Ο όρος «μιθριδατισμός» σημαίνει την απόκτηση ανοσίας σε τοξικές ουσίες και σε δηλητήρια. Ο όρος προήλθε από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ ο οποίος, εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. Μετά την ήττα του από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, χρησιμοποιώντας δηλητήριο, αλλά απέτυχε λόγω της ανοσίας που είχε αναπτύξει και τελικά κατέφυγε σε έναν μισθοφόρο ο οποίος τον σκότωσε με σπαθί.
Ο όρος χρησιμοποιείται μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα. Σ’ αυτή την κατάσταση φαίνεται ότι έχει περιέλθει ο λαός μας. Σε ένα παλιό μου άρθρο στον «Φιλελεύθερο» με τίτλο «Πολίτες και πολιτεία», στις 25/9/1988, έγραφα, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα για τη κρίση πολίτη που ταλάνιζε και τότε την κυπριακή κοινωνία: « Η κρίση αυτή είναι έκδηλη στην καθημερινή ζωή μας … Δεν μας ενδιαφέρουν τα τεκταινόμενα γύρω μας, ως να είμαστε προσωρινοί επισκέπτες στον τόπο αυτό … Καταντήσαμε μια κοινωνία ακοινώνητων ατόμων. Μια κοινωνία από άτομα με ελαττωμένη πολιτική ευαισθησία, που δέχονται αδιαμαρτύρητα όλα όσα γίνονται και πιστεύουν ανεξέταστα όλα όσα λέγονται. Με άλλα λόγια, μια κοινωνία από άτομα που δεν έχουν την υπόσταση του πολίτη.». Δυστυχώς, το πορτρέτο του μέσου Κύπριου των τελευταίων δεκαετιών προκαλεί αισθήματα απογοήτευσης και απαισιοδοξίας.
Ο όρος χρησιμοποιείται μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα. Σ’ αυτή την κατάσταση φαίνεται ότι έχει περιέλθει ο λαός μας. Σε ένα παλιό μου άρθρο στον «Φιλελεύθερο» με τίτλο «Πολίτες και πολιτεία», στις 25/9/1988, έγραφα, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα για τη κρίση πολίτη που ταλάνιζε και τότε την κυπριακή κοινωνία: « Η κρίση αυτή είναι έκδηλη στην καθημερινή ζωή μας … Δεν μας ενδιαφέρουν τα τεκταινόμενα γύρω μας, ως να είμαστε προσωρινοί επισκέπτες στον τόπο αυτό … Καταντήσαμε μια κοινωνία ακοινώνητων ατόμων. Μια κοινωνία από άτομα με ελαττωμένη πολιτική ευαισθησία, που δέχονται αδιαμαρτύρητα όλα όσα γίνονται και πιστεύουν ανεξέταστα όλα όσα λέγονται. Με άλλα λόγια, μια κοινωνία από άτομα που δεν έχουν την υπόσταση του πολίτη.». Δυστυχώς, το πορτρέτο του μέσου Κύπριου των τελευταίων δεκαετιών προκαλεί αισθήματα απογοήτευσης και απαισιοδοξίας.
Αδιαφορία και απάθεια για θέματα που αφορούν την ίδια την επιβίωσή του, όπως το προδοτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974 και την επακολουθήσασα καταβαράθρωση του Κυπριακού. Θα ανέμενε κάποιος να ξεσηκωνόταν ο λαός και να ζητούσε ευθύνες. Για να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι του εθνικού εγκλήματος. Για να υπάρξει πραγματική κάθαρση. Όχι αυτή που έγινε με την πειθαρχική δίωξη των κομπάρσων. Θα ανέμενε κάποιος την έντονη αντίδραση του λαού για τα όσα τεκταίνονται πίσω από την πλάτη του σε σχέση με το εθνικό μας θέμα που οδηγούν στην αποδοχή των τουρκικών επεκτατικών ορέξεων. Εξασθενημένη ευαισθησία και σε θέματα που αφορούν τη διαφθορά, την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών της χρηστής διοίκησης.
Συνεργός σ’ αυτό το κατάντημα είναι η πολιτική ηγεσία. Εξουθενωμένος ο λαός από την κούραση, το θυμό, την απόγνωση και την ταπείνωση, δέχεται με μοιρολατρική απάθεια και αδιαφορία τη ψευδαίσθηση και την παραπλάνηση ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες θα οδηγήσουν στην απαλλαγή από την τουρκική κατοχή και την επανένωση της Κύπρου. Σε αριθμό άρθρων μου προσπάθησα να υποδείξω ότι οι συνομιλίες που διεξάγονται, με βάση την «κοινή διακήρυξη» της 11ης Φεβρουαρίου 2014 των Αναστασιάδη-Έρογλου, δεν οδηγούν σε βιώσιμη λύση. Έχει καταδειχθεί περίτρανα ότι η λύση που επιδιώκει η Τουρκία δια των εγκάθετων της στην Κύπρο δεν είναι ομοσπονδιακή, ανεξάρτητα του ότι και μια τέτοια λύση δεν είναι βιώσιμη στην περίπτωση της Κύπρου. . Εκείνο που προς το παρόν επιδιώκει η Τουρκία, ως ένα περαιτέρω βήμα για προώθηση των επεκτατικών της σχεδίων, είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας - την οποία θεωρεί καταργηθείσα από το 1963 - και λύση μιας ερμαφρόδιτης συνομοσπονδίας μεταξύ δυο νέων κρατών που θα δημιουργηθούν και η οποία θα επιτρέπει στην Τουρκία να ασκεί επικυριαρχία σ’ ολόκληρη την Κύπρο.
Δυστυχώς, οι συνομιλίες οδηγούν στη συνθηκολόγηση. Στην αποδοχή, άνευ όρων, των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών, δηλαδή της de facto κατάστασης που δημιούργησε η τουρκική εισβολή. Αυτοί οι σχεδιασμοί έχουν καταστρωθεί εδώ και εξήντα χρόνια και παραμένουν αναλλοίωτοι. Με τη λύση που μαγειρεύεται δεν θα επανενωθεί η Κύπρος. Για την Τουρκία, τα κατεχόμενα «είναι μέρος της Τουρκίας, αλλά ξεχωριστό κράτος», όπως δήλωσε ο Τουγρούλ Τουρκές, αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης. Τα κατεχόμενα έχουν ουσιαστικά ενσωματωθεί πλήρως στην Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι, που αποτελούν πλέον μειοψηφία στην «ΤΚΒΚ», είναι όμηροι της Τουρκίας στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά.
Η Τουρκία δεν αρκείται στην προσάρτηση των κατεχομένων. Επιδιώκει να έχει υπό την επικυριαρχία της και την υπόλοιπη Κύπρο, για να την κατακτήσει όταν οι συνθήκες της το επιτρέψουν. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία θα επιμείνει σε μορφή εγγυήσεων που θα της επιτρέπει, είτε με σαφήνεια είτε με «εποικοδομητική ασάφεια», σε χρόνο που θα κρίνει αυτή κατάλληλο, να επαναλάβει, οπλισμένη με τη νομιμοφάνεια που επικαλέστηκε του 1974, στρατιωτική εισβολή για να ολοκληρώσει τα επεκτατικά της σχέδιά. Πρόσφατα, ο Τούρκος πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, δήλωσε εμφαντικά ότι οι τουρκικές εγγυήσεις είναι εκτός διαπραγμάτευσης. «Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσής τους», τόνισε και προειδοποίησε ότι «κάτω από όποιους όρους και να επιτευχθεί η λύση, οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι εκ των ων ουκ άνευ, αυτό να το γνωρίζουν όλοι». Αλλά, και ο κ. Ακιντζί, σε πρόσφατη ομιλία του στα Κόκκινα, έθεσε ως προϋπόθεση για μια λύση τη διατήρηση των εγγυήσεων. «Ο τ/κ λαός δεν βλέπει άλλη επιλογή επίτευξης της δικής του ασφάλειας εκτός από την Τουρκία … Ως η μικρότερη κοινότητα αριθμητικά, σίγουρα θέλουμε τη συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας». Αυτό, συνέχισε, «είναι η επιθυμία του «τ/κ λαού». Γνωρίζει ο κ. Ακιντζί ότι η Τουρκία δεν επιζητεί εγγυήσεις για τους Τουρκοκύπριους. Οι Τουρκοκύπριοι δεν κινδυνεύουν από τους Ελληνοκυπρίους.
Συνεργός σ’ αυτό το κατάντημα είναι η πολιτική ηγεσία. Εξουθενωμένος ο λαός από την κούραση, το θυμό, την απόγνωση και την ταπείνωση, δέχεται με μοιρολατρική απάθεια και αδιαφορία τη ψευδαίσθηση και την παραπλάνηση ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες θα οδηγήσουν στην απαλλαγή από την τουρκική κατοχή και την επανένωση της Κύπρου. Σε αριθμό άρθρων μου προσπάθησα να υποδείξω ότι οι συνομιλίες που διεξάγονται, με βάση την «κοινή διακήρυξη» της 11ης Φεβρουαρίου 2014 των Αναστασιάδη-Έρογλου, δεν οδηγούν σε βιώσιμη λύση. Έχει καταδειχθεί περίτρανα ότι η λύση που επιδιώκει η Τουρκία δια των εγκάθετων της στην Κύπρο δεν είναι ομοσπονδιακή, ανεξάρτητα του ότι και μια τέτοια λύση δεν είναι βιώσιμη στην περίπτωση της Κύπρου. . Εκείνο που προς το παρόν επιδιώκει η Τουρκία, ως ένα περαιτέρω βήμα για προώθηση των επεκτατικών της σχεδίων, είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας - την οποία θεωρεί καταργηθείσα από το 1963 - και λύση μιας ερμαφρόδιτης συνομοσπονδίας μεταξύ δυο νέων κρατών που θα δημιουργηθούν και η οποία θα επιτρέπει στην Τουρκία να ασκεί επικυριαρχία σ’ ολόκληρη την Κύπρο.
Δυστυχώς, οι συνομιλίες οδηγούν στη συνθηκολόγηση. Στην αποδοχή, άνευ όρων, των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών, δηλαδή της de facto κατάστασης που δημιούργησε η τουρκική εισβολή. Αυτοί οι σχεδιασμοί έχουν καταστρωθεί εδώ και εξήντα χρόνια και παραμένουν αναλλοίωτοι. Με τη λύση που μαγειρεύεται δεν θα επανενωθεί η Κύπρος. Για την Τουρκία, τα κατεχόμενα «είναι μέρος της Τουρκίας, αλλά ξεχωριστό κράτος», όπως δήλωσε ο Τουγρούλ Τουρκές, αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης. Τα κατεχόμενα έχουν ουσιαστικά ενσωματωθεί πλήρως στην Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι, που αποτελούν πλέον μειοψηφία στην «ΤΚΒΚ», είναι όμηροι της Τουρκίας στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά.
Η Τουρκία δεν αρκείται στην προσάρτηση των κατεχομένων. Επιδιώκει να έχει υπό την επικυριαρχία της και την υπόλοιπη Κύπρο, για να την κατακτήσει όταν οι συνθήκες της το επιτρέψουν. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία θα επιμείνει σε μορφή εγγυήσεων που θα της επιτρέπει, είτε με σαφήνεια είτε με «εποικοδομητική ασάφεια», σε χρόνο που θα κρίνει αυτή κατάλληλο, να επαναλάβει, οπλισμένη με τη νομιμοφάνεια που επικαλέστηκε του 1974, στρατιωτική εισβολή για να ολοκληρώσει τα επεκτατικά της σχέδιά. Πρόσφατα, ο Τούρκος πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, δήλωσε εμφαντικά ότι οι τουρκικές εγγυήσεις είναι εκτός διαπραγμάτευσης. «Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσής τους», τόνισε και προειδοποίησε ότι «κάτω από όποιους όρους και να επιτευχθεί η λύση, οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι εκ των ων ουκ άνευ, αυτό να το γνωρίζουν όλοι». Αλλά, και ο κ. Ακιντζί, σε πρόσφατη ομιλία του στα Κόκκινα, έθεσε ως προϋπόθεση για μια λύση τη διατήρηση των εγγυήσεων. «Ο τ/κ λαός δεν βλέπει άλλη επιλογή επίτευξης της δικής του ασφάλειας εκτός από την Τουρκία … Ως η μικρότερη κοινότητα αριθμητικά, σίγουρα θέλουμε τη συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας». Αυτό, συνέχισε, «είναι η επιθυμία του «τ/κ λαού». Γνωρίζει ο κ. Ακιντζί ότι η Τουρκία δεν επιζητεί εγγυήσεις για τους Τουρκοκύπριους. Οι Τουρκοκύπριοι δεν κινδυνεύουν από τους Ελληνοκυπρίους.
Θα πρέπει, επίσης, ο κ. Ακιντζί να γνωρίζει ότι η Συνθήκη Εγγυήσεως, όπως και κάθε σύστημα «εγγυήσεων» με οποιαδήποτε επιγραφή, αντιβαίνουν προς θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, που κατοχυρώνονται από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, όπως είναι η αρχή της αυτοδιάθεσης, της ίσης κυριαρχίας των κρατών μελών του Οργανισμού και της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κράτους.Παρά τα πιο πάνω, ο κυπριακός ελληνισμός συνεχίζει να λαμβάνει τη δόση του, με την οποία τον εμβολιάζουν οι ολίγιστοι ηγέτες του.
Νίκος Χρ. Χαραλάμπους
(Φιλελεύθερος, 14.8.2016)
No comments:
Post a Comment