Με το φακό των λέξεων

Της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Έχει ήδη κλείσει τα εισιτήρια για τη χριστουγεννιάτικη απόδρασή του στα κοσμοπολίτικα χιονοδρομικά κέντρα της Ελβετίας.  Όχι για σκι, ποτέ δεν μπόρεσε να ισορροπήσει στη λευκή μαγεία του χιονιού. Επιβάλλεται, όμως, η παρουσία του ανάμεσα στην αφρόκρεμα της Ευρώπης. Κι από κει, με απευθείας πτήση, λέει να την κάνει για τα ηπιότερα κλίματα της Νοτίου Αμερικής. Πάντα του άρεσε η αντίθεση. Και πάντα είχε τη δυνατότητα να  χορταίνει πλουσιοπάροχα τις επιθυμίες του.

                        

Ιδιαίτερα φέτος, που τα Χριστούγεννα τον βρίσκουν με το αντικείμενο του πόθου του, μια νεαρή ηθοποιό, άνεργη μεν, πρόθυμη δε, που κλείνει τα μάτια μπρος στα είκοσι πέντε χρόνια που τους χωρίζουν κι απομυζά το χρόνο και το χρήμα του. Δεν τον νοιάζει για κανένα απ΄τα δύο. Ο μισός αιώνας που φιγουράρει προκλητικά στην γκρίζα κόμη του δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια για εγκράτεια. Λίγο ακόμα, όσο προλαβαίνει , όσο αντέχει. Θα την πιει άσπρο πάτο τη ζωή που του απέμεινε κι ας πνιγεί, δεν τον μέλλει. Καλύτερα η κατάχρηση παρά η νηστεία.

Πάντα αυτό ήταν το σύνθημά του, από τότε που κληρονόμησε απ΄τον πατέρα του την εταιρεία εισαγωγής αυτοκινήτων και ρίχτηκε στην κούρσα του πλουτισμού και της ευδαιμονίας. Πέρασαν χρήματα πολλά από το πορτοφόλι του, γοητευτικές γυναίκες από το κρεβάτι του. Καμιά, όμως, δεν μπόρεσε να γαντζωθεί στην καρδιά του και να τον κάνει να δει τον κόσμο με το βλέμμα του ονειροπόλου συζύγου και οικογενειάρχη. Όλες ήρθαν και πέταξαν σαν πεταλούδες της νύχτας που δεν μπήκαν στην απόχη του μέλλοντός του.

Κάθεται στην πανάκριβη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου του απολαμβάνοντας ηδονικά το ποτό και τις σκέψεις του. Aύριο λοιπόν. Εκείνος κι εκείνη σ΄ένα ταξίδι έρωτα και ευμάρειας. Ναι, είναι κι  αυτή η καταραμένη κρίση, αλλά αυτός καταφέρνει να επιπλέει. Ζει με τους τόκους των γερών καταθέσεών του στην Ελβετία, χωρίς να αγγίζει το κεφάλαιο. Να΄ναι καλά τα χρόνια των καλοαναθρεμμένων αγελάδων.  Τον έχουν εξασφαλίσει για ολόκληρη τη ζωή του. Μείωσε βέβαια μισθούς στο όνομα  της ύφεσης, απέλυσε και πεντέξι υπαλλήλους που κρατούσε η εταιρεία απ΄τον καιρό του πατέρα του.

Τις είχαν πάρει πια τα χρόνια, αυτός  χρειαζότανε καινούριο θηλυκό αίμα γύρω του, φιντάνια κι όχι μαραμένα γιούλια. Σηκώνεται  μεγαλοπρεπής, απέραντα ικανοποιημένος από τον εαυτό του. Ένα χτύπημα στην πόρτα  διακόπτει την ευτυχισμένη περιπλάνησή του.  Η κυρία Μαρία, καθαρίστρια του ορόφου, ήρθε πάλι να παρακαλέσει για εκείνο το χριστουγεννιάτικο επίδομα, που της έχει κόψει φέτος ασυζητητί. 

Συντηρεί, λέει,  τα δυο της εγγόνια με τον πενιχρό μισθό της, ήλπιζε με το επίδομα να τους πάρει κάποιο δώρο για τις γιορτές. «Δυστυχώς, κυρία Μαρία, αυτή η καταραμένη κρίση, βλέπεις», ξεστομίζει και σπεύδει να κλείσει πίσω της την πόρτα του γραφείου και της ψυχής του.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου