Από το 2014 η κυβέρνηση έχει προωθήσει προς ψήφιση νομοσχέδιο για τροποποίηση του περί Ασυμβιβάστου Νόμου, το οποίο συζητείται ακόμη, όπως για το «Πόθεν Έσχες», μέχρι να κουρευτούν ανεπιθύμητες διατάξεις, έτσι, ώστε να βολεύει, ειδικά, αυτούς που νομοθετούν, δηλαδή, τους ίδιους τους βουλευτές. Οι συζητήσεις στη Βουλή για το ‘Ασυμβίβαστο’ και το ‘Πόθεν Έσχες’ ολοένα και μας θυμίζουν περισσότερο παρά ποτέ την αφηρημένη τέχνη!
Διερωτάται όμως, κάποιος, πώς γίνεται, η Βουλή να επεξεργάζεται και να ψηφίζει νόμους, που αφορούν την ίδια, δηλαδή τα μέλη της; Στην περίπτωση αυτή, δεν θα έπρεπε άραγε, να υπήρχε ένα αξιόπιστο νομοθετικό συμβούλιο, το οποίο θα επεξεργαζόταν νομοθεσίες, που αφορούν αποκλειστικά τους βουλευτές και όχι οι ίδιοι, να κόβουν και να ράβουν στα μέτρα τους, νόμους που τους αφορούν, να ψηφίζουν τις αντιμισθίες και τα άλλα οικονομικά οφέλη που απολαμβάνουν;
Το θέμα του ασυμβιβάστου δεν είναι καινούρια υπόθεση. Χρόνια τώρα απασχολεί –και ταλαιπωρεί- την κοινωνία μας. Ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου, Δώρος Ιωαννίδης σε επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις του τόνισε ότι: «Όσο πιο ψηλά βρίσκεται ένας δημόσιος αξιωματούχος, τόσο πιο αυστηρό θα πρέπει, να είναι το ασυμβίβαστο». Είναι πάρα πολύ σοβαρό το δικηγορικό ασυμβίβαστο, που διαιωνίζεται και λειτουργεί καταλυτικά σε βάρος της κοινωνίας.
Πέρασαν χρόνια από τότε, όπου στη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε οποιαδήποτε πιθανότητα ή δυνατότητα, να θιγεί ή να συζητηθεί καν θέμα ασυμβιβάστου. Θυμάμαι έντονα την περίπτωση ενός πολιτικού-δικηγόρου, που ήταν ταυτόχρονα νομικός σύμβουλος εργοδοτικού συνδέσμου και της συντεχνίας των υπαλλήλων. Η κοινωνία τότε πίστευε (;), ότι μπορούσε, να διαχωρίζει τους δυο (ταυτόσημους) ρόλους του!
Κάπως, έτσι αντιλαμβανόμαστε και τώρα ορισμένα πράγματα, που σε ώριμες δημοκρατίες ούτε καν συζητούνται. Εξακολουθούμε για παράδειγμα, να πιστεύουμε ότι της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής, μπορεί, άνετα, να προεδρεύει βουλευτής, του κυβερνώντος κόμματος, μιας επιτροπής που έχει ως αποστολή και σκοπό, να κάνει κοινοβουλευτικό έλεγχο! Αυτό αποδεικνύει περίτρανα το εύρος, της δημοκρατικής μας αντίληψης για το δημόσιο βίο. Αλλά και την πεισματική αγκίστρωση αυτών, που επωφελούνται από διάφορα αξιώματα, να μην τα αποχωρίζονται με οποιοδήποτε κόστος στην ποιότητα του δημόσιου μας βίου.
Η Κύπρος είναι μια χώρα θεμελιωμένη επάνω στην αποικιοκρατική νοοτροπία της ασυδοσίας, της ανεξέλεγκτης εξουσίας που απομυζά τους κρατικούς πόρους, του υψηλού βαθμού διαπλοκής, της διαφθοράς και της ατιμωρησίας.
Δυστυχώς, τα προεκλογικά λογύδρια, οι λαϊκίστικες ψευδείς υποσχέσεις, με τα εύηχα συνθήματα και τις γενικόλογες δεσμεύσεις είναι σαν τα παγάκια. Δροσίζουν για λίγο, αλλά αμέσως μετά, λιώνουν και εξαφανίζονται. Ήταν όμως, εκεί, για να προσφέρουν τη στιγμιαία ευχαρίστηση, που διακαώς αποζητείτο.
Ορθά λέγεται, ότι, δημοκρατία σημαίνει κάτι περισσότερο από τους απλούς τύπους διακυβέρνησης. Πόσο επίκαιρη είναι πάλι η φράση του Γάλλου πολιτικού Ζαν Ζωρές, την οποία μας υπενθυμίζει. «Η Δημοκρατία είναι μια μεγάλη πράξη εμπιστοσύνης και μια μεγάλη πράξη τόλμης». Εμπιστοσύνης στους εκπροσώπους του λαού και τόλμης εκ μέρους τους για την αποφυγή, του πειρασμού ιδιοτελών και προσωπικών συμφερόντων.
Η κοινωνία μας διψά να δει άρχοντες, που τιμούν την αποστολή τους, για να δώσουν αξία στον τόπο. Ηγέτες που προωθούν ριζοσπαστικές αλλαγές και αναγκαίους εκσυγχρονιστικούς νόμους, ώστε ο τόπος να ξεφύγει έστω λίγο από τα στεγανά του ’60 και εντεύθεν.
Η διαφθορά έχει διαμορφώσει συμπεριφορές και νοοτροπίες ετών τώρα και η καταπολέμηση της δεν είναι εύκολο έργο. Μπορούμε τουλάχιστον, να μην την αφήσουμε ανεξέλεγκτη, ώστε, δίκαια να είναι ένα success story από την ίδρυση της Δημοκρατίας αδιαλείπτως μέχρι σήμερα. Τα διαχρονικά φαινόμενα διαφθοράς και σήψης μιλούν από μόνα τους.
No comments:
Post a Comment