1960-1974 μέχρι σήμερα, Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

 Του Δρ. Ανδρέα Σοφόκλη

Εάν,

Εάν διχόνοιες συνεχίζουμε,

Νόηση δεν αποκτούμε,

Μνήμες ξεχνούμε,

Ενότητα δεν έχουμε,

Μυαλό δε βάζουμε,

Ιστορία δε μελετούμε,

Γεωγραφία δε γνωρίζουμε,

Οικονομία δεν ισχυροποιούμε,

Παιδιά δε γεννούμε,

Χωρισμούς έχουμε,

Διπλές τετραπλές παντριές κάνουμε,

Οικογένειες διαλύουμε,

Τους νέους δε στηρίζουμε,

Ηθική δεν έχουμε,

Πατρίδα δεν αγαπούμε,

Ορθοδοξία υποτιμούμε,

Πολιτική αγνοούμε,

 

Εάν,

Στις τόκες πιστεύουμε,

Τους εις και μόνους λατρεύουμε,

Τις Ιδεολογίες υπερτιμούμε,

Το χρήμα λατρεύουμε,

Το σώμα μας με φαγητά μόνο γεμίζουμε,

Την ψυχή εγκαταλείπουμε,

 

Εάν,

Αγάπη δεν έχουμε,

Σύμπνοια περιγελούμε,

Σοβαρότητα αγνοούμε,

Έθνος εγκαταλείπουμε,

 
Τότε,

Συνέπειες έχουμε,

Χαμό θα ψάχνουμε,

Χαμό δε θα έχουμε,

Η θάλασσα έμεινε,

Ο Ουρανός φαίνεται,

 

Όμως, εμείς,

Ψάρια δε γινόμαστε,

Σε πουλιά δε μεταβαλλόμαστε.

             

              Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

              Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος       

Φωτογραφική Έκθεση Τάσου Δημητριάδη στην Αθήνα για τα 50χρονα της Τουρκικής εισβολής και κατοχής

 «Όταν το Όμορφο Παρελθόν… συναντά το τραγικό παρόν» μετά τη Λευκωσία και τις Βρυξέλες ταξίδεψε στην Αθήνα και έπεται συνέχεια.Ολοκληρώθηκε η Εβδομάδα Διαφώτισης στην Αθήνα, στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα, με την ευκαιρία των 50 χρόνων από τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, καθώς και η διαφώτιση για την Αμμόχωστο και την κλειστή πόλη του Βαρωσιού.Ο Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, Σταύρος Αυγουστίδης με τον Τάσο Δημητριάδη.Στο πλαίσιο της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων Μετρό Πλατείας Συντάγματος από την 1η μέχρι και την 7η Ιουλίου 2024, παρουσιάστηκε την Τρίτη 2 Ιουλίου 2024, στις 20:00, η φωτογραφική έκθεση του Τάσου Δημητριάδη με τίτλο «Όταν το Όμορφο Παρελθόν συναντά το Τραγικό Παρόν» και προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Άκου τη Φωνή μου». Τόσο η φωτογραφική έκθεση όσο και το ντοκιμαντέρ έχουν ως θέμα την Αμμόχωστο.Ο Τάσος Δημητριάδης με τον οδοντίατρο Άλκη Κυριάζο, ο οποίος γνωρίζει και αγαπά την Κύπρο, δεν μπορούσε, να μην επισκεφθεί την έκθεση.Η φωτογραφική έκθεση «Όταν το όμορφο παρελθόν συναντά το τραγικό παρόν» στην Αθήνα προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, προσελκύοντας επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Η πολυεθνική προσέλευση προσέδωσε διεθνή εμβέλεια στην έκθεση, αναδεικνύοντας τη σημασία της.Χιλιάδες ήταν οι επισκέπτες, Έλληνες και ξένοι που τους κέντρισε το ενδιαφέρον και αφιέρωσαν χρόνο για την έκθεση. Η επιλογή του χώρου στο Μετρό του Συντάγματος ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, γιατί έδωσε την ευκαιρία σε πλήθος κόσμου, να επισκεφθεί και να δει την έκθεση, που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Όπως επίσης και σε ξένους τουρίστες, πολλοί από τους οποίους ζητούσαν πρόσθετες πληροφορίες.Εστιασμένη η έκθεση στα 50 τραγικά χρόνια από τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή και κατοχή, πρόσφερε μια σημαντική ευκαιρία για διαφώτιση και ενημέρωση του κοινού σχετικά με τα γεγονότα αυτά. Μέσω των φωτογραφιών, οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν στιγμές του παρελθόντος που συναντούν το τραγικό παρόν, προσφέροντας μια βαθιά και συγκινητική εμπειρία.Στον χαιρετισμό του ο Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, Σταύρος Αυγουστίδης τόνισε μεταξύ άλλων ότι οι μνήμες παραμένουν ολοζώντανες, αφού η Κύπρος εξακολουθεί να ματώνει από το βαθύ τραύμα της τουρκικής εισβολής και της παράνομης στρατιωτικής κατοχής.

Σκεπτικισμός και αισθήματα πικρίας και αγανάκτησης για το πως κατάντησαν την πόλη των Βαρωσίων οι Τούρκοι μετά την οργανωμένη λεηλασία και εγκατάλειψη της.Παθιασμένος με την Αμμόχωστο όσο λίγοι, με άδολη αγάπη για τους σκλαβωμένους τόπους μας, ο πετυχημένος δημιουργός Τάσος Δημητριάδης, δούλεψε σκληρά, μεθοδικά και πέτυχε να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της συλλογικής μνήμης, που χρειάζονται πάντοτε, το κατάλληλο έναυσμα, για να εκδηλωθούν…Με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε πενήντα σημεία της κατεχόμενης σήμερα από τον αδίστακτο Αττίλα, πόλης της Αμμοχώστου και τα αντιπαράθεσε με φωτογραφίες πριν το 1974. Τότε που η πόλη κάλπαζε στο διεθνές τζετ του τουρισμού και κρατούσε τα πρωτεία στην Κύπρο.Σεμνός και χαμηλών τόνων, ο Τάσος Δημητριάδης θεωρεί χρέος ιερό τη διαφύλαξη της ελπίδας για το αύριο αυτής της πόλης, προβάλλοντας με κάθε τρόπο, όχι μόνο τη λαμπρή ιστορία της, αλλά καταθέτοντας την ψυχή της και αναδεικνύοντας έτσι ότι πολυτιμότερο έχει ένας τόπος. Την αγάπη των κατοίκων της που φυλάσσουν ακόμη τα κλειδιά των κλεμμένων σπιτιών και περιουσιών τους, δίπλα στο αναμμένο καντήλι του πόθου για επιστροφή.Ως επαγγελματίας κινηματογραφιστής για πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα, κατέγραψε με περισσή φροντίδα, όλα τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στην Κύπρο και άφησαν τη σφραγίδα τους. Ήταν παρόν σε όλες τις δύσκολες αποστολές διαπραγματεύσεων για το κυπριακό πρόβλημα στο εξωτερικό. Το 1993 είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί για πρώτη φορά τη συλημένη από τους Τούρκους κλειστή πόλη της Αμμοχώστου και να καταγράψει την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η πόλη αυτή.Από τότε ερωτεύτηκε παράφορα αυτό το διαμάντι της Μεσογείου, που βρίσκεται κάτω από την μπότα του Τούρκου κατακτητή και βίου καταπατητή των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών του.Με πολύ αγάπη, καλαισθησία, περισσή φροντίδα και πλούσια εμπειρία, μάζεψε όσο περισσότερο φωτογραφικό υλικό μπορούσε και το προσφέρει σε μια μοναδική έκθεση, με ένα με ένα συγκλονιστικό τρόπο, που δεν αφήνει κανένα αδιάφορο.Η καρδιά της πόλης σαν το παλιό ρολόι σταμάτησε τον καταραμένο Αύγουστο του 1974 και από τότε περιμένει καρτερικά να ξεκινήσουν ξανά οι δείχτες του ρολογιού…Ο Τάσος καταφέρνει μέσα από τις φωτογραφίες του, που με τόση επιμέλεια και καλαισθησία παρουσιάζει, να ενεργοποιεί το πολύτιμο και το δυσεύρετο αγωνιστικό πνεύμα σε νέους, γέρους και παιδιά.Η φωτογραφική έκθεση υπενθυμίζει στο κοινό ότι το κυπριακό πρόβλημα παραμένει ανοικτή πληγή, γιατί οι οδυνηρές συνέπειες της εισβολής και της βίαιης κατοχής και παράνομης στρατιωτικής κατοχής από την Τουρκία είναι ακόμη υπαρκτές.Οι επισκέπτες της έκθεσης μεταφέρθηκαν πίσω στον χρόνο, 50 χρόνια πριν, στο 1974, και είδαν μέσα από τις φωτογραφίες τη λαίλαπα της Τουρκικής βίας, που έπληξε την Κύπρο.Αυτόφωτος με αποθέματα ψυχής, καταθέτει ακόμη μια συγκλονιστική μαρτυρία από την πόλη των πόλεων με την οποία ασχολείται εδώ και χρόνια όσο λίγοι…Η επιτυχία της έκθεσης ανέδειξε τη δύναμη της τέχνης να επικοινωνεί σημαντικά μηνύματα, να επιδρά  και να ευαισθητοποιεί το κοινό. Οι εικόνες και οι εμπειρίες που πρόσφερε, σε πολλούς, θα παραμείνουν στη μνήμη τους για πολλά χρόνια.Μεταξύ άλλων, ο Τάσος δημιούργησε το Ντοκιμαντέρ «ΑΚΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ». Το Ντοκιμαντέρ χαρακτηρίστηκε πρεσβευτής του Αμμοχωστιανού πρόσφυγα, αλλά και του κάθε Κύπριου πρόσφυγα, αφού μέσα από αυτό ακούγεται η πραγματικότητα που ζει τα τελευταία 50 χρόνια. Το Ντοκιμαντέρ ταξίδευσε και διαφώτισε σε χώρες όπως η Αγγλία, Ελλάδα, αλλά και μέσο του διαδικτύου σε παγκόσμια εμβέλεια.Μάρκος Τράγκολας, πρώην διευθυντής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κύπρου, κύριος πρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ του Τάσου Δημητριάδη «Άκου τη φωνή μου».Στα πλαίσια της εκδήλωσης προβλήθηκε το Ντοκιμαντέρ «Άκου τη φωνή μου». Μια δημιουργία του Τάσου Δημητριάδη, που δεν αφήνει κανένα αδιάφορο.Ο Τάσος Δημητριάδη προσκεκλημένος στην εκπομπή «Εμείς κι ο κόσμος μας», του καταξιωμένου δημοσιογράφου του ΡΙΚ, Λουκά Χάματσου, σε σύνδεση με την Αθήνα.

Δείτε το Βίντεο εδώ

Ο δημοσιογράφος Λουκάς Χάματσος στο Πολιτιστικό Κέντρο Στροβόλου που παρουσίασε την έκθεση φωτογραφίας, του Τάσου Δημητριάδη «Όταν το Όμορφο Παρελθόν… συναντά το τραγικό παρόν» στις 17 Ιουνίου 2022.Ο Τάσος Δημητριάδης δημιούργησε επίσης έκθεση Φωτογραφίας για την Αμμόχωστο, σε Τρισδιάστατη έκδοση, τις οποίες δώρισε το μουσείο κατεχομένων και λαογραφίας στην Πάχνα.

Κάθε φωτογραφία αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο

που αποτυπώνει πολύπλευρα την ομορφιά της πόλης

πριν την Τουρκική εισβολή το 1974

όταν σταμάτησε ο χρόνος και πως είναι σήμερα

μετά τη λεηλασία και την εγκατάλειψη.Ένα από τα τραγικά και πολλά λυπηρά αποτελέσματα της Τουρκικής εισβολής το 1974 είναι η ιστορία της Αμμοχώστου και συγκεκριμένα της γειτονιάς των Βαρωσίων. Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 και κάτω από τον φόβο ακροτήτων οι κάτοικοί της δυστυχώς αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν.Η πόλη τέθηκε υπό τουρκικό έλεγχο. Οι κάτοικοι ήλπιζαν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια και στις περιουσίες τους μόλις η κατάσταση ηρεμούσε. Δυστυχώς όμως ο τουρκικός στρατός την περίφραξε και απαγόρευσε την είσοδο στους πάντες εκτός του προσωπικού του τουρκικού στρατού και των Ηνωμένων Εθνών. Από τότε παραμένει όμηρη υπό την κατοχή των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το 2020, η είσοδος στην πόλη άνοιξε μερικώς για τον κόσμο μόνο για επίσκεψη.Εφόσον κανείς δεν κατοικεί στην περιοχή και δεν έχουν γίνει επισκευές, πολλά κτίρια καταρρέουν και σε ορισμένες περιπτώσεις, το περιεχόμενό τους έχει λεηλατηθεί με τα χρόνια. Η φύση αναμορφώνει την περιοχή, καθώς τα μέταλλα σκουριάζουν, τα παράθυρα σπάζουν και τα φυτά προχωρούν τις ρίζες τους σε τοίχους και πεζοδρόμια.Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδίκασε ποσά αποζημιώσεων σε οχτώ Ελληνοκύπριους λόγω στέρησης των σπιτιών και των περιουσιών τους ως αποτέλεσμα της εισβολής του 1974.Δύο ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, 550 το 1984 και 789 το 1992, καλούσαν την Τουρκία να παραδώσει την πόλη στον ΟΗΕ για να επανεγκατασταθεί από τους νόμιμους κατοίκους της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, καθώς η τουρκική πλευρά επέλεξε να τη διατηρήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί. Αργά ή γρήγορα η πόλη θα πάρει πίσω την ψυχή της και θα αρχίσει να ανθίζει ξανά με τους προοδευτικούς κατοίκους της.

Kahlil Gibran

 Από τα βάσανα γεννιούνται οι πιο δυνατές ψυχές

Τον έλεγαν «βρώμικο» επειδή το δέρμα του ήταν σκούρο και «μη έξυπνο» επειδή με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει Αγγλικά. Τον έβαλαν σε ειδική τάξη για μετανάστες. Σύντομα θα μάθαινε τη νέα του γλώσσα.

Όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Βοστόνη, έχασε μια αδερφή και τον ετεροθαλή αδερφό του από φυματίωση. Η μητέρα του θα πεθάνει από καρκίνο

Θα γράψει: "Από τα βάσανα γεννιούνται οι πιο δυνατές ψυχές, σημαδεύονται τα πιο τεράστια όντα".
Γεννήθηκε στη φτώχεια στις 6 Ιανουαρίου 1883 στον σημερινό Λίβανο.
Πίστευε στην αγάπη, πίστευε στην ειρήνη και στην κατανόηση.

Το όνομά του ήταν Kahlil Gibran και είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του «Ο Προφήτης». Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1923, θα είχε πουλήσει δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, καθιστώντας τον τρίτο ποιητή με τις καλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, πίσω από τον Σαίξπηρ και τον Λαόζι.

