Monday, December 29, 2014

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Καιρός θαρρώ να αντιμετωπίσουμε πιο σοβαρά κάποιαν αλήθεια, καιρός λοιπόν για… παραμύθια. Καθότανε, που λέτε, ο Αϊ-Βασίλης με τη χαρακτηριστική κόκκινη στολή, με τη μακριά άσπρη γενειάδα στην κουνιστή του πολυθρόνα και πιο πολύ κουνούσε πέρα δώθε τις σκέψεις του παρά το υπερήλικο κορμί του. Ένα καινούριο ταξίδι θα έπρεπε να ξεκινήσει για τον κόσμο των ανθρώπων. 

Του το θυμίζανε οι νιφάδες του χιονιού που πέφτανε απαλά μπρος στην πόρτα του, τα χαρούμενα χλιμιντρίσματα των ταράνδων στον στάβλο του, τα εκατομμύρια ηλεκτρονικά μηνύματα στον υπολογιστή του από μικρούς και μεγάλους, που λίγο σοβαρά λίγο αστεία επικαλούνταν τη γενναιοδωρία του για να πάρουν το δώρο των ονείρων τους. Κι αυτός κοιτούσε την άδεια του σακούλα και απορούσε πώς θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες όλων με τα πενιχρά μέσα που είχε στη διάθεσή του.

Πού ο καιρός που τα Ξωτικά δουλεύανε νύχτα μέρα, για να προλάβουνε όλα τα αιτήματα! Τώρα, κάτι η κρίση κάτι οι αποκοπές κάτι οι πρόωρες αφυπηρετήσεις, δούλευε με μειωμένο προσωπικό και επομένως με μειωμένη παραγωγή. Κάλεσε το Αρχιξωτικό ένα βραδάκι που κλείνανε το εργαστήριο και ζήτησε απολογισμό των πεπραγμένων. Μα καλύτερα θα ήταν να έμενε στην άγνοιά του, γιατί αυτά που άκουσε πιο πολύ τον προβλημάτισαν και τον έβαλαν στις έγνοιες. 

Στέναξε το Αρχιξωτικό, ξερόβηξε, πήρε βαθιά αναπνοή και μίλησε για τις ανάγκες στα υλικά, για τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, για τις λογής λογής καθυστερήσεις, που δεν άφηναν πλέον το εργαστήριο να αποδώσει ικανοποιητικά και να ανταποκριθεί επάξια στις προσδοκίες μικρών και μεγάλων.

Στεναχωρέθηκε ο ΄Αγιος. Κάθε πέρσι και καλύτερα λοιπόν. Και η μαγεία πού είχε κρυφτεί; Πού ήτανε τα λαμπερά συναισθήματα , τα φανταχτερά πρόσωπα, τα πολύχρωμα λόγια, που πάντα τέτοιες μέρες έστρωναν το δρόμο των γιορτών; Είπε να φωνάξει τις Νεράιδες των Χριστουγέννων, να επιστρατεύσουνε τα μαγικά ραβδιά τους, μα κι εκείνες έφτασαν μουντές σαν θλίψη, δίχως άστρα, δίχως λέξεις παρηγόριας. 


Κι όταν χόρευαν από συνήθεια, τα γοβάκια τους κάναν ένα περίεργο θόρυβο μες στις ψυχές λες και ένα μέλλον έκλαιε με λυγμούς. «Πάλι τα κατάφεραν οι άνθρωποι», σκέφτηκε ο Άγιος. Πήραν ξανά ένα παράδεισο και τον μετέτρεψαν σε αγωνία. Και τώρα τι; Πώς διορθώνεται το γκρίζο; 

Έπεσε σε βαθιά συλλογή κι ύστερα είπε να καλέσει και τον νέο χρόνο. ‘ Ηρθε εκείνος μπουσουλώντας σαν μπόμπιρας που ετοιμάζεται για τα πρώτα του βήματα. Μικρός κι αδύναμος του φάνηκε, κουβαλώντας ένα τσουβάλι ελπίδες που του είχαν φορτώσει ήδη οι ονειροπόλοι. Τι απέμενε λοιπόν; Πήρε να σκέφτεται με τις ώρες ο Άγιος. ΄Υστερα, λες και φωτίστηκε ξαφνικά η σκέψη του, χτύπησε τα χέρια, κάλεσε τους τάρανδούς του, ετοίμασε το έλκηθρο και βγήκε μες στη νύχτα σκορπίζοντας στον ουρανό όλα τα μηνύματα που είχε πάρει από τα παιδιά. 


Γέμισε η νύχτα λέξεις λευκές σαν αθωότητα. Και πέσανε εκείνες σαν ζεστές τούφες από αγάπη μες στην παγωμένη ανθρωπότητα κι ανάψανε μικρές φλόγες από Αύριο. Για να ζήσουνε τα παιδιά όλου του κόσμου καλύτερα από όλα τα καλά που τους χρωστάμε και δεν πληρώνουμε! 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Tuesday, December 23, 2014

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου


Να΄τανε λέει λευκά Χριστούγεννα! Να το΄στρωνε έτσι ξαφνικά , την ώρα που ανυποψίαστοι οι διαβάτες έκαναν τα ψώνια τους. Κι ύστερα να γίνονταν όλοι παιδιά και να τρέχανε με αλαλαγμούς χαράς να μαζέψουνε τον άσπρο θησαυρό και να πλάσουνε τα σχήματα της αγάπης τους! Όχι χιονάνθρωπους, όχι άλλους ανθρώπους από χιόνι. Από φωτιά τους θέλει. 

Να καίγονται ολόκληροι μέσα στη ζωή και να δίνουνε φλόγα αντί στάχτη. Αυτά συλλογίζεται καθώς κατηφορίζει τη λεωφόρο με τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο , καθώς προσπερνά κάποιους διαβάτες και αφήνει να την παρασύρει η ευφροσύνη που επιβάλλουν οι στιγμές πέρα από δυσκολίες και προβλήματα. Μια συγκίνηση έρχεται σαν σάλι να της τυλίξει τον λαιμό και να κατέβει ύστερα ως την καρδιά ,να κάνει πιο έντονο τον χτύπο της. 

Σαράντα χρόνια είναι αυτά. Σαράντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το έτος της αποφοίτησής τους και σήμερα τα αλλοτινά κορίτσια, οι ώριμες πια κυρίες, συναντώνται σε μια συνεστίαση μνήμης και τιμής όπως την ονομάζει. Γιατί η μνήμη θα βγει στο σεργιάνι , για να αποθέσει στις κουβέντες τα κοριτσίστικα λούλουδα της εφηβείας τους. Κι όλες μαζί θα τιμήσουν την ωραία, την ασύγκριτη εκείνη εποχή της αθωότητας.

Είναι πια πολύ κοντά στο γνωστό εστιατόριο της πόλης, που έχει ορίσει η Κατερίνα ως τόπο συνάντησης. Η Κατερίνα ήτανε πάντα η αρχηγός, αυτή που πρωτοστατούσε σε όλα. Και το επιβεβαίωσε και τώρα, αν και χρόνια εγκατεστημένη στην Αγγλία. Αυτή τις έψαξε, αυτή τις μάζεψε. Από τις τέσσερις γωνιές της γης , από Αμερική μέχρι Αυστραλία, βρήκε η Κατερίνα άκρη με τις ζωές τους, έδεσε όλες τις κλωστές από τα χρόνια τους κι έστρωσε νήμα επανασύνδεσης. 

Μπήκε στο εστιατόριο με ένα τρέμουλο καρδιάς να συνοδεύει σαν ταμπούρλο το βήμα της σ΄αυτή την παρέλαση που την καλούσαν το παρελθόν και το παρόν αντάμα. ΄Εστρεψαν μεμιάς όλες τα βλέμματα προς το μέρος της , τα κάρφωσαν εξεταστικά στο παράστημά της, στα περιποιημένα γκρίζα της μαλλιά, στο φροντισμένο ταγιέρ που είχε διαλέξει ειδικά για την περίπτωση. Ο χρόνος πάγωσε θαρρείς για λίγο, καθώς οι ματιές ανίχνευαν την καινούρια όψη, τη θωριά που άφησε το ανελέητο πέρασμα του φθοροποιού καιρού. Μόνο για λίγο, όμως. 

Γιατί λες και ένα μαγικό ραβδί Νεράιδας Μνήμης σηκώθηκε, ξαφνικά τα σαράντα χρόνια υποχώρησαν σαν ευαίσθητη αυλαία και σαν από θαύμα, εκεί στη μέση του εστιατορίου ξαναγεννήθηκε η τάξη του ‘ 74 με ένα τσούρμο κοριτσόπουλα, ανυποψίαστα για το μακελειό που ερχότανε στον τόπο, να τιτιβίζουν σαν χελιδόνες στην αυλή του σχολείου, έτοιμες να πετάξουνε και να κτίσουνε η καθεμιά τη δική της άνοιξη. 

Και τότε έσπασε σαν πάγος μες στην καλοκαιριά η αμηχανία και ανασύρθηκαν οι αγκαλιές και τα χαμόγελα από μιαν αγάπη ξεχασμένη, μιαν αγάπη που σιγοζέσταινε όλα αυτά τα χρόνια η έλλειψη και η απουσία. Λίγο πιο πέρα, αναβόσβηναν τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου ίδια με τις εναλλαγές στα συναισθήματά τους. Πότε χαρά πότε συγκίνηση. Σχεδόν βούρκωσε. 

Πότε λοιπόν πέρασε και χάθηκε όλη εκείνη η νιότη κι η δίψα για τον κόσμο; «Καλά Χριστούγεννα» ευχήθηκε κι αποφάσισε μυστικά, ειδικά φέτος, να ζήσει τις μέρες των γιορτών με όλη την ένταση, με όλη την αγάπη που αξίζει σε στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου


Tuesday, December 16, 2014

Από το «Σινά» προς τον Γολγοθά άλλαξε όσα πρέπει για να υπάρξει Ανάσταση

Του δημοσιογράφου Γιώργου Καλλινίκου
Όλα πήγαν καλά Πρόεδρε Αναστασιάδη. Έφυγες επιτέλους από το «Όρος Σινά». Με νέα βαλβίδα και καρδιά που εργάζεται καλύτερα. Μην παρασυρθείς όμως. Μη φανταστείς ότι άλλαξε η μηχανή και ότι θα εργάζεται τούρμπο. Χρειάζεται προσοχή. Όπως και να ‘χει όμως, είσαι έτοιμος πλέον, από το «Όρος Σινά» να κατευθυνθείς ξανά στο Γολγοθά της εξουσίας, ο οποίος ήταν και θα παραμείνει δύσκολος. Δεν είναι απλώς ανηφορικός. Δεν είναι απλώς σπαρμένος με αγκάθια. Είναι και γεμάτος παγίδες. Με βράχους που αν γλυστρίσεις θα γκρεμοτσακιστείς. 

Από αυτή την περιπέτεια μπορεί να κερδίσεις. Όποιος βρεθεί σε σημείο που η υγεία του κλονίζεται και περνά περιπέτεια σοβαρών επεμβάσεων, συνειδητοποιεί ότι είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Όση δύναμη και αν διαθέτει, όση εξουσία και αν έχει. Την στιγμή που περνά την πόρτα του χειρουργείου, ακόμη και αν οι γιατροί είναι αυθεντίες, ακόμη και αν τον διαβεβαιώνουν ότι πρόκειται για διαδικασία ρουτίνας, αναπόφευκτα θα δει τη ζωή του να παρελαύνει από το μυαλό του με ταχύτητα φωτός. Εύχεται απλώς, να βγει ζωντανός. 

Όταν βγει όμως Πρόεδρε, είναι άλλος άνθρωπος. Από τη μία ο φόβος και από την άλλη η ευγνωμοσύνη γιατί επιβίωσε, μαλακώνουν τις ψυχές. Κάθε μέρα που περνά την περίοδο της ανάρρωσης επιτρέπει στο μυαλό να πηγαίνει πίσω. Να κάνει αυτοκριτική. Να μετρά λάθη. Να μετρά συμπεριφορές. Να μετρά ανθρώπους γύρω του. Είναι στιγμές που προσφέρονται για ξεκαθάρισμα συνειδήσεων, μυαλών και καρδιών. Στιγμές που προσφέρονται για μεγάλες αποφάσεις. Το παρελθόν δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει. Μπορεί όμως να αλλάξει το μέλλον. Ξεκινώντας με ορθές αποφάσεις στο παρόν. Έχεις, λοιπόν, μια μοναδική ευκαιρία μπροστά σου. Εάν βεβαίως, όλες αυτές τις μέρες που ανάρρωνες έκρινες σωστά το παρελθόν και τα λάθη σου. Εάν το έπραξες, θα μπορέσεις να παλέψεις για το μέλλον αυτού του τόπου. Με τόλμη και αποφασιστικότητα και όχι όπως μέχρι χθες.

Κάποιοι δεν σεβάστηκαν το θέμα της υγείας σου. Έβγαλαν μίσος. Μη τους ακούς. Είναι οι λίγοι. Οι πολλοί, όσο και αν πληγώθηκαν από πολιτικές αποφάσεις που πήρες, όσο και αν υποφέρουν από αυτές, ξέρουν να διακρίνουν μεταξύ πολιτικής και ανθρωπισμού. Αυτή στήλη ξέρεις πολύ καλά ότι δεν σου χαρίστηκε σε καμία στιγμή. Ούτε και θα σου χαριστεί ποτέ, μέχρι και την τελευταία ημέρα της θητείας σου. Αυτό επιβάλει το συμφέρον του τόπου. Όμως, δεν θα περάσει ποτέ τη γραμμή του ανθρωπισμού. Γι’ αυτό σου υποδεικνύει να αδράξεις την ευκαιρία.


Μόλις αναλάβεις και πάλι καθήκοντα, κάνε πράξη όσα υποσχέθηκες στο λαό που σε εξέλεξε. Στην οικονομία το τραύμα του Γιούρογκρουπ ήταν σχεδόν θανατηφόρο και απαιτείται ακόμη πολύς χρόνος για να επουλωθεί. Κάποιοι συνάνθρωποι μας, θα υποφέρουν για χρόνια. Στρέψε τα μάτια σ’ αυτούς. Κάνε ότι μπορείς για να τους στηρίξεις. Κατέβα στο λαό. Πήγαινε στα σπίτια των φτωχών και των ανήμπορων. Μίλα τους. Πάρε μέτρα. Προχθές κάποιοι εθελοντές πήραν τρόφιμα σε μια άπορη οικογένεια. Ξέρεις τι τους είπε; «Τι να τα κάνουμε τα τρόφιμα; Δεν έχουμε ψυγείο να τα συντηρήσουμε». 


Χθες άκουγα τον υπουργό Οικονομικών να μιλά για τους βασανισμένους που περιμένουν το περιβόητο ΕΕΕ σαν μάνα εξ ουρανού αλλά αργεί. Δεν θα χάσουν τα χρήματα τους, είπε. Θα τα πάρουν αναδρομικά. Βρέθηκες άνθρωπε μου χωρίς μία στην τσέπη; Να μην έχεις να αγοράσεις ψωμί, να μην έχεις να αγοράσεις γάλα στα παιδιά σου; Τι να τα κάνουν τα αναδρομικά, όταν σήμερα δεν έχουν να φάνε; 

Γίνε πιο ανθρώπινος Πρόεδρε. Κάνε την κυβέρνηση σου πιο ανθρώπινη. Ανάγκασε τους υπουργούς σου να γίνουν ταπεινοί και ανθρώπινοι. Άλλαξε όσους δεν κάνουν. Αφού δεν μπορεί ακόμη να γίνει restart στην οικονομία κάνε restart στην κυβέρνηση. Να ασχοληθούν με τον απλό άνθρωπο. Βάλε τον καλοβολεμένο Επίτροπο Ανθρωπιστικών Θεμάτων αντί να βλέπει υπουργούς και πρέσβεις, να επισκέπτεται ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Ταυτόχρονα, επικεντρώσου στη δικαιοσύνη και την κάθαρση. Αυτός ο λαός δεν θα ησυχάσει ποτέ αν δεν τιμωρηθούν οι καρχαρίες που τον έριξαν στη δυστυχία για να παραφουσκώσουν οι δικοί τους λογαριασμοί στο εξωτερικό. Πίεσε αυτούς που πρέπει. Κλείσε τ΄ αφτιά στους μεγαλόσχημους που προσπαθούν να κρυφτούν.


Και μετά επικεντρώσου στο κυπριακό. Ξέφυγε από τη γωνιά στην οποία εγκλωβίστηκες. Ξέχασε τις δεσμεύσεις που έδωσες σε πανίσχυρους ξένους και θυμήσου τις δεσμεύσεις σου στους αδύναμους ντόπιους. Βρες τη δύναμη να στείλεις ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους, ότι δεν έχει νόημα οποιαδήποτε συνομιλία ενόσω ο σουλτάνος παραμένει με το προσωπείο του πειρατή. Ότι ακόμη και αν φύγει το Μπαρμπαρός, τίποτα δεν αλλάζει. Πρόταξε αυτό που μπορεί να θωρακίσει κάθε προσπάθεια για το μέλλον: Να αναγνωρίσει ο σουλτάνος την Κυπριακή Δημοκρατία. Όσο τη θεωρεί εκλιπούσα, δεν υπάρχει ελπίδα. Του το ζητά η ΕΕ. Απαίτησε το πρώτος εσύ.


Με δυο λόγια Πρόεδρε, αφού πέρασες από το «Όρος Σινά» και θα ανεβείς τον Γολγοθά, ανέβα τον αφαιρώντας αχρείαστα και άχρηστα βαρίδια, ώστε να ελπίζεις ότι θα ακολουθήσει η ανάσταση. Ώστε να κάνεις και το λαό να ελπίζει στην ανάσταση. 

Να ξέρεις ότι οι ακριβοδίκαιοι μέσα στην κοινωνία είναι η πλειοψηφία. Δεν φωνασκούν, φαντάζουν σαν κοιμώμενος γίγαντας. Αλλά ξέρουν να κρίνουν.Αυτόν τον Νίκο Αναστασιάδη αν δει ο λαός όταν επιστρέψεις, τότε ίσως να υπάρχει ακόμη ελπίδα… 

Γιώργος Καλλινίκου

Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 16/12/2014


Παρουσίαση βιβλίου, του ΠΙΝ "Με τις υγείες μας!"


Wednesday, December 10, 2014

Μάμμαρι, η δυτική πύλη της Μεσαορίας, Κώστα Χαραλαμπίδη

Παρουσίαση του βιβλίου από τον Πάμπο Κρασιά
Στις 30 Σεπτεμβρίου, 2014 είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μια εξαιρετικά όμορφη και ζεστή εκδήλωση, στο χωριό Μάμμαρι, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Χαραλαμπίδη «Μάμμαρι, η δυτική πύλη της Μεσαορίας».

Η εκπληκτική αυτή γιορτή έγινε στην πλατεία του χωριού, μέσα σ’ ένα μυστηριακό κλίμα, παρόντων του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Κυρηνείας κκ. Χρυσοστόμου και Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού Κώστα Καδή, οι οποίοι χαιρέτησαν την εκδήλωση.

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από την εκπαιδευτικό και συγγραφέα Έλενα Περικλέους, της οποίας η αφοπλιστική διήγηση αποτέλεσε μια κατάθεση πνεύματος και ψυχής με ένα τρόπο αφοπλιστικό, άμεσο και ζωντανό με μια μοναδική ποιητική προσέγγιση μας ανάλυσε το βιβλίο παρουσιάζοντας μας όλες τις πτυχές και τα κεφάλαια που ο συγγραφέας είχε καταγράψει, αρχίζοντας από την γεωγραφική θέση του χωριού, την χλωρίδα και πανίδα της περιοχής, κάνοντας αναφορά στο σχέδιο διαχείρισης της περιοχής «Μάμμαρι-Δένεια Natura 2000».


Αναφέρθηκε επίσης στην ιστορία του χωριού, αρχίζοντας από την προέλευση της ονομασίας, τους Μεσαιωνικούς χρόνους, την Τουρκοκρατία, Αγγλοκρατία, μέχρι την Τουρκική εισβολή του 1974 και πως σώθηκε το χωριό από την κατάληψή του από τους Τούρκους, λόγω της γενναιότητας που έδειξαν οι κάτοικοί του, παλεύοντας μέρα και νύχτα με τους κατακτητές.

Κορυφαία, ωστόσο, στιγμή του βιβλίου, είναι το κεφάλαιο που αναφέρεται στον ήρωα του χωριού και τελευταίο ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59, Σάββα Ροτσίδη. Πρόκειται για το πιο ιερό μνημόσυνο στον ήρωα.

Στην αντιφώνηση του ο συγγραφέας Κώστας Χαραλαμπίδης, αφού ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους, έκαμε ιδιαίτερη αναφορά στο Κοινοτικό Συμβούλιο του χωριού και ιδιαίτερα στον χαρισματικό και φιλοπρόοδο κοινοτάρχη Νίκο Κοτζιάπασιη, για την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση προς το πρόσωπο του, αναθέτοντας του αυτό το σημαντικό έργο, τη συγγραφή του βιβλίου του χωριού τους. 


Έντονα φορτισμένος ο Κώστας Χαραλαμπίδης έκαμε το χατίρι του Μητροπολίτη Κερύνειας κκ. Χρυσόστομου, να τραγουδήσει τον «Αϊ Γιώρκη» και προς έκπληξη όλων, χωρίς μικρόφωνο και συνοδεία μουσικών οργάνων. Με μια φωνή κρύσταλλο, κέντησε στην κυριολεξία στα λόγια των τραγουδιών. 

Η σεντόρια φωνή του ακούστηκε πέραν των οποιονδήποτε γραμμών αντιπαράταξης και νεκρών ζωνών, μεταφέροντας μήνυμα ελπίδας κι αισιοδοξίας, ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για τον τόπο μας, αποσπώντας το ζεστό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. 

