Κάτι το Ωραίον! Εθνικές σχάρες υπό τη σκιά των εθνικών συμβόλων…

Το κιτς, η κακογουστιά στη ζωή μας, μας κυνηγάει παντού...

Το κιτς στη ζωή μας ως κυρίαρχη έκφραση, μιας υποκουλτούρας και διάχυτης κακογουστιάς σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας ζωής, αποτελεί την πικρή πραγματικότητα, της αυθεντικής και ανεπιτήδευτης καθημερινότητα μας. Πληγώνει βέβαια την αισθητική μας (όσων έχουν εννοείται), αλλά φαίνεται, να το ανεχόμαστε…

Ο όρος «κιτς» προσδιορίζεται από τη γερμανική λέξη «Kitsch» και το ρήμα verkitschen που σημαίνει αναμειγνύω πρόχειρα, φτηναίνω. Κάποιοι ειδικοί διατείνονται ότι το «Κιτς» σημαίνει κακό γούστο ανάμεικτο με ψέμα. Ότι είναι το φτηνό κομμάτι του εαυτού μας, που το θεωρούμε εξαίρεση κι ας είναι ο κανόνας. Ένα ψέμα που εκφράζει την αλήθεια.

Το μνημείο στη φωτογραφία αφιερωμένο στους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, φωνάζει… «Ελευθερία» από τον αυθάδη τρόπο εμβολιασμού του από την προκλητική κακογουστιά και αγοραία γελοιότητα, που καταρρακώνει κάθε έννοια σεβασμού προς αξίες, ιδέες και μέτρο.

Το τραγικό με το μνημείο αυτό, που ασφυκτιά μπροστά στην έλλειψη μέτρου, ειδικά που ο Ελληνικός αρχαίος πολιτισμός βασιζόταν στο μέτρο και την αρμονία, είναι το ότι βρίσκεται μόλις μερικά μέτρα από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού στη Λευκωσία.

Αυτό, βέβαια, μπορεί να οφείλεται στο ότι έχει διαβρωθεί τόσο πολύ το κριτήριό μας, που δεν διακρίνουμε το κιτς ή στο ότι πλέον το αποδεχόμαστε… Ίσως στις μέρες μας, η κακογουστιά να είναι τόσο διάχυτη, που το μάτι έχει εθιστεί πια σε αυτή.

Κάποιος όμως πρέπει να μιλήσει στους ‘υπεύθυνους’ του μνημείου, για την ακραία χυδαιότητα που οι πατριωτικές τους ευαισθησίες και η καλαισθησία τους θυσιάζεται στα είδη σχάρας… του κιτς…