Χωρίς πρόθεση υποτίμησης της προσπάθειας, αλλά τι άλλαξε με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό μεταξύ βρετανικής Κυβέρνησης και αγωνιστών; Η Βρετανία μας το λέει ξεκάθαρα: Δεν αναγνωρίζει ευθύνη για τα όσα έγιναν και τα όσα υπέστησαν οι αγωνιστές κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα 1955-59. Για αυτό και δεν μιλά καν για αποζημίωση. Οι λέξεις είναι επιλεγμένες με το γνωστό διπλωματικό ύφος των Βρετανών. Για τη Βρετανία το τι έγινε είναι μια απλή ρύθμιση προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στη δίκη, να αποφευχθεί περαιτέρω αύξηση του κόστους και για να επικεντρωθεί πλήρως στο μέλλον των σχέσεών της με την Κύπρο.
Δεν μιλά καν για αγώνα. Μιλά για περίοδο έκτακτης ανάγκης και μετάβαση. Λυπάται μάλιστα για το ότι «της μετάβασης της Κύπρου από τη βρετανική διοίκηση στην ανεξαρτησία προηγήθηκαν πέντε χρόνια βιαιοπραγιών και απώλειας ζωών, με συνέπειες για όλους τους κατοίκους του νησιού». Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τη δική της ανάγνωση, δεν ήταν ο αγώνας που ανάγκασε τη Βρετανία να παραδώσει την εξουσία. Απλά της παράδοσης προηγήθηκαν βιαιοπραγίες. Στα πλαίσια των βιαιοπραγιών αυτών κάποιοι απαγχονίστηκαν, κάποιοι φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Αλλά δεν έχει ευθύνη και να μην παίρνουμε και θάρρος επειδή μας έδωσε τώρα ένα εκατομμύριο, το οποίο θα μοιραστούν 33 άνθρωποι. Η εν λόγω εξωδικαστική απόφαση δεν αποτελεί προηγούμενο για μελλοντικές απαιτήσεις, μας προειδοποιεί. Απλά τώρα φάνηκε χουβαρντίνα. Εντελώς κυνικά η απόφαση μπορεί να διαβαστεί κι έτσι: «Πάρτε ένα εκατομμύριο και σωπάστε. Πάμε παρακάτω».
Πάρα κάτω θα πηγαίναμε. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν μας εμπόδισε η στάση της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα 1955-59, να πάμε παρακάτω. Με το που αποκτήσαμε την ανεξαρτησία μας, σπεύσαμε στην αγκαλιά της να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε, να ζήσουμε… Λατρέψαμε κάθε τι αγγλικό. Πριν καλά-καλά μάθουμε την ελληνική γλώσσα κάνουμε ιδιαίτερα Αγγλικά. Παίζουμε μπριτς, φτιάχνουμε christmas cake, ψωνίζουμε από την Oxford Street, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα νέα της βασιλικής οικογένειας. Δεν θα παραταχθούμε στους δρόμους με σημαιούλες να τους καλωσορίσουμε όπως οι Νεοζηλανδοί, αλλά μια λατρεία για κάθε τι αγγλικό την έχουμε.
Δεν μιλά καν για αγώνα. Μιλά για περίοδο έκτακτης ανάγκης και μετάβαση. Λυπάται μάλιστα για το ότι «της μετάβασης της Κύπρου από τη βρετανική διοίκηση στην ανεξαρτησία προηγήθηκαν πέντε χρόνια βιαιοπραγιών και απώλειας ζωών, με συνέπειες για όλους τους κατοίκους του νησιού». Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τη δική της ανάγνωση, δεν ήταν ο αγώνας που ανάγκασε τη Βρετανία να παραδώσει την εξουσία. Απλά της παράδοσης προηγήθηκαν βιαιοπραγίες. Στα πλαίσια των βιαιοπραγιών αυτών κάποιοι απαγχονίστηκαν, κάποιοι φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Αλλά δεν έχει ευθύνη και να μην παίρνουμε και θάρρος επειδή μας έδωσε τώρα ένα εκατομμύριο, το οποίο θα μοιραστούν 33 άνθρωποι. Η εν λόγω εξωδικαστική απόφαση δεν αποτελεί προηγούμενο για μελλοντικές απαιτήσεις, μας προειδοποιεί. Απλά τώρα φάνηκε χουβαρντίνα. Εντελώς κυνικά η απόφαση μπορεί να διαβαστεί κι έτσι: «Πάρτε ένα εκατομμύριο και σωπάστε. Πάμε παρακάτω».
Πάρα κάτω θα πηγαίναμε. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν μας εμπόδισε η στάση της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα 1955-59, να πάμε παρακάτω. Με το που αποκτήσαμε την ανεξαρτησία μας, σπεύσαμε στην αγκαλιά της να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε, να ζήσουμε… Λατρέψαμε κάθε τι αγγλικό. Πριν καλά-καλά μάθουμε την ελληνική γλώσσα κάνουμε ιδιαίτερα Αγγλικά. Παίζουμε μπριτς, φτιάχνουμε christmas cake, ψωνίζουμε από την Oxford Street, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα νέα της βασιλικής οικογένειας. Δεν θα παραταχθούμε στους δρόμους με σημαιούλες να τους καλωσορίσουμε όπως οι Νεοζηλανδοί, αλλά μια λατρεία για κάθε τι αγγλικό την έχουμε.
Πολύ πριν μας δώσουν ένα εκατομμύριο για να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, που έτσι κι αλλιώς «με το πέρασμα τόσων χρόνων δεν είναι πλέον δυνατό να διακριβωθούν όλα τα γεγονότα με βεβαιότητα», σύμφωνα με το λεκτικό της απόφασης. Να διακριβωθεί τι άραγε; Μόνος του πήγε στην κρεμάλα ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης; Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 27.1.2019
No comments:
Post a Comment