Σε επανειλημμένες δηλώσεις, πολιτειακών αξιωματούχων και του πρόεδρου της Δημοκρατίας, δηλώθηκε κατηγορηματικά, ότι, επιδίωξη είναι ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος, κυρίαρχο και ανεξάρτητο, απαλλαγμένο από εξαρτήσεις τρίτων μέσα από επεμβατικά ή εγγυητικά δικαιώματα, τα οποία επιβλήθηκαν από τη Βρετανική αποικιοκρατική δύναμη το 1960.
Δυστυχώς, η Αγγλική διπλωματία εξακολουθεί, όπως και δεκαετίες πριν, να είναι πολύπλοκη και αρνητική στο Κυπριακό. Όλα σχεδόν τα σχέδια, πρωτοβουλίες, άτυπες εισηγήσεις, δείχτες, ιδέες, παράμετροι, πράσινη γραμμή, παρθενογένεση, εκ περιτροπής προεδρία, πολιτική ισότητα και άλλες ‘εποικοδομητικές ασάφειες’, έχουν τη Βρετανική σφραγίδα.
Έτσι, σκόπιμα αναμειγνύονται τα θέματα των εγγυήσεων, με τη λειτουργικότητα του ομοσπονδιακού κράτους και της ούτω καλούμενης πολιτικής ισότητας, ώστε να μπει η Τουρκία από την πίσω πόρτα, αν όχι ως εγγυήτρια, ως τοποτηρητής, διαιωνίζοντας έτσι την προσφιλή πολιτική, του ‘διαίρει και βασίλευε’.
Υποστηρίζει ο Ύπατος Αρμοστής ότι: «Είναι η ώρα να διευκρινίσουν οι πλευρές το μοντέλο που επιθυμούν και το οποίο θα συμβάλει στο να επιτευχθούν οι στόχοι, που σταθερά και διαχρονικά έχουν καθοριστεί σε πολλά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και αποσκοπούν, να πετύχουν πολιτική ισότητα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αν η ελληνοκυπριακή πλευρά ανησυχεί ότι αυτό θα οδηγήσει σε πολιτικό αδιέξοδο, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει, να ξεκαθαρίσει πώς θα επιλύσει αυτό το ζήτημα».
Ύπαγε, Ύπατε Αρμοστή στα ψηφίσματα για αποχώρηση του τουρκικού κατοχικού στρατού, για τους εποίκους, για επιστροφή της Αμμοχώστου, για τους αγνοουμένους, που ποτέ δεν δείχνετε τον ίδιο ζήλο για εφαρμογή τους.
Η αναφορά των ΗΕ για πολιτική ισότητα, δεν εννοεί αριθμητική ισότητα, γιατί τότε θα ήταν κατάφορα αντίθετη με τις Αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Η.Ε. Ελέχθη πολλές φορές ότι η πολιτική ισότητα αφορά την αποτελεσματική συμμετοχή της τ/κ κοινότητας, στα πλαίσια του ομοσπονδιακού κράτους, στη διαμόρφωση αποφάσεων και στη διαχείριση του κράτους.
Ο ορισμός της πολιτικής ισότητας, όπως καθορίστηκε από τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών το 1992, και είχε υιοθετηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ορίζει ότι: «πολιτική ισότητα δεν σημαίνει ίση αριθμητική συμμετοχή σε όλα τα ομοσπονδιακά κυβερνητικά τμήματα και διοίκηση, αλλά θα πρέπει, να αντανακλάται, μεταξύ άλλων, με διάφορους τρόπους: Με την ανάγκη όπως το ομοσπονδιακό Σύνταγμα υιοθετείται και τροποποιείται με τη συναίνεση και των δύο κοινοτήτων. Με την αποτελεσματική συμμετοχή των δύο κοινοτήτων σε όλα τα όργανα και αποφάσεις της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης. Με διασφαλίσεις ούτως ώστε να εξασφαλιστεί ότι η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δεν θα μπορεί να υιοθετεί οποιαδήποτε μέτρα εναντίον των συμφερόντων μίας εκ των κοινοτήτων. Με την ισότητα και τις ταυτόσημες εξουσίες και λειτουργίες των δύο ομόσπονδων πολιτειών».
Άλλο λοιπόν η πολιτική ισότητα στα πλαίσια της λειτουργίας ενός ομοσπονδιακού συστήματος και εντελώς άλλο τα ειδικά προνόμια, που συνιστούν παρέκκλιση από διεθνώς αποδεκτά ομοσπονδιακά θέσμια, ώστε να επιβάλλεται στην άλλη μέσα από πολυδαίδαλους μηχανισμούς.
Η Ε/Κ πλευρά πολεμά για ένα κανονικό κράτος, ενώ, η Βρετανική πολιτική επιδιώκει το πασίγνωστο «Διαίρει και βασίλευε». Πιο απλά τα πράγματα δεν μπορούν, να ειπωθούν.
Αν ανατρέξουμε στην παγκόσμια ιστορία όπου η αποικιοκρατική τότε Μεγάλη Βρετανία έκοβε χώρες και έραβε λαούς, για να διαιωνίζει την πολιτική της ισχύ, τότε η ιστορία γίνεται πραγματικά καταθλιπτική, αν όχι θλιβερή.
Όσο για το «δεν ξέρουμε τι θέλουμε», είναι ένα υποβολιμαίο σύνθημα –μεταξύ πολλών άλλων-, που κυκλοφόρησε με επιτυχία ομολογουμένως μέσα στην κοινωνία μας, από ξένα κέντρα αποφάσεων, για αποσυντονισμό της κρίσης μας… Μόνο, που ευτυχώς, ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε.
Φοίβος Νικολαΐδης
No comments:
Post a Comment