Κλείνοντας με αυτό τον τρόπο την εκδήλωση, αφήνοντας μια ευχάριστη νότα στη διάθεσή μας, φέρνοντας στο μυαλό μας αυτό που αναφέρει στο πίσω μέρος του βιβλίου του ο συγγραφέας: «Δυτικά της κατοχής, ανατολικά της ελπίδας».

Όπως φαίνεται ο Κώστας Χαραλαμπίδης έχει το ιδιαίτερο χάρισμα με ότι καταπιάνεται να του προσδίδει το στίγμα της επιτυχίας.
Πάμπος Κρασιάς
Λευκωσία 09/12/2014 

Monday, December 8, 2014

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου
Του αρέσει αυτή η μυρωδιά από χριστουγεννιάτικη αναμονή μέσα στο αρτοποιείο-ζαχαροπλαστείο. Το δέντρο , μικρό αλλά φανταχτερό καμαρώνει ήδη στην είσοδο. Τα λαμπάκια του αναβοσβήνουν σαν προσδοκίες , το αστέρι στην κορυφή του θυμίζει ακόμα την ελπίδα που προσμένει η ανθρωπότητα. Κάνει ένα γύρο μέσα στο χώρο. Σοκολατάκια, κουραμπιέδες, μελομακάρονα. 

Ο κόσμος βιάζεται τόσο να γιορτάσει, σκέφτεται. Να ζήσει, να χαρεί, να ξεχάσει το μαύρο της μέρας, να χαθεί μες στο χρώμα των γιορτινών ημερών και μέσα στο χριστουγεννιάτικο διάκοσμο. Κι ας είναι ακόμα μακριά η μέρα της Γέννησης. Οι άνθρωποι έχουνε μάθει να χαίρονται πιο πολύ με την προσδοκία μάλλον παρά με την ίδια την ύπαρξη. Η αντίστροφη μέτρηση λειτουργεί ίσως πιο διεγερτικά καθώς ο χρόνος υπόσχεται παρά να αφαιρεί , όπως συμβαίνει όταν βρίσκεσαι στο επίκεντρο των στιγμών.

Αφήνει για λίγο τις φιλοσοφημένες σκέψεις του στην άκρη, προσπαθεί να θυμηθεί γιατί μπήκε στο αρτοποιείο. Περπατούσε για ώρα πολλή μάλλον μέσα στην πόλη που καμωνότανε πως γιόρταζε , που προσποιότανε πως όλα ήτανε όπως παλιά, ενώ τίποτα ίδιο δεν είχε μείνει . Λίγο να έξυζε κανείς το φανταχτερό περιτύλιγμα και θα΄βλεπε το γκρίζο και το πένθος στη σκέψη και στα λόγια των ανθρώπων. 


Καταστήματα που άλλοτε έσφυζαν από ζωή τώρα σε κοίταζαν σιωπηλά, δρόμοι που κάποτε γέμιζαν με κίνηση μοιάζανε τώρα στοιχειωμένοι με τα φαντάσματα μιας παλαιότερης δοξασμένης εποχής να περιφέρονται βουβά ανάμεσα στους λιγοστούς περιπατητές. Μόνο η καφετέρια στη γωνία συγκεντρώνει ακόμα λίγο νεαρόκοσμο. Ξεχνιούνται μπροστά σε μια μεγάλη οθόνη όπου οι άσσοι του ποδοσφαίρου τρέχουν πίσω από τη θεά μπάλα εισπράττοντας εκατομμύρια όταν τα εκατομμύρια του πλανήτη ζητιανεύουνε ψίχουλα επιβίωσης.

Η πωλήτρια υπερβολικά ευγενική, υπερβολικά χαμογελαστή τον πλησιάζει σπάζοντας την περιπλάνησή του στο τώρα και στο πριν. Τι θα ήθελε λοιπόν ο κύριος από την πληθώρα των λιχουδιών ; Την κοιτάζει καθώς του μιλά με τα σπασμένα ελληνικά της, με τη σπασμένη μορφή της. Το όνομά της αναγράφεται στο ταμπελάκι της μπλούζας της. « Ιβάνα». Φέρνει κάτι μπροστά του από βάσανο και πίκρα. 


Ποιος ξέρει από πού ήρθε, ποιος ξέρει τι έχει αφήσει πίσω της για να περιφέρεται τώρα σ΄αυτό το ζαχαροπλαστείο προσπαθώντας να γλυκάνει πρώτα απ΄όλα τη ζωή της την ίδια! Θα ήθελε να της πει πολλά, προτιμά τελικά τη σιωπή. Εκείνη περιμένει υπομονετικά σαν καλή υπάλληλος. Να μπορούσε να της μιλήσει για τη νύχτα που θα ήθελε να είναι γλυκιά όπως οι λιχουδιές μέσα στους δίσκους! 

Για τα παιδιά που πρέπει να συνεχίσουν να κοιμούνται με όνειρα καραμελένια! Για τις μέρες που θα ήθελε να είναι πασπαλισμένες με ζάχαρη σαν γιορταστικοί κουραμπιέδες! Κάτι στυφό , όμως, κατεβαίνει από τη σκέψη και στέκεται αμετακίνητο στην άκρη της γλώσσας.
  Θυμάται τα τρία παιδιά στο σπίτι, τη γυναίκα του που περιμένει οπωσδήποτε το ψωμί και το γάλα, τα παιχνίδια που θα δυσκολευτεί να αγοράσει φέτος τα Χριστούγεννα με το πενιχρό επίδομα ανεργίας . «Ένα γάλα θα ήθελα κι ένα μικρό ψωμί», κατορθώνει τελικά να πει κι η φωνή του ακούγεται σαν ψίθυρος αγγέλου που νοσταλγεί ένα χαμένο πια παράδεισο!
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου


Monday, December 1, 2014

Οι αναστενάρηδες του ΡΙΚ και η συμβατή δεοντολογία

Του Φοίβου Νικολαΐδη
Πολλά μπορούν, να λεχθούν για το τι συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στην κολοβή δημοκρατία μας. Δυστυχώς, όπως γίνεται σχεδόν πάντα, άλλοι ευθύνονται και άλλοι πληρώνουν τα σπασμένα. Ίσως είναι κοινοτυπία να λεχθεί, πως θα ματαιοπονούμε στο διηνεκές, αν δεν υπάρξουν καινοτόμες αλλαγές, θαρραλέος εκσυγχρονισμός των θεσμών, αλλαγή, του νομοθετικού πλαισίου βάσει του οποίου λειτουργεί το ΡΙΚ και φυσικά μια ριζοσπαστική και αφοσιωμένη ηγεσία με όραμα.

Εν’ όψει της αναμενόμενης τεχνοοικονομικής μελέτης για το στρατηγικό σχεδιασμό του ΡΙΚ φαίνεται, να εντείνονται οι «πιέσεις» από διάφορες ύποπτες κατευθύνσεις κατά της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Απορίας άξιον είναι τα προτεινόμενα περί ‘ιδιωτικοποιήσεως’ και άλλα τινά από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΡΙΚ, τα οποία είναι άραγε τυχαία; Διαφαίνεται καθαρά ότι από τη μελέτη σκοπιμότητας, στο τέλος, θα κυριαρχήσει μόνο η σκοπιμότητα.

Το ΡΙΚ δέχτηκε κατά καιρούς ανίερη πολεμική, παραχαράσσοντας και μηδενίζοντας τις αξίες που για τόσα χρόνια προβάλλει. Σήμερα, το ΡΙΚ είναι και πάλι στο στόχαστρο. Έτσι, διαβάζουμε μεταξύ άλλων, για τα ‘πεταμένα’ λεφτά των αξιογράφων (ενώ αυτά θεωρούνταν από τα μεγάλα ταμεία ως μια από τις καλύτερες επενδύσεις για σταθερό εισόδημα), για το διαχρονικό, αναλογιστικό έλλειμμα στο Ταμείο Συντάξεων, που παρουσιάστηκε από τη δεκαετία του ’80 (!) και μετά… με αποκορύφωμα τις ‘κρουαζιέρες των αμπαριών’…

Πάντοτε, είχαμε τους αυτόκλητους ή διορισμένους αναστενάρηδες των εθνικών και των λαϊκών δικαίων. Φαίνεται, όμως, ότι, τα κάρβουνα από τις φωτιές στο ΡΙΚ, δεν χωνεύουν εύκολα, έτσι, που στο τέλος όσοι το στοχεύουν και το ωθούν στο πυρ το εξώτερο, θα καούν οι ίδιοι και τα σχέδια τους, γιατί το ΡΙΚ όσο και να το πολεμούν, έχει εθνική, κοινωνική και οικονομική αποστολή.

Ούτε τα «πύρινα» λόγια, του προέδρου του, Γιώργου Τσαλακού, που κλήθηκε ως ‘ειδικός’, να βγάλει τάχα τα κάστανα από τη φωτιά, παριστάνοντας τον αναστενάρη, δεν φρονημάτισε όλους όσους απεργάζονται την υπόσταση του ΡΙΚ με την καθ’ όλα θέση τους που είναι σε σύγκρουση με την αποστολή του.

Είναι ανησυχητικό, στους δύσκολους καιρούς που πολλοί υποφέρουν, όταν οι ίδιοι οι ηγέτες ενός οργανισμού δεν είναι σε θέση να βάλουν τάξη σε προκλητικές απολαβές, που ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων, αν μπορούν με επαγγελματικό δυναμισμό, να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα στρατηγικής.

Και τι να περιμένει άραγε κανείς, από μια πολιτεία στην οποία η Αρχή Διερεύνησης περί Ασυμβίβαστου διαπίστωσε (βάσει της κειμένης νομοθεσίας) ότι δεν υπάρχει ασυμβίβαστο και νομιμοποιείται η τσαλακωμένη δεοντολογία στο ΡΙΚ;

Επιτρέποντας έτσι στον πρόεδρο του ΡΙΚ να εργοδοτείται και (ως σύμβουλος παρακαλώ!) από ιδιωτικό οργανισμό που έχει άμεση σχέση με τα ΜΜΕ, η σύγκρουση συμφερόντων προφανώς, εν προκειμένω, δεν βγάζει μάτι; Κι αν πράγματι, όπως διαλαλείται, δεν(;) αμείβεται για την εργασία που προσφέρει, τότε, τα πράγματα προοιωνίζονται ακόμη χειρότερα…

Υποθέτω, πως τόσο ο κύριος Τσαλακός όσο και οι πολιτικοί του προϊστάμενοι, γνωρίζουν σαφώς πως στην υπόλοιπη Ευρώπη (την οποία θεωρητικά έχουμε ως πρότυπο) κάτι τέτοια, όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να συμβούν, αλλά ούτε και κανένας δεν θα τολμούσε καν και να τα σκεφτεί. Όχι γιατί εκεί είναι… άγιοι. Απλά, γιατί εκεί υπάρχουν θεσμοί, που επιβάλλουν έστω την τήρηση των όποιων προσχημάτων, ώστε ο πολίτης να μην εξευτελίζεται.

Το σοβαρότατο αυτό θέμα, της συμβατής δεοντολογίας και της κατάφωρης σύγκρουσης συμφερόντων σίγουρα μετά από χρόνια, θα αναφέρεται από ιστορικούς και ειδικούς των ΜΜΕ στην Κύπρο στις δημόσιες διαλέξεις τους, όπως, κάνουν τώρα για άλλα θέματα αλλοτινών (όχι μακρινών) εποχών, σκάζοντας οι παρευρισκόμενοι στα γέλια… ενώ, δυστυχώς, σήμερα είμαστε για κλάματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, ο εκσυγχρονισμός και η αναδιοργάνωση του ΡΙΚ είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την περαιτέρω επιτυχή πορεία του. Ας ελπίζουμε όμως, ότι δεν θα αποτελέσουν το πρόσχημα, για να πληγεί καίρια η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση προς όφελος αλλότριων συμφερόντων και όχι για το καλό της υπερήφανης κοινωνίας μας.
Φοίβος Νικολαΐδης
Μέλος του προηγούμενου δ.σ. ΡΙΚ

Sunday, November 30, 2014

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Λίγες, θολές οι αναμνήσεις του από την παιδική του ηλικία. Μα το μοναστήρι το θυμάται σαν κρύσταλλο διαυγές όπως κρυστάλλινη ήταν η δροσιά των ημερών που έζησε πλάι στη θάλασσα της Καρπασίας. Η όμορφη αρχιτεκτονική, το πάντρεμα με το γαλάζιο του πελάγου, η πέτρα που έσκυβε θαρρείς από τους τοίχους κι έβρισκε να πιει την απαντοχή της θάλασσας. Τα σκαλιά που κατέβαινε τρέχοντας σχεδόν κι ύστερα τα δυο του πόδια καθώς τα βύθιζε γυμνά στη μοναδική αίσθηση ελευθερίας του νερού , αυτά ακόμα τα σκαλιά γίνονται σκάλες που τον ανεβάζουν σε μια ωραία ανάμνηση μικρή, τρυφερή, καθώς τα γκρίζα του μαλλιά, τα γκρίζα χρόνια του πληθαίνουν.

Ακόμα ένα φθινόπωρο τελειώνει με την ανάμνηση του τελευταίου εκείνου καλοκαιριού στην αγιασμένη από τα παιδικά του νάματα μονή. Ακόμα ένας χειμώνας ετοιμάζεται για την επέλασή του. Μα το παιδί μέσα του δεν λέει να κοιμηθεί. Δεν λέει να ανάψει μια φωτιά από ελπίδα και να ζεσταθεί. Περιφέρεται πότε λυπημένο πότε οργισμένο μέσα στις μνήμες του κι ορθώνει τα τεράστια Γιατί του σαν κόκκινα ερωτηματικά. Τούτος ο τόπος, τα χρόνια όλα του που τον θυμάται, αιμορραγεί. Κι οι άνθρωποί του, βαθιά μέσα τους, ακόμα κι όταν χαμογελάνε, υποφέρουνε από ανίατη θλίψη. Κι ο ίδιος με ένα μαχαίρι στην πλάτη του μεγάλωσε. Η εισβολή, η προσφυγιά, η απώλεια, η στέρηση, η έλλειψη, τον συνόδευσαν σε όλη την εφηβεία του, τον στρίμωξαν στην ενήλικη ζωή του, του στοίχειωσαν τον ύπνο τώρα που ο μισός και πλέον αιώνας της ζωής του μετρά αντίστροφα ό,τι του έχει απομείνει σε χρόνο και ευκαιρίες.

Απέναντί του η φωτογραφία των δίδυμων αγοριών του ακινητοποιεί το βλέμμα και τη σκέψη του. Ντυμένα στο χακί για μια ειρήνη που συνέχεια ακροβατεί ανάμεσα στην απειλή και την ανασφάλεια. Μεγάλωσε ο ίδιος με μια δαμόκλειο σπάθη πάνω απ΄το κεφάλι του, με μια εύθραυστη εκεχειρία των δεινών να περιφέρεται ανάμεσα στις μέρες και στις νύχτες του, στις σκέψεις και στα όνειρα. Και πάντα, μόνιμη επωδός στους φόβους του ήταν των αγοριών του η ζωή.

Τους βλέπει μέσα από την κορνίζα με ένα χαμόγελο να αναρριχάται μες στα νιάτα τους και να τα γεμίζει με πίστη και αισιοδοξία. Τούτα τα παιδιά μεγάλωσαν μονάχα με τις εικόνες και τις λέξεις της χαμένης πατρίδας. Δεν έζησαν τον χαλασμό, δεν έτρεξαν σαν κυνηγημένα μες στα ερείπια , δεν κοιμήθηκαν στο χώμα κάτω από κόκκινο ουρανό. Στέγη δεν είχανε το αντίσκηνο όταν έμπαινε με τις βαριές, τις λασπωμένες μπότες ο βοριάς. Κι ούτε στενάξανε στον ύπνο τους από φωτιές που δεν σβήνανε κι από δράκους που δεν σκότωνε ΄Αγιος κανείς. Τούτα τα παιδιά, της Κύπρου τα παιδιά, δεν θέλουνε να ζουν μες στην ομίχλη του κακού καιρού. Μια ξαστεριά γυρεύουν , ένα ξάγναντο να ξεπεζέψουν απ΄τη μεγάλη αναζήτηση του δίκιου τους. 


Κι ένα τσαμπί από όνειρα, να στίψουνε, να πιουν και να μεθύσουν από ζωή. Κάνε Απόστολε, εκεί στην άκρη της αγιασμένης χερσονήσου , ο νέος χειμώνας που θα μπει , να΄ναι ντυμένος ανοιξιάτικα και δυο χελιδόνια που δεν αποδήμησαν σε χώρες μακρινές να τιτιβίσουνε πως τ΄όνειρο ανάστησε το θαύμα.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου


Η ζωή είναι αγάπη της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου


Monday, November 24, 2014

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Έχει απλώσει εδώ και ώρα τα σύνεργά του, καβαλέτο και μπογιές πλάι στη θάλασσα. Η έμπνευσή του, έντονη και φθινοπωρινή, τον έφερε τούτο το κυριακάτικο πρωινό μέσα στη σύναξη της ανάπαυλας. Απλώνουν οι ψυχές τα κορμιά τους στο χλομό ήλιο , επιστρατεύουν όσο πράσινο τους έχει απομείνει από το τελευταίο δάσος που περπάτησαν κι αγκομαχούνε, εκλιπαρούνε για μια ακόμα φωτοσύνθεση. Το φθινόπωρο απτόητο αναβλύζει κίτρινη μελαγχολία μέσα από τα σκόρπια φύλλα, το ψυχρό αεράκι, τη βιασύνη του ουρανού να στάξει τη δροσιά του. 

Η θάλασσα πότε αγριεύει σαν σκυλί που βλέπει το ξένο κι εχθρικό απέναντί του και πότε κουνά απλώς πέρα δώθε τα κύματά της σαν φιλικό χαιρετισμό. Οι καφετέριες απέναντι γεμίζουν ασφυκτικά από φλύαρα νιάτα, από σιωπηλές ωριμότητες. Τέτοια συνεύρεση μόνο σε ένα φθινοπωρινό διάλειμμα καρποφορεί. Όταν η νιότη καρτερά τον ουρανό να ξεπλύνει το αύριο από τη σκόνη της ερήμου κι όταν η εμπειρία αποχωρεί διακριτικά βάζοντας το πολύχρονο παλτό της κι ανάβοντας μια φωτιά για φόβους που καταφτάνουν κρύοι και βλοσυροί λιγάκι πριν το τέλος.

Παίρνει το πινέλο του, ζητά να αποτυπώσει ένα χρώμα, ένα συναίσθημα. Να ξεκουμπώσει μια σκέψη, να βάψει μια σκιά. Πόσα λοιπόν να είναι τα χρώματα και πόσες οι αποχρώσεις; Να ένα κόκκινο μήλο στα μάγουλα ενός παιδιού που φουσκώνει όταν γελάει. Μπορεί να είναι ακόμα κόκκινη η αθωότητα και να τρέχει σαν αίμα ζωής. Να κι ένα γαλάζιο βλέμμα στα μάτια μιας νέας μητέρας που κυλάει όλο καμάρι και στοργή το καροτσάκι με το βρέφος της. 


Η ζωή μπορεί ακόμα τόσο όμορφα, τόσο έγχρωμα, να εκδικείται το θάνατο. Κι ένα μπαλόνι πιο πέρα πορτοκαλί έχει ξεφύγει από τα χέρια ενός παιδιού κι ανεβαίνει απτόητο στον ουρανό να σμίξει με τα χρώματα της δύσης και να τα πιτσιλίσει με λίγη ανεμελιά. Ας περιμένει λίγο ακόμα η πτώση της μέρας, όταν ανεβαίνουν στον ουρανό δυο μάτια γεμάτα ερωτηματικά και θαυμαστικά αντάμα. Μια κυρία πιο πέρα με τη μοβ ομπρέλα της παραμάσχαλα σουλατσάρει στο πεζοδρόμιο. 

Πότε πότε σταματάει, κοιτάει απλώς γύρω λες και θέλει να ρουφήξει όλη την ομορφιά της μέρας, να τη χώσει στα πνευμόνια της για να΄χει αποθέματα φωτός σε κάθε σκοτάδι που ενδέχεται να την περικυκλώσει. Δυο σκυλιά κάτασπρα σαν αγαθός χειμώνας κάθονται αμέριμνα δίπλα στην έκρηξη των χρυσανθέμων που στολίζουν τους ανθώνες του δήμου. Κι είναι τα χρυσάνθεμα σε διάταξη ουράνιου τόξου που γίνεται ουράνια μελωδία μες στο σιωπηλό πια δείλι.

Τότε γιατί αυτό το μαύρο μέσα του, γιατί αυτό το μαύρο στον καμβά του; Γιατί να νυχτώνει με τον ήλιο μεσούρανα, γιατί να σκοτεινιάζει με όλα τα φώτα του κόσμου αναμμένα; Και γιατί το πινέλο του, σε όποιο χρώμα κι αν το βουτήξει της παλέτας του, γκρίζο το κάνει σαν μουντό φθινόπωρο που ερωτεύεται παράφορα χειμερινές κουστωδίες θλίψης; Είναι αυτή η απουσία σαν τεράστιος κρατήρας στον πλανήτη της αγάπης του. 


Είναι η μοναξιά ενός νέου ανθρώπου που είδε έναν έρωτα να φυλλοροεί, να λιώνει στο χώμα, να θάβεται κάτω από βροχή και λασπωμένες πέτρες. Κι όχι, δεν μπορεί να τον λησμονήσει, μπορεί, όμως, να πάρει τα χρώματα του κόσμου γύρω του και να φτιάξει ένα καινούριο δειλινό με κόκκινο, γαλάζιο, πορτοκαλί σαν μόνιμη άνοιξη, σαν αειθαλές χρυσάνθεμο! 
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου