωπίζει αυτό, πουοι μελετητές αποκαλούν «ρατσισμό χωρίς ρατσιστές».

Ο ρατσισμός είναι δύσκολο να μετρηθεί, αλλά μια έρευνα, η οποία ολοκληρώθηκε, τον περασμένο μήνα από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ, σε συνεργασία με το «Ασσοσιέτεντ Πρες» και το Yahoo έδειξε ότι το ποσοστό του Ομπάμα θα ήταν κατά έξι τοις εκατό μεγαλύτερο, αν ήταν λευκός. Αυτό είναι σημαντικό, αλλά μπορεί να αλλάξει.

Οι περισσότερες από τις χαμένες ψήφους δεν ανήκουν στους ακραιφνείς ρατσιστές. Τέτοιοι είναι περίπου το 10% του εκλογικού σώματος και όπως δείχνει η έρευνα, είναι κυρίως συντηρητικοί, οι οποίοι δεν θα ψήφιζαν οποιοδήποτε Δημοκρατικό υποψήφιο.

Αντιθέτως, οι περισσότερες ψήφοι, που χάνει ο Ομπάμα ανήκουν σε καλοπροαίρετους λευκούς, οι οποίοι πιστεύουν στη φυλετική ισότητα και δεν έχουν αντίρρηση για την εκλογή ενός μαύρου προέδρου, αλλά παρόλ’ αυτά κάνουν διακρίσεις υποσυνείδητα.

Επί δεκαετίες, διάφορα πειράματα έχουν δείξει ότι ακόμη και πολλοί λευκοί, οι οποίοι πιστεύουν ειλικρινά στα ίσα δικαιώματα, θα συστήσουν συχνότερα ένα λευκό υποψήφιο σε μια δουλειά απ’ ό,τι ένα πρόσωπο, με τα ίδια προσόντα, αλλά μαύρο. Στα πειράματα, ο φάκελος του υποψηφίου άλλοτε αναφέρει ότι είναι μαύρος, άλλοτε όχι, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι ίδια. Το λευκό πρόσωπο θεωρεί ότι επιλέγει χωρίς ρατσιστικά κριτήρια, όπως με βάση την εμπειρία.

Η έρευνα δείχνει ότι οι λευκοί είναι πολύ πιθανόν να κάνουν διάκριση εναντίον των μαύρων, όταν οι επιλογές δεν είναι ξεκάθαρες και είναι πολλά τα αντικρουόμενα επιχειρήματα - με άλλα λόγια, υπό διφορούμενες συνθήκες, όπως μια προεκλογική εκστρατεία.
Για παράδειγμα, όταν ένας μαύρος υποψήφιος σε μια δουλειά διαθέτει υψηλά προσόντα δεν γίνονται διακρίσεις. Παρόλ’ αυτά, σε μια γκρίζα κατάσταση, όπου ένας λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να διαφωνήσει, γίνεται διάκριση υποσυνείδητα.

Λευκά στελέχη προτείνουν την πρόσληψη λευκού υποψηφίου με παρόμοια προσόντα στο 76% των περιπτώσεων, ενώ συστήνουν την πρόσληψη μαύρου υποψηφίου με ταυτόσημα προσόντα μόνο στο 45% των περιπτώσεων.

Αντιμέτωποι με μια περίπλοκη απόφαση, όσοι αρνούνται ότι είναι ρατσιστές έχουν αμφιβολίες για ένα μαύρο πρόσωπο, τις οποίες δεν έχουν για έναν ισότιμό του λευκό.Βεβαίως, υπάρχουν απολύτως αποδεκτοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να είσαι αντίθετος με έναν συγκεκριμένο μαύρο υποψήφιο, του Ομπάμα περιλαμβανομένου. Η εναντίωση στον Ομπάμα δεν είναι περισσότερο απόδειξη ρατσισμού απ’ ό,τι η εναντίωση στον Μακέιν απόδειξη διάκρισης εναντίον των ηλικιωμένων ή εναντίον των βετεράνων πολέμου. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, το χρώμα του Ομπάμα τον βοηθάει: υπογραμμίζει το μήνυμά του για αλλαγή, έχει απήχηση σε ορισμένους λευκούς ως απόδειξη της διορατικότητάς τους και τού εξασφαλίζει πολλές ψήφους μαύρων και μεγάλη συμμετοχή.

Ενα μάθημα απ’ όλα αυτά είναι ότι οι φυλετικές προκαταλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι λευκοί. Ωστόσο, ένα άλλο μάθημα, ιστορικό αυτή τη φορά, είναι ότι μπορούμε να υπερβούμε τις ασυνείδητες προκαταλήψεις. Αυτό συνέβη με τη μείωση των προκαταλήψεων εναντίον των καθολικών, μετά την υποψηφιότητα του Τζον Κένεντι το 1960.Μπορεί να ξανασυμβεί. Αυτή τη φορά με τη φυλή.
Καθημερινή 9.10.2008

Monday, October 6, 2008

Χάρολντ Πίντερ


Ομιλία - καταγγελία στην απονομή του Νόμπελ

Του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ποιητή Χάρολντ Πίντερ.

«Το 1958 έγραψα τα ακόλουθα:"Δεν υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές διαφορές μεταξύ αυτού που είναι πραγματικό και αυτού που δεν είναι, ούτε του αληθούς και του αναληθούς. Δεν είναι απαραίτητο κάτι να είναι ή αλήθεια ή ψέμα. Μπορεί να είναι και τα δύο".

Πιστεύω ότι αυτοί οι ισχυρισμοί εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα ως προς τη διερεύνηση της πραγματικότητας μέσω της τέχνης. Έτσι, ως συγγραφέας τους υποστηρίζω αλλά ως πολίτης αδυνατώ. Ως πολίτης οφείλω να αναρωτηθώ: Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψέμα;

Η αλήθεια στο θέατρο πάντοτε διαφεύγει. Ολόκληρη δεν τη βρίσκεις ποτέ αλλά η αναζήτησή της είναι συναρπαστική. Η αναζήτηση είναι σαφώς ό,τι προηγείται της προσπάθειας. Η αναζήτηση είναι ο σκοπός σου. Τις περισσότερες φορές μέσα στο σκοτάδι προσκρούεις στην αλήθεια, συγκρούεσαι μαζί της ή, ρίχνοντάς της μια φευγαλέα ματιά, βλέπεις μια εικόνα ή ένα σχήμα που μοιάζει να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, συχνά χωρίς να συνειδητοποιείς ότι συνέβη ακόμα κι αυτό.

Αλλά η πραγματική αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπάρχει μια αλήθεια στη δραματική τέχνη. Υπάρχουν πολλές που αντικρούονται, συγκρούονται, αντικατοπτρίζουν η μία την άλλη, αγνοούν η μία την άλλη, κοροϊδεύουν η μία την άλλη, δεν βλέπουν η μία την άλλη. Μερικές φορές αισθάνεσαι για μια στιγμή ότι κρατάς την αλήθεια στα χέρια σου κι αμέσως μετά γλιστράει μέσα από τα δάκτυλά σου και χάνεται.

Συχνά με ρωτούν πώς συλλαμβάνω τα έργα μου. Δεν μπορώ να απαντήσω. Ούτε μπορώ να τα συνοψίσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στα έργα μου συνέβη αυτό, αυτά ειπώθηκαν, οι ήρωες έκαναν εκείνα.

Τα περισσότερα έργα μου γεννήθηκαν από μια φράση, μια λέξη ή μια εικόνα. Τη συγκεκριμένη λέξη την ακολουθεί συνήθως μια εικόνα. Θα σας δώσω δύο παραδείγματα από δύο φράσεις που εμπνεύστηκα ξαφνικά. Ακολούθησε η εικόνα και εγώ, ακόμα αργότερα.

Τα έργα είναι ο "Γυρισμός" και οι "Παλιοί Καιροί". Η πρώτη φράση στο "Γυρισμό" είναι "Τι το έκανες το ψαλίδι;". Η πρώτη φράση στους "Παλιούς Καιρούς" είναι "Σκοτάδι". Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν είχα καμία άλλη πληροφορία για την εξέλιξη της πλοκής.

Στην πρώτη περίπτωση κάποιος προφανώς αναζητούσε ένα ψαλίδι. Ρωτούσε τι απέγινε το ψαλίδι κάποιον άλλο, για τον οποίο υποπτευόταν ότι πιθανώς και να το έκλεψε. Με έναν περίεργο τρόπο ήξερα, ωστόσο, ότι το πρόσωπο που ερωτάται δεν δίνει δεκάρα για το ψαλίδι, ούτε άλλωστε ο συνομιλητής του. Το "σκοτάδι" το χρησιμοποίησα για να περιγράψω τα μαλλιά κάποιου, τα μαλλιά μιας γυναίκας και ήταν η απάντηση σε μια ερώτηση. Ούτως ή άλλως υποχρέωθηκα να αναπτύξω το θέμα. Αυτό συνέβη οπτικά, ως μια αργή εναλλαγή σκιάς και φωτός.

Π άντα ξεκινώ ένα έργο ονομάζοντας τα πρόσωπα Α, Β και Γ. Στο έργο που εξελίχθηκε ως "Γυρισμός" είδα έναν άνδρα να μπαίνει σε ένα θλιβερό δωμάτιο και να ρωτά (για το ψαλίδι) έναν νεότερό του άνδρα που, καθισμένος σε έναν άθλιο καναπέ, διάβαζε το ιπποδρομιακό φύλλο. Υποπτεύθηκα ότι ο Α ήταν ο πατέρας και ο Β ο γιος του, αλλά δεν είχα καμία απόδειξη. Η αίσθησή μου πάντως επιβεβαιώθηκε αργότερα όταν ο Β (μετέπειτα Λένι) λέει στον Α (Μαξ στη συνέχεια), "μπαμπά σε πειράζει να αλλάξω θέμα; Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Πώς θα χαρακτήριζες το δείπνο μας; Πώς ονομάζεται κάτι τέτοιο; Γιατί δεν αγοράζεις κάνα σκύλο; Θα ήσουν ιδανικός μάγειρας για σκύλους. Ειλικρινά.

Έχεις την εντύπωση ότι μαγειρεύεις για σκύλους". Επομένως, εφόσον ο Β αποκαλεί τον Α "μπαμπά" μου φάνηκε λογικό να υποθέσω ότι ήταν πατέρας και γιος. Επιπλέον, ο Α ήταν σαφώς ο μάγειρας αλλά η μαγειρική του δεν φαινόταν να χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Αυτό σήμαινε ότι δεν υπήρχε μητέρα; Δεν ήξερα. Αλλά όπως είπα τότε στον εαυτό μου, η αρχή δεν γνωρίζει ποτέ το τέλος."Σκοτάδι". Ένα μεγάλο παράθυρο. Νυχτερινός ουρανός. Ένας άνδρας, ο Α (μετέπειτα Ντίλι) και μια γυναίκα η Β (στη συνέχεια Κέιτ) κάθονται και πίνουν. "Χοντρό ή λεπτό;", ρωτά ο άνδρας. Για τι πράγμα μιλούν; Μετά είδα να στέκεται στο παράθυρο μια γυναίκα, η Γ (Άννα αργότερα). Το φως που πέφτει πάνω της είναι διαφορετικό, κι εκείνη στέκεται με την πλάτη γυρισμένη. Τα μαλλιά της είναι σκούρα.

Είναι μια παράξενη στιγμή, η στιγμή της δημιουργίας προσώπων που μέχρι τότε δεν υπήρχαν. Ότι ακολουθεί είναι σπασμωδικό, αβέβαιο, μοιάζει με παραίσθηση, ακόμα κι αν μερικές φορές είναι καταιγιστικό. Η θέση του συγγραφέα είναι παράδοξη. Τα πρόσωπα που δημιουργεί δεν τον καλωσορίζουν. Του αντιστέκονται, δεν είναι εύκολο να τα βρει μαζί τους κι είναι αδύνατον να τα ορίσει. Σίγουρα δεν μπορεί να τους επιβληθεί. Ως ενός σημείου παίζει μαζί τους ένα ατέλειωτο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, κρυφτό και τυφλόμυγα. Τελικά όμως συνειδητοποιεί ότι έχει να κάνει με ανθρώπους από σάρκα και οστά, ανθρώπους με τη δική τους θέληση και ευαισθησία ο καθένας, φτιαγμένους από συστατικά που του είναι αδύνατον να αλλάξει, να επηρεάσει ή να παραμορφώσει.

Συνεπώς η γλώσσα στην τέχνη παραμένει ένα εξαιρετικά αμφίσημο πεδίο συναλλαγής, κινούμενη άμμος, τραμπολίνο, μια παγωμένη λίμνη, τον πάγο της οποίας μπορεί να σπάσει ανά πάσα στιγμή ο συγγραφέας όταν βαδίζει επάνω του.

Αλλά, όπως είπα, η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια ατέρμονη διαδικασία. Δεν αναβάλλεται, ούτε ματαιώνεται. Οφείλεις να την αντιμετωπίσεις εδώ και τώρα.

Το πολιτικό θέατρο θέτει μια τελείως διαφορετική σειρά προβλημάτων. Το κήρυγμα πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Είναι απαραίτητη η αντικειμενικότητα. Οφείλουμε να επιτρέπουμε στα πρόσωπα να αναπνέουν ελεύθερα. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να τα καταπιέσει και να τα περιορίσει για να ικανοποιήσει τα δικά του γούστα, τις δικές του διαθέσεις ή προκαταλήψεις. Οφείλει να είναι έτοιμος να τα προσεγγίσει από πολλές πλευρές, από όλες τις δυνατές οπτικές γωνίες, ίσως πότε-πότε να τα ξαφνιάσει κι εν τούτοις να τα αφήσει ελεύθερα να πάνε όπου θέλουν. Αυτό δεν λειτουργεί πάντα. Και βεβαίως η πολιτική σάτιρα δεν ακολουθεί αυτές τις αρχές, κάνει μάλιστα ακριβώς το αντίθετο και αυτή είναι η πραγματική της αποστολή.

Στο έργο μου "Πάρτι Γενεθλίων" νομίζω πως επέτρεψα να αναπτυχθεί μια μεγάλη σειρά εναλλακτικών λύσεων μέσα σε ένα πυκνό δάσος πιθανοτήτων, προτού να μεταφερθεί στο επίκεντρο του έργου μια πράξη υποταγής.

Η "Βουνίσια Γλώσσα" υποτίθεται ότι δεν έχει τέτοιο εύρος επιλογών. Το έργο παραμένει βίαιο, σύντομο και άσχημο. Αλλά οι στρατιώτες στο έργο κάπως το διασκεδάζουν. Ξεχνά κανείς πότε-πότε ότι οι βασανιστές βαριούνται εύκολα. Χρειάζεται να γελάνε με κάτι για να ανάβουν τα πνεύματα. Τα περιστατικά στη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ στη Βαγδάτη, το επιβεβαιώνουν περίτρανα. Η "Βουνίσια Γλώσσα" διαρκεί μόνο 20 λεπτά, αλλά θα μπορούσε να συνεχίζεται επί ώρες, ξανά και ξανά, το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται από την αρχή, ξανά και ξανά, τη μια ώρα μετά την άλλη.

Το έργο "Τέφρα και Σκιά" από την άλλη πλευρά, μου φαίνεται σαν να διαδραματίζεται κάτω από το νερό. Μια γυναίκα πνίγεται, το χέρι της βγαίνει έξω από τα κύματα, βουλιάζει, αναζητά άλλους, δεν βρίσκει κανέναν πάνω ή κάτω από το νερό, βρίσκει μόνο σκιές κι αντανακλάσεις. Η γυναίκα είναι μια χαμένη μορφή σε ένα τόπο που βυθίζεται, μια γυναίκα που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον αφανισμό που προοριζόταν για άλλους.

Αλλά καθώς εκείνοι πεθαίνουν, πρέπει να πεθάνει κι αυτή.

Η γλώσσα στην πολιτική, όπως χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς, δεν υπάγεται σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες καθώς η πλειοψηφία των πολιτικών, όπως όλοι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ενδιαφέρονται όχι για την αλήθεια αλλά για την εξουσία και την διατήρησή της. Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία είναι αναγκαίο οι πολίτες να παραμείνουν στην αμάθεια, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμα και την αλήθεια της δικής τους ζωής. Ως εκ τούτου, ό,τι μας περιβάλλει είναι ένα απέραντο υφαντό από ψέματα, από τα οποία τρεφόμαστε.

Όπως ξέρετε, η δικαιολογία για την εισβολή στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο οπλοστάσιο όπλων μαζικής καταστροφής, κάποια από τα οποία μπορούσαν να πυροδοτηθούν μέσα σε 45 λεπτά, προκαλώντας τον όλεθρο. Μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Δεν ήταν. Μας είπαν ότι το Ιράκ συνεργάζεται με την "Αλ Κάιντα" και ότι είναι συνυπεύθυνο για την κτηνωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Δεν ήταν. Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν.

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και έχει να κάνει με το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στον πλανήτη και πώς επιλέγουν να παίξουν αυτό τον ρόλο.

Αλλά, πριν επιστρέψω στο παρόν, θα ήθελα να ρίξω μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν. Αναφέρομαι στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά। Θεωρώ ότι είναι υποχρεωτικό να εξετάσουμε αυτή την περίοδο με μια περιορισμένη (λόγω του χρόνου που μου δίνεται εδώ) αλλά αυστηρή ματιά.

Καθένας γνωρίζει τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη αμέσως μετά τον πόλεμο: συστηματική βία, εκτεταμένες αγριότητες, αδίστακτη καταπίεση της ελεύθερης σκέψης. Για όλα αυτά υπήρξαν ντοκουμέντα και αποδείξεις.

Αλλά η ένστασή μου εδώ είναι πως τα εγκλήματα των ΗΠΑ την ίδια περίοδο έχουν μόνο επιδερμικά καταγραφεί, πόσο μάλλον τεκμηριωθεί, πόσο μάλλον κατανοηθεί, πόσο μάλλον αναγνωριστεί ως εγκλήματα. Πιστεύω ότι πρέπει να κατονομαστούν ως εγκλήματα διότι η αλήθεια σήμερα, εδώ που έχει φτάσει ο κόσμος μας, έχει ιδιαίτερη σημασία. Η συμπεριφορά των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, αν και ως ενός σημείου προσεκτική εξαιτίας της παρουσίας τότε της Σοβιετικής Ένωσης, μας έκανε να καταλάβουμε ότι τελικά είχε λευκή επιταγή να κάνει ό,τι θέλει.

Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν προσφιλής μέθοδος της Αμερικής η απευθείας εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος. Προτιμούσε ό,τι περιγράφεται ως "χαμηλής έντασης σύγκρουση". Αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά πιο αργά από ό,τι αν ρίξεις μια και καλή μια βόμβα. Σημαίνει ότι πλήττεις την καρδιά της χώρας, ότι εγκαθιστάς έναν κακοήθη όγκο και περιμένεις να κάνει μετάσταση.
*
Όταν ο πληθυσμός έχει υποταχθεί -ή βασανιστεί μέχρι θανάτου, το ίδιο είναι- και οι φίλοι σου, ο στρατός και οι μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες, κάθονται αναπαυτικά στην εξουσία, στήνεσαι μπροστά στην κάμερα και λες ότι η δημοκρατία νίκησε. Την περίοδο στην οποία αναφέρομαι αυτός ήταν ο κοινός τόπος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η τραγωδία της Νικαράγουα ήταν μια περίπτωση υψίστης σημασίας. Επέλεξα να την αναφέρω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η Αμερική αντιλαμβάνεται τον ρόλο της στον πλανήτη και τότε και τώρα.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 συμμετείχα σε μια συνάντηση στην αμερικανική πρεσβία στο Λονδίνο. Το αμερικανικό Κογκρέσο επρόκειτο να αποφασίσει εάν θα συνέχιζε να χρηματοδοτεί τους Κόντρας στην εκστρατεία τους κατά της κυβέρνησης της Νικαράγουα. Ήμουν μέλος της αντιπροσωπείας που μιλούσε εκ μέρους της Νικαράγουα, με σημαντικότερο μέλος ανάμεσά μας τον ιερέα John Metcalf.

Επικεφαλής της αμερικανικής ομάδας ήταν ο Raymond Seitz (νούμερο 2 τότε της πρεσβείας, αργότερα πρέσβης ο ίδιος)। Ο Ιερέας είπε: "Κύριε, έχω την ευθύνη μιας ενορίας στη βόρεια Νικαράγουα. Οι ενορίτες μου έχτισαν ένα σχολείο, ένα ιατρικό κι ένα πολιτιστικό κέντρο. Ζούσαμε ειρηνικά. Λίγους μήνες πριν, μας επιτέθηκαν δυνάμεις των Κόντρας. Κατέστρεψαν τα πάντα: το σχολείο, το ιατρικό και το πολιτιστικό κέντρο. Βίασαν νοσοκόμες και δασκάλες, έσφαξαν γιατρούς με τον πιο κτηνώδη τρόπο. Φέρθηκαν σαν άγριοι. Σας παρακαλώ να ζητήσετε από την αμερικανική κυβέρνηση να αποσύρει την υποστήριξή της από τους φορείς μιας τόσο ακραίας τρομοκρατικής δραστηριότητας".

Ο Raymond Seitz είχε εξαιρετική φήμη ως ένας λογικός, υπεύθυνος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Ηταν αξιοσέβαστος στους διπλωματικούς κύκλους. Ακουσε, σιώπησε για λίγο και ύστερα μίλησε πολύ σοβαρός. "Πάτερ", είπε, "αφήστε με να σας πώ κάτι. Στον πόλεμο, οι αθώοι πάντα υποφέρουν". Ακολούθησε παγερή σιωπή. Τον κοιτούσαμε εμβρόντητοι. Εκείνος, δεν χαμήλωσε το βλέμμα του.

Πράγματι, οι αθώοι πάντα υποφέρουν.

Τελικά κάποιος είπε: "Αλλά, σε αυτή την περίπτωση οι 'αθώοι' ήταν τα θύματα μιας φρικιαστικής κτηνωδίας υποβοηθούμενης μεταξύ άλλων από την κυβέρνησή σας. Εάν το Κογκρέσο εγκρίνει περισσότερα χρήματα για τους Κόντρας θα γίνουν κι άλλες τέτοιες κτηνωδίες. Δεν είναι αυτό το θέμα; Δεν είναι επομένως η κυβέρνησή σας ένοχη για δολοφονίες πολιτών ενός ανεξάρτητου κράτους;".

Ο Seitz παρέμεινε ατάραχος. "Δεν συμφωνώ ότι τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς σας", είπε. Καθώς φεύγαμε, ένας από το προσωπικό της πρεσβείας μού είπε ότι του αρέσουν τα έργα μου. Δεν είπα τίποτα.

Θα σας θυμίσω ότι τότε ο πρόεδρος Ρίγκαν είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση: "Σε ηθικό επίπεδο οι Κόντρας είναι το αντίστοιχο των Ιδρυτικών μας Πατέρων" (σ।σ।: αναφερόταν στους Μπέντζαμιν Φράνκλιν, Τζορτζ Γουόσινγκτον, Τόμας Τζέφερσον, Τζον Ανταμς, Τζέιμς Μάντισον, Αλεξάντερ Χάμιλτον, Σάμιουελ Ανταμς, Πάτρικ Χένρι, Τζον Χάνκοκ και Τόμας Πέιν που θεωρούνται στυλοβάτες του αμερικανικού έθνους).

Οι ΗΠΑ υποστήριξαν για περισσότερα από 40 χρόνια την κτηνώδη δικτατορία του Σομόζα στη Νικαράγουα। Ο λαός της Νικαράγουα, υπό τους Σαντινίστας, ανέτρεψε το καθεστώς το 1979, με μια λαϊκή επανάσταση που σου έκοβε την ανάσα.


Οι Σαντινίστας δεν ήταν τέλειοι. Είχαν το δικό τους μερίδιο στην υπεροψία και η πολιτική τους φιλοσοφία είχε πολλές αντιφάσεις. Ήταν όμως έξυπνοι, λογικοί και πολιτισμένοι. Προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν μια σταθερή, έντιμη, πλουραλιστική κοινωνία. Η θανατική ποινή καταργήθηκε. Εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι χωρικοί γλίτωσαν από το θάνατο. Δόθηκαν εκτάσεις σε περισσότερες από ७५.000 οικογένειες. Χτίστηκαν ३०.000 σχολεία. Μια αξιοσημείωτη εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού περιόρισε το ποσοστό των αναλφάβητων στη χώρα σε λιγότερο από το ένα έβδομο. Υιοθετήθηκε η δωρεάν παιδεία και η δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε κατά το ένα τρίτο. Η πολιομυελίτιδα εξαφανίστηκε.

Οι ΗΠΑ αποδοκίμασαν αυτά τα επιτεύγματα ως απόρροια μαρξιστικής/λενινιστικής προσπάθειας χειραγώγησης της κοινωνίας. Κατά την άποψη της αμερικανικής κυβέρνησης αυτό αποτελούσε ένα επικίνδυνο παράδειγμα. Εάν επέτρεπαν στη Νικαράγουα να αποκτήσει βασικούς κανόνες κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης, εάν της επέτρεπαν να ανεβάσει το επίπεδο της ιατρικής περίθαλψης και της παιδείας και να ανακτήσει την κοινωνική της ενότητα και την εθνική υπερηφάνεια, τότε και οι γειτονικές χώρες θα έθεταν τα ίδια ερωτήματα και θα είχαν ανάλογες απαιτήσεις. Την εποχή εκείνη υπήρχε σφοδρή αντίσταση απέναντι στο καθεστώς του Ελ Σαλβαδόρ.

Μίλησα νωρίτερα για ένα "υφαντό ψεμάτων" που μας περιβάλλει. Ο πρόεδρος Ρίγκαν συχνά περιέγραφε τη Νικαράγουα ως ένα "απολυταρχικό μπουντρούμι". Τα ΜΜΕ και φυσικά η βρετανική κυβέρνηση αξιολογούσαν τον σχολιασμό αυτό ως ακριβή και δίκαιο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξαν αποδείξεις για τη δράση αποσπασμάτων θανάτου την περίοδο της διακυβέρνησης των Σαντινίστας. Δεν υπήρξαν αναφορές για βασανιστήρια. Ούτε απόδειξη συστηματικής στρατιωτικής αυθαιρεσίας. Κανένας ιερέας δεν δολοφονήθηκε στη Νικαράγουα από την κυβέρνηση. Αντίθετα μάλιστα στην κυβέρνηση συμμετείχαν τρεις ιερείς, δύο Ιησουίτες κι ένας ιεραπόστολος του τάγματος Maryknoll. Τα απολυταρχικά μπουντρούμια βρίσκονταν στη διπλανή πόρτα, στο Ελ Σαλβαδόρ και τη Γουατεμάλα. Οι ΗΠΑ ανέτρεψαν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Γουατεμάλα το 1954 και σύμφωνα με εκτιμήσεις ο αριθμός των θυμάτων από τα δικτατορικά καθεστώτα που ακολούθησαν ανήλθε σε 200.000.

Έξι από τους παγκοσμίως πιο διακεκριμένους Ιησουίτες δολοφονήθηκαν στο Πανεπιστήμιο Κεντρικής Αμερικής του Σαν Σαλβαδόρ το 1989 από ένα τάγμα στρατιωτών που ανήκε στο σύνταγμα Αλκάτλ το οποίο είχε εκπαιδευτεί στο Φορτ Μπένινγκ στην Τζόρτζια των ΗΠΑ. Αυτός ο εξαιρετικά γενναίος άνδρας, ο Αρχιεπίσκοπος Ρομέρο δολοφονήθηκε την ώρα που έψελνε τη λειτουργία. Υπολογίζεται ότι 75.000 άνθρωποι .Γιατί; Διότι πίστευαν ότι μια καλύτερη ζωή είναι εφικτή και οφείλουν να την επιδιώξουν. Αυτή η πίστη τούς χαρακτήριζε αυτομάτως κομμουνιστές. Σκοτώθηκαν επειδή τόλμησαν να αμφισβητήσουν το καθεστώς, την πείνα, τις ασθένειες, την εξαθλίωση και την καταπίεση που ήταν η προδιαγεγραμμένη μοίρα τους.

Ο ι ΗΠΑ τελικώς κατάφεραν να ανατρέψουν την κυβέρνηση των Σαντινίστας. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια και να καμφθεί η αξιοσημείωτη αντίσταση. Τα αδυσώπητα οικονομικά βασανιστήρια και οι 30.000 νεκροί έκαμψαν το ηθικό του λαού της Νικαράγουα. Είχε εξαντληθεί και εξαθλιωθεί. Αμέσως μετά, τα καζίνα επέστρεψαν στη χώρα. Η δωρεάν υγεία και παιδεία καταργήθηκαν. Οι μεγάλες εταιρείες επέστρεψαν, εκδικητικές. Η "Δημοκρατία" είχε θριαμβεύσει.

Αλλά αυτή η πολιτική σε καμία περίπτωση δεν περιορίστηκε στην κεντρική Αμερική. Ενορχηστρώθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ήταν χωρίς τέλος και σαν να μη συνέβη ποτέ.

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ στήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις εξέθρεψαν κάθε δεξιά στρατιωτική δικτατορία στον πλανήτη. Αναφέρομαι στις χώρες: Ινδονησία, Ελλάδα, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Αϊτή, Τουρκία, Φιλιππίνες, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά στη Χιλή. Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε συγχώρεση για τις ΗΠΑ μετά τον τρόμο που επέβαλαν στο Χιλή το 1973.

Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι σημειώθηκαν σε όλες αυτές τις χώρες. Συνέβησαν στα αλήθεια; Και για όλους αυτούς ευθύνεται η αμερικανική εξωτερική πολιτική; Η απάντηση είναι ναι. Αλλά πώς θα μπορούσατε να το γνωρίζετε; Αυτά δεν συνέβησαν ποτέ. Τίποτε ποτέ δεν συνέβη. Ακόμα και τότε που συνέβαινε δεν συνέβη. Δεν είχε καμία σημασία. Και κανένα ενδιαφέρον.

Τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα αλλά ελάχιστοι άνθρωποι μίλησαν γι' αυτά. Πρέπει να παραδεχτούμε την Αμερική για το εξής. Εξάσκησε μια κλινική χειραγώγηση κατά την άσκηση παγκόσμιας εξουσίας ενώ την ίδια στιγμή υποδυόταν τη δύναμη του παγκόσμιου καλού. Είναι μια λαμπρή, ευφυής, επιτυχής πράξη ύπνωσης.

Λ εω ότι η Αμερική αναμφίβολα συνεχίζει να πραγματοποιεί το μεγαλύτερο σόου στον πλανήτη. Μπορεί να είναι κτηνώδης, αδιάφορη, περιφρονητική και ανηλεής, αλλά είναι επίσης πολύ έξυπνη. Σαν καλός έμπορος ενδιαφέρεται για το δικό της συμφέρον και το πιο ευπώληπτο αγαθό της είναι ο αυτοθαυμασμός της. Είναι νικήτρια. Ακούστε όλους τους Αμερικανούς προέδρους στην τηλεόραση να λένε τις λέξεις "Ο αμερικανικός λαός" όπως π.χ. στη φράση "Λέω στον αμερικανικό λαό πως ήρθε η ώρα να προσευχηθούμε και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού γι' αυτό ζητώ από τον αμερικανικό λαό να εμπιστευτεί τον πρόεδρό του και τις πράξεις που αυτός πρόκειται να αναλάβει για λογαριασμό του αμερικανικού λαού".

*Είναι ένα ευφυές στρατήγημα. Η γλώσσα χρησιμοποιείται για να καταστείλει τη σκέψη. Οι λέξεις "ο αμερικανικός λαός" δημιουργούν ένα βολικό μαξιλάρι που καθησυχάζει τις μάζες. Δεν χρειάζεται να σκέφτεται κανείς. Απλώς να βυθίζεται στο μαξιλάρι του. Μπορεί το μαξιλάρι να πνίγει την νοημοσύνη ή την κριτική σκέψη, αλλά είναι και εξαιρετικά άνετο. Αυτό δεν ισχύει βεβαίως για τα 40 εκατομμύρια Αμερικανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ούτε για τα 2 εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κρατούνται στα αχανή γκουλάγκ των αμερικανικών φυλακών.

Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται πλέον για συγκρούσεις χαμηλής έντασης. Δεν βρίσκουν κανένα λόγο γιατί να είναι επιφυλακτικές ή ακόμα και να δρουν παρασκηνιακά. Ανοίγουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι, χωρίς να φοβούνται ή να έχουν τη διάθεση να κάνουν παραχωρήσεις. Δεν τους καίγεται καρφί για τον ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο ή την κριτική των διαφωνούντων, την οποία αντιμετωπίζουν ως ασήμαντη. Εχουν δεμένο στο λουρί τους το κλαψιάρικο μικρό αρνάκι τους, την αξιολύπητη και νωθρή Μεγάλη Βρετανία.

Τ ι απέγινε η ηθική μας ευαισθησία; Είχαμε ποτέ κάτι τέτοιο; Τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις; Μήπως αναφέρονται σε μια έννοια που σπάνια χρησιμοποιείται σήμερα-τη συνείδηση; Τη συνείδηση που δεν έχει να κάνει μόνο με τις δικές μας πράξεις αλλά και με την συνυπευθυνότητά μας για τις πράξεις άλλων; Είναι όλα αυτά νεκρά; Κοιτάξτε το Γκουαντανάμο Μπέι. Εκατοντάδες άνθρωποι κρατούνται εκεί για περισσότερα από τρία χρόνια, χωρίς καν να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία, χωρίς να έχουν νομική εκπροσώπηση, χωρίς να έχουν περάσει από δίκη, ουσιαστικά κρατούνται για πάντα. Αυτή η απολύτως παράνομη κατάσταση συνεχίζεται κατά παράβαση της Συνθήκης της Γενεύης. Και η λεγόμενη "διεθνής κοινότητα" όχι μόνο το ανέχεται αλλά ούτε καν ασχολείται. Αυτό το έγκλημα διαπράττεται από μια χώρα που αυτοανακηρύσσεται "ηγέτης του ελεύθερου κόσμου". Σκεφτόμαστε τους έγκλειστους του Γκουαντανάμο Μπέι; Τι λένε για αυτούς τα ΜΜΕ; Οι κρατούμενοι του Γκουαντανάμο εμφανίζονται περιστασιακά σε ένα μονόστηλο στη σελίδα 6. Εχουν αποσταλεί στη χώρα του πουθενά και μάλλον δεν θα επιστρέψουν ποτέ.

Σήμερα πολλοί που κάνουν απεργία πείνας δέχονται τροφή με το ζόρι, ανάμεσα τους και Βρετανοί πολίτες। Καμία λεπτότητα σ' αυτή τη βίαιη διαδικασία. Κανένα ηρεμιστικό ή αναισθητικό. Μόνο ένας σωλήνας χωμένος από τη μύτη στο λαιμό σου. Φτύνεις αίμα. Αυτό είναι βασανιστήριο. Τι είπε γι' αυτό ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών; Τίποτα. Τι είπε ο Βρετανός πρωθυπουργός; Τίποτα. Γιατί; Διότι οι ΗΠΑ έχουν πει: οποιαδήποτε κριτική σε όσα πράττουμε στο Γκουαντανάμο Μπέι συνιστά εχθρική πράξη. 'Η είστε μαζί μας, ή εναντίον μας. Έτσι ο Μπλερ το βουλώνει. Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια ληστρική πράξη, ενός αιματηρού τρομοκρατικού καθεστώτος που περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ήταν μία αυθαίρετη στρατιωτική επιχείρηση βασισμένη σε μια ατελείωτη σειρά ψεμάτων και χυδαίας χειραγώγησης των ΜΜΕ και κατ' επέκταση της κοινής γνώμης. Μια πράξη που ενώ υποδυόταν την απελευθέρωση, αποσκοπούσε στην εδραίωση του στρατιωτικού και οικονομικού ελέγχου των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή -ως τελευταία πηγή πρώτων υλών.

Όλες οι υπόλοιπες δικαιολογίες απέτυχαν. Αυτή ήταν η επιβλητική επίδειξη μιας στρατιωτικής δύναμης υπεύθυνης για το θάνατο και τον ακρωτηριασμό χιλιάδων και χιλιάδων αθώων ανθρώπων.

Φέραμε τα βασανιστήρια, τις έξυπνες βόμβες, το απεμπλουτισμένο ουράνιο, τις αμέτρητες τυφλές δολοφονίες, την εξαθλίωση και τον θάνατο στον ιρακινό λαό και είπαμε πως φέραμε "ελευθερία και δημοκρατία στη Μέση Ανατολή".

Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσετε προκειμένου να χαρακτηριστείτε κατά συρροή δολοφόνοι και εγκληματίες πολέμου; Εκατό χιλιάδες; Είναι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός, θα έλεγα। Δεν είναι, επομένως, δίκαιο ο Μπους και ο Μπλερ να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου; Αλλά ο Μπους υπήρξε έξυπνος. Δεν αναγνώρισε το Δικαστήριο. Ετσι, εάν ένας Αμερικανός στρατιώτης ή και πολιτικός βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ο Μπους έχει προειδοποιήσει ότι θα στείλει τους πεζοναύτες. Ο Μπλερ όμως το αναγνώρισε και γι αυτό θα μπορούσε να περάσει από δίκη. Μπορούμε να δώσουμε στο Δικαστήριο τη διεύθυνσή του για την περίπτωση που θα ενδιαφερθεί να τον βρει. Μένει στο νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ στο Λονδίνο.

Εντός αυτού του πλαισίου, ο θάνατος είναι ένα άσχετο θέμα. Τόσο ο Μπους όσο και ο Μπλερ αδιαφορούν. Τουλάχιστον 100.000 Ιρακινοί σκοτώθηκαν από αμερικανικές βόμβες και πυραύλους προτού να ξεκινήσει η εισβολή στο Ιράκ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν υπήρξαν. Ούτε ο θάνατός τους υπήρξε. Κενό. Δεν κατεγράφησαν καν ως νεκροί. "Δεν μετράμε πτώματα", δήλωσε ο Αμερικανός στρατηγός Τόμι Φρανκς.

Τις πρώτες μέρες της εισβολής δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία στις πρώτες σελίδες των βρετανικών εφημερίδων στην οποία ο Τόνι Μπλερ φίλούσε στο μάγουλο ένα μικρό αγόρι απ' το Ιράκ. «Ενα παιδάκι, γεμάτο ευγνωμοσύνη», έγραφε η λεζάντα. Λίγες μέρες αργότερα, σε εσωτερικές σελίδες δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ και μια φωτογραφία ενός άλλου, 4χρονου αγοριού χωρίς χέρια.

Η οικογένειά του ανατινάχτηκε από έναν πύραυλο. Μόνο εκείνο είχε επιζήσει. «Πότε θα έχω τα χέρια μου ξανά», ρωτούσε το παιδί. Δεν διαβάσαμε τη συνέχεια. Φυσικά αυτό το αγόρι δεν το κράτησε ο Τόνι Μπλερ στην αγκαλιά του, ούτε βέβαια το σώμα οποιουδήποτε άλλου ακρωτηριασμένου παιδιού, ούτε κάποιο σώμα βουτηγμένο στο αίμα. Το αίμα είναι βρώμικο. Σου λερώνει το πουκάμισο και τη γραβάτα όταν πρόκειται να κάνεις δηλώσεις στην τηλεόραση.

Ο ι 2.000 νεκροί Αμερικανοί είναι μια ντροπή. Μεταφέρονται νύχτα στους τάφους τους. Οι κηδείες γίνονται διακριτικά, σε κάποιο απομονωμένο μέρος. Οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν στα κρεβάτια τους, μερικοί για το υπόλοιπο της ζωής τους. Οι νεκροί και οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν σε διαφορετικά είδη τάφων.

Να κι ένα απόσπασμα ενός ποιήματος του Πάμπλο Νερούδα, με τίτλο "Εξηγώ μερικά πράγματα".

"...Και ένα πρωί όλα αυτά καίγοντανκι ένα πρωί οι φωτιέςβγαίναν από τη γη κατατρώγοντας όντα, κι από τότε φωτιά, και μπαρούτι από τότε, κι από τότε αίμα.

Κακούργοι, μ' αεροπλάνα και μαυριτάνους κακούργοι με δαχτυλίδια και δουκέσσεςκακούργοι που τους ευλογούσαν μαύροι καλόγεροιερχόνταν απ τον ουρανό να σκοτώσουν παιδάκια, και μες στους δρόμους το παιδικό το αίμαέτρεχε, έτσι, απλά, σαν αίμα παιδικό. Τσακάλια που και το τσακάλι τα αποκρούει,πέτρες που το ξεράγκαθο θα δάγκανε φτύνοντας, οχιές που και οι οχιές θα μισούσαν!Είδα μπροστά σας το αίματης Ισπανίας να ορθώνεται για να σας πνίξει σε ένα μόνο κύμαπερηφάνιας και μαχαιριών! Στρατηγοίπροδότες: Κοιτάτε το νεκρό μου σπίτι, κοιτάτε τη ρημαγμένη Ισπανία.
Όμως από κάθε νεκρό σπίτι βγαίνειπυρωμένο μέταλλοαντί λουλούδια, όμως από κάθε λάκκο της Ισπανίαςβγαίνει η Ισπανία, κι από κάθε νεκρό παιδί βγαίνει ένα ντουφέκι με μάτια, κι από κάθε έγκλημα γεννιούνται σφαίρεςπου κάποια μέρα θα σας βρούνε ίσα στην καρδιά. Θα ρωτήσετε: γιατί η ποίησή του δεν μας μιλάει για το όνειρο, για τα φύλλα, για τα μεγάλα ηφαίστεια της γενέθλιας γης του;Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,ελάτε να δείτετο αίμα στους δρόμους, ελάτε να δείτε το αίμαστους δρόμους!"
*
(Σ.σ.: Το ποίημα προέρχεται από την περίφημη συλλογή του Πάμπλο Νερούδα "Η Ισπανία στην Καρδιά" (Espagna el Corason). Από κει και η παραπάνω μετάφραση του αποσπάσματος που χρησιμοποίησε ο Χάρολντ Πίντερ στην ομιλία του.)
*
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι αναφέροντας το ποίημα του Νερούδα δεν θέλω σε καμία περίπτωση να συγκρίνω τη Δημοκρατική Ισπανία με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Αναφέρομαι στον Νερούδα γιατί πουθενά στην σύγχρονη ποίηση δεν έχω διαβάσει τόσο συγκλονιστική και αληθινή περιγραφή του βομβαρδισμού αμάχων.
*
Είπα νωρίτερα ότι οι ΗΠΑ ανοίγουν πια τα χαρτιά τους στο τραπέζι χωρίς να ντρέπονται. Έτσι είναι. Η επίσημη πολιτική τους καθορίζεται ως "κυριαρχία σε όλο το φάσμα". Δεν είναι δικός μου ο όρος, είναι δικός τους. "Κυριαρχία σε όλο το φάσμα" σημαίνει έλεγχο σε ξηρά, θάλασσα, αέρα, διάστημα και σε όλες τις πηγές πρώτων υλών.
*
Οι ΗΠΑ διαθέτουν σε 132 χώρες του πλανήτη συνολικά 702 στρατιωτικές βάσεις, με την εξέχουσα εξαίρεση της Σουηδίας. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς έφτασαν εκεί αλλά πάντως είναι εκεί.
*
Οι ΗΠΑ διαθέτουν 8.000 οπλισμένες πυρηνικές κεφαλές έτοιμες να χρησιμοποιηθούν. Οι 2.000 από αυτές μπορούν να πυροδοτηθούν μέσα σε 15 λεπτά. Τώρα κατασκευάζονται νέα συστήματα πυρηνικών όπλων, γνωστά ως "θραύστες καταφυγίων". Οι Βρετανοί, πάντα συνεργάσιμοι, σχεδιάζουν να αντικαταστήσουν το δικό τους πυρηνικό πύραυλο "Trident" (Τρίαινα). Αναρωτιέμαι ποιος είναι στο στόχαστρο. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν; Εσύ; Εγώ; Ο κύριος Κανένας; Η Κίνα; Το Παρίσι; Ποιος ξέρει; Ό,τι ξέρουμε είναι ότι αυτή η παιδιάστικη τρέλα -η κατοχή και η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων- αποτελεί τον πυρήνα της σημερινής αμερικανικής πολιτικής φιλοσοφίας. Πρέπει να θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο και ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι είναι πρόθυμες να χαλαρώσουν.
*
Αρκετές χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, άνθρωποι στις ΗΠΑ είναι αποδεδειγμένα αηδιασμένοι, ντροπιασμένοι και εξοργισμένοι από τις πράξεις της κυβέρνησής τους, άλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν είναι μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη-ακόμα. Αλλά το άγχος, η ανασφάλεια και ο φόβος που βλέπουμε καθημερινά να μεγαλώνουν στις ΗΠΑ, είναι μάλλον απίθανο να μειωθούν.
*
Γνωρίζω ότι ο πρόεδρος Μπους έχει στη διάθεσή του πολλούς εξαιρετικά ικανούς ανθρώπους που γράφουν τους λόγους του, αλλά δηλώνω κι εγώ εθελοντής γι' αυτή τη δουλειά. Προτείνω την εξής σύντομη ομιλία την οποία μπορεί να απευθύνει από τηλεοράσεως στο αμερικανικό έθνος. Τον βλέπω μπροστά μου επίσημο, χτενισμένο προσεκτικά, σοβαρό, έτοιμο να σε κερδίσει, ειλικρινή, συχνά σχεδόν γοητευτικό, μερικές φορές με ένα μισοειρωνικό χαμόγελο, παράξενα ελκυστικό. Το πρότυπο του άνδρα.
*
"Ο Θεός είναι καλός. Ο Θεός είναι μεγάλος. Ο Θεός μου είναι καλός. Ο Θεός του Μπιν Λάντεν είναι κακός. Είναι ένας κακός Θεός. Ο Θεός του Σαντάμ θα ήταν κακός, εάν εκείνος είχε Θεό. Ήταν ένας βάρβαρος. Εμείς δεν είμαστε βάρβαροι. Εμείς δεν κόβουμε τα κεφάλια των ανθρώπων. Εμείς πιστεύουμε στην ελευθερία. Το ίδιο κι ο Θεός. Εγώ δεν είμαι βάρβαρος. Είμαι ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης ενός δημοκρατικού κράτους που λατρεύει την ελευθερία. Είμαστε μια φιλεύσπλαχνη κοινωνία. Κάνουμε φιλεύσπλαχνες εκτελέσεις στην ηλεκτρική καρεκλα ή με θανατηφόρες ενέσεις. Είμαστε ένα μεγάλο έθνος. Δεν είμαι δικτάτορας. Αυτός είναι. Δεν είμαι βάρβαρος. Αυτός είναι. Κι εκείνος είναι. Ολοι τους είναι. Εχω ηθικό κύρος. Βλέπετε τούτη τη γροθιά; Αυτή είναι το ηθικό μου κύρος. Και μη διανοηθείτε να το ξεχάσετε".
*
Η ζωή ενός συγγραφέα είναι μια εξαιρετικά τρωτή, σχεδόν γυμνή δραστηριότητα. Δεν χρειάζεται να χύσουμε δάκρυα γι' αυτό. Ο συγγραφέας κάνει την επιλογή του και επιμένει σ' αυτήν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται εκτεθειμένος σε όλους τους ανέμους, που κάποιοι από αυτούς είναι παγωμένοι. Είναι εκεί έξω μόνος του, επί ξύλου κρεμάμενος. Δεν βρίσκει καταφύγιο και καμία προστασία -εκτός κι αν λέει ψέματα- οπότε στην περίπτωση αυτή έχει φτιάξει τη δική του προστασία και, όπως θα μπορούσε να πει κανείς, έχει γίνει πολιτικός.
Αναφέρθηκα αρκετά φορές σήμερα στο θάνατο. Θα απαγγείλω τώρα ένα ποίημά μου, με τίτλο "Θάνατος".

"Πού βρέθηκε το νεκρό σώμα;Ποιος βρήκε το νεκρό σώμα;Όταν βρέθηκε το νεκρό σώμα ήταν νεκρό;Ποιος ήταν το νεκρό σώμα;Ποιος ήταν ο πατέρας ή η κόρη ή ο αδερφός'Η ο θείος ή η αδερφή ή η μητέρα ή ο γιοςΤου νεκρού και παρατημένου σώματος;Όταν παρατήθηκε ήταν νεκρό το σώμα;Παρατήθηκε το σώμα;Ποιος το είχε παρατήσει;Ήταν γυμνό ή ντυμένο για ταξίδι το νεκρό σώμα;Τι σ' έκανε να δηλώσεις το νεκρό σώμα νεκρό;Δήλωσες νεκρό το νεκρό σώμα;Πόσο καλά ήξερες το νεκρό σώμα;Πώς ήξερες ότι το νεκρό σώμα ήταν νεκρό;Έκλεισες και τα δυο του μάτια;Έθαψες το σώμα;Το παράτησες;Φίλησες το νεκρό σώμα;".

Όταν κοιτάμε σε έναν καθρέφτη νομίζουμε ότι η αντανάκλασή μας είναι ακριβής. Αλλά αν μετακινηθούμε κατά ένα χιλιοστό η εικόνα αλλάζει. Ουσιαστικά κοιτάμε μια ατελείωτη σειρά αντικατοπτρισμών. Όμως, κάποιες φορές ο συγγραφέας οφείλει να σπάσει τον καθρέφτη-γιατί η αλήθεια μάς κοιτά στα μάτια από την άλλη πλευρά αυτού του καθρέφτη.

Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη.

Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα δεν έχουμε καμμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Sunday, October 5, 2008

Can forgetful people now relax?

Names, phone numbers, directions - it can be a struggle to remember. Digital technology could soon make forgetfulness a thing of the past, but do we really want that?

It's a lively party. You see someone you know, you rush up to say hello and you can't remember their name. It's a common social faux pas, but help could soon be at hand.

Just as glasses and hearing aids are now commonplace, scientists are working on day-to-day digital devices to help us remember, with some taking inspiration from ancient times. "The nomenclator was in Roman times the person who went round telling the senator who they were meeting," says Wendy Hall, a professor of computer science at Southampton University.

"We think that quite soon we'll be able to develop a technology, like some combination of hearing aid and glasses, that will actually enable you to remember. "We really think within the next five to 10 years you'll be able to be helped by memory aids."

Most of us already outsource our memories to electronic devices. Our mobiles remember phone numbers for us, and satnavs and GPS systems do the same for directions.

Relaxation
Engineer Lyndsay Williams decided to try and take things further when she started to regularly find a forgetful family member's missing mobile phone in the washing machine.

At the time she was working for Microsoft Research in Cambridge, where she developed the SenseCam - a small digital camera to be worn around the neck. It takes pictures every 30 seconds, or when it detects a change in light or heat. At the end of the day you can review all the pictures - perhaps 2,000 shots - in a few minutes.

While reviewing the photos taken after a short walk around a science park in Cambridge, I remembered everything I'd thought about during the stroll - thoughts I might have forgotten if I'd never checked back.

Microsoft isn't planning to market the SenseCam, but researchers say it can provide real help for people who suffer from Alzheimer's or severe memory loss.
For many their most precious memories are of their children growing up, but one couple is taking this to extremes.

Speech scientist Deb Roy, of the Massachusetts Institute of Technology, and his wife are recording all the speech uttered in their home during the first three years of their son's life. High-quality microphones and video cameras are installed in the ceiling of every room. "We have a total of somewhere in the order of 200,000 hours of audio and video," Professor Roy says.

The aim is study exactly what a child hears as he learns to speak. Along the way this "ultimate home video system" has provided some interesting surprises.
He recently looked up some video of his son's first steps, an occasion he thinks he can vividly recall. "It was in the morning, it was in the hallway, I was with my wife and it was a special moment."

But when he looked at the video he found it had actually happened in the evening. What's more, his wife was away and he had shouted out to his mother instead. "That memory error didn't impress my wife nor my mother," he says.

Total recall
The lure of all these burgeoning memory aids is that they might free up our minds to do other things, or help us relax because we know we have our precious memories stored.

But is being able to remember more always a good thing? Professor Jim McGaugh, of the University of California at Irvine, has his doubts.
He has studied three rare people with what he calls "hyperthymestic syndrome" - an uncanny ability to remember what happened on every day of their adult life. Among them is Jill Price. "If I ask her what happened on 12 May, 1993, she'll say first of all the day of the week and then she'll say something of what she did that day. If there was a significant public event - a plane crash, a train crash, a war - she'd be able to give the details."

But none of these people has benefited greatly from their ability. Indeed, rather the reverse in Ms Price's case. "If she thinks of the date today, then she'll think of the date last year and the year before and the year before," he says. "Then she'll come across a day in which something terrible happened and that's very disturbing to her."

Like some of these digital devices, Jill's amazing memory means she is deficient in an underrated human skill - forgetting.

By Susan Blackmore
News Magazine
22.9.2008

Ερχεται ο προσωπικός απομνημονευτής

Εμπνευσμένη από μια υπηρεσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτή η συσκευή υψηλής τεχνολογίας υπόσχεται να μας απαλλάξει από την ανάγκη να θυμόμαστε

ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Τρόποι για να θυμόμαστε τα ραντεβού μας ή τα τηλέφωνα των συνεργατών και των φίλων μας υπάρχουν πολλοί: από το παραδοσιακό δερμάτινο filofax μέχρι την ηλεκτρονική ατζέντα του υπολογιστή ή του κινητού μας. Ακόμη και για να πάμε οπουδήποτε με το αυτοκίνητό μας δεν χρειάζεται να θυμόμαστε ποια διαδρομή θα ακολουθήσουμε, αφού υπάρχει πλέον ο ειδικός ηλεκτρονικός πλοηγός που μας καθοδηγεί.
Τι γίνεται όμως όταν συναντάμε κάποιον και μας είναι αδύνατο να θυμηθούμε το όνομά του; Η αδυναμία μας να θυμόμαστε ονόματα προσώπων, ειδικά όσοι από εμάς για επαγγελματικούς λόγους πρέπει να ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με πληθώρα ανθρώπων, πέρα από την εύλογη αμηχανία, μπορεί να μας δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα και παρεξηγήσεις ή να μας οδηγήσει ακόμη και σε σοβαρές γκάφες.
Ομάδα Βρετανών ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον έρχεται, κυριολεκτικά ως από μηχανής θεός, να τείνει χείρα μνημονικής βοηθείας στους απανταχού ξεχασιάρηδες, εμπνεόμενη μάλιστα από έναν αρχαιότατο ρωμαϊκό θεσμό!
Στην αρχαία Ρώμη ο «νομενκλατόρ» ήταν ένας σύμβουλος ειδικά επιφορτισμένος να υπενθυμίζει στους Ρωμαίους συγκλητικούς τα ονόματα των συνομιλητών τους. Στόχος των Βρετανών επιστημόνων είναι να κατασκευάσουν μία μεταμοντέρνα εκδοχή του «νομενκλατόρ», μία ψηφιακή συσκευή ικανή να καταγράφει σε καθημερινή βάση πληθώρα πληροφοριών, από ονόματα έως ημερομηνίες και διαδρομές.
Οπως εξηγεί η δρ Γουέντι Χολ, που συμμετέχει στην ομάδα, «πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε μέσα σε ένα λογικό χρονικό διάστημα να αναπτύξουμε μία υποστηρικτική τεχνολογία για τους ανθρώπους που έχουν κενά μνήμης, κάτι ανάλογο με τα ακουστικά βαρηκοΐας που βοηθούν τους ανθρώπους με προβλήματα ακοής ή με τους διορθωτικούς φακούς για όσους έχουν προβλήματα οράσεως. Εκτιμούμε ότι μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια τα άτομα με προβλήματα μνήμης θα έχουν στη διάθεσή τους τον προσωπικό τους "απομνημονευτή"».
Η ιδέα γεννήθηκε στη δόκτορα Χολ όταν για πολλοστή φορά ανακάλυψε μέσα στο πλυντήριο του σπιτιού της ένα κινητό τηλέφωνο, προφανώς ξεχασμένο από κάποιο μέλος της οικογένειάς της. Εκείνη την εποχή εργαζόταν στο Κέμπριτζ σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα της Microsoft, στο πλαίσιο του οποίου είχε αναπτύξει τη SenseCam, μια μικροσκοπική ψηφιακή φωτογραφική μηχανή η οποία φωτογράφιζε κάθε 30 δευτερόλεπτα ή όποτε «αντιλαμβανόταν» την παραμικρή μεταβολή του φωτός. Στο τέλος της ημέρας μπορούσε να δει κάποιος όλες τις φωτογραφίες (έως και 2.000 λήψεις) μέσα σε λίγα λεπτά, έχοντας στη διάθεσή του ένα είδος λεπτομερούς καθημερινού ημερολογίου με τη μορφή διαδοχικών ενσταντανέ.
Η Microsoft δεν ενδιαφερόταν να προωθήσει το προϊόν στο εμπόριο, οι ερευνητές όμως ήταν πεπεισμένοι ότι θα μπορούσε να βοηθήσει τα άτομα που πάσχουν από νευροεκφυλιστικές ασθένειες, όπως Αλτσχάιμερ ή άλλα σοβαρά αμνησιακά προβλήματα. Βέβαια, η συσκευή για να τελειοποιηθεί θα πρέπει να αποκτήσει και τη δυνατότητα συνδυασμού εικόνας και ήχου. Ηδη όμως στους κύκλους των επιστημόνων έχουν αρχίσει να διατυπώνονται κάποιες ενστάσεις όσον αφορά την πραγματική χρησιμότητα ενός μηχανικού απομνημονευτή. Πολλοί ερευνητές επικαλούνται τις περιπτώσεις των ατόμων με υπερτροφική μνήμη, προκειμένου να επισημάνουν ότι η ικανότητα της απομνημόνευσης των πάντων μπορεί να αποβεί και επιζήμια. Τα άτομα αυτά μπορούν να θυμούνται με απίστευτη ακρίβεια τι έκαναν μία συγκεκριμένη ημέρα και ώρα μιας οποιασδήποτε, τυχαία επιλεγμένης, χρονιάς. Μαζί όμως με τα ευχάριστα συμβάντα, θυμούνται καταλεπτώς και τα δυσάρεστα, γεγονός που συχνά τους γεννά τρομερή ταραχή. Ισως τελικά να μην είναι και τόσο κακό να ξεχνάμε πού και πού κάτι.
Σπύρος Μανουσέλης
Ελευθεροτυπία
4.10.2008