Με το φακό των λέξεων

Γράφει η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Για άλλη μια φορά η χριστιανοσύνη ετοιμάζεται να γιορτάσει το μέγα γεγονός των Χριστουγέννων. Kαι πάλι νοερά η σκέψη μας θα μας οδηγήσει με συγκίνηση και ανάταση ψυχής μπροστά στο θαυματοποιό , ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ και  στο ελπιδοφόρο αγγελικό μήνυμα: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

 Δυο χιλιάδες τόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Ο κόσμος άλλοτε βούλιαξε στα πάθη του κι άλλοτε ανυψώθηκε πάνω απ΄αυτά, σαν ναυαγός που ψάχνει τη συνέχειά του.  

Μα πάντα κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, με την ίδια προσμονή και λαχτάρα, τοποθετούμε το δικό μας τεχνητό αστέρι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ανάβουμε τα γυαλιστερά του λαμπιόνια  μα και τη λαμπάδα της καρδιάς μας και οδεύουμε για το δικό μας προσκύνημα στο ταπεινό σπήλαιο του Άναρχου Θεού, κρατώντας για δώρο το χρυσό της μετάνοιάς μας, το λιβάνι της πίστης μας και τη σμύρνα της ελπίδας μας για ένα Αύριο πιο φωτεινό και πιο ανθρώπινο. 

Γύρω μας κυριαρχούν κάποτε γκρίζες φωνές, μελανές εικόνες μιας απαισιόδοξης θέασης του μέλλοντος. Δεν είναι πλέον μόνο το συρματόπλεγμα της Κατοχής, που στοιχειώνει με εφιάλτες τον ύπνο μας.   Πλάι στον πόνο του ξεριζωμένου και δίπλα στο κερί του εγκλωβισμένου στον Απόστολο Αντρέα, άλλος ένας καημός ανάβει σαν φλόγα καθημερινά. Για τον καθένα από μας, για τον οποιονδήποτε γύρω μας, φίλο, γνωστό, συγγενή, που στερείται τα απαραίτητα. Που γίνεται η μέρα του μια διαρκής έγνοια για τον επιούσιο , που άγχεται και μάχεται για την αξιοπρέπεια της ύπαρξής του.

Ποτέ άλλοτε ίσως, τα τελευταία χρόνια, η ελπίδα στο νησί μας δεν έκαιγε με τόσο φιλάσθενο φως, έτοιμο να λυγίσει στο πρώτο φύσημα του αγέρα της ανέχειας. Τα αυτονόητα, ένα πιάτο φαγητό, ένα ρούχο, η θαλπωρή του σπιτιού , δεν είναι πλέον δεδομένα στη ζωή όλων.  Κι αν το παρόν ξεπροβάλλει ζοφερό, ακόμα και μέσα στο γιορτινό, καθιερωμένο διάκοσμο των λεωφόρων , το μέλλον για αρκετούς συμπατριώτες μας έχει γίνει πια αγώνας και αγωνία, πόνος και φόβος μαζί. 

Μα το άστρο της Βηθλεέμ είναι πάντα εκεί. Το φως του ζωογόνο, αμείωτο, επιβλητικό. Στα νάματά του μπορούμε να αναβαπτισθούμε , να πλάσουμε ξανά από ατόφιο χρυσάφι καρδιάς τον  Άνθρωπο και όλοι μαζί να γίνουμε μια μεγάλη Αγάπη, ενάντια στη φθορά, τον ξεπεσμό και την έλλειψη της εποχής μας.  Κι ας φροντίσουμε κανείς να μην στερηθεί τα ελάχιστα, κανείς  να μην σταθεί μόνος και απεγνωσμένος απέναντι στα κύματα της ανάγκης που κλυδωνίζουν το καράβι της επιβίωσής του. 

 

Ας προσκυνήσουμε την  Άγια Γιορτή σαν ταπεινοί, ευλαβείς ποιμένες, που προσκομίζουν στο κάθε τέκνο του Χριστού τα υλικά και τα ηθικά εκείνα αγαθά που στηρίζουν τη σάρκα και το πνεύμα. Καλά Χριστούγεννα! 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου