Το απόλυτο άρθρο καταστροφής

Το Γιώργου Σαββινίδη
Ένα κείμενο που μοιάζει περισσότερο με το Lorem Ipsum της απόγνωσης

Έχω πάψει εδώ και καιρό να πλανώμαι ότι οι παπαρδέλες που στύβω σε τακτική βάση τον νου να γράψω μπορούν έστω και στο ελάχιστο ν’ αλλάξουν κάτι. Αν μπορούσαν, ίσως να ήταν και παράνομες, όπως θα ‘λεγε και μια ψυχή.

Είναι αμφίβολο αν εν τέλει αξίζουν κάτι περισσότερο κι από lorem ipsum, δηλαδή από το ακατάληπτο δείγμα κειμένου που προορίζεται αποκλειστικά για γραφιστική χρήση. Δεν διεκδικώ φυσικά την αυθεντία, ούτε περιμένω πως ό,τι κατεβάσει η κούτρα μου θα παγιωθεί ως θέσφατο, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι μερικές παθογένειες τόσο κραυγαλέες και γενικώς αποδεκτές –ακόμη κι από εκείνους που τις καλλιεργούν- που αισθάνομαι να συμπάσχω μ’ όσους βλέπουν τη νοημοσύνη τους να βιάζεται μαζί με το κοινό αίσθημα.

Ας σπαταλήσω, λοιπόν, κάποια δράμια μελάνης, λίγη φαιά ουσία και αμέτρητα bytes ακόμη, μιας και ούτως ή άλλως πρέπει να δικαιολογήσω τον μισθό μου. Ας πάρω το περισπούδαστο ύφος του από καθέδρας αυτομαστιγώμενου διανοουμενίζοντα. Ας παίξω λίγο με τις λέξεις, τουλάχιστον να το διασκεδάσω κι εγώ και να εντυπωσιάσω και τον ανώνυμο αναγνώστη. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε όλοι καταδικασμένοι να πεθάνουμε «στερημένοι σ' έναν παράδεισο από λέξεις», αν έχει δίκιο ο Τάσος Λειβαδίτης.

Για να διαπιστώσω, άλλωστε, τι; Αυτό που βλέπουμε, ανεχόμαστε και λίγο ή πολύ ευνοούμε όλοι; Ότι δηλαδή ζούμε σε μια χώρα υπό κατοχή από αλλαξοκώληδες και σφουγγοκωλάριους και σε καθεστώς στυγνής πελατειακής κομματοκρατίας; Σε μια πολιτεία πλήρως εναρμονισμένη με το ατομικό υποκείμενο και έρμαιο η ίδια μιας βίαιης ιδιοποίησης από τους νομείς της εξουσίας; Ότι το αλάνθαστο τρίπτυχο που ξεκλειδώνει τη λαμπρότητα του πεδίου προς τη δόξα παραμένει ξεροκέφαλα το πατρίς (δηλαδή λαϊκισμός), θρησκεία (δηλαδή σκοταδισμός), οικογένεια (δηλαδή νεποτισμός);

Ο μηχανισμός έχει φρακάρει πια από ελεγχόμενους βολεψάκηδες, αρχολίπαρους και λεζαντολάγνους. Γκώσαμε. Πήξαμε στους αμάθητους στο άρχεσθαι, τους απαίδευτους, τους εκόντες κληρονόμους και τους ουρανοκατέβατους. Είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται, τη βιώνουν αι γεναιαί πάσαι, με όλα τα παραφερνάλια. Κι όμως, αντί να την ξορκίσουμε ομοθυμαδόν, υφαίνουμε όλοι μαζί τον ιστό της Πηνελόπης. Διότι, αφενός συντηρούμε φρούδες ελπίδες ότι «την επόμενη φορά κάτι μπορεί να αλλάξει» κι αφετέρου κατά βάθος λοξοκοιτάμε και για τη δική μας «τακτοποίηση».

Ελάτε, τώρα! Ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Δεν είμαστε ούτε αρνιά, ούτε χρυσόψαρα. Δυνητικοί πελάτες είμαστε όλοι. Γι’ αυτό εξάλλου ο φαυλοκυκλικός τρόπος με τον οποίο είναι δομημένο το μικροσύμπαν μας είναι το τελευταίο πράγμα που κλονίζεται, πολύ πιο μετά από τις «βεβαιότητες», το ηθικό μας, την αυτοπεποίθηση, την εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς, τα νεύρα μας και την υγεία μας.

Και γιατί παρακαλώ; Μήπως δεν υπάρχει ικανό και επιδέξιο ανθρώπινο κεφάλαιο προς αξιοποίηση; Μήπως δεν υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι με όραμα, αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης; Προφανώς, κάτι άλλο φταίει. Κι επειδή, φυσικά, δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο δεν λείπουν οι εκλάμψεις και οι εύστοχες πρωτοβουλίες που λιπαίνουν το γρανάζι για να γυρίζει με λιγότερο τρίξιμο. Το πιο εξοργιστικό φαινόμενο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι επόμενοι ή οι μεθεπόμενοι κλωτσούν εν μία νυκτί την καρδάρα με το γάλα που συλλέχθηκε σταγόνα- σταγόνα και με χίλια ζόρια από τους προηγούμενους. Μόλις πάει να ξεπεταχτεί ένας μίσχος, ποδοπατείται και γαίαν έχοι ελαφράν.

Θεωρείστε λοιπόν κι αυτό το κείμενο ένα απελπισμένο lorem ipsum, χωρίς νόημα, στόχο και ουσία και σε καμιά περίπτωση μη θεωρήσετε ότι αφορά εσάς ειδικά ή πρόσωπα και καταστάσεις που τυγχάνει να ομοιάζουν. Εγώ τη δουλειά μου την έκανα, όπως κι εσείς τη δική σας κι όλα γύρω μας βαίνουν καλώς. Εναντίον μας.
Γιώργος Σαββινίδης    
Facebook
savvinides@phileleftheros.com
Φιλgood 20.1.2019