Αρτέμης Αντωνίου, ένας ακούραστος υπηρέτης της ποίησης!

 Του Φοίβου Νικολαΐδη

Με ανεξάντλητη δημιουργική πνοή, ο Αρτέμης Αντωνίου, ένας ξεχωριστός πνευματικός άνθρωπος, στοχαστικός με παιδεία και βάθος σκέψης, εξακολουθεί, να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Οι δυο φροντισμένες, νέες του ποιητικές συλλογές «Μονοπάτια του χρόνου» και «Συναξάρι της Πολύπαθης Κύπρου» εμπλουτίζουν τον μακρύ κατάλογο της ποιητικής του μακράς δημιουργικής πορείας, που καταγράφεται σε 17 ποιητικές συλλογές.

Η καλλιτεχνική έφεση του Αρτέμη είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό και όσοι τον γνωρίζουν καλά, δεν εκπλήσσονται με τις απανωτές νέες του δημιουργίες. Ο πλούσιος συναισθηματικός του κόσμος γίνεται ένα με το γεμάτο πνευματικό του σακίδιο και πορεύεται στα ανηφορικά μονοπάτια  της πνευματικής ανάτασης και δημιουργίας.

Πολυτάλαντος και χαρισματικός με αστείρευτη έμπνευση  και καλλιτεχνική έφεση, ο Αρτέμης Αντωνίου φαντάζεται, δημιουργεί και πλάθει με υπομονή πότε στον καμβά όμορφους πίνακες, πότε σκαλιστές δημιουργίες στο γυαλί ή στην πέτρα, στο ξύλο ή στο σίδερο, δίνοντας τους κίνηση, μορφή και πνοή ζωντάνιας.

Ως δημιουργικός καλλιτέχνης, που η ψυχή και το πνεύμα του ακούραστα ταξιδεύουν σε φουρτουνιασμένες θάλασσες και σε απάνεμα λιμάνια, προσπαθεί να περάσει τις σκέψεις του, μέσα από τον καλοδουλεμένο γραπτό και εμπνευσμένο ποιητικό του λόγο.

Η ποίηση, του προσφέρει το μεγάλο ταξίδι και δίνει μια αλλιώτικη γαλήνια διάσταση στη ζωή του. Το ποιητικό του οπλοστάσιο είναι πάντα γεμάτο. Συνέχεια, ανιχνεύει τις μυστικές φωνές του πλούσιου εσώτερου του κόσμου, της φύσης και της κοινωνίας και σαν σπαραγμό ψυχής βγάζει υπέροχους στίχους γεμάτους νοήματα και μηνύματα.

Με τη βαθιά κριτική του σκέψη για όσα συμβαίνουν γύρω μας, ο Αρτέμης Αντωνίου με αξιοζήλευτη γνώση, πλούσιες εμπειρίες ζωής, ικανότητα και προπάντων δύναμη ψυχής, τολμά να λέει τις δικές του αλήθειες. Να αναλύει, να συνθέτει και να πλέκει ένα ποιητικό λόγο σαν ένα πανέμορφο κέντημα γεμάτο χρώματα και περίτεχνα σχέδια!

Ο ποιητικός λόγος του Αρτέμη έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί υποστηρίζεται από γερό πνευματικό υπόβαθρο και πλούσιο πολιτιστικό επίπεδο, που τον κάνει ξεχωριστό και ενδιαφέρον. Γράφει και συνθέτει ποιήματα με σκηνικά από τη ζωή και ήρωες, τους ανθρώπινους χαρακτήρες της καθημερινότητας. Προβληματίζεται με την σκληρή πραγματικότητα και διαλογίζεται το ιδεατό μιας καινούργιας πορείας, που δεν τη διαπραγματεύεται.

Τα ποιήματα του αναβλύζουν υπέρτερο πάθος και γοητεία, αλλά και διαπεραστικό φως εστιασμένο σε ότι απασχολεί τον άνθρωπο στην καθημερινότητα του, αλλά και στην ιστορική του διαδρομή.

 Κατέχοντας πολύ καλά την Ελληνική γλώσσα την αναδεικνύει μέσα από τα ωραία ποιήματά του, που αγγίζουν την κοινωνία, την ιστορία, την πολιτική ακόμη και την ιδεολογία. Ναι είναι ιδεολόγος με ξεκάθαρες θέσεις για τη φιλοσοφία ζωής, αλλά μακριά από φανατισμούς και ακρότητες. Με πραότητα, πολλή σεμνότητα και νηφαλιότητα το ποιητικό του νυστέρι δεν χαρίζεται κανενός.

Η καθαρή φωνή του με μεστό περιεχόμενο ως μαρτυρία των κακώς εχόντων με μεταφορές και αλληγορίες, κείμενα και ποιήματά του, όλα οδηγούν στον «άνθρωπο».

Είναι βαρύ το φορτίο της ζωής που κουβαλά ως πνευματικός άνθρωπος με αρχές και ιδανικά, κόντρα στην απογοητευτική και πολλές φορές απαράδεκτη πραγματικότητα. Έτσι, η επιτακτική και αναγκαστική διέξοδος γι’ αυτόν, γίνεται η γραφίδα της ποίησης. Ως δικλείδα ασφαλείας, τον προφυλάσσει από την ψυχοφθόρα κατάσταση των κακώς εχόντων πραγμάτων.

Η υπαρξιακή υπόμνηση στους προβληματισμούς του Αρτέμη Αντωνίου γίνεται μια δικαιολογημένη ηθική διαδικασία, καθώς αναζητά το δέον, το πρέπον, το γιατί και το διότι, για να επιτρέψει κάθε συνειδητοποιημένο βήμα πορείας στην πνευματική του αναζήτηση.

Η επιτυχία του αποτυπώνεται πάνω στην εκφραστική συμπεριφορά των λέξεων που επιλέγει προσεκτικά. Τα κρυμμένα λόγια πίσω από τις γραμμές οδηγούν στο καλά φυλαγμένο σημείο του κρυμμένου θησαυρού, της πλούσιας γνώσης, της ευρυμάθειας και των σκέψεων του.

Δηλώνει στρατευμένος στην υπηρεσία της πατρίδας και στα συμφέροντα των απλών πολιτών. Λάβαρο του ο τιμημένος αγώνας για λευτεριά και δικαιοσύνη. Βλέπει την τέχνη ως πολεμίστρα και αισθάνεται τον εαυτό μου μαχητή.

Στη νέα του ποιητική συλλογή με τίτλο «Στα Μονοπάτια του Χρόνου», τα ποιήματα του είναι αφιερωμένα στον κόσμο που του πρόσφερε την έμπνευση. Το καλαίσθητο εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής κοσμείται με φωτογραφία από το ανάγλυφο σε πέτρα, έργο του ποιητή «Σκέψεις».

Σε ελεύθερη ποίηση, που δεν ακολουθεί μέτρο ή ομοιοκαταληξία, το πρώτο ποίημα τιτλοφορείται:

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Πολιτισμός

ένας χαιρετισμός με χαμόγελο

σε πρόσωπα που συναντάμε

γνώριμα κι άγνωστα.

Πολιτισμός

τα χέρια που φυτεύουν λουλούδια

κι απλώνονται για χειραψίες συμφιλίωσης

Έτσι κάθε στιγμή

προβιβάζεται η ζωή μας

η κοινωνία γίνεται καλύτερη

βγαίνει από τον βάλτο της αδιαφορίας.

Στην αρχή με μικρά βήματα

θ’ ανεβούμε πιο ψηλά

εκεί που η θέληση της καρδιάς

μπορεί να φτάσει.

Να νιώθουμε στην πλάση

πως έχουμε προορισμό

όπως τα ηλιοτρόπια

που γυρνούν στη μεριά του ήλιου.

Είμαστε άνθρωποι θα πει

στρέφουμε το βλέμμα

προς τα καλά έργα της ειρήνης

παίρνοντας φώτιση αγάπης.

Τότε γινόμαστε σκαπανείς

καλύτερου κόσμου

με αξίες πολιτισμού.

ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Τ’ ακατοίκητα όνειρα

σκόρπια μες στη ζωή μας

μοιάζουν βραχονησίδες

που δεν είδαν ποτέ λουλούδιασμα

κι όμως αν ταξιδεύαμε χωρίς αυτά

θα είχαμε άχαρη διαδρομή.

ΑΡΧΑΙΕΣ ΔΟΞΕΣ

Μην έχουμε την ψευδαίσθηση

πως οι προγονικές δόξες

μας κάνουν μεγάλους.

Αν πραγματικά καταλαβαίναμε

τη σημασία των προπατόρων

θα νιώθαμε υποχρεωμένοι

απέναντι στα έργα τους

πολύ διαφορετικά!

Θα κάναμε τα πρέποντα

για να είμαστε αντάξιοι.

ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΚΑΤΙ

Στο παρά κάτι της ζωής

σκέφτεται έχει φτάσει.

Την ποίηση διακονεί

επώνυμα πενήντα χρόνια

κι άρχισε να νιώθει

πως είναι πια καιρός

τον επίλογο να σχεδιάσει.

Έφθασε η ώρα

να κρεμάσει το δρεπάνι του!

Ο θερισμός τελείωσε…

Σε λίγο η σοδειά μπαίνει

στο κόσκινο του χρόνου

και θα φανεί αν διακόνησε

αυθεντικά την τέχνη.

 

Συναξάρι της Πολύπαθης Κύπρου

Το «Συναξάρι της Πολύπαθης Κύπρου» που συμπυκνώνει την ιστορία της Κύπρου είναι γραμμένο σε έμμετρη ποίηση και αποτελείται από 100 στίχους με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία. Στην ελληνική παράδοση, η έμμετρη ποίηση έχει βαθιές ρίζες, ξεκινώντας από την αρχαιότητα με τον Όμηρο και φτάνοντας μέχρι τη νεότερη ελληνική λογοτεχνία.

Το ποίημα αυτό του Αρτέμη Αντωνίου ως λήθης εμπόδιο όπως αναγράφει ο ίδιος, αποτελεί μια καταπληκτική, ποιητική ιστόρηση της Κύπρου ανά τους αιώνες. Είναι η επιτομή της αγάπης του ποιητή για την πατρίδα του.

 Ξεκινά με τον πρώτο στίχο:

1

Μες τους αιώνες διάβηκες μαρτυρική πορεία

Κύπρος θεά της ομορφιάς παντοτινή λατρεία.

Το τίμημα του κάλλους σου μεγάλο ήταν ζόρι

Τράβηξες μύρια βάσανα πολύπαθη μας κόρη.

Και συνεχίζει:

2

Ήρθαν και σε κατάκτησαν πολλοί λαοί με βία

πέσανε πάνω στον λαό λυσσάρικα θηρία.

Μα είχες τον ελληνισμό καμάρι στην καρδιά σου

μια μαρτυρία φανερή η μητρική λαλιά σου!

3

Γνώρισες δόξες άφθονες έγραψες ιστορία

στις τέχνες και τα γράμματα είχες λαμπρή πορεία.

Κύπρια Έπη λέγεται άφησε ο Στασίνος

άξιος σαν τον Όμηρο κι ο ποιητής εκείνος.

63

Για τρεις αιώνες μείνανε αφέντες τα θηρία

μαύρες σελίδες γράψανε μέσα στην Ιστορία.

Ο τόπος δεινοπάθησε σφαγές λεηλασίες

ήτανε μια διοίκηση όλο αυθαιρεσίες.

76

Η Αγγλική διοίκηση με την στρατηγική της

κάνει την Κύπρο σύντομα κατάκτηση δική της

Το ξέρουν η διαίρεση θα τους εξασφαλίσει

Φέρνοντας τη διχόνοια το στέμμα θα κερδίσει.

94

Έγινες ανεξάρτητη στα λόγια όμως μόνο

Φάνηκε τ’ αποτέλεσμα μέσα στον τρίτο χρόνο.

Φεύγουν οι Τουρκοκύπριοι σε θύλακες δικούς τους

πρόγραμμα διχοτόμησης σχεδίασε ο νους τους.

96

Το εβδομήντα τέσσερα είκοσι Ιουλίου

πέφτεις στα δόντια άδικα του τούρκικου θηρίου.

Με εισβολή παράνομη ερήμωσε τους τόπους

και έδιωξε τον πληθυσμό από πατρίους τόπους.

97

Κύπρος μου ένας Γολγοθάς άρχισε στην πορεία

το έγκλημα που έγινε στίγμα στην Ιστορία…

Οι άλλες εγγυήτριες Ελλάδα και Αγγλία

να πράττει ό,τι ήθελε άφησαν την Τουρκία.

98

Τα θύματα είναι πολλά πενήντα χρόνια τώρα

Ψάχνουμε γι’ αγνοούμενους μες στη μικρή μας χώρα.

Όμως κι οι Τουρκοκύπριοι ζουν τέτοιες καταστάσεις

είναι τ’ αποτελέσματα που φέρνουν οι εντάσεις.

99

Ήμουν κι εγώ αιχμάλωτος μας πήρανε Τουρκία

ο πόλεμος κατάλαβα φέρνει την αδικία.

Στις συμφορές δεν έμεινα και στα παθήματά μου

μια Κύπρος αδιαίρετη είναι πάντα μπροστά μου.

100

Οι Έλληνες βαθύρριζοι είναι σ’ αυτό τον τόπο

και πρέπει με τους σύνοικους τώρα να βρούνε τρόπο

σε μια Κύπρο ελεύθερη να ζουν με ευνομία

η κατοχή του τόπου μας είναι παρανομία. 

Αρτέμης Αντωνιου: Πάθος για την τέχνη και τον πολιτισμό.

Φοίβος Νικολαΐδης

Μάιος 2025

Περιδιάβασμα ζωής, Ανδρέας Κ. Χριστοφή (Χαρτζιώτης)

Ποιητική δημιουργία με πάθος από τον Ανδρέα Χριστοφή

Η ποίηση εν’ έμφυτη

χάρισμαν του πλασμάτου

τζιαι σαν πεθάνει τζι’ ύστερα

την κουβαλά μιτά του.

Ο Ανδρέας Χριστοφή, γνωστός και ως Χαρτζιώτης, Κύπριος ποιητής, συγγραφέας γεννήθηκε στη Χάρτζια, επαρχίας Κερύνειας τον Γενάρη του 1938. Οι γονείς του είναι ο Κυριάκος Χριστοφή και η Περσεφόνη Σοφοκλέους.

Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, φοίτησε στο Γυμνάσιο Κερύνειας από όπου αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1956. Τον ίδιο χρόν προσελήφθηκε στο Δασονομείο από όπου αφυπηρέτησε το Γενάρη του 1998. Το Φεβρουάριο του 1962 παντρεύτηκε την Κυριακή Σωτήρη Παναγή από τον Άγιο Αμβρόσιο Κερύνειας.

Τον Αύγουστο του 1963 αποφοίτησε κατόπιν διετούς φοίτησης το Δασικό Κολλέγιο Προδρόμου και μετατέθηκε στη Λευκωσία, στον Κλάδο Τηλεπικοινωνιών.

Το 1966-1971 παρακολούθησε για πέντε χρόνια μια σειρά μαθημάτων στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας για Τηλεπικοινωνίες, νυχτερινές τάξεις και πέτυχε στις εξετάσεις του City & Guilds of London Institute και απέκτησε το Full Technological Certificate in Telecommunications & Electronics. Έχει δυο κόρες, δυο εγγονούς και μια εγγονή. Ζει προσωρινά στην Αγλαντζιά.

Το βιβλίο του «Περιδιάβασμα Ζωής» περιλαμβάνει μια συλλογή από ποιητικές του δημιουργίες. Αποτελεί μια προσωπική και φιλοσοφική αναδρομή του συγγραφέα στη ζωή του, με έντονα στοιχεία αυτοβιογραφίας και φιλοσοφικής σκέψης. Το έργο συνδυάζει την προσωπική εμπειρία με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, προσφέροντας στον αναγνώστη μια βαθιά και συγκινητική ματιά στον κόσμο του συγγραφέα.

Η ποίησή του διαπνέεται από έντονα συναισθηματικά και πολιτικά στοιχεία, ενώ ο τρόπος γραφής του χαρακτηρίζεται από μια αμεσότητα και δυναμισμό, που αντανακλούν τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής του. Χρησιμοποιεί την Κυπριακή διάλεκτο και η γραφή του Χαρτζιώτη εκφράζει έναν συνδυασμό παραδοσιακών και σύγχρονων στοιχείων, εστιάζοντας σε ανθρώπινες αξίες όπως η ελευθερία, η πατρίδα και η αντίσταση στις αδικίες. 

 Φοίβος Νικολαΐδης

Οι δύο θάνατοι. Ειδοποιός διαφορά

 Γράφει ο Δρ. Ανδρέας ΣοφόκληςΠερπατούσαν σε δρόμο της Θεσσαλονίκης δύο Ορθόδοξοι μοναχοί. Ένα απλό γεροντάκι, με τετριμμένο από τα χρόνια ράσο και ένας νεαρός μοναχός, ο υποτακτικός στο γεροντάκι.

Όπως περπατούσαν, στην άλλη μεριά του δρόμου πήγαινε μία επιβλητική πομπή, με εκατοντάδες ανθρώπους, που συνόδευαν έναν κεκοιμημένο. Από το πλήθος και από τον τρόπο συμπεριφοράς του πλήθους εύκολα γινόταν κατανοητό ότι ο κεκοιμημένος ήταν σημαντική προσωπικότητα, με τα δεδομένα της κουλτούρας του πλήθους των ανθρώπων.

Ο νεαρός μοναχός, κάπως θλιμμένα, εξεφράσθην στον Γέροντά του: «Γέροντά μου οι άνθρωποι που ζουν στον κόσμο, όταν κοιμηθούν έχουν πολλούς ανθρώπους να τους συνοδεύουν στην εξόδιο ακολουθία και στην τελευταία τους κατοικία, ιδίως όταν κάνουν και έργα. Δυστυχώς εμείς οι μοναχοί της Ορθοδοξίας όταν έρθει η στιγμή της κοιμήσεώς μας, εκτός από τους αδελφούς, κανείς άλλος δε μας συνοδεύει. Αυτό δεν είναι άδικο»;

Το γεροντάκι, ως και να περίμενε την ερώτηση-εκφρασθήσα θλίψη του νεαρού μοναχού, αμέσως του απάντησε: «Παιδί μου ο Καλός Θεός τα πάντα εν Σοφία Εποίησε. Ο Πάνσοφος και παντεπόπτης Θεός μας, βλέπει, γνωρίζει, οικονομεί για τα πάντα και γι΄αυτό το γεγονός, φυσικά, που σημαίνει το τέλος της επίγειας ζωής.

Επιτρέπει σε ανθρώπους να τους συνοδεύουν στην εξόδιο ακολουθία και στην τελευταία τους κατοικία εκατοντάδες ζώντες, αφού είναι η τελευταία τους χαρά, έστω και στο πρόσκαιρο φως. Γι` αυτούς που έχουν τη χάρη, λόγω της ποιότητας της επίγειας ζωής τους, δε χρειάζεται να τους δίνει τη χαρά του στιγμιαίου, αφού το όντως φως τους παρέχεται αιωνίως».

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος

Ο διεθνής «παίκτης» Ερντογάν και η ελλαδική πολιτική ελίτ

 Του Νίκου Ταμουρίδη Δεν είχα σκοπό να γράψω πάλι για τον Τούρκο ηγέτη, αλλά με κατέλαβε μια έντονη ανησυχία από τον διπλωματικό οργασμό και την πρωτοβουλία κινήσεων που αναπτύσσει ο Ερντογάν, γεγονός που τον έχει κατατάξει ως ένα από τους πιο δυναμικούς διεθνείς παίκτες στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Αυτή η ανησυχία και το έντονο συναίσθημα της λύπης για την παθητική και αμήχανη στάση των αντιστοίχων πολιτικών μας ηγετών, με ώθησαν να δημοσιοποιήσω ένα λυπηρό στοχασμό αλληγορικής ειρωνείας: Είναι τελικά κακός ή μήπως καλός ο Τούρκος Πρόεδρος για την χώρα μας;

Καθημερινά, λοιπόν, βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε για τον επί 22 συναπτά έτη ηγέτη της γείτονος χώρας και τα πάσης φύσεως κατορθώματά του. Ο Ερντογάν στηριζόμενος κυρίως στην ισχύ των Ενόπλων του Δυνάμεων, έχει ήδη προωθήσει την χώρα του στο βάθρο της περιφερειακής δύναμης, εφαρμόζοντας παράλληλα μια ασφυκτική πίεση εναντίον της Ελλάδας. Χρόνια τώρα ζούμε κάτω από τις συχνές απειλές του, που μερικές φορές αγγίζουν τα όρια του ημετέρου εξευτελισμού. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός σε συνδυασμό με την όσμωση κεμαλισμού-ισλαμισμού που επιδιώκει, είναι η στρατηγική του επιλογή, προς αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και άνοδο της χώρας του στο βάθρο της μεγάλης δύναμης στο διεθνές σύστημα ισχύος!

Από την άλλη -την δική μας- πλευρά, στην ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχούν οι γνωστές οικογένειες και τα γνωστά τους δόγματα «Η Κύπρος κείται μακράν» και «Δεν διεκδικούμε τίποτε». Τα τελευταία χρόνια, οι απόγονοι και οι κλώνοι αυτών χρησιμοποιούν πολιτικές συνεχούς υποχώρησης που τις ονομάζουν «κατευνασμό», «αποτροπή», «στρατηγική ψυχραιμία», «ήρεμα νερά» και άλλες ασυναρτησίες.

Έτσι, η ελλαδική πολιτική ελίτ, οι θλιβεροί αυτοί εθνικά επικίνδυνοι πολιτικοί μας με την αδράνειά τους, εκουσίως και συνειδητά αφήνουν στον Τούρκο ηγέτη απίστευτα περιθώρια πολιτικών ελιγμών! Δεν ενισχύουν τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, στο ύψος που επιβάλλεται βάσει των υπαρχόντων απειλών, γι αυτό και ακολουθούν μια φοβική πολιτική «εξορκίζοντας» ότι έχει να κάνει με μία πιθανή σύγκρουση. Επιπλέον, εναποθέτουν την όλη πολιτική τους στην (πιθανή) παρέμβαση των ΗΠΑ, στην υποστήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στην επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, θεωρώντας προφανώς ότι, σε περίπτωση σύγκρουσης, τα σύνορά μας θα τα φυλάξουν άλλοι κι όχι οι Έλληνες!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μάλλον είναι καλή «ευκαιρία» για την Ελλάδα που υπάρχει ο Ερντογάν, γιατί, εκτός από τον αυταρχικό του χαρακτήρα και τις απολυταρχικές του πράξεις:
-Μας κρατάει σε συναγερμό με την καθημερινή πολεμική ρητορική του και τον φρενήρη πολεμικό εξοπλισμό της Τουρκίας,
-Μας διδάσκει πώς να σχεδιάζουμε εθνικά οράματα και εθνική στρατηγική και πώς να τα κάνουμε πράξη,
-Μας μαθαίνει πώς να χειριζόμαστε τις διεθνείς σχέσεις και πώς να εξασκούμε διεθνή διπλωματία με βάση την εθνική στρατηγική,
-Μας «σερβίρει» κατά καιρούς τις ωραίες τηλεοπτικές του σειρές, με τις οποίες διδάσκει γενική και οικογενειακή ηθική, αφού οι ελληνικές σειρές ασχολούνται μόνο με σεξ και βία, ενώ παράλληλα προάγουν την διάλυση της οικογένειας και την ομοφυλοφιλία,
-Μας στέλνει πλούσιους επιχειρηματίες του για να αγοράσουν μέσα ενημέρωσης, ακίνητα και υπηρεσίες, διδάσκοντας πως γίνεται η οικονομική διείσδυση σε εχθρικό περιβάλλον,
-Μας λέει ξεκάθαρα ότι θέλει το μισό Αιγαίο και όλη την Ανατ. Μεσόγειο, με το γνωστό δόγμα Mavi Vatan (=Γαλάζια Πατρίδα), σε αντίθεση με τους πολιτικούς μας που χρησιμοποιούν ως άλλοθι της αμηχανίας και αδράνειάς τους την «ελληνοτουρκική φιλία» και την δήθεν προσκόλληση στο διεθνές δίκαιο (που ο Τούρκος γράφει στα παλιά του παπούτσια),
-Μας «χαρίζει» δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους παράνομους μετανάστες κάθε χρόνο, δείχνοντας πως μπορείς ειρηνικά να κατακτήσεις μια χώρα διαλύοντας την κοινωνική της συνοχή,
-Μας αποδεικνύει καθημερινά ότι με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, μπορείς να ξεπεράσεις κάθε οικονομική κρίση και να εξασκήσεις εξωτερική πολιτική με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του έθνους.

Ο Ερντογάν είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλος ηγέτης για την Τουρκία. Και ουδείς εγγυάται ότι μέσα στην παραφροσύνη της «σουλτανικής» παντοδυναμίας του δεν θα τολμήσει να ενεργήσει θερμά εναντίον των εθνικών μας δικαίων. Και τότε, μια πιθανή απώλεια για τη χώρα μας θα είναι απόλυτα καταστροφική.

Και όπως πάντα, γεννάται το μέγιστο ερώτημα: Εμείς τι πρέπει να κάνουμε;
Ο Τούρκος καταλαβαίνει μόνο από ισχύ! Στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, σε ένα κόσμο που μόνο ειρηνικός δεν είναι, επιβάλλεται να ενισχύσουμε άμεσα και αποτελεσματικά με το απαιτούμενο ανθρώπινο δυναμικό και τα απαραίτητα οπλικά συστήματα τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, οι οποίες αποτελούν το πιο βασικό πυλώνα ισχύος του Ελληνικού Έθνους!

Έχοντας ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, ο Τούρκος θα πάψει να μας ενοχλεί, η ειρήνη θα εδραιωθεί, η πολιτική και η οικονομία μας θα ξεπεράσουν την χρεωκοπία στην οποία έχουν περιέλθει και έτσι η πατρίδα μας θα ξαναβρεί το δρόμο που της αξίζει!

Νίκος Ταμουρίδης  Facebook

 Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

 Γράφει ο Δρ. Ανδρέας ΣοφόκληςΈχουν περάσει 2024 έτη, με βάση τον χωρισμό του χρόνου από το προ Χριστού στο μετά Χριστό. Η γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έφερε στο ανθρώπινο προσκήνιο τη χαρά και την ελπίδα για μια άλλη ζωή ποιοτική, όχι όμως με τα ανθρώπινα, κοινού νοός, μέτρα.

Η πορεία Του πάνω στη γη δε θα είχε καμία απολύτως σημασία εάν δεν προχωρούσε στο κορυφαίο γεγονός της αυτοθυσίας  και της Αναστάσεως.

Οι άνθρωποι οι τότε Τον Δόξασαν, όμως, αμέσως μετά οι ίδιοι φώναζαν σταύρωσον στάυρωσον Αυτόν. Το χειρότερο γι` αυτούς ήταν όταν αυτοκαταργήθηκαν, με τη διά βοής καταδίκη Του, με τους χλευασμούς, με τις κοροϊδίες, με το ξύδι, με το μοίρασμα των ρούχων Του. Άραγε έχουμε εμείς συνειδητοποιήσει πόσες φορές με το ελάχιστο Τον σταυρώνουμε;

Όμως, Αυτός όλα τα ξεπερνά και σαν άλλος Άδωνης των Αρχαίων μας προγόνων μέσα στην Άνοιξη μας φέρνει όχι πλέον την εποχιακή απλώς Άνοιξη αλλά την πραγματική Άνοιξη στις καρδιές, δηλώνοντάς μας όλα όσα Πέρασε για εμάς, για να μας τραβήξει από τα βόρβορα του Κάτω Κόσμου, για να μας περάσει από τον Αχέροντα Ποταμό του Αρχαίου Κόσμου, για να μας απομακρύνει από τα Τελώνια και απρόσκοπτα να οδηγούνται οι ψυχές εκεί από όπου προήλθαν, εκεί που τους αξίζει, στο φως που ως άνθρωποι το ονομάζουμε λευκό, αφού είναι το καθάριο του Φωτός και του Ουρανού, στο Φως το Ιλαρό, στον Παράδεισο.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας το δήλωσε ξεκάθαρα: «Δεν Είμαι εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή δεν ανήκω σ` αυτό τον κόσμο, στον κίβδηλο, στον πρόσκαιρο, όπου ως άνθος του αγρού ούτος εξανθίσει, αλλά μας συμβουλεύει με το: «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Αυτός έχει υπομονή, μας περιμένει, να πάμε με δική μας πρωτοβουλία κοντά Του. Μας απέδειξε πως η υπομονή του Ιώβ είναι μηδέν μπροστά στη δική του, αφού Αυτός υπέφερε τα πάντα για εμάς, χωρίς ουδένα αντάλλαγμα.

Την άφιξη του Θεανθρώπου δε την διαπιστώνει ο αντικειμενικός ερευνητής μόνο μέσα από τις δηλώσεις του Ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μήτε μόνο μέσα από την Παλαιά Διαθήκη. Είναι ξεκάθαρα τα στοιχεία, όπως, από τα μεγαλύτερα πνεύματα παγκοσμίως, ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο με το Κόνυο, επειδή κατά τα αδύνατα μυαλά, τους αντιπάλους του, της εποχής, εισήγαγε στην Αθήνα της πνευματικής και νοητικής παρακμής κενά δαιμόνια και ποια ήταν αυτά; Η πίστη στον Ένα στον Άγνωστο Θεό, ο Διογένης ζούσε ως Κύνας, εξού και Κυνικός Φιλόσοφος μέσα στο πιθάρι του, δηλαδή τι καυτηρίαζε διά της παρούσας του ζωής; Φυσικά τα πρόσκαιρα της ύλης. Ο Αριστοτέλης υποχρεώθηκε στην αυτοεξορία για μια ακόμα και τελευταία φορά από την Αθήνα. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς, ο Στωικός Φιλόσοφος της ηρεμίας, της γαλήνης, της αταραξίας, είναι θα λέγαμε προπομπός της μοναχικής υπερκόσμιας ζωής. Αυτούς και πολλούς άλλους, τιμά πλέον η Ορθόδοξος Εκκλησία.

Ο Παλαιός Κόσμος έκλεισε τον κύκλο του, όλα τα τότε ιστορικά γεγονότα συνηγορούν προς αυτό το συμπέρασμα. Αυτός ήταν και ο λόγος της έλευσης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μας εγκαινίασε, μας δίδαξε την έμπρακτη αφοσίωση στην αγάπη, στη Θεοσέβεια, στην αλληλεγγύη.

Ο Ίδιος είχε προαναγγείλει στους μαθητές Του το χαρμόσυνο θαύμα της Αναστάσεώς Του. «Από τότε άρχισε ο Ιησούς να φανερώνει στους μαθητές Του ότι πρέπει να αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα και εκεί θα πάθει πολλά από τους πρεσβυτέρους, από τους Αρχιερείς, από τους Γραμματείς και θα θανατωθεί, και την Τρίτη Ημέρα από τον θάνατό Του θα Αναστηθεί.

Η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δηλώνει την κατάργηση του σκότους και του θανάτου για τους ανθρώπους. Είναι το Κέντρο και το θεμέλιο της Χριστιανικής Θρησκείας. Επειδή, «εάν ο Ιησούς Χριστός δεν είχε Αναστηθεί, τότε η πίστη σας είναι ανώφελη», Α` Κοριθ.,Κεφ.15, στ.17.

Σε καμία άλλη θρησκεία ο Ίδιος ο Θεός δε γεννιέται, δεν πορεύεται, δεν κάνει θαύματα, δεν ξεπερνά τα φυσικά στοιχεία, δεν υποφέρει για τους διώκτες του, δε θυσιάζεται με τον τελείως ατιμωτικό τρόπο της εποχής του, τη σταύρωση σε ξύλινο σταυρό, που ήταν χαρακτηριστικό για όσους είχαν βαριές κατηγορίες, δεν Αγίασε το αντικείμενο της δικής του θυσίας, δεν το έκανε απόδειξη της αγάπης του, δε δήλωσε το «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Δεν αναστήθηκε σε τρεις Ημέρες, ως δηλώνει η Αγία Τριάδα. Δεν έχει συγχωρέσει τους χλευαστές και τους σταυρωτές, δεν καλεί τους οπαδούς να αγαπούν, να εύχονται, να προσεύχονται για τους εχθρούς. Κανένας άλλος δε μιλά με ακρίβεια, με σαφήνεια για τις ψυχές.

Εύχομαι Ευλογημένο Πάσχα, Καλή Ανάσταση.

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής,

Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος

Η Κοινότητα Ορά στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ και η θυσία του Ήρωα Πετράκη Κυπριανού

 Γράφει ο Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Η πεθερά μου Παρασκευή Κοκκινογένη Ζορπά, ορκίστηκε τον Ιερό Όρκο της ΕΟΚΑ μαζί με την Μαρουλλού του Ττασιού, η οποία μετά τον Αγώνα πήγε στην Αμερική. Ορκίστηκαν από την Μαρία Σωζού Κονναρή και από τη Μαρίτσα Τζαπερίδου, η οποία μετά τον Αγώνα εγκαταστάθηκε στην Αφρική.

Η ορκωμοσία έγινε στο μικρό εξωκλήσι του Αποστόλου Ανδρέα, εκεί που βρίσκεται σήμερα το Εκκλησάκι προς τιμή του, ακριβώς στο σημείο εκείνο υπάρχει το εκκλησάκι εκείνης της εποχής, κρατώντας την εικόνα του. Όταν τελείωσαν τον Ιερό Όρκο, φίλησαν ταπεινά την εικόνα του. Αυτή ήταν η διαδικασία της ορκωμοσίας, στην Κοινότητα Ορά, της Επαρχίας Λάρνακας, λέγοντας φυσικά τον Ιερό Όρκο της ΕΟΚΑ. Εξυπακούεται κανείς άλλος δε γνώριζε και δεν έπρεπε να γνωρίζει ποιοι και ποιες ήταν μυημένοι και μυημένες, μόνο έτσι διασφαλιζόταν η Οργάνωση.

Μέσα στα καθήκοντα των γυναικών της Οράς ήταν όταν έπρεπε να διασπείρουν τα φυλλάδια της Οργάνωσης με απόλυτη μυστικότητα. Η Μαρουλλού αναλάμβανε το δύσκολο έργο της μεταφοράς τροφίμων σε καταζητούμενους Αγωνιστές, ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο αδελφός της ο Γιωρκής, ο οποίος μετά τη θυσία του Ήρωα Πετράκη Κυπριανού, όπου και ο ίδιος υπέστη βασανιστήρια, αναχώρησε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στις Η.Π.Α.

Δύο από τους αγωνιστές μετέφεραν τον ήρωα Πετράκη από τη Βάβλα στην Ορά. Το βέβαιο είναι ότι ο Ήρωας Πετράκης Κυπριανού είχε προδοθεί. Δεν εξηγείται αλλιώς η πλήρης περικύκλωση της Οράς από πλήθος Άγγλων στρατιωτών, πλήρως εξοπλισμένων. Δυστυχώς οι Εφιάλτες και οι Ιούδες καραδοκούν συνεχώς.

Η Παρασκευή Κοκκινογένη μαζί με τους γονείς και με την αδελφή της Ελένη την ημέρα της μεταφοράς του ήρωα βρίσκονταν στα κτήματά τους, όπως και πολλοί άλλοι συγχωριανοί, για τις γεωργικές εργασίες, τέτοια εποχή Μαρτίου φύτευαν διάφορα είδη ζαρζαβατικών. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι βρήκαν την πόρτα του σπιτιού τους βγαλμένη και την Κοινότητα, σε κάθε σημείο, ακόμα και απίθανο, πλήρως ελεγχόμενη από τους πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες.

Η Άγγλοι κήρυξαν το γνωστό κέρφιου. Το βράδυ συγκέντρωσαν τους άνδρες στον αστυνομικό σταθμό της Κοινότητας. Κάποιες γυναίκες έμειναν μαζί σ` ένα σπίτι, για λόγους δικής τους προστασίας. Εκείνο το τραγικό βράδυ κανείς δεν κοιμήθηκε. Άκουγαν κι έβλεπαν, όπως μπορούσαν, το πυρακτωμένο πυρ της αποκρουστικής κλαγγής των όπλων.

Οι Άγγλοι στρατιώτες κτύπησαν βάναυσα άνδρες για να ομολογήσουν την κρυψώνα, τι γνώριζαν για τον ήρωα, για τον Αγώνα, κανείς εκείνο το βράδυ δεν τους είπε λέξη. Το κακό είχε συντελεστεί προηγουμένως.

Τολμηρές γυναίκες πήραν μπουκάλες από ζιβανία, με απόλυτη προφύλαξη, στον τοίχο της αστυνομίας. Άνδρες τις πήραν και άλειψαν τις πληγές αυτών που υπέστησαν τα βασανιστήρια. Κάποιες από αυτές ήταν η Παρασκευή Κοκκινογένη και η Μαρία Σωζού Κονναρή.

Τον ήρωα Πετράκη, τον μετέφεραν για δική του προστασία οι αγωνιστές στην Μαρουλλού, όπου τον έκρυψε. Όταν ο Ήρωας και η Μαρουλλού  διαπίστωσαν ότι τον εντόπισαν οι κατακτητές, η Μαρουλλού του πρότεινε να τον ντύσει γριά. Αυτός αρνήθηκε λέγοντάς της ότι δε θα ξεγελαστούν οι Άγγλοι κι ότι ο ίδιος είναι ορκισμένος να πεθάνει ηρωικά και όχι να παραδοθεί.

Βγήκε από το σπίτι, προχώρησε μέσα από δέντρα και από περιβόλια, ανέβηκε σε διόρωφο σπίτι, εκεί εντοπίστηκε οπότε έδωσε την ύστατη μάχη πυροβολώντας. Οι εκατοντάδες Άγγλοι κτυπούσαν ανελέητα ένα νέο παιδί, σύμβολο και τεκμήριο της νιότης και της διαχρονικής ελληνικής Λεβεντιάς, μη τολμώντας να τον πλησιάσουν.

Ουσιαστικά οι Άγγλοι στρατιώτες, έχοντας οδηγίες από τους στρατηγούς τους, προτιμούσαν να δολοφονούν τα παλληκάρια, με όποιον ποταπό τρόπο, παρά να τα αντιμετωπίσουν έντιμα με κίνδυνο να τους ξεφύγουν.

Έπεσε αφήνοντας την ψυχή του να ταξιδέψει στις Λευτεριάς τα μέρη, που η ίδια υποδεχόταν τις ψυχές των θυσιασθέντων προς τιμή Της, στο σημείο που είναι η πλάκα, στην πλατεία της Κοινότητας.

Η βρύση είναι εκεί φτιαγμένη, γράφοντας πάνω το 1956, για να δηλώνει στους περαστικούς πως στο σημείο εκείνο, στις 21 Μαρτίου 1957, ως άλλος Αθανάσιος Διάκος, θυσιάστηκε ένας από τους νέους που προσέφεραν σε όλους τους Έλληνες συμπατριώτες τους το δροσερό νερό της Ελευθερίας. Ο Πεύκος εκεί σταθερός και υπερήφανος, δροσίζει το μέρος της θυσίας του, δηλώνοντας ότι το φυσικό τοπίο της Κύπρου νιώθει και σέβεται ίσως και περισσότερο από τους ανθρώπους τις θυσίες των παιδιών της γαλαζοπράσινης Κύπρου, αφού η φύση είναι σταθερά μαζί τους ενώ άνθρωποι περνούν αδιάφορα από τα κενοτάφια και από τα μέρη της θυσίας τους.

Η Παρασκευή Κοκκινογένη, επειδή το σπίτι της είναι στον δρόμο, όπως και άλλων συγχωριανών, κοίταζε από την κλειδαρότρυπα. Τότε είδε τον νεκρό Ήρωα, ως το σημείο του σώματός του που φαινόταν, ξαπλωμένο στο λαντρόβερ, με τα πόδια του να κρέμονται, φορούσε μποτάκια κόκκινου χρώματος, με φερμουάρ. Ο θρήνος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο εκείνων των ημερών στην Κοινότητα.

Η δράση της ΕΟΚΑ στην Κοινότητα δε σταμάτησε, αντίθετα συνεχίστηκε με ισχυρή θέληση και με περισσότερες πλέον προφυλάξεις, όλοι συνέχισαν την ιερή τους αποστολή. Τα φυλλάδια κυκλοφορούσαν.

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου ήταν αυτός που μετέφερε με το λεωφορείο του με ασφάλεια τα φυλλάδια. Οι γυναίκες τα έκρυβαν σε απίθανα μέρη, που δεν υπήρχε ίχνος πιθανότητας να τα βρουν οι κατακτητές όσο κι αν έψαχναν. Τα κυκλοφορούσαν σε ανύποπτο χρόνο, στα σπίτια, χωρίς να γίνονται αντιληπτές. Κανείς δεν μπορούσε να τις εντοπίσει, ούτε να τις υποψιαστεί, αφού ήταν απλές συνηθισμένες φυσιογνωμίες της Κυπριακής υπαίθρου. Είχαν, όμως, ψυχή λιονταριού, μυαλό λύκου, αετίσιο μάτι. Δύσκολο και για άντρες  σήμερα να τις έφταναν στην ανδραγαθία. Τέτοιες προσωπικότητες πρέπει να επιλέγονται σε καίριες θέσεις.

Κάποια στιγμή στην Ορά έγιναν έρευνες από τους Άγγλους. Τα μέλη της οικογένειας της Παρασκευής Κοκκινογένη έλειπαν, όπως και άλλοι συγχωριανοί στην Παναγία του Κύκκου για να προσκυνήσουν. Φυλλάδια ήταν κρυμμένα στο σπίτι, σε πλήρως ασφαλή χώρο.  Ήταν η Παρασκευή μόνη της, νεαρό κορίτσι. Τους υποδέχθηκε με χαμόγελο, τους κέρασε γλυκό καρύδι, το έφαγαν, ελάχιστα ερεύνησαν, ίσως επειδή ήταν μόνο του στο σπίτι ένα κορίτσι, ίσως γιατί σεβάστηκαν το κέρασμα, ίσως για όποιους άλλους λόγους κι έφυγαν. Αντίστοιχα γεγονότα συνέβαιναν σε πολλά σπίτια κατά τη διάρκεια ερευνών.

Σημειώνω ότι οι ευθύνες, από την ηγεσία της ΕΟΚΑ, ήταν διαχωρισμένες, ο κάθε αγωνιστής και η κάθε αγωνίστρια είχε συγκεκριμένη αποστολή, αυτό συνέβαινε και με τη διασπορά των φυλλαδίων και με κάθε τι.

Μετά τη θυσία του ήρωα Πετράκη Κυπριανού, οι Αγωνιστές μετακινήθηκαν, από την περιφέρεια της Οράς, τουλάχιστο για ένα χρονικό διάστημα, για λόγους προστασίας και περισσότερης ασφάλειας, σε άλλες περιοχές. Όμως, η δράση συνεχίστηκε, στα υπόλοιπά της τμήματα, μέχρι το τέλος του Αγώνα. Αυτή είναι μία από τις πολλές περιγραφές δράσεων κατά τη διάρκεια του Ένδοξου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, που εκτιμώ ότι πρέπει να καταγραφούν.

Οφείλουμε την ελευθερία μας, τη ζωή μας, τις θέσεις εργασίας, τα πάντα σ` αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους ήρωες και αγωνιστές, άνδρες και γυναίκες. Οι ευθύνες της συμφοράς του 1974 βαρύνουν άλλους, όχι αυτούς που αγωνίστηκαν για εμάς που είναι αγνοί πατριώτες, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, θείες μας, συγχωριανοί και συγχωριανές μας.

Έχουμε την ηθική υποχρέωση να φροντίζουμε ώστε τα παιδιά και τα εγγόνια μας, οι νέες γενεές να γνωρίζουν, να σέβονται τις θυσίες των προγόνων τους, να γνωρίζουν πως υπάρχει η πιθανότητα, γεγονός που απευχόμαστε, να χρειαστεί να γίνουν πολλώ κάρρωνες εκείνων. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα πρέπει πλέον να ενταχθούν στις ιστορικές πηγές. Εάν θέλεις ειρήνη να είσαι έτοιμος για πόλεμο, οικονομικώς, πληθυσμιακώς, μορφωτικώς, στρατιωτικώς, με ισχυρό ψυχικό σθένος. Είναι καιρός να δούμε με ανοικτό μάτι τα σύγχρονα, τα σημερινά γεγονότα, σε όλα τα επίπεδα. Μόνο έτσι είσαι σεβαστός και υπολογίσιμος στο τραπέζι των αποφάσεων.

Εις μνημόσυνο αιώνιο για τους αγνούς ήρωες, ηρωίδες, αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουν αποβιώσει.

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος