ΠΡΙΝ ΚΑΜΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ πήγα στη Ζάκυνθο με καημό να ιδώ το σπίτι του Διονυσίου Σολωμού, πλείστα ποιήματα του οποίου είχα απομνημονεύσει από την τρίτη γυμνασίου κι απάγγελλα με κάθε ευκαιρία. Νοίκιασα αυτοκίνητο και γύριζα τον λόφο ψάχνοντας την είσοδο για το σπίτι. Ήταν κάτι σαν απρόσιτο κάστρο. Σταματούσα όπου μου φαινόταν ότι μπορούσα ν' ανέβω και να φωτογραφήσω κάτι πάνω από το παλιό περιτείχισμα. Μόνο σε κάποιο σημείο μπόρεσα να ξεμυτίσω με πολύ κίνδυνο και να τα καταφέρω να φωτογραφήσω μακριά ένα μικρό, στρογγύλο, μαρμάρινο τραπεζάκι ανάμεσα σε αποξεραμένα αγριόχορτα που σχεδόν το έκρυβαν. Με τα πολλά φτάνω σε μια παλιά, μεγάλη και ψηλή καγκελόπορτα. Κάποιος φάνηκε στο βάθος, σαν κηπουρός και του φώναξα: "Είναι το σπίτι του Σολωμου;", "ναι" μου λέει. "Μπορώ να το δω;", του λέω. Έμεινε για λίγο να με κοιτάζει και "όχι", μου λέει, "ανήκει". Πάγωσα. "Ανήκει;", του λέω, "μπορεί ν' ανήκει ο Παρθενώνας;" Ο άνθρωπος έσκυψε το κεφάλι κι απομακρύνθηκε. Έφυγα. Πήγα σε μια παραλία με πολλούς τουρίστες. Με τα πολλά είπα να μπω κι εγώ στο νερό. Περπάτησα, περπάτησα μα το νερό έμενε ρηχό, δεν βάθαινε. Βαρέθηκα κι επέστρεψα πίσω. Αυτά τα δυο που μου συνέβησαν εκείνη τη μέρα δεν τα ξέχασα ποτέ.
Τι σου είναι αυτό το πράμα "Ελλάς"! Να έχει γεννήσει την ίδια την ομορφιά, να τρέχουν οι σπουδαιότεροι διανοούμενοι της υφηλίου να της φιλήσουν τα πόδια κι εκείνη τι; Πάει και τη ρίχνει στη φωτιά, σαν να λέει, "εγώ που σας την έφερα, ένα σας λέω, δεν είναι το ζητούμενο ή κι αν είναι, από λάθος γωνία την βλέπετε, άρα άλλα βλέπετε, αν είχατε μάτια να δείτε θα βλέπατε!" Κι ύστερα; Ύστερα πάει η ίδια και ψάχνει εκεί που έχουν χάσει τα μυαλά τους οι διανοούμενοι. "Μα, καλά, εσύ δεν είσαι που είπες...;". "Είπα-ξείπα", κι αρχίζει από την αρχή. Είναι τρελή. Τά 'χει χαμένα. Πώς να μην τά 'χει; Πολιορκημένη είναι. Τα χάνει, τα βρίσκει. Το θέμα είναι ότι τα βρίσκει. Μόνο αυτή, κι όποιος την κλείσει μέσα του θα καταλάβει.Έψαξα το google και βρήκα αυτό: https://www.lifo.gr/longstories/dionysios-solomos-meso-skype Μην το χάσετε, και μην παραλείψετε ν' ακούσετε τουλάχιστο την Αλεξάνδρα
Αϊδίνη ν' απαγγέλλει "Το Όνειρο".
Και διαβάστε κι
αυτό:
Ο Αμερικανός
ποιητής Nathaniel
Parker Willis (1806-1867) συνάντησε τον
Διονύσιο Σολωμό σε μια κοινωνική συγκέντρωση στην Κέρκυρα στα 1832. Γράφει: "Ο
κόμης Διονύσιος Σολωμός είναι σχεδόν ο μόνος Έλληνας ποιητής και οι “Ύμνοι”
του, κυρίως πατριωτικοί, είναι γραμμένοι στην κοινή διάλεκτο της χώρας του και
λέγεται πως είναι γεμάτοι φωτιά. Είναι ένας υπερβολικά ωραίος άνδρας με μεγάλα
μαύρα μάτια, τρυφερά σχεδόν σαν γυναίκας. Τα χαρακτηριστικά του είναι σαν να
είναι έργο της καθαρότατης ελληνικής σμίλης, τόσο τέλεια, σαν να είναι άγαλμα
και εντυπωμένα με τα πιο ελκυστικά σημάδια λεπτότητας και αισθήματος. Μπορώ να φαντασθώ
τον Ανακρέοντα να του έμοιαζε".
Σημ. Ο Nathaniel Parker Willis είναι ο πρώτος που δημοσίευσε το διάσημο ποίημα του Edgar Allan Poe “The Raven”, Το κοράκι.