Δημοσιεύτηκαν σε 108 γλώσσες σε όλο τον κόσμο, μερικά βήματα του "Προφήτη" παρατίθενται σε γάμους, πολιτικές ομιλίες και κηδείες, εμπνέοντας επιδραστικές προσωπικότητες όπως ο John F. Kennedy, Indira Gandhi, Elvis Presley, John Lennon και Ντέιβιντ Bowie.

Ήταν απότομος και επιτέθηκε στην υποκρισία και τη διαφθορά. Τα βιβλία του κάηκαν στη Βηρυτό και στην Αμερική δέχτηκε απειλές θανάτου.

Έγραψε: «Να είστε ενωμένοι, αλλά όχι πολύ κοντά: Γιατί οι κολώνες του ναού χωρίζονται, και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δεν φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου. "

Μεταφρασμένο με DeepL.com (ελεύθερη έκδοση)
Ήθελα να το μοιραστώ αυτό γιατί είναι μια ιστορία λύτρωσης σε όλα τα επίπεδα. Μερικές φορές, οι λέξεις σκοτώνουν. Την ίδια στιγμή άλλες λέξεις κάνουν τα λαμπρά μυαλά να ανθίζουν.

Φίδι και συμβολισμοί από την αρχαιότητα

Τί μπορούσαν να μας διδάξουν οι συμβολισμοί του φιδιού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα;...

Παλιά είχα αναφερθεί για το φίδι... οπότε τώρα θα το προσεγγίσω...με άλλη ματιά...

Το φίδι συμβολίζει αυτόν τον κόσμο, πώς ανελισσεται ξεκινώντας από την Γη, έρποντας επάνω της, κολυμπώντας στο νερό, και σκαρφαλώνοντας ακόμη και στα δέντρα, συνδέοντας τον πάνω με τον κάτω κόσμο..

Θεωρείται σύμβολο αναγέννησης αφού ανανεώνει την νεότητα του, κάθε φορά που αλλάζει δέρμα.

Συμβολίζει τόσο τη ζωή όσο και τον θάνατο.
Ψυχολογικά συμβολίζει τις ερπετικες δυνάμεις της ψυχής που πρέπει να αφυπνιστουν. Συμβολίζει το καθαρό πνεύμα και πολλοί επιστήμονες το ονομάζουν πνευματικό ζώο. Αλλοι πάλι επιστήμονες το θεωρούν σύμβολο σοφίας γιατί μπορεί να ταξιδέψει ανάμεσα στους δύο κόσμους με ανοιχτά μάτια γιατί δεν έχει βλέφαρα.

Η παράδοση αναφέρει ότι φυλάει το δέντρο της ζωής και της Σοφίας... αλλά σαν ερπετό είναι το αρχέτυπο ζώο που φιλάει τον τροχό της αθανασίας...

Έχει τρία μοναδικά πλεονεκτήματα, να ανασχηματίζεται, να ανασχηματίζει και να μετασχηματίζει τα αντίθετα.... ότι ακριβώς συμβαίνει και με την μητέρα Γη.
Μια διαδικασία μετασχηματισμού και ανανέωσης, ακαριαία και απρόβλεπτη.
Το παρομοιάζουν με την ροή των ζωτικών λειτουργιών του ανθρώπου, δηλαδή την σπονδυλική στήλη που ανελυσσονται δύο ενεργεικά κέντρα..

Σε όλες τις κοσμογονίες θα βρούμε μύθους όπως του Αη Γιώργη που εμφανίζονται φίδια.
Τέλος αποτελεί γέφυρα τριών κόσμων.

Α. Τον υπόγειο, τον χθόνιο , τον σκοτεινό που κυριαρχεί η άγνοια η ψεύτικη ζωή .
Β. Ο ενδιάμεσος κόσμος που συμβολίζεται με την κίνηση του φιδιού πάνω στη Γη, δηλαδή η φαινομενική ζωή στο φως της ημέρας, άρα το συνειδητό.
Γ. Ο νοητός Κόσμος, το ιπτάμενο φίδι, το πνεύμα του Ήλιου, το υπερσυνείδητο...

Το ανάγλυφο δείχνει τον Ασκληπιό και την κόρη του Υγεία... πρόκειται για εξαιρετικής τέχνης ανάγλυφο, μεγάλης αξίας του 5 ου πΧ αιώνα...

Βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο Κωνσταντινούπολης...
Αγαπημένοι μου σας είπα σήμερα ότι σας ευχαριστώ και σας γλυκοφιλώ;... αφού δεν γίνεται να το ξεχάσω ποτέ...

The most smartest photo ever

In 1927, an event brought together some of the world's greatest minds in one room. That year, 29 scientists met in Brussels for the fifth Solvay Congress. Convened by the Belgian chemist and industrialist Ernest Solvay, the topic of that year’s conference was “Electrons and photons”, topics discussed in the new theories of quantum mechanics. 

Among them were Nobel laureates and professors with prestigious university departments, including legendary names such as Marie Curie, Albert Einstein, Niels Bohr and Erwin Schrödinger. During the event, attendees gathered for what was described as the "smartest photo" of all time: a simple snapshot of one of the most emotional moments.

Photographer Benjamin Couprie captured in 1927 what is considered a historic photograph in science.
In the photograph I appear:

Nell'ultima fila, da sinistra a destra: Auguste Piccard, Émile Henriot, Paul Ehrenfest, Édouard Herzen, Théophile De Donder, Erwin Schrödinger, Jules Emile Verschaffelt, Wolfgang Pauli, Werner Heisenberg, Ralph Fowler, León Brillouin.
Centre row, left to right: Peter Debye, Martin Knudsen, William Lawrence Bragg, Henrik Anthony Kramers, Paul Dirac, Arthur Holly Compton, Louis de Broglie, Max Born, Niels Bohr.
Front row, left to right: Irving Langmuir, Max Planck, Marie Curie, Hendrik Lorentz, Albert Einstein, Paul Langevin, Charles-Eugene Guye, Charles Thomson Rees Wilson and Owen Richardson.

Φρύνη η εταίρα

 

ΦΡΥΝΗ Η ΕΤΑΙΡΑ

Στην αρχαία Ελλάδα οι θεοί απαιτούσαν απόλυτο σεβασμό από τους θνητούς.
Η απόφαση της Φρύνης να εκπροσωπηθεί ως θεά εξόργισε τους θεούς.

Για μια θνητή γυναίκα να δημιουργήσει την εικόνα μιας θεάς καθ' ομοίωσή της ήταν έγκλημα.
Οι Αθηναίοι έμαθαν ότι ήταν το μοντέλο για το άγαλμα της Αφροδίτης του Πραξιτέλη.... Κανένας θνητός δεν είχε τολμήσει ποτέ να το κάνει αυτό.

Η Φρύνη κατέληξε στα δικαστήρια της αρχαίας Αθήνας κατηγορούμενη για ιεροσυλία.
Σύμφωνα με τον θρύλο, αθωώθηκε αφού έβγαλε τα στήθη της στους ενόρκους, αν και η ιστορική ακρίβεια αυτού του επεισοδίου είναι αμφίβολη.

1868 -- FRANCESCO BARZAGHI

Η σοφία

Μονάχα στην Ελληνική γλώσσα συναντάμε, το σημαίνον (δηλ. τη λέξη) και το σημαινόμενο (δηλ. την έννοια της λέξεως). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.
Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο cloud, και το αυτοκίνητο car, από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να είναι και έτσι.
Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γη + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποία εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι, συρρικνώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος ως συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» -ελαττώνει σαν ανθρώπους– και μας φθίνει ως και την υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πώς το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της.
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πας όπου αγαπάς.
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.
Εδω παρατηρείται η τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Επισης μια άλλη σύγκριση. Ο «άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται και ως το ον που κοιτάζει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα. Το ον που κοιτάζει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους...

Τη δημοσίευση αυτή έκαναν τα αδέρφια μας από τη Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία, Κάτω Ιταλία) που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία και την Ένωση με τη Μητέρα Πατρίδα Ελλάδα.

Ερμής ο τρισμέγιστος... Οι 7 συμπαντικοί νόμοι..

Ερμής ο τρισμέγιστος...

1. «Το Παν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό». (Πρώτη Αρχή).

2. «Όπως είναι πάνω, είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω, είναι και πάνω». (Δεύτερη Αρχή).

3. «Τίποτε δεν είναι ακίνητο, όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή).

4. «Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται». (Τέταρτη Αρχή).

5. «Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές.Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή).

6. «Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο». (Έκτη αρχή).

7. «Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο». (Έβδομη Αρχή).

Τι σε αναγκάζει να κάνεις συνεχώς το γράμμα «Ν» της Ελληνικής γλώσσας;

Το γράμμα "Ν" στην Ελληνική γλώσσα

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια… και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το γράμμα «Ν» συντονίζει τον εγκέφαλο.

Το 1996 στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στη Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου – στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα».

Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση. Και δικαιούμαι να ερωτήσω:

Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»; Ως μάχιμος εκπαιδευτικός και συγγραφέας του συγγράμματος: ΔΥΣΛΕΞΙΑ, (Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ) νομιμοποιούμαι να ρωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος: Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.

Πολλά δεν γνωρίζαμε για την γλώσσα μας, παρότι την χρησιμοποιούμε καθημερινά, και σίγουρα δεν θα γνωρίζατε αυτές εδώ τις λέξεις. Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν»στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν! Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει.

Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα;

Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκουμε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα,π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ.). Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας…

Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»! Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη: «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει, «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του” λειπε η οτική του ήχου». Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» (!)…Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και Nτο σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου. Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά. Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα γνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς, οι Έλληνες, λέμε: «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα (παρ΄ όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα. Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη μετουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.

Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.

Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού. Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά: Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρην οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

Πηγή: athensmagazine.gr

Ατόφια Ελληνική Μουσική Πανδαισία!

Γράφει ο Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Ο Ελληνισμός του πόνου, της Ιστορίας, λαμβάνει τη σωστή του διάσταση, μέσα από τη μουσική κιθαριστική επιτυχία, παγκόσμιας πρωτοτυπίας, με την Κιθαριστική Ορχήστρα Κύπρου, των διακοσίων κιθαρών, στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας.

Είναι ένα μουσικοτραγουδιστικό κιθαριστικό υπερθέαμα που μας ταξιδεύει από τη Μικρά Ασία, με όλες της τις πόλεις, τις γειτονιές, τις κοινότητες, με την ιστορία, με την παράδοση, περνά σ` όλο το μήκος,  σ` όλο το πλάτος του Ελληνισμού.

Μας φέρνει μπροστά μας, τα πάθη, τα λάθη, τα μίση και φυσικά τις ολέθριες συνέπειες αυτών μέχρι το 1974. Από τη Μικρά Ασία μέχρι την Κύπρο του 1974. Τα τραγικά, για τον Ελληνισμό, γεγονότα του 20^ου αιώνα.

Μας ξεναγεί στην Κιθαριστική μουσική του φλοίσβου, των κυμάτων, της φουρτούνας και ξαφνικά μας επαναφέρει στην πρέπουσα γαλήνη της ψυχής.

Μας οδηγεί νοερά και νοητικά στη Γιαλούσα και από εκεί στο κέντρο του Ελληνισμού, στις πνευματικές δημιουργίες των μαθητών του Απόλλωνα και στην αγκαλιά του Γαλήνιου Ορφέα.

Ευχαριστούμε όλους τους Συντελεστές αυτής της προς μίμηση υψηλής πνευματικής δημιουργίας:

Τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή Αντώνη Κοΐζα, τον Αντώνη Μυτακίδη, τον Γιώργο και τον Στέλιο Γκόλγκαρη, τον Βασίλη Λέκκα, τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τη Γεωργία Νεοκλέους, τους μαθητές, τους σπουδαστές Πανεπιστημίων, Ωδείων, Μουσικών Σχολείων.

Ευχαριστούμε όλους τους χορηγούς που συμβάλλουν οικονομικώς σ` αυτές τις αξεπέραστες πνευματικές δημιουργίες.

Ευγνωμονούμε, επίσης, όλους τους μεγάλους δημιουργούς και συνθέτες των υψηλών σε νοήματα ουσίας τραγουδιών.

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος

Όταν το όμορφο παρελθόν, συναντά το τραγικό παρόν, Τάσος Δημητριάδης

 

Η Κύπρος επαναστάτησε με την Ελλάδα 1821-1833

 

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, είκοσι Ιουνίου

Πρόσφυγες
Γράφει ο Δρ. Ανδρέας ΣοφόκληςΟ όρος αυτός αναφέρεται στους ανθρώπους που υποχρεώνονται διά της βίας, που αναγκάζονται, διά βιαιοπραγιών, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους ή την περιοχή της μόνιμης κατοικίας τους ή/και των προγόνων τους.

Οι άνθρωποι αυτοί, ως εκ της βίας που ασκείται σε αυτούς και ως εκ του άμεσου κινδύνου που διατρέχουν υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε μια άλλη, ξένη, γι` αυτούς χώρα είτε υποχρεώνονται να εγκαθίστανται σε άλλες περιοχές της δικής τους χώρας, οι οποίες θεωρούνται ασφαλείς. Η εγκατάλειψη της πατρίδας ή της περιοχής της μόνιμης διαμονής συνδέεται άμεσα με πολεμική, με στρατιωτική βία, με όλες τις συνεπακόλουθες συνέπειες.

Υπάρχει ειδοποιός διαφορά μεταξύ των θυμάτων των στρατιωτικών βιαιοπραγιών που υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τα δικά τους μέρη, από όποιους άλλους λόγους, όπως οικονομικούς, όπου αποχωρούν από τις πατρίδες, από τις περιοχές τους, για εγκατάσταση κάπου αλλού, συνήθως προγραμματισμένα και οργανωμένα, με στόχο το καλύτερο οικονομικό ή και όποιο άλλο όφελος.

Οι οικονομικοί μετανάστες, φεύγουν αλλά γνωρίζουν πως οι ίδιοι το επέλεξαν, για τους δικούς τους λόγους. Γνωρίζουν, επίσης, πως όποια στιγμή επιθυμούν απρόσκοπτα δύνανται να επιστρέψουν. Οι πρόσφυγες, ως θύματα στρατιωτικών βιαιοπραγιών, ποτέ δεν επιστρέφουν πίσω. Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω αυτή τη φράση ως: Δόγμα.

Δεν κάνουν (αυτοί που σχεδιάζουν τις στρατιωτικές επιθέσεις, αυτοί που ευθύνονται γι` αυτές, αυτοί που τις πραγματοποιούν), τους πρόσφυγες για να τους επιστρέψουν πίσω στις πατρίδες τους, στη γη των προγόνων τους. Πρόσφυγες υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, χιλιάδες. Είναι, θα λέγαμε, επιβεβλημένη ανάγκη. Είναι τα πειραματόζωα.

Οι πρόσφυγες είναι αυτοί που συμπληρώνουν τους κενούς χώρους, όταν δεν υφίστανται οι ανάλογες γεννήσεις, όταν περιοχές εγκαταλείπονται από τους ντόπιους και πρέπει να ξαναγεμίσουν από πληθυσμούς, με ικανότητες διαχείρισης επαγγελμάτων, ως φθηνά εργατικά χέρια αλλά με δυνατή νόηση. Πρόσφυγες είναι οι εργαζόμενοι, ως φθηνοί αλλά πολύ δημιουργικοί, με γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες, εμπειρίες που δε διαθέτουν οι αυτόχθονες κάτοικοι.

Για σκοπούς επιβίωσης, ασκούν τα πιο σκληρά εργασιακά επαγγέλματα, τα πιο απάνθρωπα, οι γυναίκες, θύματα πειραμάτων, μικρά παιδιά, στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, γνωρίζοντας ότι εξευτελίζονται, ότι φθείρουν την υγεία τους αλλά τα πράττουν αλλά εργάζονται σε αυτές τις τραγικές έως δύσκολες συνθήκες, διότι πρέπει να επιβιώσουν αυτοί, οι οικογένειες, τα παιδιά τους.

Στην πορεία του χρόνου, χιλιάδες πρόσφυγες διακρίνονται ως επιτυχημένοι, στους διάφορους τομείς της οικονομίας, των επιστημών, στην κοινωνία. Αυτοί συμβάλλουν ουσιαστικά στη θεμελίωση, στην οικοδόμηση των νέων, των σύγχρονων εποχών.

Αυτοί, οι πρόσφυγες αυξάνουν ποσοτικά και αναπτύσσουν ποιοτικώς τη μόρφωση, την οικονομία, τις κλειστές συντηρητικές κοινωνίες των ντόπιων πληθυσμών, των συνήθως κλειστών στον δικό τους μικρόκοσμο.

Οι πρόσφυγες είναι τα προερχόμενα θύματα από αναπτυγμένες γνωσιολογικώς, κοινωνικώς, πνευματικώς περιοχές. Ας δούμε ενδεικτικώς περιοχές. Πρόσφυγες στην Κύπρο: Αμμόχωστος, Κερύνεια, Καρπασία, Μόρφου. Ελλάδα, με ορόσημο το 1922, Μικρασιατική Καταστροφή αλλά και χρονικώς πιο πριν και πιο μετά: Εύξεινος Πόντος: Μπάφρα, Σαμψούντα, Κερασούντα, Τραπεζούντα. Ελενούπολη, Θεοδοσιούπολη, Νίκαια, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, ευρύτερα Μικρά Ασία, Ιωνία, Αιολίδα, Καππαδοκία, Αϊβαλί, Αϊδίνιο. Επίσης Συρία, Λίβανος, Ουκρανία, Ρωσία, Συρία.

Εύκολα δύναται ο μελετητής αυτής της σκληρής έως τραγικής ανθρώπινης πτώσεως, δηλαδή των προσφύγων, να διαπιστώσει τα ευεργετικά αποτελέσματα που αποκτούν οι κοινωνίες των νέων αυτών κατοίκων. Οι πρόσφυγες μεταφέρουν, όσο μπορούν, χρήματα, τιμαλφή, τα οποία ξοδεύουν για την ασφαλή τους διαδρομή αυτών και μελών των οικογενειών τους μέχρι την εγκατάστασή τους, εάν το επιτύχουν, σε ασφαλείς περιοχές. Οι κερδίζοντες, λόγω των εκτοπισμένων προσφύγων και των προσφύγων, είναι πολλοί, συγκεκριμένων δράσεων και επαγγελμάτων, «καθώς πρέπει κύριοι και κυρίες», εκπρόσωποι οργανισμών.

Τα «μαύρα» ανενόχλητα και ταυτοχρόνως μετατρέπονται σε «λευκά». Στην πορεία του χρόνου η πληθυσμιακή ανάμειξη αποτελεί γεγονός και μέσα από τα επαγγέλματα και μέσα από τους γάμους.

Στις ανοικτές κοινωνίες των κοσμοπολίτικων πόλεων, το στίγμα του πρόσφυγα δεν ισχύει τόσο, θα έλεγα μάλιστα πως γρήγορα εκμηδενίζεται, ισχύει, βεβαίως, η ποικίλως, πολυτρόπως, παντοιοτρόπως στυγνή εκμετάλλευση των προσφύγων, νομίμως και παρανόμως. Στις κλειστές, όμως, μικρές κοινωνίες μικρών πόλεων και κοινοτήτων, οι ντόπιοι είναι οι ντόπιοι, είναι οι κυρίαρχοι. Αντιθέτως οι πρόσφυγες παραμένουν πρόσφυγες, ανεξαρτήτως από την εργασιακή, από την οικονομική τους προσφορά. Αυτό είναι προφανές και σε ότι αφορά την κοινωνία και σε ότι αφορά την Πολιτεία.

Πόσοι, για παράδειγμα, έγιναν Υπουργοί, Πρωθυπουργοί, Προέδροι, από τους διωγμένους πληθυσμούς των Ελλήνων, από τους απογόνους τους, στην Ελληνική Δημοκρατία; Ποια η αναλογία; Πόσοι έγιναν υπουργοί από το 1974 μέχρι σήμερα πρόσφυγες, παιδιά, εγγόνια προσφύγων, από τις κατεχόμενές μας περιοχές; Ποια η αναλογία;

Πόσοι έλαβαν αξιώματα σε ανώτερες θέσεις της Πολιτείας, με καταγωγή από τις κατεχόμενες περιοχές; Ποια η αναλογία; Τα πάρα πάνω σε αντίθεση με τις διακρίσεις στον επαγγελματικό, στον επιστημονικό τομέα.

Αφού οι πάντες μιλούν και στηρίζουν τις αναλογίες, τι γίνεται με αυτής της ποιότητας τις αναλογίες; Μήπως δεν υπάρχουν εκτοπισμένοι πρόσφυγες ικανοί και γνώστες, ενώ για όλους τους άλλους τομείς, όπου ενισχύουν και σημαντικά μάλιστα την οικονομία, πληρώνοντας σημαντικά οικονομικώς φορολογικά οφέλη, για την ανάπτυξη του Κράτους σε όλους τους τομείς, υπάρχουν;

Μήπως ισχύουν και υποκειμενικού τύπου φοβίες πίσω από αυτές τις ισχνές έως μηδενικές αναλογίες; Αυτά είναι σημαντικά θέματα που πρέπει να τίθενται, όχι γιατί εμείς οι πρόσφυγες κλαιγόμαστε. Αντιθέτως, σε ένα ανταγωνιστικότατο επαγγελματικό περιβάλλον, σε όλους τους τομείς, στο οποίο φυσιολογικώς, το τοπικιστικό στοιχείο υπερισχύει, αφού οι ντόπιοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, ο γείτονας τον γείτονα, ο χωριανός τον χωριανό, σε συμπαγείς οικογένειες-συγγένειες-γενεές, με τις μεταξύ τους στηρίξεις, καλύψεις, συνεργασίες. 

Οι πρόσφυγες εκτοπισμένοι, αρχίζοντας από το υπό το μηδέν και μη έχοντας τα πάρα πάνω πλεονεκτήματα των ντόπιων, σε ηλικίες που στις περιοχές τους δε θα χρειάζονταν να ιδρώσουν ούτε μία φανέλα, όπως λέγεται για τους επιτυχημένους ανθρώπους, μόνοι τους αγωνιζόμενοι, κυρίως με τη δύναμη της νόησης, διότι ανεξαρτήτως επαγγέλματος η νόηση κάνει τη διαφορά, επιτυγχάνουν ασύγκριτα αποτελέσματα. Ξεπερνούν κάθε λογικό προσδοκώμενο, στην οικονομία, στην επαγγελματική επιτυχία. Επανέρχονται, με κόπους, με μόχθους αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα στα δικά τους επίπεδα, με τα πατροπαράδοτα κριτήρια.

Οι πρόσφυγες θεμελιώνουν και οικοδομούν, στις νέες περιοχές εγκατάστασής τους, με τις δικές τους Πατρίδες κλεισμένες μέσα στο ροδοπρόσωπο αίμα της καρδιάς τους, ελπίζοντας για την ημέρα της επιστροφής και ζώντας γι` αυτή την ημέρα. Αυτή η ημέρα, όμως, δεν είναι, δυστυχώς, γραμμένη στη λογική αυτών που κάνουν τους πρόσφυγες και αυτών που έχουν ανάγκη την παντοιοτρόπως εκμετάλλευση των προσφύγων.

Για να γράφουμε πλέον, όχι μόνο να λέμε, κατά τη σοφή λαϊκή ρήση: Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη! Πενήντα χρόνια εκτοπισμένοι πρόσφυγες της Κύπρου. Αλήθεια ποιος νοιάστηκε;

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης
Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος

The stolen Ancient Greek masterpiece from the sculptor Lysippos

Ancient Greek Art

The stolen Ancient Greek masterpiece from the sculptor Lysippos: The horse sculptures come from the island of Chios ( the fifth largest of the Greek islands), since four horses and a quadriga (a type of chariot that was also used in the Ancient Olympic Games) was mentioned in the Parastaseis syntomoi chronikai, more commonly called “brief Historical Notes”text dated from the 8th o 9th century.

The horses stayed there until 1204, when they were looted by Venetian forces as part of the sack of the capital of the Byzantine Empire in the Fourth Crusade. Interestingly, the collars on the horses necks that you can see in the photos below were added about this time to cover the areas that their necks and heads had been removed to allow then to be transported from Constantinople to Venice.

Soon after the Fourth Crusade, Doge Enrico Dandolo (Doge meaning a civil officer or lay judge in Venice or Genoa) sent the horses to Venice, where they were installed on the terrace of the façade of St. Mark’s Basilica in 1254.

In 1797, Napoleon had the horses forcibly removed from the basilica and carried off to Paris, where they were used in the design of the Arc de Triomphe du Carrousel together with a quadriga.

In 1815 the horses were returned to Venice by Captain Dumaresq, who had fought at the Battle of Waterloo and along with the allied forces in Paris.

He was selected, by the Emperor of Austria, to take the horses down from the Arc de Triomphe and return them to their original place at St Mark’s in Venice. For doing an excellent job bringing the horses back to Venice, the Emperor gave him a gold snuff box with his initials in diamonds on the lid.

Until the early 1980s, the horses remained untouched over St. Marks. But with growing air pollution that would make the statues deteriorate quicker, they were removed and brought in side St. Marks and can still be seen inside t