Tης Αλεξίας Καφετζή
Το «έλα να δεις», γίνεται, με τα παράτυπα δάνεια του Συνεργατισμού και τις παρατυπίες των Τραπεζών. «Καλά οργανωμένα κυκλώματα ενεργούσαν μέσα και έξω από τις πρώην ΣΠΕ και τις τράπεζες και με διάφορους τρόπους και παράτυπες διαδικασίες εξασφάλιζαν δάνεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ», αναφέρουν δημοσιογραφικές πηγές.
Προς τι η τόση έκπληξη και ντόρος;
Το συγκεκριμένο φαινόμενο, πάει δεκαετίες πίσω, όταν τις δυο μεγαλύτερες τράπεζες του τόπου, Κύπρου και Λαϊκή, διοικούσαν τα τζάκια.
Ανασφάλιστα δάνεια εκατομμυρίων λιρών, κατά το δοκούν. Πλυντήριο δισεκατομμυρίων δολαρίων με το αζημίωτο. Κουμπάροι και φίλοι που χρίστηκαν μεγαλο- developers, με τα «θαλασσοδάνεια» που έπαιρναν σε χρόνο μηδέν. Που είναι σήμερα όλοι αυτοί, οι κάποτε οικονομικοί παράγοντες της Μεγαλονήσου; Πως, κάποιοι Διοικητές Τραπεζών ή/και Μέλη Δ.Σ. φιγουράρουν ξαφνικά στις λίστες των εκατομμυριούχων;
Μην τρελαθούμε κιόλας. Κανένας δεν γίνεται πολυεκατομμυριούχος με ένα μισθό, όσο ψηλός και να είναι!
Η αποχώρηση του Κίκη Λαζαρίδη
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το 2006 ότι ο Κίκης Λαζαρίδης θα αποχωρούσε από τη Λαϊκή Τράπεζα λόγω της διαφωνίας που είχε με τον τότε μεγαλομέτοχο της Τράπεζας τον οποίο ο ίδιος έφερε στην Κύπρο για να πωλήσει της HSBC, Ανδρέα Βγενόπουλο, για την τριπλή συγχώνευση Marfin-Λαϊκής-Εγνατίας. Ο επί 30 χρόνια πρόεδρος κ. Λαζαρίδης αποχωρεί από το τιμόνι της Τράπεζας πυροβολώντας εναντίον του νέου «κυρίαρχου» της Τράπεζας, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2005 παραιτήθηκε από τη θέση του εκτελεστικού προέδρου. Το 2005 ήταν η χρονιά που οι αλλαγές άγγιξαν και την Ελληνική Τράπεζα. Το μετοχικό σκηνικό πριν έντεκα χρόνια ήταν ιδιαίτερα περίεργο για την Ελληνική. Μέτοχοι ήταν η Εκκλησία, αλλά και τα ανταγωνιστικά πιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή η Τράπεζα Κύπρου και η Λαϊκή.
Οι εξελίξεις που είχε δρομολογήσει ο κ. Χριστοδούλου ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας λόγω των μη εξυπηρετούμενων δανείων, όπως είχε αναφερθεί την περίοδο εκείνη, έφερε την ανατροπή. Υπό το βάρος των συμμαχιών που δημιουργήθηκαν μεταξύ των δύο μεγαλομετόχων, της Εκκλησίας και της Λαϊκής, με στόχο να ελέγξουν το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας, σε συνδυασμό με την ουδέτερη στάση που κράτησε ο έτερος μεγαλομέτοχος, η Τράπεζα Κύπρου, ο κ. Γαλανός αποφάσισε να αποχωρήσει από την Ελληνική Τράπεζα, καθώς το κλίμα που δημιουργήθηκε ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Ο κ. Γαλανός είχε διαδεχθεί τον Μάρτιο του 1996 τον Πασχάλη Πασχαλίδη στη θέση του προέδρου του Δ.Σ. διατηρώντας παράλληλα τη θέση του πρώτου εκτελεστικού διευθυντή.
