Ψευδαισθήσεις και παραπλανήσεις

Του Νίκου Χρ. Χαραλάμπους

Ακούμε και διαβάζουμε συχνά τα ρητορικά ερωτήματα: «με ποιο τρόπο θα διώξουμε την Τουρκία από την Κύπρο;» και «πως θα επανενωθεί η Κύπρος;». Τα ερωτήματα απευθύνονται σε όσους, για διάφορους λόγους, ανησυχούν και/ ή αντιδρούν στο περιεχόμενο της λύσης που μαγειρεύεται από ξενόφερτους μαγείρους, με βάση τη συνταγή που αναγράφεται στην «κοινή διακήρυξη» της 11ης Φεβρουαρίου 2014 και η οποία, στην πραγματικότητα, είναι αντιγραφή αυτής του περιβόητου σχεδίου Ανάν. Τα ερωτήματα – μάλλον συνθήματα - υπονοούν ότι με τις συνομιλίες, που διεξάγονται, θα διώξουμε την Τουρκία από την Κύπρο και θα επανενωθεί η Κύπρος.

Παράλληλα, καλλιεργείται συστηματικά η ευφορία ότι οι συνομιλίες που διεξάγονται θα οδηγήσουν στη «μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης, μιλώντας ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, αναφέρθηκε και στα όσα έχουν συμφωνηθεί στις συνομιλίες και τόνισε ότι αυτά διασφαλίζουν απόλυτα τη συνέχιση του κράτους.

Με τα πιο πάνω επιχειρείται από αυτούς που επιδιώκουν την αυτοδικαίωσή τους, με την επαναφορά και έγκριση του σχεδίου Ανάν με νέο περιτύλιγμα, η δημιουργία ψευδαισθήσεων και η παραπλάνηση του λαού. Φαίνεται ότι έχουν ενθαρρυνθεί από τις επιτυχίες που έχει σημειώσει σ’ αυτόν τον τόπο η πολιτική της διαστρέβλωσης της αλήθειας, της δημαγωγίας και του αποπροσανατολισμού, λόγω, κυρίως, της αδράνειας και της απάθειας που δείχνουν οι περισσότεροι πολίτες.

Δυστυχώς, οι συνομιλίες οδηγούν στη συνθηκολόγηση. Στην αποδοχή, άνευ όρων, των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών, δηλαδή των τετελεσμένων της τούρκικης εισβολής. Αυτοί οι σχεδιασμοί έχουν καταστρωθεί εδώ και εξήντα χρόνια και παραμένουν αναλλοίωτοι. Με τη λύση που μαγειρεύεται δεν θα επανενωθεί η Κύπρος. Για την Τουρκία, τα κατεχόμενα «είναι μέρος της Τουρκίας, αλλά ξεχωριστό κράτος», όπως δήλωσε πρόσφατα ο Τουγρούλ Τουρκές, αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης. Η κυριαρχία της Τουρκίας στα κατεχόμενα δεν περιορίζεται μόνο στον στρατιωτικό τομέα. Με το «οικονομικό πρωτόκολλο» για τα έτη 2016 – 2018, που έχει πρόσφατα υπογραφεί μεταξύ της νέας «κυβέρνησης» των κατεχομένων και της Τουρκίας η ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία έχει προχωρήσει στην τελική του φάση, τα κατεχόμενα έχουν ουσιαστικά πλήρως ενσωματωθεί στην Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι, που αποτελούν πλέον μειοψηφία στην «ΤΚΒΚ», είναι όμηροι της Τουρκίας στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Το Κυπριακό, εδώ και αρκετά χρόνια, έπαψε να είναι δικοινοτικό πρόβλημα. Στις συνομιλίες η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει απέναντί της την Τουρκία. Η Τουρκία, όμως, δεν αρκείται στην προσάρτηση των κατεχομένων. Επιδιώκει να έχει υπό την επικυριαρχία της και την υπόλοιπη Κύπρο, για να την κατακτήσει όταν οι συνθήκες της το επιτρέψουν.

Ούτε έχει συμφωνηθεί με την «κοινή διακήρυξη» της 11ης Φεβρουαρίου 2014 η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως επισημαίνω σε σειρά άρθρων μου. Η πολιτική ηγεσία του τόπου ομιλεί συνεχώς για μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας εν γνώσει της ότι αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από την άλλη πλευρά. Δεν νομίζω ότι ο κ. Αναστασιάδης και «οι συν αυτώ» αγνοούν το πώς αντικρίζουν οι Τούρκοι τα συμφωνηθέντα. Στο σοβαρό μελετητή του Κυπριακού δεν πρέπει να προκάλεσαν έκπληξη η δήλωση του Αχμέτ Νταβούτογλου κατά την επίσκεψή του στα κατεχόμενα στις 1.12.2015 για τη δημιουργία «μιας νέας Κυπριακής Δημοκρατίας που να βασίζεται στη διζωνικότητα, στο δίκαιο και την πολιτική ισότητα, στη βάση δύο ιδρυτικών πολιτειών». 

Νταβούτογλου και Ακιντζί έχουν, χωρίς περιστροφές, ξεκαθαρίσει πως η Κυπριακή Δημοκρατία και η «ΤΔΒΚ» θα μετεξελιχθούν ως ιδρυτικές οντότητες σε ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό κρατίδιο και θα ιδρύσουν τη νέα Κυπριακή Δημοκρατία. Ούτε προκάλεσε έκπληξη η δήλωση του Τούρκου Μονίμου Αντιπροσώπου στις Βρυξέλλες Σελίμ Γενέλ, ότι «από τη συμφωνημένη λύση θα προκύπτει μία νέα χώρα, ομοσπονδιακή. Δεν θα είναι Κυπριακή Δημοκρατία». Επίσης, είναι γνωστή η αντίδραση της Τουρκίας και των πολιτικών ηγετών των Τουρκοκυπρίων στη έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία στην οποία έκανε αναφορά σε «μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία»

Σε σειρά άρθρων μου προσπάθησα να αναλύσω την τεράστια σημασία που έχει, για την εθνική και φυσική επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, η διατήρηση, μετά από οποιαδήποτε λύση, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο διεθνές δίκαιο υπάρχει διάκριση μεταξύ «συνέχισης του κράτους» (state continuity), και «διαδοχής του κράτους» (state succession). Στην περίπτωση «διαδοχής του κράτους», τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του παλαιού κράτους δεν μεταφέρονται αυτόματα στο νέο κράτος. Η σημασία της πιο πάνω διάκρισης στην περίπτωση της Κύπρου είναι προφανής. Αρκεί μόνο να αναφέρω τις συμφωνίες που έχει συνάψει η Κυπριακή Δημοκρατία με τα γειτονικά της κράτη για οριοθέτηση της ΑΟΖ της. Οι συμφωνίες αυτές δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές από την Τουρκία. 

Εν προκειμένω, είναι αρκετά αποκαλυπτική η επιστολή που έστειλε στις 26 Ιανουαρίου 2015, η Άγκυρα στην εισηγήτρια της Ευρωβουλής Κάτι Πίρι, την οποία απεκάλυψε ο «Φ», στην οποία η Τουρκία υποστήριζε ότι η «ανύπαρκτη» Κυπριακή Δημοκρατία δεν νομιμοποιείται να «κηρύσσει ζώνες θαλάσσιας δικαιοδοσίας». Σύμφωνα με την επιστολή, τα ζητήματα της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων αλλά και του «διαμοιρασμού των εσόδων» πρέπει να αποφασιστούν από τους «δύο λαούς», οι οποίοι καλούνται να εγκαθιδρύσουν έναν «νέο συνεταιρισμό» στο νησί, στη βάση της δήλωσης της 11ης Φεβρουαρίου 2014. Εξ άλλου, είναι γνωστή η θέση της Τουρκίας ότι τα νησιά δεν μπορούν να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Περαιτέρω, από τη δημιουργία του νέου κράτους και έπειτα, όποια κρίση θα προκύψει, θα αντιμετωπίζεται διεθνώς σε εντελώς άλλη βάση. Oι πιθανότητες για δημιουργία τέτοιων κρίσεων θα είναι πάμπολλες. Κυρίως, αν τις ευκαιρίες θα τις παρέχει η μη λειτουργικότητα του νέου κράτους. Μετά από μια τέτοια κρίση, δεν θα υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία για να αντισταθεί στη νέα τουρκική εισβολή και κατοχή. 

Για τούτο, η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, ακόμα και εδαφικά κολοβωμένη, σε οποιαδήποτε λύση. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποδεχθούμε τη διάλυσή της, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Νίκος Χρ. Χαραλάμπους
(Φιλελεύθερος, 3.7.2016)