Αυτό που ανεχόμαστε και παρακολουθούμε από τους ‘κίτρινους καναπέδες’ μας είναι προϊόν υψηλής κομματικής, πελατειακής σχέσης, σε μια πολιτεία πλήρως εναρμονισμένης με το κεκτημένο του προσωπικού συμφέροντος και της ιδιοτέλειας.
Αυτό φυσικά, δεν είναι παράξενο, αφού οι κανόνες της χρηστής διοίκησης είναι λειψοί, η απαράδεκτη αναξιοκρατία ακόμη βασιλεύει, η αριστεία απουσιάζει, όπως επίσης η διαφάνεια και η ατιμωρησία.
Παρά το ότι γίναμε μέλος της Ε.Ε. η ημετεροκρατία, η κομματικοποίηση των πάντων και η έλλειψη βαθιάς δημοκρατικής συνείδησης, που υπονομεύεται από την απληστία, τη δωροδοκία και το ρουσφέτι σχεδόν κυριαρχούν. Όλα αυτά, μαζί με την έλλειψη δεοντολογίας, έχουν ως φυσικό επακόλουθο την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, την καταρράκωση των θεσμών, την κατασπατάληση εθνικών πόρων και την εκμετάλλευση από επιτήδειους, του δημόσιου πλούτου.
Δυστυχώς, η Κύπρος έχει θεμελιωθεί επάνω στην αποικιοκρατική νοοτροπία, της ασυδοσίας, του λειψού ελέγχου της εξουσίας και του υψηλού βαθμού διαπλοκής. Στα χρόνια που πέρασαν, η κατάσταση αυτή έχει διαμορφώσει συμπεριφορές και νοοτροπίες, καταφέρνοντας, να γίνει μέρος της καθημερινότητας μας και στο τέλος, της κουλτούρας μας. Ποιος τολμούσε ως χτες, να αμφισβητήσει την παντοδυναμία ενός προέδρου, ενός υπουργού, ενός βουλευτή ενός εισαγγελέα, ενός δικαστή ή ενός δημάρχου;
Είναι μεγάλη η αυθαιρεσία που έγινε από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε, να βασιλεύσει η διαφθορά, όπως την ανακαλύπτουμε σήμερα με αδικαιολόγητη έκπληξη!
Φαίνεται ότι, το εθιμικό δίκαιο της διαπλοκής εξακολουθεί ακόμη να είναι πανίσχυρο και οι απορρέουσες από αυτό αρχές, συνιστούν κριτήρια τα οποία καθορίζουν πρακτικές και πλαίσια διαδικασιών, χωρίς παραμέτρους δεοντολογίας και θεσμικούς κανόνες ηθικής. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο το εθνικό συμβούλιο ή το υπουργικό συμβούλιο ή ακόμη και η ίδια η Βουλή δεν έχουν κώδικα δεοντολογίας, φανταστείτε τι γίνεται σε κατώτερα επίπεδα…
Δεν ζούμε σε φυσιολογικό κράτος. Αυτό είναι πια δεδομένο και αναγνωρισμένο από τους πολλούς. Γι’ αυτό και μοιραία, πολλές πράξεις και παραλήψεις στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, δεν είναι οι αρμόζουσες. Αντίθετα, είναι γεμάτες σκοπιμότητα, και ιδιοτέλεια. Στο λεξιλόγιο δε της δημόσιας ζωής απουσιάζουν τρεις σημαντικές λέξεις –Αποστολή, Ευθύνη, Λογοδοσία- που μαζί με τους ελλιπείς νόμους, χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Χρόνια τώρα, φωνάζουν μερικοί για τις ελλιπέστατες δικλίδες ασφαλείας στην ομαλή απόδοση δικαιοσύνης και τα μεγάλα δικηγορικά κατεστημένα, αλλά φωνή βοώντος. Όλα αυτά που έχουν αποκαλυφθεί, ήσαν γνωστά στους πολλούς και ιδιαίτερα στο πολιτικό προσωπικό.
Η κρίση στη δικαιοσύνη με την οικογενειοκρατία και τη διαπλοκή στο δικαστικό σώμα, έφερε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεις, την παντελή έλλειψη ηγετισμού (leadership), για ανάληψη όχι μόνο ευθύνης, αλλά και πρωτοβουλιών για εκσυγχρονισμό του κράτους. Όχι φυσικά, κάθε φορά που αποκαλύπτεται κάτι, αλλά, εκ των προτέρων και συνειδητά για μια αλλαγή προς το καλύτερο, ως όφειλαν και ως έχουν ευθύνη, πάντες οι κρατούντες.
Είναι εύκολο, να εξακολουθούμε, να βολευόμαστε, με τη διαχείριση της εξουσίας, της δικαιοσύνης, της κομματικής ζωής και να το παίζουμε ως «άλλοι» εκτός από τους εαυτούς μας, αντί, να παράγουμε πολιτική για ουσιαστικές αλλαγές και ένα ευνομούμενο κράτος.
Ποιοι άραγε από το πολιτικό προσωπικό έχουν την τόλμη και το όραμα του αύριο, για να γυρίσει μια ιστορική σελίδα και στην Κύπρο στον τομέα διακυβέρνησης του τόπου; Η τρέχουσα κατάσταση δίνει μια ευκαιρία, στην κυβέρνηση, στη βουλή και στα κόμματα, αν πραγματικά το θέλουν, το πιστεύουν και το εννοούν, να οργανώσουν ένα σύγχρονο κράτος, να πρωτοστατήσουν και να βοηθήσουν με τις απαραίτητες αλλαγές, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος. Το έχουν εξ’ άλλου υποσχεθεί πλειστάκις προφορικώς και γραπτώς.
No comments:
Post a Comment