Με το χρώμα της αλήθειας, της Ροδούλας Σερδάρη-Παπαϊωάννου

Ροδούλα Σερδάρη-Παπαϊωάνου άνθρωπος του λόγου και της τέχνης

Το γράψιμο και η μουσική για τη Ροδούλα είναι δυο πράγματα αλληλένδετα. Ωραίες μουσικές περιπλανήσεις στο γραπτό λόγο, όμορφες μπαλάντες στην ποίηση, άνθρωπος του λόγου και της τέχνης, η Ροδούλα Σερδάρη-Παπαϊωάνου τα βιώνει παράλληλα και όσο μπορεί καλύτερα. Αποτελούν και τα δυο, τα απαραίτητα συστατικά της καθημερινής της τέρψης, χρωματίζοντας τη ζωή της με τα πιο όμορφα χρώματα και επενδύοντας την με γλυκές μουσικές νότες.

  Ροδούλα Σερδάρη-Παπαϊωάννου - Facebook

Από πολύ μικρή ανακάλυψε την κλίση της προς τη μουσική και την αγάπη της προς το γράψιμο. Από παιδάκι θυμάται τον εαυτό της να πλάθει ιστοριούλες και να τραγουδάει. Αργότερα, στη νεαρή της ηλικία, τότε, που άρχισε να προβληματίζεται, εξωτερίκευε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της με τον ποιητικό λόγο, γράφοντας ποιήματα. Ένα από αυτά μάλιστα το μελοποίησε.

Ταλαντούχα στο γραπτό λόγο, όπως και στον προφορικό. Ο αφηγηματικός της λόγος λιτός και καθάριος. Απολαμβάνει πρώτα η ίδια, αυτά, που γράφει και εξιστορεί μέσα από ωραίες και ευφάνταστες πλοκές και δρώμενα, των ιστοριών της. Τα γραπτά κείμενα της έχουν μια μουσικότητα, ένα ρυθμό, βγαλμένα μέσα από τις ευαίσθητες της χορδές, που πάλλουν ασταμάτητα για τη ζωή και τον άνθρωπο.

Σταθερά και βαθιά ανθρώπινη και χαρισματική διψάει να εκφραστεί είτε μέσω της μουσικής που υπηρετεί με επιτυχία είτε μέσω του γραπτού λόγου. Απλώνει τις σκέψεις της, χωρίς περιττές ωραιοποιήσεις και μεγαλόσχημες εκφράσεις. Χαμηλών τόνων, συνδυάζει την ανεπιτήδευτη υψηλοφροσύνη με τη σαγηνευτική απλότητα.

Η Ροδούλα δεν σταματά σε δυσκολίες. Μέσα από τις φουρτούνες της πικρής -τις πιο πολλές φορές- πραγματικότητας, ο κόσμος της Ροδούλας που είναι απλός, κατανοητός, φωτεινός, με ήρεμους κυματισμούς και όμορφους χρωματισμούς, υπερνικά.

Ακτινοβολεί με την παιδεία και την καλλιέργεια που τη διακρίνει, τη μετουσιώνει σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Δεν είναι όμως μόνο η πνευματική της αξία, αλλά και το ήθος της, που την κάνει να ξεχωρίζει. Ευχάριστη στην κουβέντα της, σεμνή και καταδεκτική, είναι αδύνατο να μην σε κερδίσει με την αυθεντικότητα της.

Πέρα από τη φυσική της ομορφιά, που την προίκισε η φύση, ο εσωτερικός της πλούτος είναι ακόμη μεγαλύτερος. Κι αυτό φυσικά, είναι το πιο σημαντικό. Ακούγοντάς την προσεχτικά, να μιλά για το τελευταίο της βιβλίο, «Με το χρώμα της αλήθεια», η Ροδούλα, βιώνει τη ζωή με τη δημιουργική αξία που προσφέρει  στους γύρω της απλόχερα.

Η Ροδούλα Σερδάρη-Παπαϊωάννου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκωσία. Αργότερα πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε κλασική κιθάρα και ανώτερα θεωρητικά στο Κεντρικό Εθνικό Ωδείο. Είναι μουσικο-παιδαγωγός. Ζει και αναπνέει με τη μουσική. Γράφει μουσική, εκφράζεται με τη μουσική, διδάσκει μουσική.

Κάποιες φορές όμως, νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί και μέσα από τη λογοτεχνία. Έτσι προέκυψε και το τελευταίο της βιβλίο. Είχαν προηγηθεί, ένα μουσικοπαιδαγωγικό βιβλίο: Μαθαίνω μουσική παίζοντας, τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας», Εκδόσεις Φ. Νάκας 2004, καθώς και ένα παιδικό μυθιστόρημα: «Η Αννούλα στην κατασκήνωση», εκδόσεις Κέδρος 2006.

 

Στο βιβλίο της με τον ιδιαίτερα ενδιαφέρον τίτλο και το ωραίο περιεχόμενο εξιστορεί με καθαρό λόγο και γλαφυρό τρόπο μια συναρπαστική ιστορία, προϊόν της γόνιμης φαντασίας της, με ήρωες και πρωταγωνιστές βγαλμένους μέσα από τον απέραντο και πολλές φορές παράξενο κόσμο της καθημερινότητάς μας. Ο τίτλος και μόνο του μυθιστορήματος της υποδεικνύει τα ευαίσθητα αντανακλαστικά της Ροδούλας που βασίζονται κυρίως σε αδιαμφισβήτητες αρχές και διαχρονικές αξίες.

Ήταν και τα δυο μέσα στα ενδιαφέροντα και τις προτεραιότητες της. Γι΄αυτό και νιώθει ιδιαίτερα όμορφα, που κατάφερε να προχωρήσει στη συγγραφική της αυτή δημιουργία. Μια προσπάθεια αποτυπωμένη με μεγάλο μεράκι και πολλή αγάπη.

Μέσα από την ιστορία του βιβλίου γίνεται προσπάθεια, να παρουσιαστούν τα αποτελέσματα μιας χαρακτηριστικής ανθρώπινης συμπεριφοράς και δράσης... Πόσο αυτή επηρεάζει τη ζωή μας και τις επιλογές μας. Με κριτική διάθεση καλά καμουφλαρισμένη πίσω από τις γραμμές, προσπαθεί να ανιχνεύσει τις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων και να αναδείξει τις φωτεινές εκλάμψεις τους, τις δυο όψεις της κοινωνικής συμπεριφοράς. Δείχνει με παραστατικό τρόπο, πως μπορούν να συγκρουστούν δυο εντελώς αντίθετες προσεγγίσεις της ζωής, δυο συγκρουόμενες συμπεριφορές. Την αιώνια πάλη του καλού και του κακού…

Η Ροδούλα πιστεύει ότι υπάρχουν στην ψυχή των ανθρώπων ωραίες αποχρώσεις, πολύ πιο όμορφες από τα μουντά χρώματα, των απέραντων συνθέσεων της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αντίδρασης ως στάσης ζωής… Νιώθει ότι μέσα από τα βάθη του μυστηρίου της ψυχής, βγαίνουν ήχοι με μελωδία και εικόνες με χρώματα, που εκφράζουν όλες τις αγωνίες και τους πόθους της χαράς.

Η Ροδούλα Σερδάρη Παπαϊωάννου τα κατάφερε περίφημα και στην προσπάθειά της αυτή. Το τελευταίο της βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας φροντισμένης δουλειάς. Ξεχωρίζω μια μικρή παράγραφο: «... Όσο γρήγορα είχε κατηφορίσει το πρωί το δρόμο για τη στάση του λεωφορείου, τόσο αργά τον ανηφόριζε τώρα στην επιστροφή, διαγράφοντας την αντίθετη πορεία, από τη στάση λεωφορείου προς τη φωλιά της, το λιμάνι της, όπου άραζε για να ξαποστάσει, να ανατροφοδοτηθεί. Αυτό ήταν το σπίτι τους, για την Έλενα αλλά και για τον Αλέξη. Το μέρος όπου έπαιρναν δύναμη για να συνεχίσουν τον αγώνα τους στη ζωή, όποτε αυτό χρειαζόταν».

Με αφηγηματική απλότητα, αλλά και ευρηματική σύνθεση του λόγου της, διατυπώνει με ωραίο τρόπο τις ενδόμυχες σκέψεις της μέσα από την όμορφη ιστορία που έπλεξε. Ένα δείγμα όμορφης περιγραφής της: «Αχ! Η δύναμη του χρήματος», σκέφτηκε. Δεν είπε όμως τίποτα, από διακριτικότητα. Περίμενε την Έλενα να της ανοίξει την ψυχή της. Όμως η Έλενα δεν ήταν σε θέση ακόμη να συζητήσει γι’ αυτό με οποιονδήποτε, εκτός από τον Αλέξη της. Ήταν τόσο μπερδεμένη. Ένοιωθε παγιδευμένη. Ναι, την είχε παγιδεύσει η ίδια η ζωή. Αυτή, η μέχρι τώρα ατίθαση και τολμηρή, βρισκόταν μπροστά σε αδιέξοδο. Ώστε λοιπόν τη δάμασε η ζωή;».

Το βιβλίο της μαρτυρεί την ευαισθησία της, που εμπνέεται από την αγάπη της για τον άνθρωπο. Μέσα από την αφήγηση της, ξεδιπλώνεται ένα ανήσυχο πνεύμα, με έντονους  προβληματισμούς για την κοινωνία, τις σχέσεις των ανθρώπων, τα συναισθήματα, την ίδια τη ζωή.

Ως μελετητής της ανεξερεύνητης ακόμη ανθρώπινης ψυχής, χειρίζεται με άνεση τους χαρακτήρες που επιλέγει, να διαδραματίσουν την πλοκή των γεγονότων που συνθέτει.

Με απλή και κατανοητή αφήγηση προσπαθεί να δώσει το στίγμα των προβληματισμών της με ένα ιδιαίτερα δικό της τρόπο και ύφος. Γράφει: «Από μια άποψη ναι, σκεφτόταν, από μια άλλη όμως όχι. Αυτή επέλεγε να μείνει, γιατί έτσι τη συνέφερε, αφού είχε τη δουλειά που αγαπούσε. Αν ήθελε θα είχε φύγει από την πρώτη στιγμή. Ναι αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να φύγει, γιατί θα ήταν δύσκολο, αν όχι και αδύνατον, να της παρουσιαστεί ξανά τέτοια ευκαιρία. Άρα λοιπόν εξαναγκαζόταν να μείνει, μη έχοντας επιλογή. Ουφ! Γιατί να μην μπορεί να πει κατάμουτρα στην Τζέσικα τη γνώμη της γι’ αυτήν, ότι ήταν ένας άνθρωπος ανόητος, άδικoς και γεμάτος έπαρση και εγωισμό, χωρίς καθόλου μπέσα και μόρφωση. Και όταν έλεγε μόρφωση η Έλενα δεν εννοούσε τη στείρα γνώση –που κι έτσι να ήταν ούτε και αυτή την είχε– αλλά την έσω μόρφωση, την ανωτερότητα στον χαρακτήρα και στην καλλιέργεια της ψυχής».

Καλοτάξιδα της εύχομαι από καρδιάς να είναι τα βιβλία της, στο όμορφο συγγραφικό οδοιπορικό που ξεκίνησε και μας ταξιδεύει…

Φοίβος Νικολαΐδης

 

Η εισήγησή της Βάσως Αποστολοπούλου-Αναστασίου στην παρουσίαση του βιβλίου της Ροδούλας Σερδάρη-Παπαϊωάννου.
«Με το χρώμα της αλήθειας»
Ο τίτλος του βιβλίου της φίλης μας συγγραφέως Ροδούλας Σερδάρη είναι από μόνος του ένας ολόκληρος κόσμος. Ο κόσμος της αλήθειας, της περίπου αλήθειας, της δικής μας αλήθειας και της αλήθειας των άλλων. Μόνο που έχει μια ιδιαιτερότητα – αναφέρεται όχι στην αλήθεια γενικά αλλά στο χρώμα της. Αλήθεια, έχει χρώμα η αλήθεια; Και ποιο να είναι άραγε; Κόκκινο - του πάθους; Πράσινο - της ελπίδας; Κίτρινο - της ζήλιας; Γαλάζιο - της ηρεμίας; Ή κάποιο άλλο από τα τόσα χρώματα που υπάρχουν και φέρουν το βάρος κάποιου ανθρώπινου συναισθήματος, θετικού ή αρνητικού;

Η απάντηση δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Γιατί η αλήθεια είναι τόσο αφηρημένη έννοια – κι ας νομίζουμε πως είναι κάτι απλό, κάτι που όλοι γνωρίζουμε, κάτι που όλοι μπορούμε να χειριστούμε καλά ή λιγότερο καλά. Γιατί η αλήθεια δεν είναι μία, είναι πολλές – όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο σε πρώτη ανάγνωση.
Θα μου πείτε «Μα πώς είναι δυνατόν; Να μας πεις ότι το ψέμα έχει πολλές όψεις και αποχρώσεις, ναι. Αλλά η αλήθεια είναι μία - δεν είναι»; Κι όμως φίλοι μου δεν είναι. Το αληθές είναι ένα. Η αλήθεια που εμείς εισπράττουμε από αυτό μπορεί να έχει παραπάνω από ένα πρόσωπα - και θα σας φέρω ένα απλό παράδειγμα – αυτό του ποτηριού.

Ένα ποτήρι με νερό μέχρι την μέση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ποτήρι με νερό μέχρι τη μέση. Η απάντηση όμως στην ερώτηση «τι βλέπεις» μπορεί να είναι «ένα μισογεμάτο ποτήρι» ή «ένα μισοάδειο ποτήρι». Και, πέρα από τον κλασσικό χαρακτηρισμό της πρώτης ως αισιόδοξης και της δεύτερης ως απαισιόδοξης θεώρησης, παραμένει το γεγονός ότι και οι δυο απαντήσεις είναι σωστές. Είναι και οι δυο αλήθειες - που αφορούν το ίδιο πράγμα, το ίδιο θέμα. Απλά είναι ιδωμένες από διαφορετική σκοπιά, μια σκοπιά που έχει να κάνει με το ψυχολογικό προφίλ του ερωτώμενου και καθόλου με την όποια πρόθεση να σε εξαπατήσει, να σου πει ψέματα.

Κάπως έτσι λοιπόν συμβαίνει και στη ζωή μας. Καθημερινά βιώνουμε καταστάσεις, γεγονότα, συμπεριφορές και ενέργειες που, ενώ είναι δεδομένα και συγκεκριμένα, ερμηνεύονται διαφορετικά από διαφορετικούς αποδέκτες και προκύπτουν έτσι πολλές διαφορετικές αλήθειες. Και κάπως έτσι συμβαίνει και στη ζωή των ηρώων του μυθιστορήματος της Ροδούλας Σερδάρη. Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν.

Άντονι Θολούρας - ο γιος. Νέος, ωραίος, πλούσιος - αντικειμενικά αυτά. Για τον εαυτό του, γόης ακαταμάχητος. Για τις εφήμερες περιπέτειές του, μέσον προβολής και σπάταλης διασκέδασης. Για τους φίλους του, αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης. Για τις γυναίκες εργαζόμενες στην εταιρεία του πατέρα του, μόνιμη απειλή σεξουαλικής παρενόχλησης. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Τζέσικα Θολούρα - η κόρη. Για τον εαυτό της, επιτυχημένη επιχειρηματίας. Για τον πατέρα της, άξια διευθύντρια της οικογενειακής επιχείρησης. Για την Έρρικα, τη «φίλη» της, η χρυσή χήνα που μαδάει κυνικά κι ασύστολα. Για τους υπαλλήλους στην εταιρεία, η σκληρή κι ανάλγητη εργοδότρια. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Τζούλη Θολούρα - η μητέρα. Για τον εαυτό της, μια επώνυμη κυρία της καλής κοινωνίας. Για τους εργαζόμενους στο σπίτι της, η άκαρδη και τυρανική «κυρία». Για τους δημοσιογράφους των κοσμικών εφημερίδων, το κελεπούρι που δίνει τροφή στα σκανδαλοθηρικά τους έντυπα. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Ορέστης Θολούρας - ο πατέρας. Για τον εαυτό του, πάτερ φαμίλιας μιας από τις πιο προβεβλημένες οικογένειες του τόπου και πετυχημένος επιχειρηματίας. Για τη γυναίκα του, πηγή εισοδήματος και εύκολο θύμα των απαιτήσεων και του εγωισμού της. Για τα παιδιά του, το εφαλτήριο για την δική τους πορεία στη ζωή. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Έλενα Σιρώνη-Γαλανού - ο συνδετικός κρίκος. Υπάλληλος της Τζέσικας, στόχος των ερωτικών προτάσεων -πιέσεων του Άντονι, θα εξελιχθεί, καθώς προχωρά η αφήγηση, σε άνθρωπο-κλειδί στη δίνη των γεγονότων που ξεσπούν σαν καταιγίδα στην οικογένεια Θολερού. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Και, τέλος, κάποιοι από τους δευτεραγωνιστές της υπόθεσης. Η Ηρώ, η γκουβερνάντα - φύλακας άγγελος ή κοινή απατεώνισσα; Η Βαλεντίνα, η οικιακή βοηθός - ασήμαντη υπηρέτρια ή ισχυρή παρουσία; Τι είναι στ’ αλήθεια;

Κι ενώ προχωρά η αφήγηση κι ο αναγνώστης σχηματίζει την δική του εικόνα, την δική του αλήθεια για τα πρόσωπα της ιστορίας, έρχεται ένα αναπάντεχο γεγονός, μια ανατροπή από εκείνες που συνηθίζει η ζωή και που μόνο εκείνη ξέρει να σκηνοθετεί τόσο αριστοτεχνικά, για να φέρει τα πάνω κάτω. Κι ενώ αρχίζει να σηκώνεται σιγά σιγά η κουρτίνα μπροστά από τα μάτια τους, σαν μια αυλαία που ανοίγει για να αποκαλύψει μιαν άλλη πραγματικότητα, μιαν άλλη αλήθεια, εμείς παρακολουθούμε τις αντιδράσεις των ηρώων μας σ’ αυτήν την αποκάλυψη. Θα την δούνε; Θα την δεχτούν; Θα συντονίσουν τη ζωή τους στη νέα αυτή πραγματικότητα; Θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;

Τις απαντήσεις θα τις βρείτε, φίλες και φίλοι μου, μέσα στο «Χρώμα της αλήθειας». Εγώ θα σας δώσω μόνο μια ένδειξη – ίσα ίσα για να κεντρίσω ακόμη πιο πολύ το ενδιαφέρον σας! Μια φράση του Άντονι Θολούρα όταν ήδη έχει ξεσπάσει η καταιγίδα: «Είμαι ευτυχισμένος που φεύγω έτσι, με τα μάτια ανοιχτά και όχι νυχτωμένος».

Κι εγώ, με τη σειρά μου, θα σας δώσω την δική μου απάντηση για το ερώτημα που σας έθεσα στην αρχή. Αλήθεια, ποιο είναι το χρώμα της αλήθειας;

Για μένα είναι το λευκό. Το χρώμα που κλείνει μέσα του όλα τα χρώματα. Γιατί η αλήθεια δεν είναι μία, είναι πολλές. Κάθε μια με το δικό της χρώμα. Κι όλες μαζί συγκλίνουν, ενώνονται και φτιάχνουν την μία, την τελική. Και τα χρώματά τους το ίδιο – ενώνονται και καταλήγουν σε ένα: το λευκό!

Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

Είναι παντρεμένη με τον επίσης μουσικό-εκπαιδευτικό Γιάννη Παπαϊωάννου, που τη στηρίζει και την ενισχύει σε ό,τι κάνει και έχουν δυο κόρες.

Το Χρώμα της Αλήθειας της Ροδούλας Σερδάρη σε Έναστρους Ουρανούς

Η Ροδούλα Σερδάρη Παπαϊωάννου. Από την παρουσίαση του βιβλίου: «Με το χρώμα της αλήθειας». Παρόντες φίλοι και λάτρεις του καλού βιβλίου μετά το εισαγωγικό βίντεο άκουσαν τις συγγραφείς Βάσω Αποστολοπούλου Αναστασίουκαι Ειρήνη Φραγκάκη να εισέρχονται σ' έναν κόσμο χρήματος και χλιδής με όχημα το χρώμα της αλήθειας που μπορεί να φέρει τη λύτρωση από τα δεσμά της ύλης και να οδηγήσει στον δρόμο της ψυχικής και πνευματικής ανάτασης.