Με το φακό των λέξεων

Της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου  

Στα σχολεία συλλέγονται τρόφιμα. Στις κοινότητες δημιουργούνται τα λεγόμενα κοινωνικά παντοπωλεία. Φιλανθρωπικά παζαράκια και λογής, λογής εκδηλώσεις φιλοδοξούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες των λεγόμενων ευάλωτων ομάδων.  Ένα πιάτο φαγητό, ένα ρούχο, μια καλή κουβέντα. Στις πλατείες στολίστηκαν ήδη τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Άρχισαν να ακούγονται οι γιορτινές μουσικές,  να κυριαρχούν τα λαμπερά χρώματα.

Όλα θαρρείς σε εγρήγορση για τη μεγάλη γιορτή της αγάπης. Επιβάλλεται τις μέρες των Χριστουγέννων να μην στερηθεί κανείς τα ελάχιστα. Και κανένας ασφαλώς δεν πρέπει να αφεθεί στη μοναξιά και στην πενία του. Όλα θα πρέπει να θυμίζουν τις εποχές εκείνες που το φαγητό, το ρούχο ήταν αυτονόητα. Τώρα, όμως,  είναι δυσνόητη η ίδια η εποχή μας και η κατάληξή της.

Γιατί οι λίγοι μπόρεσαν να χαράξουν τη μοίρα των πολλών. Αβασάνιστα, ετσιθελικά, με γνώμονα τον εγωισμό  και την φιλοχρηματία. Κι είναι κωμικό και τραγικό συγχρόνως, όταν εκατομμύρια ευρώ έχουν πετάξει  απ’ το παράθυρο προς τέρψη των επιτήδειων, να ζητάμε από το παιδάκι του Δημοτικού, μαζί με τη σάκα του να προσκομίσει στο σχολείο και όσπρια, λάδι, κονσέρβες, ό,τι προαιρείται η απορημένη ψυχούλα του. Kαι ποιος να του εξηγήσει;  Και πώς;  Γίναν σκληρές, αδιάβατες οι λέξεις και κοντοστέκουν στη συνείδησή μας σαν φραγμός που κόβει τον ειρμό της λογικής μας. Δεν υπάρχει συγχώρεση για το ασυγχώρητο κι αυτό μας πνίγει, εν τέλει, σε μια επανάσταση  σιωπής.

Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι οπωσδήποτε μεγάλη αρετή και ο αυριανός πολίτης αυτού του τόπου πρέπει να ευαισθητοποιηθεί  απέναντι στην ανάγκη του πλησίον. Μα αυτή η ανάγκη θα μπορούσε να μην υπάρχει στο βαθμό που εξαπλώνεται σήμερα. Οι ρυθμοί της, ανεξέλεγκτοι, μας θέτουν καθημερινά μπροστά σε βασανιστικά ερωτήματα. Κι όταν οι λίγοι που χρειάζονται σήμερα βοήθεια αυξηθούν δραματικά, θα είναι λιγότεροι πλέον εκείνοι που θα μπορούν να προσφέρουν.

Θα αναβοσβήσουν και φέτος μες στις λεωφόρους οι γιορτινές επιγραφές.  Μα τα φώτα δεν είναι όπως άλλοτε. Αδύναμα, χλομά, μας θυμίζουν την γκρίζα πραγματικότητα της εποχής μας. Κι ένα δέντρο που στήναμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μες στην καρδιά μας, παραμένει χωρίς το άστρο στην κορφή του. Ένα άστρο που αρνείται  πεισματικά  να κατέβει απ’ τα ουράνια και να φωτίσει το έρεβος των προσδοκιών μας.

Κάποτε ένας Θεός, ταπεινός, εγκατέλειψε τον ουράνιο θρόνο του και γεννήθηκε σε ένα φτωχικό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Η Παναγία μητέρα του τον απίθωσε μέσα στη φάτνη των ζώων κι εκείνα τον ζέσταιναν με το χνώτο τους. Και το άστρο της Βηθλεέμ φώτιζε υπέρλαμπρο το Θεό που έγινε Θεάνθρωπος και φάνταζε  πάμπλουτος μέσα στην ταπεινότητά του.

Κάποτε! Γιατί σήμερα, κάποιοι μικροί άγγελοι, με τσακισμένα τα φτερά, θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με λιγότερο χρώμα, περισσότερη απόγνωση. Καίγεται ο κόσμος από έλλειψη. Έξω και μέσα μας…

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου