Saturday, June 25, 2022
Οι Τούρκοι απέκτησαν επίθετα μόλις το 1934 – Τι έγινε με όσους είχαν Ελληνικά επίθετα;
Ήταν η 21η Ιουνίου του 1934 οπότε ο Κεμάλ, θέλησε να εκσυγχρονίσει τη χώρα του και να την φέρει πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα όταν ψηφίστηκε ο περίφημος «νόμος του Επωνύμου».
Με τον νόμο αυτόν όλοι οι Τούρκοι πρέπει να φέρουν τα επώνυμα τους, επιπλέον του ονόματος τους, και το επώνυμο έπρεπε να ακολουθεί το σωστό όνομα σε υπογραφή, ομιλία και γραφή.
Μάλιστα μετά την ψήφιση του νόμου, το τουρκικό κοινοβούλιο απένειμε στον Μουσταφά Κεμάλ το τιμητικό επώνυμο Ατατούρκ (Πατέρας των Τούρκων). Θα μπορούσε όλο αυτό να είναι μια πράξη ανάπτυξης σε μια υπανάπτυκτη χώρα και να την πάει μπροστά.
Παγίδες
Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση ο «νόμος του Επωνύμου» έκρυβε σοβαρές παγίδες για τις άλλες εθνότητες που ζούσαν αιώνες στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά της Τουρκίας.
Σε κάποιο άρθρο του νόμου λοιπόν αναφερόταν ότι: «τα ονόματα μπορεί να μην σχετίζονται με την στρατιωτική τάξη και την πολιτική διοίκηση, σε φυλές, ξένες εθνότητες, ούτε μπορεί να είναι προσβλητικά ή γελοίά. Η χρήση των «ιστορικών ονομάτων» χωρίς τα κατάλληλα γενεαλογικά αποδεικτικά στοιχεία, απαγορεύονταν επίσης.»
Τι σήμαινε στην πράξη αυτό; Ότι όσα επίθετα περιείχαν έστω και συνειρμό ξένων εθνοτήτων, πολιτισμών, φυλών και θρησκειών, ήταν απαγορευμένα. Για παράδειγμα εάν ένας Έλληνας Τούρκος πολίτης είχε επίθετο που τελειώνει σε «–δης», ή σε «-πούλος» ή σε «-ακης» αυτό απαγορευόταν.
Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση ο «νόμος του Επωνύμου» έκρυβε σοβαρές παγίδες για τις άλλες εθνότητες που ζούσαν αιώνες στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά της Τουρκίας.
Σε κάποιο άρθρο του νόμου λοιπόν αναφερόταν ότι: «τα ονόματα μπορεί να μην σχετίζονται με την στρατιωτική τάξη και την πολιτική διοίκηση, σε φυλές, ξένες εθνότητες, ούτε μπορεί να είναι προσβλητικά ή γελοίά. Η χρήση των «ιστορικών ονομάτων» χωρίς τα κατάλληλα γενεαλογικά αποδεικτικά στοιχεία, απαγορεύονταν επίσης.»
Τι σήμαινε στην πράξη αυτό; Ότι όσα επίθετα περιείχαν έστω και συνειρμό ξένων εθνοτήτων, πολιτισμών, φυλών και θρησκειών, ήταν απαγορευμένα. Για παράδειγμα εάν ένας Έλληνας Τούρκος πολίτης είχε επίθετο που τελειώνει σε «–δης», ή σε «-πούλος» ή σε «-ακης» αυτό απαγορευόταν.
Επίσης σε άλλο σημείο, ο νόμος ανέφερε πως «επιβάλλεται οι πολίτες να επιλέγουν μόνο Τουρκικά επίθετα». Ως αποτέλεσμα αυτού ήταν, πολλοί Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βόσνιοι, Εβραίοι, Άραβες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Γεωργιανοί και Κούρδοι αναγκάστηκαν, υποχρεώθηκαν, να υιοθετήσουν επώνυμα μιας πιο τουρκικής απόδοσης.
Μάλιστα, αναγκάστηκαν να αντικαταστήσουν για παράδειγμα την κατάληξη «-ίδης» (γιος του) με το τουρκικό «-όγλου» (Καζαντζόγλου, Μήτρογλου, Μουρατόγλου, κλπ.).
Και μην φανταστείτε ότι ο Κεμάλ σκέφτηκε κάτι το μεγαλειώδες που εφάρμοσε. Ουσιαστικά αντέγραψε αντίστοιχο νόμο του φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι, του 1926, όταν ήταν πρωθυπουργός του Βασιλείου της Ιταλίας.
Τότε ο Μουσολίνι υποχρέωσε με νόμο τις εθνότητες που ζούσαν στην Ιταλική επικράτεια να κάνουν το επίθετο τους περισσότερο… Ιταλικό. Τι και εάν ήταν Κροάτες, Ελβετοί, Σλοβένοι.
Πηγή: In.gr
Monday, June 20, 2022
«Όταν το Όμορφο Παρελθόν... συναντά το τραγικό παρόν» του Τάσου Δημητριάδη
Το Πολιτιστικό Κέντρο Στροβόλου φιλοξένησε μεταξύ 17-19 Ιουνίου 2022 την έκθεση φωτογραφίας, του Τάσου Δημητριάδη «Όταν το Όμορφο Παρελθόν... συναντά το τραγικό παρόν».
Φωτογραφίες του τότε και του σήμερα πενήντα σημείων της κατεχόμενης από τον Αττίλα πόλης της Αμμοχώστου.
Με πνεύμα αδάμαστο, που μαρτυρεί άδολη φιλοπατρία, λεβεντιά και ενσυναίσθηση ο δημιουργός Τάσος προσπάθησε και πέτυχε να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της συλλογικής μνήμης...
Σεμνός και ταπεινός ο Τάσος Δημητριάδης θεωρεί χρέος, τη διαφύλαξη της πίστης και της ελπίδας για το αύριο αυτής της πόλης, προβάλλοντας όχι μόνο την ιστορία της, αλλά καταθέτοντας και την ψυχή της…
Μεταξύ άλλων, ο Τάσος δημιούργησε το Ντοκιμαντέρ «ΑΚΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ». Το Ντοκιμαντέρ χαρακτηρίστηκε πρεσβευτής του Αμμοχωστιανού πρόσφυγα, αλλά και του κάθε Κύπριου πρόσφυγα, αφού μέσα από αυτό ακούγεται η πραγματικότητα που ζει τα τελευταία 48 χρόνια. Το Ντοκιμαντέρ ταξίδευσε και διαφώτισε σε χώρες όπως η Αγγλία, Ελλάδα, αλλά και μέσο του διαδικτύου σε παγκόσμια εμβέλεια.
Ο Τάσος Δημητριάδης δημιούργησε επίσης έκθεση Φωτογραφίας για την Αμμόχωστο, σε Τρισδιάστατη έκδοση, τις οποίες δώρισε το μουσείο κατεχομένων και λαογραφίας στην Πάχνα.
Ως κινηματογραφιστής κατέγραψε, όλα τα ιστορικά γεγονότα που εξελίχθηκαν στην Κύπρο τα τελευταία 30 χρόνια. Ήταν παρόν σε όλες τις αποστολές διαπραγματεύσεων για το κυπριακό πρόβλημα. Ένεκα της δουλειάς του, το 1993 είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου και να καταγράψει την τραγική κατάσταση που βρίσκετε η πόλη αυτή.
Από τότε ερωτεύτηκε παράφορα αυτό το διαμάντι της Μεσογείου, που βρίσκεται κάτω από την μπότα του Τούρκου κατακτητή και καταπατητή των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών του.
Ανείπωτη χαρά για το χτες, τραύματα και πληγές που προκάλεσε στην ζωή μας ο αδίσταχτος κατακτητής. Στη φωτογραφία ο Γρηγόρης Μαλιώτης ανώτερος διευθυντής του ΡΙΚ. 
Ενώ οι Τούρκοι σφετερίζονται τις ξένες περιουσίες και υλοποιούν σταδιακά τα άνομα σχέδια τους ανοίγοντας την περιοχή μπροστά στο θρυλικό ξενοδοχείο «KING GEORGE» μέχρι την πολυκατοικία «ΩΚΕΑΝΙΑ» ο Τάσος παρουσιάζει το αληθινό πρόσωπο της πόλης...
Με το προσωπικό του στυλ, τη δική του φροντίδα, αγάπη και εμπειρία παρουσιάζει με ένα συγκλονιστικό τρόπο πρόσθετα εκθέματα, που ενισχύουν το σύνολο, δένουν αρμονικά με την εποχή τους και γεννούν παράλληλες νοσταλγικές μνήμες…
Η καρδιά της πόλης σαν το παλιό ρολόι σταμάτησε το καταραμένο 1974 και από τότε περιμένει καρτερικά να ξεκινήσουν ξανά οι δείχτες του ρολογιού…
Ο Τάσος καταφέρνει μέσα από τις φωτογραφίες του, που με τόση επιμέλεια και καλαισθησία παρουσιάζει, να ενεργοποιεί το πολύτιμο και το δυσεύρετο αγωνιστικό πνεύμα σε νέους, γέρους και παιδιά.
Αυτόφωτος με αποθέματα ψυχής, καταθέτει ακόμη μια συγκλονιστική μαρτυρία από την πόλη των πόλεων με την οποία ασχολείται εδώ και χρόνια όσο λίγοι…
Αμέτρητοι οι φίλοι και οι εκτιμητές του έργου του Τάσου. Σε πρώτο πλάνο αριστερά η Κάτια Χριστοδούλου, βραβευμένη φωτογράφος του ΚΥΠΕ, η κυρία Ηλέκτρα Παναρέτου με τον σύζυγό της πρώην βουλευτή Γιώργο Περδίκη και ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδάκης.
Φίλοι και γνωστοί δίνουν με χαρά το παρόν τους και τιμούν την εκδήλωση με το δικό τους τρόπο.
Μέσα από το έμπειρο μάτι του Τάσου καταγράφεται με καλλιτεχνική μαεστρία: Το απαίσιο πρόσωπο της κατοχής και η τρέλα των πολεμοκάπηλων κατακτητών…
Η έκθεση φωτογραφίας που σίγουρα το κοινό την λάτρεψε και κράτησε τρεις ολόκληρες ημέρες με πολλούς επισκέπτες.
Καταγράφεται η ωμή βία, η καταστροφή, η τρομοκρατία, η ακατάσχετη βαρβαρότητα, η απώλεια, η ωμότητα και η εκδικητική μανία.
Η Αρετή Κληρίδου, ο Ρένος Νικολαΐδης και ο δημοτικός σύμβουλος Αγλαντζιάς Περικλής Νικολαΐδης συνομιλούν εντυπωσιασμένοι από την έκθεση.
Φανερά εντυπωσιασμένος και ικανοποιημένος ο Γρηγόρης Μαλιώτης, ανώτερος διευθυντής του ΡΙΚ.
Ο δημιουργός κοινωνεί τις εσώτερες ψυχικές και συναισθηματικές του φορτίσεις για την Αμμόχωστο και τις καταγράφει στις υπέροχες φωτογραφίες του ως συλλογική συνείδηση…
Η μαζική παρουσία ξεχωριστών ανθρώπων δημιούργησε πρόσθετη αξία στην τελετή των εγκαινίων, που λάμπρινε τη βραδιά.
Με πρωτότυπο και εντυπωσιακό τρόπο, ο Τάσος κατάφερε να ζωντανέψει ιστορικές μνήμες και να επηρεάσει τον τρόπο που βλέπουμε σήμερα το χθες…
Η έκθεση φέρει την προσωπική του φροντίδα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και χαρακτηρίζεται από την πολυτέλεια της υψηλής αισθητικής, που εντυπωσιάζει... 
Συγκλονιστικές φωτογραφίες από το χθες και το σήμερα της αγαπημένης πόλης του Ευαγόρα, συγκινούν την Σούλα Κυθραιώτου Ζαβού, Πρόεδρο του Ιδρύματος Πολιτισμού Ορεινών Κοινοτήτων.
Τα Βαρώσια πέρασαν ένδοξες εποχές από την δεκαετία του 1940 μέχρι και το 1974. Το ξενοδοχείο King George μαζί με τα ξενοδοχεία Florida και Constantia ήταν τα τουριστικά καταλύματα που προσέλκυαν την ελίτ των τουριστών από την Κύπρο και το εξωτερικό. Τι να σκέφτεται και πώς να αισθάνεται άραγε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου King George, Στέλιος Μαντρίτης;
Οι εικόνες και οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες στη μνήμη και βαθιά χαραγμένες στην ψυχή του καθενός μας… Ο Φοίβος Νικολαΐδης με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου King George, Στέλιο Μαντρίτη μπροστά στις φωτογραφίες του θρυλικού ξενοδοχείου του.
Τα Βαρώσια ή Βαρώσι, ήταν ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός για ντόπιους και ξένους μέχρι το 1974 όταν η λαίλαπα της Τουρικής εισβολής διέκοψε απότομα τη ζωή της πόλης.
Έργο αρκετά δύσκολο και επίπονο αλλά τόσο χρήσιμο και απαραίτητο που ξυπνά τις μνήμες και διατηρεί τις ελπίδες… και η Αλεξία Σακαδάκη πιστεύει και ελπίζει...
Η θρυλική πόλη-φάντασμα των Βαρωσίων ήταν το καλύτερο θέρετρο στην Κύπρο πριν το 1974. Μπορεί ο βάρβαρος Αττίλας να έχει για την ώρα τα κλειδιά της Αμμοχώστου, άλλοι όμως κρατούν σφιχτά την ψυχή της...
Μεταξύ άλλων, ο Τάσος δημιούργησε το Ντοκιμαντέρ «ΑΚΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ». Το Ντοκιμαντέρ χαρακτηρίστηκε πρεσβευτής του Αμμοχωστιανού πρόσφυγα, αλλά και του κάθε Κύπριου πρόσφυγα, αφού μέσα από αυτό ακούγεται η πραγματικότητα που ζει τα τελευταία 48 χρόνια. Το Ντοκιμαντέρ ταξίδευσε και διαφώτισε σε χώρες όπως η Αγγλία, Ελλάδα, αλλά και μέσο του διαδικτύου σε παγκόσμια εμβέλεια.
Ο Τάσος Δημητριάδης δημιούργησε επίσης έκθεση Φωτογραφίας για την Αμμόχωστο, σε Τρισδιάστατη έκδοση, τις οποίες δώρισε το μουσείο κατεχομένων και λαογραφίας στην Πάχνα.
Ως κινηματογραφιστής κατέγραψε, όλα τα ιστορικά γεγονότα που εξελίχθηκαν στην Κύπρο τα τελευταία 30 χρόνια. Ήταν παρόν σε όλες τις αποστολές διαπραγματεύσεων για το κυπριακό πρόβλημα. Ένεκα της δουλειάς του, το 1993 είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου και να καταγράψει την τραγική κατάσταση που βρίσκετε η πόλη αυτή.
Από τότε ερωτεύτηκε παράφορα αυτό το διαμάντι της Μεσογείου, που βρίσκεται κάτω από την μπότα του Τούρκου κατακτητή και καταπατητή των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών του.
Ο εξαίρετος δημοσιογράφος Λουκάς Χάματσος του ΡΙΚ ως παρουσιαστής της όλης εκδήλωσης, με μεστό και ουσιαστικό λόγο ήταν άψογος όπως πάντα.
Ο Δήμαρχος Στροβόλου, Ανδρέας Παπαχαραλάμπους συγχαίρει τον Τάσο Δημητριάδη για το πρωτότυπο έργό του, κατάθεση ψυχής.
Η σύλληψη της ιδέας και η οργάνωση της έκθεσης έγινε με επιμελημένη φροντίδα, γεμάτη συγκινήσεις και έντονα συναισθήματα.
Ο Δημήτρης Αλετράρης, Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ ΚΥΠΡΟΥ ΛΤΔ, δείχνει ενθουσιασμένος με την έκθεση και προτείνει όπως το φωτογραφικό υλικό, γίνει βιβλίο, για να γίνει κτήμα όλων μας. Μια πραγματικά θαυμάσια εισήγηση, που ελπίζουμε να υλοποιηθεί.
Ο Κορνήλιος Κορνηλίου, Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εξωτερικών, με καταγωγή από την κατεχόμενη Νεάπολη Λευκωσίας, -όπως και ο Τάσος Δημητριάδης-, με ιδιαίτερες ευαισθησίες για το εθνικό μας θέμα, μιλά για την έκθεση και την Αμμόχωστο, που βρίκσεται τώρα στην επικαιρότητα με τους νέους σχεδιασμούς του Αττίλα. Θυμάται παλιά όταν πρωτοδιορίστηκε ως πρέσβης και επισκέφτηκε το Μόντε Κάρλο, όταν έκανε τη σύγκριση και διαπίστωσε πόσο υπερήχε η ομορφιά και το φυσικό τοπίο της Αμμοχώστου...
Ο Τάσος περιχαρής και δίκαια ικανοποιημένος από τη μαζική παρουσία του κόσμου όλο το τριήμερο, δέχεται τα συγχαρητήρια φίλων.
Ένας κόσμος με ζωντανές φωτογραφίες που σας κάνουν να ζείτε ξανά και ξανά ανεπανάληπτες στιγμές της πάλης του καλού και του κακού...
Η Σούλα Κυθραιώτου Ζαβού, Πρόεδρος Ιδρύματος Πολιτισμού Ορεινών Κοινοτήτων και η Αντιγόνη Παπαφιλίππου, πρόεδρος του Δ.Σ. του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου και Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων ΑΝΤ1, βλέπουν με δέος τις φωτογραφίες, που παρουσιάζουν το νοσταλγικό παρελθόν και ταυτόχρονα το τραγικό παρόν.
Χρόνια θλίψης, οδύνης, πίκρας γεμάτα πόνο από την κατοχή της βασιλεύουσας πόλης…
Η Αλεξία Σακαδάκη στέκεται εκστατική μπροστά σ’ αυτές τις πολύτιμες φωτογραφίες, που της δίνουν την ευκαιρία να δει νοερά έστω, ένα παρελθόν που ως νεότερη δεν έζησε, αλλά κληρονόμησε το τραγικό παρόν…
Χρόνια θλίψης, οδύνης, πίκρας γεμάτα πόνο από την κατοχή της βασιλεύουσας πόλης…
Η Αντιγόνη Παπαφιλίππου, πρόεδρος του Δ.Σ. του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου και και Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων ΑΝΤ1, με έκδηλη τη συγκίνηση στέκεται μπροστά στις φωτογραφίες και σκέφτεται το χτες, το σήμερα αλλά και το αύριο...
Φωτογραφική καταγραφή της καταστροφής, αλλά και παραλληλισμός του χθες…
Το καλοκαίρι δεν έχει «φιλοσοφία» - Απλά το «ζεις»
Της Νικολέτας Χρήστου .jpg)
Ένα τζιν σορτσάκι μπορείς να βγάλεις από τον πρωινό σου καφέ, μέχρι και την απογευματινή σου βόλτα. Αυτή η άνεση και η «ελευθερία» σηματοδοτεί σίγουρα τα καλοκαίρια μας. Ο έρωτας του καλοκαιριού είναι το κερασάκι στην τούρτα, τώρα μεταξύ μας αγόρια! Πρέπει να το παραδεχθείτε κολλητοί σε κάποια φάση! Δεν έχω αδελφό αλλά ξέρω από πρώτο χέρι πως σκέφτονται: Δίνουν στον εαυτό τους ρεπό, αποχαιρετούν τη λογική τους και εκτελούν στρατιωτικά τους «καθήκοντα» πάντα προτεραιότητα στο καλοκαίρι.
Σπάσε τους κώδικες, κλέψε χρόνο και ζήσε το καλοκαίρι με όλες σου τις αισθήσεις. Φάε, πιες, χόρεψε, κολύμπα, ψάρεψε, πήγαινε βόλτες, κοιμήσου κάτω από τα αστέρια, ερωτεύσου… Ξεκόλλα… Όταν ήσουν παιδί ένιωθες ένοχες για όσα παγωτά κι αν είχες φάει; Τώρα θα σκεφτείς τις θερμίδες; Μην έχεις ενοχές.
Μικρές μεγάλες αποδράσεις δεν έχει σημασία. Ταξίδια με αεροπλάνο, πλοίο ή αυτοκίνητο και επισκέψεις σε μέρη άγνωστα ή άγνωστα. Με σακίδιο, με δέκα ταξιδιωτικές βαλίτσες δεν έχει σημασία.
Είμαστε στην εποχή που καίγεσαι απ’ τη ζέστη, που πας να κοιμηθείς ξημερώματα και παιδεύσαι που ακούς ένα σπαστικό ζουζούνισμα στο αφτί σου από ένα χαζό κουνούπι που αποφάσισε να το παίξει επαναστάτης σε πορεία…κάτι σαν εμένα, εσένα που κάθε φορά κάθε καλοκαίρι όσο χρόνια και αν περάσουν αυτό θα κάνουμε… Έτσι απόψε ενώ καθόμουν ο νους μου ταξίδευε σε μια λέξη... ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Τί σημαίνει καλοκαίρι; Άραγε, σημαίνει το ίδιο ή κάτι άλλο για κάθε έναν από μας;
Νικολέτα Χρήστου
Αποκλειστικές φωτο: Αλεξία Σταύρου
Saturday, June 18, 2022
Βρε, μπας και αυτά τα παιχνίδια ήταν ένα κρυπτογράφημα;
Γράφει η Νικολέτα Χρήστου
Τελευταία σχολική μέρα η χθεσινή. Αφού πήρε το χαρτί, βάζει αθλητικά παπούτσια, καπέλο και γάντια ποδοσφαίρου. "Έφυγα", μου λέει βιαστικά κρατώντας μια χαρτοσακούλα από πέτρες που μάζεψε από την θάλασσα. Επιστρέφει στο σπίτι μιάμιση ώρα μετά, με νεύρα και μου ανακοινώνει ότι τα "σκατούλικα", είναι "σκατούλικα": Moυ διαλύσαν τον πύργο με τις πέτρες. Το παραδοσιακό παιγνίδι υπερτερούσε τουλάχιστον για χθες έναντι του ψηφιακού. Αυτό το παιγνίδι που έκφραζε την εποχή και την κοινωνία που το δημιούργησε: Τις κοινωνικές σχέσεις, τις πολιτιστικές αξίες, τον πολιτισμό.
Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να του εξηγήσω για άλλη μια φορά την έννοια της προσπάθειας. Του είπα πως είσαι μόνο δέκα χρονών και "πύργους" στην ζωή σου θα φτιάξεις πολλούς.
Σκέψου του είπα ότι στα 47 μου ακόμη παίζω "Κρυφτό", προσδοκώντας το "φτου ξ΄ελευθερία" - Ζω σε ένα κόσμο που έχω ΜΟΝΟ μια ευκαιρία να μαντέψω ποιος έχει το δαχτυλίδι σε μια κοινωνία που βουίζει στο αφτί μου καθημερινά: "ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, το δαχτυλίδι που ζητείς".
"Μικρέ", κάλμαρε τα νεύρα σου, γιατί μεγαλώνοντας θα "παίξεις" το πιο δύσκολο παιγνίδι που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει σε ηλεκτρονικό αλλά στον πραγματικό κόσμο. Μην σου τύχει αγόρι μου, να χρειαστεί να ακούς την φωνή του "λύκου": "Βάζω το καπέλο μου, παίρνω το μπαστούνι μου και σας κυνηγώ".
Ευχή μου να γίνεις ο ήρωας σε μια κοινωνία και μπορείς με περηφάνια να του λες: "Λύκε, λύκε φτάσε με, σαν μπορείς και πιάσε με...", γιατί εμάς μας "ξεκοκαλίζει"
Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να του εξηγήσω για άλλη μια φορά την έννοια της προσπάθειας. Του είπα πως είσαι μόνο δέκα χρονών και "πύργους" στην ζωή σου θα φτιάξεις πολλούς.
Σκέψου του είπα ότι στα 47 μου ακόμη παίζω "Κρυφτό", προσδοκώντας το "φτου ξ΄ελευθερία" - Ζω σε ένα κόσμο που έχω ΜΟΝΟ μια ευκαιρία να μαντέψω ποιος έχει το δαχτυλίδι σε μια κοινωνία που βουίζει στο αφτί μου καθημερινά: "ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, το δαχτυλίδι που ζητείς".
"Μικρέ", κάλμαρε τα νεύρα σου, γιατί μεγαλώνοντας θα "παίξεις" το πιο δύσκολο παιγνίδι που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει σε ηλεκτρονικό αλλά στον πραγματικό κόσμο. Μην σου τύχει αγόρι μου, να χρειαστεί να ακούς την φωνή του "λύκου": "Βάζω το καπέλο μου, παίρνω το μπαστούνι μου και σας κυνηγώ".
Ευχή μου να γίνεις ο ήρωας σε μια κοινωνία και μπορείς με περηφάνια να του λες: "Λύκε, λύκε φτάσε με, σαν μπορείς και πιάσε με...", γιατί εμάς μας "ξεκοκαλίζει"
Νικολέτα Χρήστου Facebook
Friday, June 17, 2022
Συμφωνία των Παρισίων 1947: Πώς αποφύγαμε την παγίδα που μας έστησαν Τουρκία και Ιταλία
Γράφει ο Δημοσιογράφος Γιώργος Ζαχαριάδης
Από τις πιο σημαντικές ημέρες της δωδεκανησιακής ιστορίας είναι και η 10η Φεβρουαρίου 1947
Την ημέρα εκείνη η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων αποφάσισε την επανένταξη της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Οι διαπραγματεύσεις ήταν ιδιαίτερα σκληρές, με την ηττημένη Ιταλία να αντιδρά έντονα, ειδικά στο θέμα των ακινήτων και τη χάραξη των θαλάσσιων συνόρων. Ευτυχώς με τη συμβολή του Συμιακού καθηγητή Σωτήρη Αγαπητίδη (που μετείχε στην ελληνική αντιπροσωπεία) τα ακίνητα αποδόθηκαν τελικά στην Ελλάδα.
Η ελληνική πλευρά ήταν βέβαιη ότι το έγγραφο θα έπρεπε να υπήρχε στα ιταλικά αρχεία της Ρόδου. Και τότε ο Ιερός Λόχος με τον Χριστόδουλο Τσιγάντε ανέλαβε να βρει το σπουδαίο αυτό έγγραφο. Και τα κατάφερε τελικά.
Τη συγκλονιστική αυτή ιστορία περιγράφει ο αντιστράτηγος ε.α. Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος. Και όλο το μοναδικό αυτό περιστατικό αναφέρεται στην εφημερίδα της Λέσχης Καταδρομέων και ΙερολοΠώς αποφύγαμε την χιτών και το αναδημοσιεύουμε με τη συνδρομή του αντιστράτηγου ε.α. Ιωάννη Τζιάκη. Είναι μια ιστορία που πρέπει να γίνει ευρύτατα γνωστή και ειδικά να υπογραμμιστεί ο ρόλος του Χριστόδουλου Τσιγάντε και του Ιερού Λόχου στα Δωδεκάνησα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ
«Το περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Είναι από εκείνες τις «ξεχασμένες» ιστορίες που σπάνια έρχονται στη δημοσιότητα και συνήθως τις περισσότερες τις «καταπίνει» ο χρόνος όχι διότι δεν έχουν ενδιαφέρον αλλά διότι οι πρωταγωνιστές τους δεν επιδίωξαν να τις εξαργυρώσουν με παράσημα και προβολή.
Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Ελλάδα τον Οκτ. του 1944 δεν συνέβη το ίδιο και στα Δωδεκάνησα, καθώς οι Σύμμαχοι κυριαρχούσαν στη θάλασσα και η αποχώρηση των Γερμανών από τα νησιά ήταν δύσκολη. Τα Γερμανικά Στρατεύματα που απέμειναν στη Ρόδο αναγκάσθηκαν να παραδοθούν στους Συμμάχους και η σχετική συνθήκη υπογράφθηκε στις 8 Μαΐου 1945 στη Σύμη. Οι Συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τα Δωδεκάνησα αλλά δεν τα παραχώρησαν στην Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 1946 έγιναν οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα μας και τον Ιούλιο άρχισαν στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης για τη σύναψη συνθηκών ειρήνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ουγγαρία-Ρουμανία-Φινλανδία-Βουλγαρία και Ιταλία). Την Ελλάδα εκπροσώπησε στο Παρίσι αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Κων/νο Τσαλδάρη και η οποία ενισχύθηκε από τους ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων όταν εμφανίσθηκαν οι πρώτες δυσχέρειες.
Η χώρα μας στη συνδιάσκεψη πρόβαλε μετριοπαθείς και δίκαιες διεκδικήσεις (Απελευθέρωση Δωδεκανήσου και Βορείου Ηπείρου, προσάρτηση Λωρίδας Ανατολικής Ρωμυλίας που ενίσχυε τη συνοριακή ασφάλεια της χώρας μας από τις συχνές επιδρομές των Βουλγάρων και περιελάμβανε μικρό πληθυσμό Πομάκων που μετά δυσφορίας ανέχονταν τη Βουλγαρική κυριαρχία και τέλος, ανάλογες επανορθώσεις για τις καταστροφές που έγιναν από τις επιθέσεις των Ιταλών και Βουλγάρων). Από τις παραπάνω διεκδικήσεις ικανοποιήθηκε μόνο μία η Ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων στο Παρίσι για την υπογραφή της συνθήκης παραχώρησης των Δωδεκανήσων, στην Ελληνική Κυβέρνηση περιήλθαν πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Τούρκοι επρόκειτο να ζητήσουν τη χάραξη νέων θαλάσσιων συνόρων ισχυριζόμενοι ότι ουδέποτε είχαν χαραχθεί οριστικά θαλάσσια σύνορα μεταξύ Δωδεκανήσου και Μικράς Ασίας. Φαίνεται ότι η Ιταλία, πιθανώς έναντι ανταλλαγμάτων, είχε δεχθεί να βοηθήσει την Τουρκία στο ζήτημα αυτό και αυτό επιβεβαιώνεται από την άρνηση της Ιταλίας να ανταποκριθεί στο αίτημα της Ελλάδος να της παραχωρηθεί αντίγραφο της συμφωνίας με το αιτιολογικό ότι μέσα στην αναταραχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε χαθεί και δεν βρέθηκε στα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών.
Παράλληλα και η Τουρκία έδωσε την ίδια απάντηση που έδωσε και η Ιταλία στο αίτημα της χώρας μας να της δοθεί αντίγραφο της συνθήκης ότι δηλαδή κάπου είχε χαθεί στα παλαιά αρχεία. H Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντικρούσει τους ισχυρισμούς της Τουρκίας αλλά και τη διαφαινομένη Ιταλο-Τουρκική μεθόδευση, ζήτησε από τον τότε Αρχηγό της «Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής Δωδεκανήσου» Ταξίαρχο Χρ. Τσιγάντε, πρώην Διοικητή Ιερού Λόχου, να αναζητήσει και αποστείλει στο Υπουργείο Εξωτερικών, το δυνατόν συντομότερα, το τρίτο και τελευταίο αντίγραφο της συνθήκης που έπρεπε να υπάρχει στο αρχείο της Ιταλικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου στη Ρόδο. Η Ελληνική αποστολή απευθύνθηκε αμέσως στην εκεί Βρετανική Διοίκηση η οποία της επέτρεψε να ερευνήσει τα αρχεία της Ιταλικής Διοίκησης που είχαν περιέλθει στους Βρετανούς μετά την παράδοση της Δωδεκανήσου τον Μάιο του 1945.
Παρά τη συστηματική έρευνα η συνθήκη δεν βρέθηκε. Η αποστολή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η συνθήκη είχε κλαπεί και συνέχισε τις προσπάθειες ανεύρεσής της. Στο πλαίσιο των ερευνών η Στρατιωτική Αποστολή πληροφορήθηκε από Δωδεκανήσιο τέως υπάλληλο της Ιταλικής Διοίκησης ότι ανώτερος Ιταλός Υπάλληλος την ημέρα της παράδοσης είχε μεταφέρει φακέλους και άλλα υλικά από τα γραφεία της Διοίκησης στο σπίτι του και ότι ενώ η οικογένειά του είχε επιστρέψει στην Ιταλία μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της Ιταλικής Διοίκησης, αυτός παρέμεινε ακόμη στη Ρόδο (προφανώς για να διευθετήσει την πραμάτεια του).
Με την παρέμβαση της Ελληνικής Αποστολής ο Ιταλός κλήθηκε από τη Βρετανική Διοίκηση να επιστρέψει ότι είχε υπεξαιρέσει από τα γραφεία πλην όμως αυτός αρνήθηκε τα αποδιδόμενα σε αυτόν. Στη συνέχεια η Ελληνική Αποστολή επεδίωξε την εξαγορά των εγγράφων με διαπραγμάτευση μέσω τρίτων προσώπων, χωρίς αποτέλεσμα. Στην επιτροπή περιήλθε η πληροφορία ότι εκτός των άλλων ο Ιταλός είχε πάρει μαζί του το επίχρυσο αγαλματίδιο της Θέμιδος που κάθε Σεπτέμβριο, με την έναρξη λειτουργίας των δικαστηρίων, τοποθετούνταν σε περίοπτο θέση στην αίθουσα τελετών.
Η ελληνική αποστολή πληροφορήθηκε από Κύπριους Αστυνομικούς (Αγγλικής υπηκοότητας που υπηρετούσαν στη Βρετανική αστυνομία στη Ρόδο) την ημερομηνία αναχώρησης του Ιταλού από τη Ρόδο και με τη βοήθεια αυτών, όταν επιβιβάσθηκε στο πλοίο, του έγινε λεπτομερής έλεγχος των αποσκευών του. Δεν βρέθηκε η συνθήκη αλλά βρέθηκε το επίχρυσο αγαλματίδιο και οι Αστυνομικοί τον κατηγόρησαν για υπεξαίρεση κρατικής περιουσίας, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα γραφεία της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής και έφυγαν. Ήταν μια σπουδαία πατριωτική πράξη των Κύπριων Αστυνομικών που θα είχαν σοβαρές συνέπειες εάν η Βρετανική Διοίκηση πληροφορείτο την εμπλοκή τους στις έρευνες της Ελληνικής Αποστολής.
Ήταν βράδυ όταν ο Ιταλός μεταφέρθηκε στα γραφεία της αποστολής και την επομένη το πρωί το πλοίο επρόκειτο να αναχωρήσει για Ιταλία. Οι Έλληνες Αξιωματικοί περί το μεσονύκτιο έστειλαν στο δωμάτιο που κρατούνταν ο Ιταλός, Δωδεκανήσιο υπάλληλο της αποστολής που μιλούσε Ιταλικά, για να του ψιθυρίσει κρυφά ότι οι Αξιωματικοί και ιδιαιτέρως ο Αρχηγός ήταν εξαγριωμένοι μαζί του διότι «όπως πήρε το αυτί του» δεν ήθελε να τους παραδώσει κάποιο έγγραφο που είχε στην κατοχή του και γι’ αυτό θα τον εξαφάνιζαν πνίγοντάς τον στη θάλασσα.
Ο Ιταλός προσπάθησε να τον εξαγοράσει προσφέροντάς του μεγάλο χρηματικό ποσό προκειμένου να ενημερώσει Άγγλο Αξιωματικό, να τον φέρει στα γραφεία της Αποστολής για να κάνει αυτός τη σχετική έρευνα. Ο υπάλληλος προσποιήθηκε ότι φοβόταν διότι θα τον σκότωναν και αυτόν. Το «κόλπο έπιασε και ο Ιταλός έσπασε» και τότε ζήτησε να τον παρουσιάσουν στον αρχηγό. Ο Τσιγάντες με πολύ αυστηρό ύφος του είπε ότι αυτό που είχε κάνει να υπεξαιρέσει τη Συνθήκη Ιταλίας-Τουρκίας (έριχνε τουφεκιά στα κούφια αφού δεν γνώριζε εάν στα έγγραφα που είχε πάρει ο Ιταλός ήταν και η συνθήκη) αποτελεί έγκλημα κατά της Ελλάδος και θα τον τιμωρούσαν, όπως τιμωρούν οι Έλληνες τους προδότες, εκτός εάν ομολογούσε πού είχε αποκρύψει την Συνθήκη και την εύρισκαν, θα τον συγχωρούσε και θα τον βοηθούσε να επιβιβασθεί στο πλοίο ώστε το πρωί να αναχωρήσει για την πατρίδα του.
Ύστερα από πολλούς δισταγμούς, απαιτήσεις να παραδοθεί στη Βρετανική Διοίκηση, απειλές ότι θα ζητήσει ευθύνες η χώρα του από την Ελλάδα για την ταλαιπωρία που υπέστη, ο Ιταλός υποχώρησε όταν στο τέλος της συζήτησης ο Τσιγάντες είπε δήθεν εκνευρισμένος «πάρτε τον από εδώ και να μην τον ξαναδώ» αφού χρόνια στα Δωδεκάνησα καταλάβαινε τα Ελληνικά. Ο Ιταλός αντιλαμβανόμενος τη δυσχερή θέση του ζήτησε να μεταβεί σε φιλικό του σπίτι όπου είχε αφήσει ένα μπαούλο κλειδωμένο για να το φυλάξουν. Με συνοδεία δύο Αξιωματικών της αποστολής πήγε στο σπίτι όπου οι Αξιωματικοί βρήκαν τη συνθήκη μαζί με διάφορα άλλα έγγραφα. Ολίγα λεπτά αργότερα επιβίβασαν τον Ιταλό στο πλοίο για να επιστρέψει στην πατρίδα του κρυφά διότι όλα αυτά είχαν γίνει με τη βοήθεια Κυπρίων Αγγλικής υπηκοότητας Αστυνομικών και εν αγνοία της Βρετανικής Διοίκησης.
Την επόμενη ημέρα αναχώρησε μέλος της Στρατιωτικής αποστολής για την Αθήνα και παρέδωσε τη Συνθήκη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρωθυπουργός όταν πληροφορήθηκε το γεγονός απέστειλε τηλεγράφημα στον αρχηγό της Στρατιωτικής Αποστολής στη Ρόδο, εκφράζοντας τα συγχαρητήρια της Κυβέρνησης. Την τελευταία στιγμή ο Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπίας παρουσιάζοντας τη συνθήκη στη συνδιάσκεψη στο Παρίσι πέτυχε να εξουδετερώσει την Τουρκική αντίδραση και να χαραχθούν τα ίδια θαλάσσια σύνορα που υπήρχαν μεταξύ της Ιταλικής Δωδεκανήσου και της Τουρκίας στη συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.
Το περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Επαληθεύεται η συνεχής προσπάθεια της γειτονικής χώρας να δημιουργεί εξελίξεις σε βάρος των Εθνικών μας συμφερόντων. Σε ό,τι αφορά τη δική μας πλευρά αποδεικνύεται από πόσους αστάθμητους παράγοντας εξαρτώνται καμιά φορά τα Εθνικά μας συμφέροντα και το σπουδαιότερο ότι όταν το Δημόσιο αντλεί στελέχη από τη δεξαμενή των ικανών και όχι «των φίλων» και αξιοποιεί αυτά, θα καταγράφονται επιτυχίες όπως η προαναφερομένη.
Το ιστορικό αυτό γεγονός δημοσιοποιήθηκε από επιστολή που έστειλε ο αείμνηστος Αντιστράτηγος ε.α. Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος σε εφημερίδα των Αθηνών και αναδημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου 1981 από την εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» της Θεσσαλονίκης. Ο Στρατηγός ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής επιτροπής Δωδεκανήσου και «έζησε τα γεγονότα από κοντά». Πρόκειται για έναν υπέροχο Αξιωματικό με πλούσια στρατιωτική δράση που άφησε άριστες εντυπώσεις στους νεότερους Αξιωματικούς ως Διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων».
(θερμές ευχαριστίες στον ταξίαρχο ε.α. Ιωάννη Τζιάκη και στον φίλο Νικόλα Παπαδόπουλο από το «Αρχιπέλαγος» για τη βοήθειά τους στην ανάδειξη της σημαντικής αυτής ιστορίας).
Πηγή: rodiaki.gr
Στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής η Τουρκία, διότι δεν πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά εμφανιζόταν σαν ουδέτερη, ενώ στην ουσία ήταν σύμμαχος των Γερμανών. Ο Τσώρτσιλ αρχικά ζητούσε από την Τουρκία να πολεμήσει στο πλευρό των Συμμάχων, αλλά οι γείτονές μας ζητούσαν ως αντάλλαγμα τα Δωδεκάνησα. Τελικά άλλαξε γνώμη, ύστερα μάλιστα από τις έντονες πιέσεις του τότε Άγγλου υπουργού Άντονι Ήντεν ο οποίος του έστειλε σχετική επιστολή και στην οποία ο Τσώρτσιλ μονόγραφε ΟΚ σε κάθε σελίδα!
Όμως, στις συζητήσεις σημαντικό ρόλο έπαιξε ένα έγγραφο. Ήταν η συμφωνία Ιταλίας-Τουρκίας του 1932 που αφορούσε τη χάραξη των θαλάσσιων συνόρων της Δωδεκανήσου. Στη Διάσκεψη η Ιταλία ισχυριζόταν ότι χάθηκε το έγγραφο, το ίδιο δε διεμήνυσε και η Τουρκία.Η ελληνική πλευρά ήταν βέβαιη ότι το έγγραφο θα έπρεπε να υπήρχε στα ιταλικά αρχεία της Ρόδου. Και τότε ο Ιερός Λόχος με τον Χριστόδουλο Τσιγάντε ανέλαβε να βρει το σπουδαίο αυτό έγγραφο. Και τα κατάφερε τελικά.
Τη συγκλονιστική αυτή ιστορία περιγράφει ο αντιστράτηγος ε.α. Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος. Και όλο το μοναδικό αυτό περιστατικό αναφέρεται στην εφημερίδα της Λέσχης Καταδρομέων και ΙερολοΠώς αποφύγαμε την χιτών και το αναδημοσιεύουμε με τη συνδρομή του αντιστράτηγου ε.α. Ιωάννη Τζιάκη. Είναι μια ιστορία που πρέπει να γίνει ευρύτατα γνωστή και ειδικά να υπογραμμιστεί ο ρόλος του Χριστόδουλου Τσιγάντε και του Ιερού Λόχου στα Δωδεκάνησα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ
«Το περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Είναι από εκείνες τις «ξεχασμένες» ιστορίες που σπάνια έρχονται στη δημοσιότητα και συνήθως τις περισσότερες τις «καταπίνει» ο χρόνος όχι διότι δεν έχουν ενδιαφέρον αλλά διότι οι πρωταγωνιστές τους δεν επιδίωξαν να τις εξαργυρώσουν με παράσημα και προβολή.
Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Ελλάδα τον Οκτ. του 1944 δεν συνέβη το ίδιο και στα Δωδεκάνησα, καθώς οι Σύμμαχοι κυριαρχούσαν στη θάλασσα και η αποχώρηση των Γερμανών από τα νησιά ήταν δύσκολη. Τα Γερμανικά Στρατεύματα που απέμειναν στη Ρόδο αναγκάσθηκαν να παραδοθούν στους Συμμάχους και η σχετική συνθήκη υπογράφθηκε στις 8 Μαΐου 1945 στη Σύμη. Οι Συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τα Δωδεκάνησα αλλά δεν τα παραχώρησαν στην Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 1946 έγιναν οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα μας και τον Ιούλιο άρχισαν στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης για τη σύναψη συνθηκών ειρήνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ουγγαρία-Ρουμανία-Φινλανδία-Βουλγαρία και Ιταλία). Την Ελλάδα εκπροσώπησε στο Παρίσι αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Κων/νο Τσαλδάρη και η οποία ενισχύθηκε από τους ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων όταν εμφανίσθηκαν οι πρώτες δυσχέρειες.
Η χώρα μας στη συνδιάσκεψη πρόβαλε μετριοπαθείς και δίκαιες διεκδικήσεις (Απελευθέρωση Δωδεκανήσου και Βορείου Ηπείρου, προσάρτηση Λωρίδας Ανατολικής Ρωμυλίας που ενίσχυε τη συνοριακή ασφάλεια της χώρας μας από τις συχνές επιδρομές των Βουλγάρων και περιελάμβανε μικρό πληθυσμό Πομάκων που μετά δυσφορίας ανέχονταν τη Βουλγαρική κυριαρχία και τέλος, ανάλογες επανορθώσεις για τις καταστροφές που έγιναν από τις επιθέσεις των Ιταλών και Βουλγάρων). Από τις παραπάνω διεκδικήσεις ικανοποιήθηκε μόνο μία η Ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων στο Παρίσι για την υπογραφή της συνθήκης παραχώρησης των Δωδεκανήσων, στην Ελληνική Κυβέρνηση περιήλθαν πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Τούρκοι επρόκειτο να ζητήσουν τη χάραξη νέων θαλάσσιων συνόρων ισχυριζόμενοι ότι ουδέποτε είχαν χαραχθεί οριστικά θαλάσσια σύνορα μεταξύ Δωδεκανήσου και Μικράς Ασίας. Φαίνεται ότι η Ιταλία, πιθανώς έναντι ανταλλαγμάτων, είχε δεχθεί να βοηθήσει την Τουρκία στο ζήτημα αυτό και αυτό επιβεβαιώνεται από την άρνηση της Ιταλίας να ανταποκριθεί στο αίτημα της Ελλάδος να της παραχωρηθεί αντίγραφο της συμφωνίας με το αιτιολογικό ότι μέσα στην αναταραχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε χαθεί και δεν βρέθηκε στα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών.
Παράλληλα και η Τουρκία έδωσε την ίδια απάντηση που έδωσε και η Ιταλία στο αίτημα της χώρας μας να της δοθεί αντίγραφο της συνθήκης ότι δηλαδή κάπου είχε χαθεί στα παλαιά αρχεία. H Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντικρούσει τους ισχυρισμούς της Τουρκίας αλλά και τη διαφαινομένη Ιταλο-Τουρκική μεθόδευση, ζήτησε από τον τότε Αρχηγό της «Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής Δωδεκανήσου» Ταξίαρχο Χρ. Τσιγάντε, πρώην Διοικητή Ιερού Λόχου, να αναζητήσει και αποστείλει στο Υπουργείο Εξωτερικών, το δυνατόν συντομότερα, το τρίτο και τελευταίο αντίγραφο της συνθήκης που έπρεπε να υπάρχει στο αρχείο της Ιταλικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου στη Ρόδο. Η Ελληνική αποστολή απευθύνθηκε αμέσως στην εκεί Βρετανική Διοίκηση η οποία της επέτρεψε να ερευνήσει τα αρχεία της Ιταλικής Διοίκησης που είχαν περιέλθει στους Βρετανούς μετά την παράδοση της Δωδεκανήσου τον Μάιο του 1945.
Παρά τη συστηματική έρευνα η συνθήκη δεν βρέθηκε. Η αποστολή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η συνθήκη είχε κλαπεί και συνέχισε τις προσπάθειες ανεύρεσής της. Στο πλαίσιο των ερευνών η Στρατιωτική Αποστολή πληροφορήθηκε από Δωδεκανήσιο τέως υπάλληλο της Ιταλικής Διοίκησης ότι ανώτερος Ιταλός Υπάλληλος την ημέρα της παράδοσης είχε μεταφέρει φακέλους και άλλα υλικά από τα γραφεία της Διοίκησης στο σπίτι του και ότι ενώ η οικογένειά του είχε επιστρέψει στην Ιταλία μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της Ιταλικής Διοίκησης, αυτός παρέμεινε ακόμη στη Ρόδο (προφανώς για να διευθετήσει την πραμάτεια του).
Με την παρέμβαση της Ελληνικής Αποστολής ο Ιταλός κλήθηκε από τη Βρετανική Διοίκηση να επιστρέψει ότι είχε υπεξαιρέσει από τα γραφεία πλην όμως αυτός αρνήθηκε τα αποδιδόμενα σε αυτόν. Στη συνέχεια η Ελληνική Αποστολή επεδίωξε την εξαγορά των εγγράφων με διαπραγμάτευση μέσω τρίτων προσώπων, χωρίς αποτέλεσμα. Στην επιτροπή περιήλθε η πληροφορία ότι εκτός των άλλων ο Ιταλός είχε πάρει μαζί του το επίχρυσο αγαλματίδιο της Θέμιδος που κάθε Σεπτέμβριο, με την έναρξη λειτουργίας των δικαστηρίων, τοποθετούνταν σε περίοπτο θέση στην αίθουσα τελετών.
Η ελληνική αποστολή πληροφορήθηκε από Κύπριους Αστυνομικούς (Αγγλικής υπηκοότητας που υπηρετούσαν στη Βρετανική αστυνομία στη Ρόδο) την ημερομηνία αναχώρησης του Ιταλού από τη Ρόδο και με τη βοήθεια αυτών, όταν επιβιβάσθηκε στο πλοίο, του έγινε λεπτομερής έλεγχος των αποσκευών του. Δεν βρέθηκε η συνθήκη αλλά βρέθηκε το επίχρυσο αγαλματίδιο και οι Αστυνομικοί τον κατηγόρησαν για υπεξαίρεση κρατικής περιουσίας, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα γραφεία της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής και έφυγαν. Ήταν μια σπουδαία πατριωτική πράξη των Κύπριων Αστυνομικών που θα είχαν σοβαρές συνέπειες εάν η Βρετανική Διοίκηση πληροφορείτο την εμπλοκή τους στις έρευνες της Ελληνικής Αποστολής.
Ήταν βράδυ όταν ο Ιταλός μεταφέρθηκε στα γραφεία της αποστολής και την επομένη το πρωί το πλοίο επρόκειτο να αναχωρήσει για Ιταλία. Οι Έλληνες Αξιωματικοί περί το μεσονύκτιο έστειλαν στο δωμάτιο που κρατούνταν ο Ιταλός, Δωδεκανήσιο υπάλληλο της αποστολής που μιλούσε Ιταλικά, για να του ψιθυρίσει κρυφά ότι οι Αξιωματικοί και ιδιαιτέρως ο Αρχηγός ήταν εξαγριωμένοι μαζί του διότι «όπως πήρε το αυτί του» δεν ήθελε να τους παραδώσει κάποιο έγγραφο που είχε στην κατοχή του και γι’ αυτό θα τον εξαφάνιζαν πνίγοντάς τον στη θάλασσα.
Ο Ιταλός προσπάθησε να τον εξαγοράσει προσφέροντάς του μεγάλο χρηματικό ποσό προκειμένου να ενημερώσει Άγγλο Αξιωματικό, να τον φέρει στα γραφεία της Αποστολής για να κάνει αυτός τη σχετική έρευνα. Ο υπάλληλος προσποιήθηκε ότι φοβόταν διότι θα τον σκότωναν και αυτόν. Το «κόλπο έπιασε και ο Ιταλός έσπασε» και τότε ζήτησε να τον παρουσιάσουν στον αρχηγό. Ο Τσιγάντες με πολύ αυστηρό ύφος του είπε ότι αυτό που είχε κάνει να υπεξαιρέσει τη Συνθήκη Ιταλίας-Τουρκίας (έριχνε τουφεκιά στα κούφια αφού δεν γνώριζε εάν στα έγγραφα που είχε πάρει ο Ιταλός ήταν και η συνθήκη) αποτελεί έγκλημα κατά της Ελλάδος και θα τον τιμωρούσαν, όπως τιμωρούν οι Έλληνες τους προδότες, εκτός εάν ομολογούσε πού είχε αποκρύψει την Συνθήκη και την εύρισκαν, θα τον συγχωρούσε και θα τον βοηθούσε να επιβιβασθεί στο πλοίο ώστε το πρωί να αναχωρήσει για την πατρίδα του.
Ύστερα από πολλούς δισταγμούς, απαιτήσεις να παραδοθεί στη Βρετανική Διοίκηση, απειλές ότι θα ζητήσει ευθύνες η χώρα του από την Ελλάδα για την ταλαιπωρία που υπέστη, ο Ιταλός υποχώρησε όταν στο τέλος της συζήτησης ο Τσιγάντες είπε δήθεν εκνευρισμένος «πάρτε τον από εδώ και να μην τον ξαναδώ» αφού χρόνια στα Δωδεκάνησα καταλάβαινε τα Ελληνικά. Ο Ιταλός αντιλαμβανόμενος τη δυσχερή θέση του ζήτησε να μεταβεί σε φιλικό του σπίτι όπου είχε αφήσει ένα μπαούλο κλειδωμένο για να το φυλάξουν. Με συνοδεία δύο Αξιωματικών της αποστολής πήγε στο σπίτι όπου οι Αξιωματικοί βρήκαν τη συνθήκη μαζί με διάφορα άλλα έγγραφα. Ολίγα λεπτά αργότερα επιβίβασαν τον Ιταλό στο πλοίο για να επιστρέψει στην πατρίδα του κρυφά διότι όλα αυτά είχαν γίνει με τη βοήθεια Κυπρίων Αγγλικής υπηκοότητας Αστυνομικών και εν αγνοία της Βρετανικής Διοίκησης.
Την επόμενη ημέρα αναχώρησε μέλος της Στρατιωτικής αποστολής για την Αθήνα και παρέδωσε τη Συνθήκη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρωθυπουργός όταν πληροφορήθηκε το γεγονός απέστειλε τηλεγράφημα στον αρχηγό της Στρατιωτικής Αποστολής στη Ρόδο, εκφράζοντας τα συγχαρητήρια της Κυβέρνησης. Την τελευταία στιγμή ο Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπίας παρουσιάζοντας τη συνθήκη στη συνδιάσκεψη στο Παρίσι πέτυχε να εξουδετερώσει την Τουρκική αντίδραση και να χαραχθούν τα ίδια θαλάσσια σύνορα που υπήρχαν μεταξύ της Ιταλικής Δωδεκανήσου και της Τουρκίας στη συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.
Το περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Επαληθεύεται η συνεχής προσπάθεια της γειτονικής χώρας να δημιουργεί εξελίξεις σε βάρος των Εθνικών μας συμφερόντων. Σε ό,τι αφορά τη δική μας πλευρά αποδεικνύεται από πόσους αστάθμητους παράγοντας εξαρτώνται καμιά φορά τα Εθνικά μας συμφέροντα και το σπουδαιότερο ότι όταν το Δημόσιο αντλεί στελέχη από τη δεξαμενή των ικανών και όχι «των φίλων» και αξιοποιεί αυτά, θα καταγράφονται επιτυχίες όπως η προαναφερομένη.
Το ιστορικό αυτό γεγονός δημοσιοποιήθηκε από επιστολή που έστειλε ο αείμνηστος Αντιστράτηγος ε.α. Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος σε εφημερίδα των Αθηνών και αναδημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου 1981 από την εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» της Θεσσαλονίκης. Ο Στρατηγός ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής επιτροπής Δωδεκανήσου και «έζησε τα γεγονότα από κοντά». Πρόκειται για έναν υπέροχο Αξιωματικό με πλούσια στρατιωτική δράση που άφησε άριστες εντυπώσεις στους νεότερους Αξιωματικούς ως Διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων».
(θερμές ευχαριστίες στον ταξίαρχο ε.α. Ιωάννη Τζιάκη και στον φίλο Νικόλα Παπαδόπουλο από το «Αρχιπέλαγος» για τη βοήθειά τους στην ανάδειξη της σημαντικής αυτής ιστορίας).
Πηγή: rodiaki.gr
Subscribe to:
Posts (Atom)