Τις θέσεις τους κατέλαβαν Κύπριοι τραπεζίτες της απολύτου εμπιστοσύνης του προηγούμενου διοικητή της Λαϊκής Τράπεζας κ. Κίκη Λαζαρίδη, ο οποίος είχε εκδιωχθεί από τη διοίκηση της τράπεζας µε την έλευση της Marfin στην Κύπρο. Για κάποιους ο κ. Λαζαρίδης πήρε την εκδίκησή του…
Άνθρωποι που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα λένε ότι ο Κύπριος τραπεζίτης «έφερε τον Βγενόπουλο στην Κύπρο».για να πολεμήσει και να «διώξει» από την Κύπρο την HSBC που ήταν μεγαλομέτοχος της Λαικής. Ωστόσο ο κ. Βγενόπουλος παίρνοντας µε το µέρος του τους µεγαλοµετόχους Μάριο και Πλάτωνα Λανίτη της µεγάλης οικογενείας επιχειρηματιών της Κύπρου, που είχαν τότε κακές σχέσεις µε τον κ. Λαζαρίδη, πέτυχε την αποπομπή του τελευταίου από το ∆. Σ. της τράπεζας.
Στη συνέχεια, οι συσχετισμοί άλλαξαν και το µμάνατζμεντ ασκούσαν πλέον οι κκ. Χρ. Στυλιανίδης και Π. Κουννής, στελέχη που δημιούργησε η διοίκηση Λαζαρίδη. Πρόεδρος, αλλά µη εκτελεστικός, τοποθετήθηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών (επί κυβερνήσεως Τάσσου Παπαδόπουλου) κ. Μιχάλης Σαρρής, επιφανής οικονομολόγος, µε ισχυρές διεθνείς διασυνδέσεις, ειδικός για τη λειτουργία των εταιρειών offshore, ο οποίος όµως πριν μερικά χρόνια συνελήφθη στα Κατεχόμενα σε gay party.
Ο πανικός που επικράτησε για τους τραπεζίτες που αμείβονταν με αστρονομικά ποσά δεν περιγράφεται. Τα χρυσοφόρα πρόσωπα που δανείζονται ανεξέλεγκτα από τις Τράπεζες μας κυκλοφορούν ανάμεσά μας έχοντας χτίσει το προφίλ των επιχειρηματιών και των συμπαθών ανθρώπων, όμως στην πραγματικότητα είναι όλοι τους αδίστακτοι «δικαιούχοι» τεράστιων ποσών (δανείων) που μέρος τους αποθηκεύουν στα σεντούκια τους και στους υπεράκτιους προσωπικούς λογαριασμούς τους.
Έχοντας δημιουργήσει ένα πανίσχυρο σύστημα αλληλοκάλυψης με κάποιους τραπεζίτες και αλληλοϋποστήριξης ενεργούσαν ως αδιάσπαστο μπλοκ και έκρυβαν με μαεστρία τα πραγματικά στοιχεία της τραπεζικής διαχείρησης πίσω από δυσνόητους όρους, οικονομίστικες ορολογίες και πλασματικούς αριθμούς που δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αν η κατάσταση των τραπεζών μας ήταν αυτή που μας περιέγραφαν τότε στις εκθέσεις και στις αναφορές τους, τότε δεν θα υπήρχε η ραγδαία υποβάθμιση της Κύπρου με κύρια αφορμή τις τράπεζες και φυσικά εξ’ αιτίας των κινήσεων και των προβλημάτων που δημιούργησαν αυτοί οι “συμπαθείς κύριοι”. Πολλά από τα στελέχη αυτά αμείβονταν με προκλητικά ποσά
Υπάρχουν, βέβαια και ποσά με τα οποία δανειοδοτήθηκαν μέλη του Δ.Σ. της τράπεζας! Με αυτά που γίνονταν η Κύπρος αναπόφευκτα θα προσέφευγε σε μηχανισμό στήριξης αλλά οι «φωστήρες» των τραπεζών συνεχίζουν να ζουν στη χλιδή, παραμένοντας πάντα στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας αυτά που «κονόμησαν» επί χρόνια από τους προκλητικούς μισθούς, τα επιπλέον μπόνους, τα δάνεια κλπ…
Η διασύνδεση του δικηγορικού γραφείου «Τάσσος Παπαδόπουλος και συνεργάτες» με την Λαϊκή, είναι από το 2006 καταγραμμένη και ξεκάθαρη: Εν μέσω της προεδρικής θητείας του Τ. Παπαδόπουλου και ενώ επικεφαλής της «Μαρφίν Λαϊκής» ήταν πια ο Αντρέας Βγενόπουλος μετά τη συγχώνευση που έγινε το 2006, το γραφείο θα γινόταν πλέον ο «νομικός σύμβουλος» της εν λόγω Τράπεζας.
Την ίδια χρονιά, ο Νικόλας Παπαδόπουλος αναλαμβάνει αναπληρωτής πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών της Βουλής, και τρία χρόνια μετά «προάγεται» στη προεδρία της επιτροπής μετά την εκλογή της Αντιγόνης Παπαδοπούλου στο ευρωκοινοβούλιο, θέση που «διασφάλισε» και πάλι ο «πρίγκιπας της Στράκκας» μετά τις εκλογές του 2011, με την υποστήριξη του ΔΗΣΥ.
Η επαγγελματική σχέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής επιτροπής οικονομικών Ν. Παπαδόπουλου, με τη συγκεκριμένη τράπεζα, είναι από μόνη της ένα σκάνδαλο διαπλοκής, το οποίο περνάει στο «ντούκου» από τα ΜΜΕ και τους διασυνδεδεμένους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Το γραφείο του Νικόλα Παπαδόπουλου, και κατ’ επέκταση και ο ίδιος, λαμβάνουν τεράστια ποσά κάθε χρόνο από την «νομική υποστήριξη» που παρέχουν στη τράπεζα η οποία βάζει τη Κύπρο στο κατώφλι του μηχανισμού στήριξης του ΔΝΤ.
Επιπλέον, καθίσταται πλέον «ύποπτος» ο ρόλος του συγκεκριμένου βουλευτή σε ότι αφορά το κουκούλωμα του σκανδάλου των ελληνικών ομολόγων και των ευθυνών του Αθανάσιου Ορφανίδη.
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος είχε σοβαρούς λόγους και φανερά προσωπικά επαγγελματικά συμφέροντα για να αποπροσανατολίζει τη κοινή γνώμη και να ρίχνει τις ευθύνες αλλού για τη καταστροφή που επέφεραν οι «πελάτες» του.
«Είναι δυνατόν αυτή η μπόχα που πνίγει την κοινωνία, να μεν σηκώνει τον κόσμον που τον καναπέ; Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή, συνάδελφοι, της εύπορης μεσαίας τάξης της Κύπρου εμαζέψαν της τα με το Χρηματιστήριον, εντάξει, μιαν φοράν. Λοιπόν, τη δεύτερη φοράν, εμαζέψαν τα από όλους με το κούρεμα. Και όταν επήγαμεν εις τες Βρυξέλλες, για να μας κουρέψουν τον Μάρτη του ’13, λοιπόν, που ενομίζαμεν ότι οι φίλοι μας θα παρέμβουν, οι φίλοι μας παρενέβησαν και επειδή είναι άγνωστο θα το πω τώρα, γιατί μου το είπεν άνθρωπος που ήταν εκεί: Εμπήκαμεν να φέρουμεν ενστάσεις, εσήκωσαν το φάκελο και είπαν αυτός κύριοι είναι ο φάκελος που αποδεικνύει ότι είσαστεν έναν από τα μεγαλύτερα πλυντήρια του κόσμου. Είναι ο φάκελος Μιλόσεβιτς. Λοιπόν, από την Κύπρο, με τη συνέργεια του τότε διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, ενός βουλευτή, δικηγόρου και μετέπειτα προέδρου της Δημοκρατίας και του ανώτατου αξιωματούχου της Λαϊκής τζιαι θέλετε να πούμεν τζιαι τα ονόματα; Αυξέντης Αυξεντίου, Τάσσος Παπαδόπουλος, Κίκης Λαζαρίδης, έγινεν το μεγαλύτερο ξέπλυμα συναλλάγματος στην ιστορία. 12 δισεκατομμύρια.
Μιλούμε για το τέλος της δεκαετίας του ’90, όταν επεράσαν όλα τα συναλλαγματικά της Γιουγκοσλαβίας από την Κύπρο και εστήνναμεν εταιρείες τζιαι επερνούσαν μέσω της Λαϊκής τα λεφτά τζιαι εφτάσαν εις το σημείο να ζητήσουν οι υπάλληλοι της Λαϊκής που εκάμναν τη δουλειά, το μέτρημα στη Λάρνακα, που ενοικιάσαν κατάστημαν απέναντι που τον αστυνομικό σταθμό για να μεν θέλουν ούτε φρουράν, λοιπόν, να ζητήσουν όβερ τάιμ γιατί εδουλεύκαν που τες δέκα την νύκταν μέχρι το πρωί, τζι’ είπαν τους, εν έσιει. Εγώ ερευνώντας το θέμα, επειδή έχω ολόκληρο φάιλ, ηλεκτρονικόν φάιλ όι κασιούα, είδα ότι επεράσαν 12 δισεκατομμύρια από την Κύπρο. Η «τταρίφα» ή προμήθεια, για το ξέπλυμα κυμαίνεται από 25 μέχρι 30%. Εάν λοιπόν μιλήσουμεν για 25% προμήθεια έχουμεν τρία δις. Όταν, λοιπόν, μας έδειξαν το φάκελο του Μιλόσεβιτς, θυμάστε την κυρία Ντελ Πόντε, ένναιν; Λοιπόν, δεν είχαμεν τί να πούμεν» Αντρέας Παράσχος, 18 Μαρτίου 2015, Εκπομπή «Πρώτη Καλημέρα».
Ο Λαζαρίδης στα μαλακά και ο Τσολάκης στη λογοκρισία των εσωτερικών σελίδων – σιγά που θα έχουν και πρωτοσέλιδα με σκάνδαλα στην Τράπεζα Κύπρου
Ο κ. Λαζαρίδης, ο οποίος, βέβαια, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη για τη σταδιακή ανάληψη της εξουσίας στην Λαϊκή από τον κ. Βγενόπουλο. Κι εδώ ακούστηκαν επικριτικά σχόλια ότι ουσιαστικά δεν ρωτήθηκε ο κ. Λαζαρίδης για το κύκλωμα μέσα από το οποίο γίνονταν οι υπόγειες συναλλαγές – και το οποίο έγινε γνωστό (και για πολιτικούς λόγους στη Δύση) με αφορμή την διακίνηση των γιουγκοσλαβικών κεφαλαίων τη δεκαετία του 1990.
Αφορά βέβαια το θέμα της περιόδου, που καλύπτει η επιτροπή – και είναι σαφές ότι και όσοι έκαναν το διορισμό, αλλά και ενδεχομένως μέλη της επιτροπής, δεν θέλουν να αγγίξει τα δυο προηγούμενα τραπεζιτικά σκάνδαλα: αυτό του Χρηματιστηρίου και αυτό της φούσκας των ακίνητων. Στο Χρηματιστήριο, θα πρέπει να καταθέσει και ο κ. Αυξεντίου, όποτε δυσκολεύει το κλίμα για την ελίτ. Η μετακίνηση των υπόγειων κεφαλαίων είναι ανάλογο ζήτημα – δεν αφορά μόνο τα γιουγκοσλαβικά κεφάλαια, αλλά και μίζες διάφορων ειδών. Και αφορά την πολιτική ελίτ. Το ότι εμπλέκεται το γραφείο Τ. Παπαδόπουλου είναι ένα δεδομένο. Αλλά δεν είναι και το μόνο…
Αθάνατε Κίκη Λαζαρίδη, βετεράνε golden boy, πώς και πήγες στην Ερευνητική; Για να συμπαρασταθείς στον Ανδρέα Φιλίππου ή για να ξαναθυμηθείτε τις ημέρες δόξας των δισεκατομμυρίων δολαρίων του Μιλόσεβιτς; Ειρήσθω εν παρόδω, γιατί δεν είπες στον κ. Πική ποιος και γιατί έδιωξε την HSBC από την Κύπρο; Ίσως έτσι αντιλαμβανόταν και η Επιτροπή από πού ξεκίνησαν όλα.
«..θα σταθούμε μόνο σε δυο περιπτώσεις, της Leptos που πήρε δάνεια 235 εκατ. ευρώ και της Aristo που πήρε 198 εκατ., όχι γιατί τις αντιπαθούμε, αλλά επειδή ήταν συνδεδεμένες εταιρείες με το Δ.Σ της Τράπεζας…Το συγκεκριμένο έγγραφο αποκαλύπτει ένα σύστημα πραγμάτων των τραπεζικών ταγών και μεγαλόσχημων επιχειρηματιών που έκοβαν και έραβαν, αντικαθιστώντας στοιχειώδεις κανόνες του λεγόμενου banking…Οι πολιτικές και άλλες πιέσεις που ασκούνται τώρα..έχουν σαν στόχο να σταματήσουν οι πιέσεις στους κατόχους δανείων μαμούθ για πώληση περιουσιακών στοιχείων για να μην πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Το δήλωσε ξεκάθαρα και ο Νίκος Σιακόλας. (Ανδρέας Παράσχος, Τραγωδία και κάθαρση, σελ. 2, Καθημερινή 28/7/2013».
Μετά τις αποκαλύψεις, σε σχέση με τα αδιαφανή κριτήρια με βάσει τα οποία δίνονταν δάνεια, αλλά και τις προκλητικές διαγραφές δανείων πολιτικών προσώπων και άλλων παραγόντων που πρόσκεινται στα κόμματα, προστέθηκαν σημεία και τέρατα που ελάμβαναν χώρα και στα συνεργατικά ιδρύματα, και πιο συγκεκριμένα το προβληματικό δάνειο 11 εκ. περίπου, που πήρε από συγκεκριμένο συνεργατικό ίδρυμα ο Διευθυντής της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας Ερωτόκριτος Χλωρακιώτης.
Ο ιδιωτικός δανεισμός στην Κύπρο, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, είναι ο μεγαλύτερος που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με βάση τα σημερινά δεδομένα (Πτώση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ΑΕΠ και αύξηση ύψους δανείων) ίσως να ξεπερνά το 320% του ΑΕΠ. Τα τραπεζικά ιδρύματα στο σύνολο τους, εκμεταλλευόμενα την τεράστια ρευστότητα που υπήρχε, λόγω των μεγάλων καταθέσεων των ξένων και κυρίως Ρώσων, ενεργούσαν σαν money lenders, σαν monkey Bankers και όχι σαν επαγγελματίες τραπεζίτες με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στην σημερινή τραγική κατάσταση.
Ο Χλωρακιώτης αφού πήρε 11 Εκατομμύρια Ευρώ από τον Συνεργατισμό με επιτόκιο 0% και τα έδωσε σε εταιρία της συζύγου του και στις θυγατέρες του για ανάπτυξη γης και με κατάθεση σε άλλο τραπεζικό οργανισμό με ψηλότερο τόκο 0% , με 3 χρόνια περίοδο χάριτος για το επιτόκιο, αλλά και με παράνομη ημερομηνία για εξόφληση του δανείου το 2037. Ο κύριος Χλωρακιώτης αφυπηρετεί, υπεραμύνεται για το τέλειο έργο του και μας δίνει και διαλέξεις για θέματα οικονομίας…
Στην Κύπρο, ως τα ξημερώματα της 16ης Μαρτίου 2013, οι σχέσεις κομμάτων και επιχειρηματιών και ορισμένων πολιτικών με υπεράκτιες εταιρείες φαίνονταν φυσιολογικές. Ήταν, έλεγαν οι πάντες, στο πλαίσιο του νόμου. Συνεπώς, όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έγινε γνωστό από τους «Financial Times» ότι ξεφορτώνονταν εκατομμύρια δολάρια σε μαύρες σακούλες στο αεροδρόμιο της Λάρνακας για λογαριασμό του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ουδείς έδωσε τη δέουσα πολιτική σημασία. Στην Κύπρο θα περνούσε απαρατήρητο αυτό το γεγονός αν η εν λόγω εφημερίδα δεν έγραφε ότι διαχειριστής για επενδύσεις στην Κύπρο αυτών των χρημάτων δεν ήταν άλλος από το δικηγορικό γραφείο τού μετέπειτα προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ήταν ίσως το μεγαλύτερο και πιο αξιόπιστο δικηγορικό γραφείο στο νησί αυτό που διατηρούσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και όλες τις σοβαρές υποθέσεις, ποινικές, αστικές, επιχειρηματικές και εφοπλιστικές, αυτό τις αναλάμβανε. Ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου κατέθεσε τότε αγωγή εναντίον των «Financial Times» ζητώντας αποζημίωση 250.000 λίρες, περίπου 430.000 ευρώ. Ήταν η πρώτη φορά που με ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας ετίθετο θέμα διαπλοκής.
Υπήρχε, τα τελευταία χρόνια, μια απροσδιόριστη συνεργασία ανάμεσα στα κόμματα και στην επιχειρηματική διαπλοκή που φαινόταν ότι κανέναν δεν ενοχλούσε τη στιγμή που το βιοτικό επίπεδο στο νησί αυξανόταν, όπως αυξανόταν και το ΑΕΠ και διογκωνόταν ο τραπεζικός τομέας. Κανένας δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτά. Ακόμη και όταν η Επιτροπή κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης (γνωστή ως GRECO) ζήτησε πρότινος και με μεγάλη επιμονή από την Κύπρο διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων και τη θέσπιση ενός πλαισίου για την ποινικοποίηση του αδικήματος της δωροδοκίας, τίποτε το ουσιαστικό δεν έγινε. Οι διωκτικές αρχές στην Κύπρο συνέχιζαν να εφαρμόζουν την παλαιά νομοθεσία σχετικά με τα αδικήματα δωροδοκίας, η οποία, να σημειωθεί, δεν εναρμονιζόταν με τις απαιτήσεις της Ποινικής Σύμβασης και του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της.
Τη μεγαλύτερη ισχύ αποκτούσε η εκάστοτε κυβέρνηση μέσω του κεντρικού τραπεζίτη. Συνήθως ο κάθε πρόεδρος της Κύπρου τοποθετούσε ως κεντρικό τραπεζίτη άτομο της απολύτου εμπιστοσύνης του. Ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης είχε τοποθετήσει τον κ. Χρ. Χριστοδούλου, πρώην υπουργό Εσωτερικών και εν συνεχεία Οικονομικών. Άνοιξε εμμέσως η πόρτα στον κ. Βγενόπουλου να εξαγοράσει τη Λαϊκή στην Κύπρο με την απομάκρυνση της HSBC από την Τράπεζα της Κύπρου. Ακολούθησαν «πράματα και θάματα» στις κυπριακές τράπεζες. Υπέρογκοι μισθοί, επιδόματα, υπερωρίες, αποζημιώσεις, έξοδα παραστάσεως και πιστωτικές κάρτες με απεριόριστο όριο και μπόνους στα golden boys. Ακόμη, χορήγηση εύκολων και γρήγορων δανείων από την Κύπρο προς την Ελλάδα. Και όμως, στην έκθεση της Alvarez Marshall ευθύνες επιρρίπτονται σε πολλά στελέχη της τότε Marfin, όχι όμως στον κ. Βγενόπουλο.
Στο τιμόνι της άλλης μεγάλης κυπριακής τράπεζας, της Τράπεζας Κύπρου, βρέθηκε και ο αυτοδημιούργητος banker κ. Ανδρέας Ηλιάδης, ο επονομαζόμενος «Τοπούζης» και «παιδί του λαού».. Επί οκτώ χρόνια ήταν διοικητής χωρίς κανείς ποτέ να τον αμφισβητήσει. Μετά την αποπομπή του όμως, οι κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον του έγιναν πρωτοσέλιδα στις κυπριακές εφημερίδες. Αν και επισήμως μέχρι πρότινος η διοίκηση της Τράπεζας Κύπρου τις διέψευδε, ωστόσο οι γνωρίζοντες πρόσωπα και καταστάσεις τον κατηγορούν ότι έριξε την τράπεζα «στα βράχια» με την αγορά ομολόγων το 2009, ότι παραπλάνησε τους μετόχους, αφού δεν τους είπε από την αρχή για την κρατική αύξηση που ζήτησε το κυπριακό Δημόσιο, ότι εξαγόρασε τη ρωσική τράπεζα Uniastrum, αφού προηγουμένως ωραιοποίησε τα στοιχεία της, ότι πήρε στεγαστικό δάνειο ύψους 2 εκατ. ευρώ και ότι ζήτησε ως αποζημίωση για την απόλυσή του 4 εκατ. ευρώ. Ο κ. Ηλιάδης είναι από τους πρώτους που κλήθηκαν για την οικονομική τραγωδία της Κύπρου.
Το παράδοξο με τις τραπεζικές επισφάλειες της Κύπρου είναι το ότι κάποιοι άνθρωποι έπαιξαν σ’ ένα προδιαγεγραμμένο για την κατάληξή του “παιχνίδι” και αυτοί είναι οι τραπεζίτες που όφειλαν να γνωρίζουν τους κινδύνους και τα ρίσκα αλλά αδιαφόρησαν. Ίσως η αδιαφορία τους αυτή που θα κληθεί να την πληρώσει η κοινωνία υπήρξε επωφελής για τους ίδιους, όμως εκτός από την “επιπόλαια διαχείρηση” που έκαναν δεν αντέδρασαν έγκαιρα για να “ξεφορτωθούν” τις επισφάλειες αν και είχαν όλο τον καιρό να το πράξουν. Την ώρα που η κοινωνία της Κύπρου θα καλείται να πληρώσει τα “σπασμένα” κάποιοι θα απολαμβάνουν τα πλούτη τους σε ιδιόκτητες νησιωτικές πολυτελείς επαύλεις, πίνοντας με τους φίλους τους «επενδυτές» το κρασί από τους προσωπικούς τους αμπελώνες και πάντα εις υγείαν των κορόιδων.
Ο Ανδρέας Ηλιάδης (Τοπούζης) φόρτωσε την Τράπεζα Κύπρου με ελληνικά ομόλογα δισεκατομμυρίων παίζοντας σε επικίνδυνες ζώνες “με τα λεφτά των άλλων”, ενώ δεν επένδυσε ούτε ένα ευρώ από την προσωπική του περιουσία σε τέτοιες επισφάλειες. Κατά τα άλλα, ο κ. Ηλιάδης παίζει άριστα το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής με πληρωμένες από την τράπεζα καταχωρήσεις για τις “επιτυχίες” του, είναι πάμπλουτος από τεράστιες ετήσιες απολαβές αλλά και από άλλες “πηγές” που δεν μπορούμε να ξέρουμε καθώς τα τραπεζικά άδυτα είναι απύθμενα και συνάμα αδηφάγα.
Με τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα να τρέχουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, ήταν αναμενόμενο και οι αλλαγές στις διοικήσεις να είναι αντίστοιχα ηχηρές και κάθε δέκα χρόνια να υπάρχουν μεγάλες ανακατατάξεις. Η ιστορία κάθε φορά επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Η Τράπεζα Κύπρου, το πιστωτικό ίδρυμα της χώρας που τα προηγούμενα χρόνια ταυτίστηκε με τα «τζάκια», έχει σπάσει το ρεκόρ στις πολύχρονες θητείες των συμβούλων της, από 20 έως 40 χρόνια, και στα πολυμελή διοικητικά συμβούλια, που φθάνανε τα 18 μέλη.
Ξεχωρίζει ακόμη γιατί δύο πρόεδροι που πέρασαν από το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν επιχειρηματίες. Ο Θεόδωρος Αριστοδήμου και ο Βασίλης Ρολόγης, που για πολλά χρόνια είχαν την ιδιότητα του συμβούλου, βρέθηκαν στα ηνία του συγκροτήματος. Η Τράπεζα Κύπρου άλλαξε τρία διοικητικά συμβούλια σε ενάμιση χρόνο λόγω των εξελίξεων από το 2012 και μέχρι πρόσφατα λόγω της αλλαγής της μετοχικής σύνθεσης. Για πρώτη φορά η Τράπεζα που έχει ως σλόγκαν το «κοινό Κυπρίων» έχει δεκαμελές Δ.Σ. και οι Κύπριοι θα είναι μειοψηφία αντανακλώντας τα νέα δεδομένα στη μετοχική σύνθεση. Οι αλλαγές προσώπων και καταστάσεων δεν είναι σημερινό φαινόμενο.
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα έγινε το 2005 και ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η Τράπεζα Κύπρου θα πορευότανε χωρίς τον Σόλωνα Τριανταφυλλίδη και η Ελληνική Τράπεζα θα προχωρούσε χωρίς τον Πάνο Γαλανό. Ένα χρόνο αργότερα αποχώρησε από τη Λαϊκή ο Κίκης Λαζαρίδης. Ήταν οι εποχές που οι πρόεδροι των τραπεζών είχαν και εκτελεστικές ιδιότητες και η εταιρική διακυβέρνηση δεν υπήρχε στη ζωή των τραπεζών. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ακόμη και πριν μια δεκαετία ήταν το αδύνατο σημείο του τραπεζικού συστήματος και σε ορισμένες των περιπτώσεων η αλλαγή των διοικητικών συμβουλίων έγινε για τον λόγο αυτό με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δεύτερος λόγος ήταν η εταιρική διακυβέρνηση που επικαλέστηκε αρκετές φορές ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Χριστόδουλος Χριστοδούλου για να αρχίσει η διαδικασία των αλλαγών και η ανάγκη ύπαρξης εξειδικευμένων γνώσεων και τραπεζικής πείρας μεταξύ των διοικητικών συμβούλων.
Η πρώτη τομή στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών έγινε πριν από δέκα χρόνια περίπου και άρχισε να μπαίνει η ορολογία της εταιρικής διακυβέρνησης. Μετά από διαδικασίες που εξελίχθηκαν σε έντονο κλίμα για την εποχή, η «παλιά φρουρά» της Τράπεζας Κύπρου με πρόεδρο τον κ. Τριανταφυλλίδη αποχωρεί από το Διοικητικό Συμβούλιο, μια εποχή που κρίνεται ότι ήταν από τις καλύτερες του συγκροτήματος. Ήταν μέλος του Δ.Σ. της Τράπεζας από το 1962 και πρόεδρος του συγκροτήματος από το 1988 μέχρι το 2005, έχοντας παρουσία 43 ετών στο Συμβούλιο και 18 χρόνια με την ιδιότητα του προέδρου. Από τη σύνθεση του Δ.Σ. της περιόδου του 2005 μέχρι και το 2012, που ήρθαν τα πάνω κάτω, πολλοί από τους συμβούλους είχαν χρόνια παρουσία αποδεικνύοντας ότι η εταιρική διακυβέρνηση δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Ο επιχειρηματίας και πρώην πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου, Θεόδωρος Αριστοδήμου, ήταν από το 1991 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας και από το 2009 μέχρι το 2012 πρόεδρος, έχοντας παρουσία 21 ετών στα διοικητικά δρώμενα του μεγαλύτερου εγχώριου συγκροτήματος. Τον Σεπτέμβριο του 2006 υπέβαλε την παραίτησή του από πρόεδρος του Δ.Σ. της Τράπεζας Κύπρου ο Βασίλης Ρολόγης, που ήταν και επιχειρηματίας, μετά την έντονη κριτική που ασκήθηκε στη διοίκηση της Τράπεζας Κύπρου για τους χειρισμούς του θέματος της Εμπορικής και κατ’ επέκταση της πρότασης συνεργασίας της Τράπεζας Πειραιώς. Ο κ. Ρολόγης βρισκόταν στο τιμόνι της Τράπεζας από τις 18 Μαΐου 2005, ενώ από το 1988 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Προτού εκλεγεί στη θέση του μη εκτελεστικού προέδρου, διετέλεσε αντιπρόεδρος του Συγκροτήματος για ένα χρόνο. Αποχώρησε από την Τράπεζα Κύπρου το 2012 συμπληρώνοντας παρουσία 24 χρόνων στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Ο πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου Ελευθέριος Ιωάννου εξελέγη πρόεδρος τον Σεπτέμβριο του 2006, μετά την αποχώρηση του κ. Ρολόγη από την προεδρία και παρέμεινε μέχρι το 2008. Και για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου στις 30 Αυγούστου 2012 έγινε ο Ανδρέας Αρτέμη προς αντικατάσταση του κ. Αριστοδήμου και παραιτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2013. Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συγκροτήματος από τον Μάρτιο του 2000, έχοντας διοικητική θητεία 13 ετών.
Και το ερώτημα για κάποια τζάκια παραμένει. Πόσο μέσο είχαν οικογένειες για να ωθήσουν την Τράπεζα Κύπρου και να βυθίσουν την Λαϊκή Τράπεζα; Δηλαδή, είναι πιο «πολύτιμες» ή έχουν πιο γερές πλάτες από την οικογένεια Λανίτη και Παπαδόπουλου, των οποίων τα συμφέροντα στη Λαϊκή αγνοήθηκαν με αποτέλεσμα να υποστούν τεράστιες ζημιές; Ή απλά τιμωρήθηκαν λόγω Βγενόπουλου;
Μυρίζομαι ενδοιαστικό πόλεμο στο βάθος…
Αλεξία Καφετζή
20/01/2019Πηγή: 24h.com.cy
No comments:
Post a Comment