Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου 

Περνά περνά ο καιρός και το μόνο που μένει πίσω του είναι η αγάπη ή η απουσία της. Πόσο σφικτά κρατήσαμε την καρδιά μας από ένταση ή από την έλλειψή της. Πόσες φορές ζήσαμε, πόσες άλλες πεθάναμε, αναστηθήκαμε μέσα από τις στάχτες μας και κυνηγήσαμε ξανά τη ζωή, όπως παιδιά κυνηγούν στο λιβάδι μια πεταλούδα, αδημονώντας να κατακτήσουν την ελευθερία και τα χρώματά της!

Πατάμε γερά πια στον καινούριο χρόνο κι εκείνος βαδίζει ανέμελα μέσα στις μέρες μας. Κι όταν σβήσουν τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου, όταν κατέβει το αστέρι και τρυπώσει πάλι στο σκοτάδι της απουσίας του, τότε ξαναγυρνάμε στα ίδια, στη γνωστή ασφάλεια της ρουτίνας και αράζουμε πάλι στα συνήθη. Καθήκοντα, υποχρεώσεις, τρέξιμο, στρες και πού και πού καμιά ανάπαυλα, σαν εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε συνήθειες, ας αλλάξουμε τουλάχιστον τη στάση μας απέναντι σ΄αυτές. ΄Εχω ακούσει πολλές φορές ανθρώπους να μεμψιμοιρούν για τη δουλειά, για το νοικοκυριό, για την έκτακτη κοινωνική υποχρέωση, για το αναπάντεχο που ζητά επιστράτευση χρόνου και διάθεσης. Μέσα σε όλη αυτή τη δυσθυμία είναι προφανές πως το δύσκολο θα γίνει δυσκολότερο και το ανεπιθύμητο ακόμα πιο εχθρικό.

Δεν γίνεται όλα τα πράγματα, όλα τα γεγονότα να έχουν μόνο την αρνητική τους όψη. Δεν γίνεται να έρχονται μόνο με την κόψη ενός μαχαιριού και την όψη μιας δαμόκλειας σπάθης πάνω από τον βίο μας. Το κάθε μας τριαντάφυλλο ενδέχεται να μας απειλεί με αγκάθια, αλλά και το κάθε αγκάθι μπορεί να μας αποζημιώσει με ένα ευωδιαστό τριαντάφυλλο.

Απλώς θα πρέπει να μάθουμε μέσα στην όποια αδυναμία μας, στον εκάστοτε αιφνιδιασμό μας, να ανακαλύπτουμε και το μικρό ή ελάχιστο θετικό των περιστάσεων. Μια μακρινή διαδρομή, για παράδειγμα, ακόμα κι αν μας φανεί κουραστική στην αρχή, μπορεί να μας αποζημιώσει με όμορφα τοπία, με ψυχική ανάταση, με αίσθημα ευφορίας μπροστά στο καινούριο ή το διαφορετικό. Μια πρόσκληση για έξοδο , που μας προκαλεί δυσφορία και αναστάτωση, μπορεί να μας προσφέρει τελικά την ευκαιρία για ευχάριστη συντροφιά και απόδραση από τη φθοροποιό καθημερινότητα.

Ας μην ξεκινάμε, λοιπόν, την κάθε μέρα μας με την αίσθηση ότι μας περιμένουν τα χίλια ζόρια. « Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου», σημειώνει χαρακτηριστικά ο ποιητής Καβάφης στην Ιθάκη του. Η ψυχή και η σκέψη μας τίκτουν το φως, τίκτουν όμως και το σκοτάδι.

Σίγουρα θα έρθουν και καταιγίδες που δεν τις προβλέψαμε, εμπόδια που ενδεχομένως τα είχαμε υποτιμήσει . Θα κάνουν οπωσδήποτε την εμφάνισή τους τα αναπάντεχα , σαν χτυπήματα κάτω από τη μέση. Και δύσκολες ώρες θα μας πλήξουν και τότε ίσως σκύψει το κεφάλι μας, τα γόνατά μας ίσως και να λυγίσουν. Γιατί η ζωή δεν είναι ανέμελο βάδισμα σε ανθισμένους κήπους. Συχνά μας αιφνιδιάζει στη γωνία και μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Εκεί ακριβώς είναι που δεν πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, παραδομένοι στην ισχύ της , ηττημένοι από τη δική μας αδυναμία.

 Εκεί ακριβώς πάλι πρέπει να ορθώσουμε ασπίδα την ψυχή μας και να αδράξουμε δόρυ ισχυρό την καρδιά μας. Αυτή η στάση μας θα είναι η νίκη και επικράτησή μας. ΄Αλλωστε, όπως εύστοχα γράφει ο Ουαλός ποιητής George Herbert «… οι καταιγίδες κάνουν τη βελανιδιά να βγάζει βαθύτερες ρίζες».
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου