Ορθότατος. Αλλά, υπάρχει ένα κενό και οφείλουν να το καλύψουν κατεπειγόντως οι ταγοί του τόπου, προτού κάνουν τα επόμενα βήματα, τα τελικά και χωρίς επιστροφή. Όσα συμφωνήθηκαν μέχρι τώρα ανταποκρίνονται σε αυτή τη δήλωση; Όσα μας προτρέπουν οι πολιτικοί μας, μαζί και ο Αβέρωφ ως αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος, αλλά και οι άνθρωποί του που βγαίνουν μπροστά και καθοδηγούν την κοινή γνώμη, βρίσκονται σε αυτό το πλαίσιο; Διότι, ευσεβάστως υποβάλλω (κατά τη δικηγορική ατάκα) ότι είμαστε ένα βήμα πριν την οριστική και αμετάκλητη συμφωνία της πλήρους και αμετάκλητης αριθμητικής ισότητας, που έχει υποκαταστήσει στις συνομιλίες την πολιτική ισότητα.
Ξεχνούν οι ηγέτες μας τι ακριβώς συμφωνούν και προχωρούν με βάση το τι απαιτούν οι Τούρκοι. Ξεχνούν και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τις κόκκινες γραμμές και την κοινή λογική. Ξεχνούν κυρίως ότι τα ψηφίσματα έκαναν σαφή αναφορά στο ότι πολιτική ισότητα δεν σημαίνει αριθμητική ισότητα και ενώ επικαλούνται τις πρόνοιες των ψηφισμάτων, στην πράξη κάνουν συμφωνίες που τις ανατρέπουν. Υπάρχουν ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, που ρητά αναφέρουν ότι πολιτική ισότητα δεν σημαίνει αριθμητική ισότητα, ούτε ίση αριθμητική συμμετοχή των δύο κοινοτήτων σε όλους τους τομείς της διοίκησης.
Αλλά, τα ψηφίσματα οι αρχηγοί μας τα επικαλούνται όποτε βολεύει τις προσωπικές τους πολιτικές ατζέντες. Όπως, όταν πιπιλούν το ότι θέλουν λύση ΔΔΟ, επειδή έτσι προβλέπεται στα ψηφίσματα, λες και προβλεπόταν αυτό από τότε που ιδρύθηκε ο ΟΗΕ. Ενώ, ξέρουν ότι η ΔΔΟ αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1990 (ψήφισμα 649) επειδή αποδέχτηκε ο Γιώργος Βασιλείου να αναφερθεί δεσμεύοντας όλες τις επόμενες γενιές Κυπρίων.
Λέμε, λοιπόν, ότι δεχόμαστε πολιτική ισότητα και όχι αριθμητική, αλλά, στην έκθεσή του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας (30/09/2017) μετά από το Κραν Μοντάνα, ο Αντόνιο Γκουτέρες, γράφει ότι «μέχρι το τέλος της Διάσκεψης (στο Κραν Μοντάνα), οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία για την ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία και την αποτελεσματική συμμετοχή». Σε τι είχαμε καταλήξει; Γνωρίζουμε ότι ο Πρόεδρος αποδέκτηκε την εκ περιτροπής προεδρία, που ο Ακιντζί την εντάσσει στις αξιώσεις που βαφτίζει αποτελεσματική συμμετοχή και πολιτική ισότητα, όπως αποδέχτηκε επίσης και μια σειρά από βέτο που απαιτεί ο Ακιντζί σε όλες τις εκφάνσεις διοίκησης του κράτους.
Λέμε, λοιπόν, ότι δεχόμαστε πολιτική ισότητα και όχι αριθμητική, αλλά, στην έκθεσή του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας (30/09/2017) μετά από το Κραν Μοντάνα, ο Αντόνιο Γκουτέρες, γράφει ότι «μέχρι το τέλος της Διάσκεψης (στο Κραν Μοντάνα), οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία για την ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία και την αποτελεσματική συμμετοχή». Σε τι είχαμε καταλήξει; Γνωρίζουμε ότι ο Πρόεδρος αποδέκτηκε την εκ περιτροπής προεδρία, που ο Ακιντζί την εντάσσει στις αξιώσεις που βαφτίζει αποτελεσματική συμμετοχή και πολιτική ισότητα, όπως αποδέχτηκε επίσης και μια σειρά από βέτο που απαιτεί ο Ακιντζί σε όλες τις εκφάνσεις διοίκησης του κράτους.
Όταν, λοιπόν, ο Γενικός Γραμματέας καταγράφει ότι «οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία», δεν πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί; Σε ποια συμφωνία κατέληξαν; Έχουμε αποδεχθεί όλες τις αξιώσεις της τουρκικής πλευράς, που κραυγαλέα είναι αξιώσεις αριθμητικής ισότητας και όχι πολιτικής; Φτάσαμε μήπως «στο άλλο άκρο», που λέει ο Αβέρωφ, όπου η μειονότητα θα επιβάλλει στην πλειοψηφία τις αποφάσεις, διαστρέφοντας με την ανοχή μας την αναγνώριση πολιτικής ισότητας;
Πρέπει να μιλήσουν καθαρά, να δώσουν πληροφόρηση στον λαό που θα κληθεί να εγκρίνει αλλά και να βιώσει όσα συμφωνούνται πίσω από κλειστές πόρτες. Γιατί μπορεί σήμερα να υπάρχει κενό, αλλά όταν επανέλθουμε στο τραπέζι, μετά από τις τουρκικές εκλογές, δεν θα ξεκινήσουμε από το μηδέν. Και αν κρίνουμε από τις τουρκικές δηλώσεις και προϋποθέσεις αυτό που εκκρεμεί τώρα είναι η αποδοχή της «αποτελεσματικής συμμετοχής» στη διαχείριση του φυσικού αερίου. Στα υπόλοιπα, κατά τον Γενικό Γραμματέα, «οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία».
Αυτή η περίοδος, λοιπόν, αυτό το κενό, είναι ευκαιρία να εξεταστεί με σοβαρότητα αν αυτά που συμφωνήθηκαν μέχρι τώρα δημιουργούν πράγματι ένα φυσιολογικό κράτος ή δημιουργούν αυτό που περιγράφει ο Αβέρωφ Νεοφύτου, το οποίο με πιο απλά λόγια μπορεί να περιγραφεί ως ένα κράτος απαρτχάιντ.
Πρέπει να μιλήσουν καθαρά, να δώσουν πληροφόρηση στον λαό που θα κληθεί να εγκρίνει αλλά και να βιώσει όσα συμφωνούνται πίσω από κλειστές πόρτες. Γιατί μπορεί σήμερα να υπάρχει κενό, αλλά όταν επανέλθουμε στο τραπέζι, μετά από τις τουρκικές εκλογές, δεν θα ξεκινήσουμε από το μηδέν. Και αν κρίνουμε από τις τουρκικές δηλώσεις και προϋποθέσεις αυτό που εκκρεμεί τώρα είναι η αποδοχή της «αποτελεσματικής συμμετοχής» στη διαχείριση του φυσικού αερίου. Στα υπόλοιπα, κατά τον Γενικό Γραμματέα, «οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία».
Αυτή η περίοδος, λοιπόν, αυτό το κενό, είναι ευκαιρία να εξεταστεί με σοβαρότητα αν αυτά που συμφωνήθηκαν μέχρι τώρα δημιουργούν πράγματι ένα φυσιολογικό κράτος ή δημιουργούν αυτό που περιγράφει ο Αβέρωφ Νεοφύτου, το οποίο με πιο απλά λόγια μπορεί να περιγραφεί ως ένα κράτος απαρτχάιντ.
Άριστος Μιχαηλίδης
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 28.4.2018
No comments:
Post a Comment