Γ. Πικής: Έχουμε απεμπολίσει το δίκαιο των Ε/κ

«Ο Σαρκοζί ζήτησε να σταματήσουν οι ευρωτουρκικές διαπραγματεύσεις και η Λευκωσία έμεινε άλαλη»

 Το δίκαιο επικρατεί όταν ο φορέας του το υπερασπίζεται και το διεκδικεί με ζήλο χωρίς παλινδρομήσεις και χωρίς υποχωρήσεις. Το δίκαιο είναι η ασπίδα του αδικημένου και ο πυρήνας για τη διασφάλιση δικαιοσύνης στο παρόν και το μέλλον. Αυτά αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο πρώην δικαστής του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (δικαστής του Εφετείου, πρώτος πρόεδρος του Εφετείου) και πρώην πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γεώργιος Πικής. 

Σε συνέντευξή του στον «Φ», ο κ. Πικής σημειώνει πως ότι σε κάποιο βαθμό στη σύγχρονη Ιστορία μας έχουμε απεμπολίσει το δίκαιο των Ελλήνων της Κύπρου.
Συνέντευξη στον Κώστα Βενιζέλο 

 -Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του κατά την τελετή ανακήρυξής του σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής Αθηνών, ανέφερε ότι μόνο με το Διεθνές Δίκαιο λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν. Συμφωνείτε; Είπε ακόμα ότι «ο συμβιβασμός είναι σύζευξη δικαίου και πολιτικών αποφάσεων».

-Διαφωνώ ανεπιφύλακτα. Το Δίκαιο όπως επανειλημμένα έχω διακηρύξει σε συνεντεύξεις μου χάνεται μόνο όταν ο φορέας του το απεμπολήσει. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας διεθνώς και η συμμετοχή της ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το διεθνές δίκαιο καθώς και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών είναι οι κεντρικοί άξονες για την υπεράσπιση του τρωθέντος με την κατάκτηση και τον εποικισμό δικαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του λαού της. 
Σε κάποιο βαθμό στη σύγχρονη ιστορία μας έχουμε απεμπολίσει το δίκαιο των Ελλήνων της Κύπρου. Στη Συμφωνία του 1979 μεταξύ Προέδρου Κυπριανού και Ντενκτάς συμφωνήθηκε ότι: 
1)Mόλις αρχίσουν συνομιλίες για λύση του Κυπριακού και πριν προχωρήσουν, τα Bαρώσια θα παραδοθούν στα Ηνωμένα Έθνη για επαναγκατάσταση των κατοίκων τους. Το ίδιο βεβαιώθηκε με επανειλημμένα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Μέχρι σήμερα έχει λάβει χώρα αριθμός γύρων συνομιλιών χωρίς να τηρηθεί η θεμελιώδης αυτή πρόνοια των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και της Συμφωνίας του 1979 για την πορεία των συνομιλιών. Αντίθετα τα Βαρώσια εποικίστηκαν κατά το πλείστο από Τούρκους εκτός από την περίκλειστη περιοχή που αποτελεί λιγότερο του 20% των Βαρωσίων. 
Στην ίδια Συμφωνία του 1979 συμφωνήθηκε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων θα διασφαλιστούν. 

2)‘Οχι μόνο τα Βαρώσια εποικίστηκαν κατά το πλείστο στη μεγαλύτερη έκταση τους από Τούρκους αλλά οι Τούρκοι μετά το 1974 επεξέτειναν την κατακτηθείσα περιοχή της Κύπρου στα Στροβίλια. Ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών για την εγκατάλειψή της και πάλι αγνοήθηκε από τους Τούρκους. 

3)Επανειλημμένα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας για την απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων από τις περιοχές που κατέλαβαν αγνοήθηκαν και ο εποικισμός της κατακτηθείσας περιοχής συνεχίστηκε. Αυτό έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο συνεχών Προσφυγών στα Ηνωμένα Έθνη και διεθνώς για την επιβολή κυρώσεων στη Τουρκία. 

4)Όχι μόνο δεν ζητήσαμε συνεχώς και αδιαλείπτως τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών να εφαρμοστούν, συναινέσαμε στην αποδοχή της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά ταύτα τον επόμενο χρόνο ο Πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί ζήτησε όπως διακοπούν οι συνομιλίες με την Τουρκία διότι η Τουρκία δεν τήρησε το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, βάσει του οποίου η Τουρκία αναγνώρισε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβανόμενης και της Κύπρου. Και συνεχίζει να είναι υποψήφια χώρα παρόλο που δεν αναγνωρίζει τα συστατικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιλαμβάνουν και την Κύπρο. 
Η Κύπρος έμεινε άλαλη και δεν υποστήριξε την εισήγηση. Και συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις χωρίς η Τουρκία να αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος και ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

5)Πρόσφατα συμφωνήσαμε όπως επιβληθούν κυρώσεις στη Ρωσία για επέμβαση στην Ουκρανία, δίχως μάλιστα να υπάρχει ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας επί του προκειμένου, χωρίς να ζητήσουμε προγενέστερα την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για την παράνομη κατοχή μεγάλου μέρους ενός των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

6)Με το κοινό ανακοινωθέν δώσαμε λαβή στην εξύψωση του παράνομου τουρκικού δημιουργήματος σε κράτος. Το παράνομο τουρκικό δημιούργημα αποκηρύχθηκε με τον πλέον έντονο τρόπο από τα Ηνωμένα Έθνη το 1983 και κανένα κράτος-μέλος των Ηνωμένων Εθνών δεν το έχει αναγνωρίσει. 

Το κοινό ανακοινωθέν για τις συνομιλίες ως είπαμε χαρακτηρίζει το παράνομο τουρκικό καθεστώς ως συνιστόν κράτος. Το δίκαιο επικρατεί όταν ο φορέας του το υπερασπίζεται και το διεκδικεί με ζήλο χωρίς παλινδρομήσεις και χωρίς υποχωρήσεις. 
Το δίκαιο είναι η ασπίδα του αδικημένου και ο πυρήνας για τη διασφάλιση δικαιοσύνης στο παρόν και το μέλλον. Οι αρχαίοι Αθηναίοι χαρακτήριζαν το δίκαιο ως τον «Δεσπότη Νόμο», τουτέστιν τον κυρίαρχο λόγο κατά πάντα και οι Σπαρτιάτες ως το υπόβαθρο της ευνομίας.

Κίνδυνος για την ανθρωπότητα 
-Το θέμα του διεθνούς δικαίου το έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά. Για τους αδύνατους τελικά είναι... κουραφέξαλα; 

Το δίκαιο χάνεται μόνο όταν ο φορέας του το απεμπολίσει. Η υπεράσπιση του δικαίου από τους Έλληνες της Κύπρου οφείλεται και στην πλέον των τριών και ήμισυ χιλιετηρίδων παρουσίας τους στην Κύπρο και προσφοράς στις ανθρώπινες αξίες και τον πολιτισμό. 

-Με βάση την εικόνα που έχετε για τις συζητήσεις στις διαπραγματεύσεις, θεωρείτε ότι η βάση είναι το σχέδιο Ανάν; 

Από όσα έχουν διαδραματιστεί μέχρι σήμερα η απαντησή μου είναι ναι. Το σχέδιο Ανάν, όπως εξήγησα λεπτομερώς σε προηγούμενη συνέντευξή μου, ήταν η χειρότερη μορφή συνομοσπονδίας. Το μέρος της συμφωνίας για τη λύση του Κυπριακού ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία δεν πρέπει ποτέ να καταλυθεί, θα έχει ομοσπονδιακό χαρακτήρα, είναι το κεντρικό έρεισμα των Ελλήνων στις διεξαγόμενες συνομιλίες. Σε ομοσπονδικό σύστημα οι εξουσίες τοπικής αυτοδιοίκησης προσδιορίζονται. 
Το κατάλοιπο της εξουσίας ανήκει στην κεντρική εξουσία, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική. 
Οι ζώνες πρέπει να έχουν έκταση ανάλογη προς τον πληθυσμό και κτημοσύνη εκατέρας των κοινοτήτων. Εάν πράγματι είναι σωστό αυτό που έχει αναφέρει ο Πρόεδρος ότι συμφωνήθηκε ότι η έκταση του πληθυσμού εκατέρας κοινότητος στο παρόν και στο μέλλον θα είναι τέσσερις Έλληνες προς έναν Τούρκο, η ζώνη των Ελλήνων πρέπει να επεκτείνεται τουλάχιστο στο 82% ή έστω 80% και των Τούρκων στο 18% ή έστω 20%. Αυτό διαγράφει εκτός των άλλων ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης. Ως έχω ακούσει σε τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Ν. Παπαδόπουλου ο κ. Ακιντζί έχει αμφισβητήσει την ύπαρξη τέτοιας συμφωνίας (4 προς 1). Οι επιδιώξεις των Τούρκων ως προς το εδαφικό αντανακλώνται στο σχέδιο Ανάν. 

Προέβλεπε όπως εντός 106 ημερών από την έγκριση του σχεδίου από εκατέρα κοινότητα η περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων τουτέστιν περίπου 20% θα παραδιδόταν στην Ελληνική πλευρά. Το υπόλοιπο 6% της έκτασης της Κύπρου, από το 37%-38% που κατέχουν οι Τούρκοι θα παρεχόταν στην ελληνική πλευρά υποβιβάζοντας την τουρκική ζώνη σε 30%-31% θα το παρέδιδαν σε 3 χρόνια και 3 μήνες υπό την προϋπόθεση ότι στη χρονική αυτή περίοδο θα ανεύρισκαν στους Τούρκους κατοίκους της περιοχής σπίτι και εργασία στην τουρκική ζώνη, άλλως θα παρέμεναν εκεί που είναι, δηλαδή σε ολόκληρη την κατακτηθείσα περιοχή. Αφήσαμε τη λύση του Κυπριακού σε τρίτους και ιδού τα αποτελέσματα, το σχέδιο Ανάν, το οποίο όπως ανάφερε η κα Κλίντον, οι ΗΠΑ όχι μόνο το ενέκριναν, αλλά χρησιμοποίησαν και άπρεπα μέσα για την αποδοχή του. 
Κατά πόσον οι ΗΠΑ επέδρασαν και στη διαμόρφωση του σχεδίου Ανάν δε γνωρίζω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος ανεπιφύλακτα τάχθηκε εναντίον του σχεδίου Ανάν, ανέφερε τα ακόλουθα σχετικά με την παρουσίαση του προσχεδίου Ανάν για τις απόψεις των μερών. Οι εισηγήσεις της δικής μας πλευράς δεν έγιναν δεκτές. Αντίθετα δεκάμισι από τις έντεκα εισηγήσεις της τουρκικής πλευράς υιοθετήθηκαν. Τα συνομοσπονδιακά καθεστώτα εύκολα καταλύονται.

 -Η «δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία», η αναφορά στο κοινό ανακοινωθέν σε «συνιστώντα κρατίδια», παραπέμπουν σε συνομοσπονδία; 

Η ομοσπονδία συνεπάγεται την ένωση δύο η περισσοτέρων αυτοδιοικούμενων περιοχών κάτω από κοινό σύστημα κεντρικής κυβέρνησης. Το ομοσπονδιακό σύστημα εξυπακούει την εκλογή των οργάνων της κεντρικής κυβέρνησης από το σύνολο του λαού με κοινό παρονομαστή την προαγωγή συμφερόντων της χώρας ως σύνολο. 

Συνομοσπονδία είναι η ένωση κρατών επαγόμενη την ιδιαιτερότητα τους στο κράτος το οποίο δημιουργείται. Τα συνομοσπονδιακά καθεστώτα, ως καταδεικνύει η σύγχρονη ιστορία εύκολα καταλύονται, απολήγοντας στα κράτη τα οποία μετείχαν στη συνομοσπονδία. Τα ακόλουθα παραδείγματα σηματοδοτούν τον διαχωρισμό συνομοσπονδιών στα συνιστώντα αυτές κράτη. 

Η συνομοσπονδία της Σοβιετικής Ένωσης καταλύθηκε απολήγουσα σε 15 κράτη. Η συνομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας και πάλιν καταλύθηκε στα έξι κράτη τα οποία τη συνιστούσαν. Η Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία, συνομοσπονδία Αιγύπτου-Συρίας καταλύθηκε 6 χρόνια μετά τη σύστασή της. Και πρόσφατα η Τσεχοσλοβακία καταλύθηκε αναφυώμενων των δύο κρατών που τη συνιστούσαν, Τσεχίας και Σλοβακίας. Το κοινό ανακοινωθέν ομιλεί για συμφωνία μεταξύ συνιστώντων κρατών. 

Η ξεχωριστή εσωτερική ταυτότητα των πολιτών ανάλογα με την κοινότητα στην οποία ανήκουν είναι άλλο χαρακτηριστικό συνομοσπονδίας. Κλασσικό παράδειγμα συνομοσπονδίας ήταν το σχέδιο Ανάν, το οποίο προνοούσε τη συγκυβέρνηση Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου σε κάθε πεδίο εξουσίας. Διαφωτιστική για το σχέδιο Ανάν είναι η δήλωση της κας Χίλαρι Κλίντον μερικούς μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων υπουργού Εξωτερικών στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο του Προέδρου Ομπάμα. 

Ερωτηθείσα από βουλευτή της αμερικανικής Βουλής (ελληνικής καταγωγής αν θυμούμαι σωστά) ως προς τη γνώμη της για το σχέδιο Ανάν, απάντησε: Ως ανέφερε η κ. Κλίντον (σε μετάφραση στα ελληνικά) «το σχέδιο Ανάν ήταν εξαιρετικά άδικο για τους Έλληνες Κυπρίους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής άσκησαν ανεπίτρεπτη πίεση για την αποδοχή του. Αυτό δεν θα επαναληφθεί». Ως προς τα άπρεπα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν το αφήνω στην κρίση του καθενός. Η ρήση του μεγάλου αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου Ηράκλειτου «υπερασπίζεστε το δίκαιο ως τα τείχη της πόλης» πρέπει να είναι ο οδηγός μας στη διεκδίκηση των δικαίων των Ελλήνων της Κύπρου. 

Σκοπός της συνέντευξής μου είναι να τονίσω ότι μόνο το δίκαιο πρέπει να είναι ο οδηγός μας στις διαπραγματεύσεις για λύση του Κυπριακού. Ποτέ δεν πρέπει να αποσύρουμε το βέτο που ασκήσαμε για το άνοιγμα κεφαλαίων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν η Τουρκία αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο και τους εποίκους. 
Συνέντευξη στον Κώστα Βενιζέλο 
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2016 

Α' Μέρος της Συνέντευξης εδώ: Εξοστράκιση η μη πρόταξη του εδαφικούΓ. Πικής: Η εκ περιτροπής υποδηλώνει φυλετική συνομοσπονδίαΔείτε επίσης εδώ: Γεώργιος Πικής: Προδιαγράφεται λύση τύπου Ανάν Έχουμε διαχρονικά μέσω της διαδικασίας υπονομεύσει τα δίκαιά μας

Εξοστράκιση η μη πρόταξη του εδαφικού

Γ. Πικής: Η εκ περιτροπής υποδηλώνει φυλετική συνομοσπονδία

«Συζήτηση του περιουσιακού πριν να καθοριστούν πρώτα οι ζώνες όπου εκατέρα των κοινοτήτων θα έχει τοπική αυτοδιοίκηση στο πλαίσιο Ομοσπονδίας αποτελεί εξοστράκιση από τα συμφωνηθέντα, η οποία όχι μόνο δεν δρομολογεί λύση του Κυπριακού αλλά μεταβάλλει το πλαίσιο των συνομιλιών προς όφελος του κατακτητή».

Αυτό ανέφερε σε συνέντευξή του στον «Φ», ο πρώην δικαστής του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (δικαστής του Εφετείου, ο πρώτος πρόεδρος του Εφετείου) και πρώην πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας Γεώργιος Πικής, σημειώνοντας πως δίκαια λύση του εδαφικού θα επανορθώσει σε μεγάλο βαθμό το θεμελιώδες δικαίωμα της κατοικίας και διαμονής στην κατακτηθείσα από την Τουρκία περιοχή από την οποία οι Έλληνες κάτοικοι εκδιώχθηκαν.

Ο κ. Πικής ανέφερε στη συνέχεια και απαντώντας σε ερώτησή μας πως επιμονή της τουρκικής πλευράς σε εκ περιτροπής προεδρία υποδηλώνει όχι μόνο συνομοσπονδία αλλά φυλετική συνομοσπονδία αντικείμενη κατά πάντα στην αρχή της δημοκρατίας. Σημειώνει, επίσης, ότι η διασφάλιση ίσου λόγου στις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης είναι το κύριο χαρακτηριστικό συνομοσπονδίας, δηλαδή ένωσης δύο ή περισσοτέρων κρατών.
Γράφει: Κώστας Βενιζέλος 

-Το εδαφικό, όπως σημειώνεται από τους συμμετέχοντες στις διαπραγματεύσεις, θα συζητηθεί στο τέλος. Σε αυτή τη φάση συζητούνται μόνο κριτήρια. Είναι κατά τη γνώμη σας λογικό να συζητούνται όλα τα θέματα και να μη γνωρίζουν τι θα γίνει στο εδαφικό; Kατά τη γνώμη μου είναι μέγα σφάλμα. Το εδαφικό είναι το πρωταρχικό θέμα που έπρεπε και πρέπει να συζητηθεί. Όλα τα άλλα θέματα έπονται. Δίκαια λύση του εδαφικού θα επανορθώσει σε μεγάλο βαθμό το θεμελιώδες δικαίωμα της κατοικίας και διαμονής στην κατακτηθείσα από την Τουρκία περιοχή από την οποία οι Έλληνες κάτοικοι εκδιώχθηκαν, τουτέστιν τουλάχιστον το 80% του γηγενούς πληθυσμού. 

Το ότι ο κατακτητής, η Τουρκία και οι ακόλουθοί της, οι Τούρκοι της Κύπρου και Τούρκοι έποικοι, δεν είχαν και δεν έχουν πρόθεση να εγκαταλείψουν οικειοθελώς τα κατακτηθέντα εδάφη επιμαρτυρείται από την Ιστορία της Τουρκίας, η οποία ουδέποτε απεσύρθη από κατακτηθέντα εδάφη οικειοθελώς.

Οι προθέσεις της Τουρκίας για την Κύπρο καταμαρτυρούνται και από τη συμβουλή που έδωσε στους Τούρκους της Κύπρου και Τούρκους εποίκους ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν σε επίσκεψή του στην Κύπρο ότι καμιά οικογένεια δεν πρέπει να φέρνει στη ζωή λιγότερα από 4 παιδιά.

 

- Η συζήτηση τού εδαφικού ως πρώτου θέματος επιβάλλεται από τα από μακρού συμφωνηθέντα και εγκριθέντα από το Συμβούλιο Ασφαλείας ως η βάση λύσης του Κυπριακού - Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία. Το ότι στο κοινό ανακοινωθέν η σειρά των θεμάτων προς επίλυση του Κυπριακού έχει μεταβληθεί σε Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δεν μεταβάλλει τα κεφαλαιώδη ζητήματα προς επίτευξη λύσης του Κυπριακού. Ο όρος Διζωνική σε συνάρτηση με τον όρο Δικοινοτική εξυπακούουν τον καθορισμό της γεωγραφικής ζώνης στην οποία θα κατοικούν τα μέλη εκατέρας των δύο κοινοτήτων. Συζήτηση οποιουδήποτε άλλου θέματος, πριν το εδαφικό ως το πρώτο θέμα των συνομιλιών, αποτελεί λοξοδρόμηση από τα συμφωνηθέντα. Απόκλιση από τα συμφωνηθέντα που καθορίζουν το περίγραμμα λύσης του Κυπριακού στο πλαίσιο Ομοσπονδίας συνιστά απομάκρυνση από το διαγραφέν πλαίσιο για λύση του προβλήματος. Συζήτηση του περιουσιακού πριν να καθοριστούν πρώτα οι ζώνες όπου εκατέρα των κοινοτήτων θα έχει τοπική αυτοδιοίκηση στο πλαίσιο Ομοσπονδίας αποτελεί εξοστράκιση από τα συμφωνηθέντα, η οποία όχι μόνο δεν δρομολογεί λύση του Κυπριακού αλλά μεταβάλλει το πλαίσιο των συνομιλιών προς όφελος του κατακτητή. Η κατάκτηση και συνακόλουθα η εθνοκάθαρση του γηγενούς πληθυσμού και ο εποικισμός της κενωθείσας γης με πολίτες του Κατακτητή συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος και εγκλήματα πολέμου βάσει των Άρθρων 7 και 8 της Συνθήκης της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
 

Η προσπάθεια για εθνοκάθαρση σε τι αποσκοπεί και πώς αξιολογείται στο Διεθνές Δίκαιο; Η εθνοκάθαρση συνιστά, κατά πάντα, διεθνές έγκλημα συγγενικό προς τη γενοκτονία, που πρωταρχικό σκοπό έχουν την απογύμνωση περιοχών από το γηγενές στοιχείο και τον εποικισμό τους με πολίτες του Κατακτητή. Οι Τούρκοι της Κύπρου επέλεξαν πριν αλλά και μετά την εισβολή να ζουν σε ξεχωριστές περιοχές από τους Έλληνες, την μεγάλη πλειοψηφία του λαού υπερβαίνουσα του 80% του πληθυσμού. Η συμφωνία για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι συνακόλουθο της επιλογής των Τουρκοκυπρίων να ζουν ξεχωριστά από τους Έλληνες.

Είναι αδιανόητο το έγκλημα της στρατιωτικής κατάκτησης και συνακόλουθα ο εποικισμός της περιοχής να δημιουργούν δίκαιο, αποκληρώνοντας το γηγενές στοιχείο, τον ελληνικό πληθυσμό, σε αυτήν την περίπτωση, και τους απογόνους του από την πατρώα γη. Η συμφωνία για δύο ζώνες συνταυτισμένες με το κοινοτικό στοιχείο έχει ως αντικείμενο την εξασφάλιση στο πλαίσιο Ομοσπονδίας της αυτοδιοίκησης σε τοπικά και κοινοτικά θέματα εκατέρας των κοινοτήτων και κοινή κεντρική κυβέρνηση, εκλεγόμενη από τον πληθυσμό στο σύνολό του. Μερικά παραδείγματα ομοσπονδιακών καθεστώτων παρέχουν τα πολιτεύματα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Αυστραλίας, Καναδά, Γερμανίας και Αργεντινής. Το ποσοστό των Τούρκων κατοίκων της Κύπρου πριν τον εποικισμό ήταν 18% του κυπριακού πληθυσμού και η κτημοσύνη τους όχι μεγαλύτερη. Το ποσοστό των Ελλήνων μαζί και ο αριθμός των μικρών κοινοτήτων Αρμενίων, Λατίνων και Μαρωνιτών που ταυτίστηκαν με τους Έλληνες ήταν 82%, ανάλογο ή μεγαλύτερο ήταν το ποσοστό τής κατά γην ιδιοκτησίας τους. Αναπόφευκτα στις δύο ζώνες θα υπάρχει περιουσία εκατέρας των κοινοτήτων, αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι προγενέστερα οι δύο κοινότητες δεν ζούσαν σε διαφορετικές γεωγραφικές ζώνες. Κατά λογική τάξη, η λύση του περιουσιακού έγκειται στην ανταλλαγή ελληνικών περιουσιών που θα πάρουν οι Τούρκοι στη ζώνη τους και τουρκικών περιουσιών που θα πάρουν οι Έλληνες στη ζώνη τους.

Τοιουτοτρόπως, οι Τούρκοι θα αποζημιωθούν για τις περιουσίες που είχαν στην ελληνική ζώνη από τις ελληνικές περιουσίες στη δική τους ζώνη και οι Έλληνες, που έχασαν την περιουσία τους στην τουρκική ζώνη, θα αποζημιωθούν από τις περιουσίες των Τούρκων στην ελληνική ζώνη. Όπου υπάρχουν ελλείμματα οι ιδιοκτήτες θα αποζημιωθούν από Ταμείο που θα δημιουργηθεί προς τούτο, με τη συνδρομή ως ελπίζεται διεθνών οργανισμών, ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι θεραπείες που συζητούνται για το περιουσιακό με έρεισμα, μεταξύ άλλων, των ζώντων ιδιοκτητών και την ηλικία των τέκνων τους αποτελεί παρωδία από τα συμφωνηθέντα.

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία εξυπακούει εγκατάλειψη από τους ιδιοκτήτες γης εκατέρας κοινότητας που βρίσκονται στη ζώνη τής άλλης κοινότητας. Αν υποθέσουμε ότι στην τουρκική ζώνη το 50% της γης ανήκει σε Έλληνες που θα αποξενωθούν της περιουσίας τους, τότε θα αποζημιωθούν από περιουσίες που άφησαν στην ελληνική ζώνη οι Τούρκοι. Και όπου η ανταλλαγή δεν αποζημιώνει κατά πάντα ή μερικώς ιδιοκτήτη γης θα αποζημιώνεται από το Ταμείο.

 

Σε σχέση με το εδαφικό, άμεσα επηρεαζόμενο είναι το περιουσιακό. Συμφωνείτε με τις θεραπείες που συζητούνται; Ο Πρόεδρος στην ομιλία του στη Βουλή για την πορεία του Κυπριακού είπε, μεταξύ άλλων, ότι «οι συνομιλίες διεξάγονται μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων» ενώ το ανακοινωθέν αναφέρει ότι «συμφωνία εγένετο μεταξύ των αρχηγών των δύο συνιστώντων κρατών». Το αυθεντικό κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος συντεταγμένο στα αγγλικά, αναφέρει επί λέξη: «between the two constituent states», τουτέστιν μεταξύ των δύο συνιστώντων κρατών. Στην ίδια ομιλία ανέφερε ότι «το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα ορίζει ότι η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία θα αποτελείται από δύο συνιστώσες πολιτείες ισότιμου καθεστώτος». Η λέξη πολιτεία στα αγγλικά polity, επίσης, υποδηλώνει κράτος. Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος «πολιτεία» υποδήλωνε πόλη-κράτος. Τα πιο πάνω λεχθέντα από τον Πρόεδρο υποδηλώνουν τη διαπραγμάτευση Συνομοσπονδίας εφόσον εκάτερο των μερών θα έχει ισότιμο καθεστώς, δηλαδή θα έχει ίσο λόγο στα κρατικά δρώμενα ως προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν. Η διασφάλιση ίσου λόγου στις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό συνομοσπονδίας, δηλαδή ένωσης δύο ή περισσοτέρων κρατών.

Τα δικαιώματα ταυτίζονται με την ιδιοκτησία και όχι με το συναίσθημα

-Μπορεί να στηριχθεί νομικά και πολιτικά η θέση πως όσοι το 1974 ήταν κάτω των δέκα χρονών δεν έχουν συναισθηματικό δεσμό με τις περιουσίες; Αυτό συζητείται σήμερα στις συνομιλίες στη βάση μιας απόφασης του ΕΔΑΔ, όπως αναφέρθηκε. Οριστικά όχι. Τα περιουσιακά δικαιώματα ταυτίζονται με την ιδιοκτησία και όχι με το συναίσθημα. Το δικαίωμα ιδιοκτησίας και η κληρονομικότητα από τους απογόνους αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα βάσει της καθολικής Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Το Άρθρο 17 της Διακήρυξης ορίζει:

1) Κάθε ένας έχει το δικαίωμα ιδιοκτησίας μόνος ή μετ’ άλλων.

2) Κανένας δεν θα στερηθεί αυθαίρετα της περιουσίας του.

Το Άρθρο 23(1) του Κυπριακού Συντάγματος που κατοχυρώνει το δικαίωμα περιουσίας προβλέπει: «Έκαστος, μόνος ή από κοινού μετ’ άλλων, έχει το δικαίωμα να αποκτά, να είναι κύριος, να κατέχη, απολαύη ή διαθέτη οιανδήποτε κινητήν ή ακίνητον ιδιοκτησίαν και δικαιούται να απαιτή τον σεβασμόν τού τοιούτου δικαιώματος αυτού». Σκοπός των Τούρκων στο περιουσιακό είναι να επεκτείνουν τα περιουσιακά δικαιώματα των Τούρκων της Κύπρου προς στέγαση των εποίκων.

Στοιχείο φυλετικής συνομοσπονδίας η εκ περιτροπής προεδρία

-Τι αναδεικνύει η εμμονή της τουρκικής πλευράς για υιοθέτηση τής εκ περιτροπής προεδρίας; Η επιμονή των τουρκικής πλευράς σε εκ περιτροπής προεδρία υποδηλώνει όχι μόνο συνομοσπονδία αλλά φυλετική συνομοσπονδία αντικείμενη κατά πάντα στην αρχή της δημοκρατίας. Εξήγησα σε προηγούμενη συνέντευξή μου τι πολίτευμα συνιστά ομοσπονδία. Κάθε ιδιαίτερη περιοχή της χώρας έχει τοπική αυτοδιοίκηση. Η κεντρική κυβέρνηση, τουτέστιν η εκτελεστική εξουσία, εκλέγεται από το σύνολο του λαού καθώς και η νομοθετική εξουσία σε αριθμούς βουλευτών ανάλογα με τον πληθυσμό εκατέρας αυτοδιοικούμενης περιοχής. Η δικαστική εξουσία εκλέγεται κατ’ αξίαν από την εκτελεστική εξουσία και σε πολλές περιπτώσεις επικυρώνεται από τη νομοθετική εξουσία. Το φυλετικό στοιχείο δεν υπεισέρχεται στην εκλογή των αξιωματούχων των τριών εξουσιών. Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής παρέχει παράδειγμα προς τούτο. Πλείστοι πρόεδροι ήταν αγγλικής καταγωγής, που συνιστούσε την πλειοψηφία του πληθυσμού. Εξελέγησαν όμως και πρόεδροι άλλης φυλετικής προέλευσης, ως ο πρόεδρος Ρούσβελτ κατ’ εξοχήν ολλανδικής καταγωγής, ο πρόεδρος Άιζενχαουερ γερμανικής καταγωγής, ο πρόεδρος Κέννεντυ ιρλανδικής καταγωγής και ο πρόεδρος Ομπάμα αφρικανο-ολλανδικής καταγωγής. Παρά την αισιοδοξία του Προέδρου Αναστασιάδη για την πορεία των συνομιλιών ως καταγράφεται στην ομιλία του ενώπιον της Βουλής και δημοσιευθείσαν στον Τύπο, καταγράφει τα ακόλουθα βασικά θέματα ως αντικείμενο διαφωνίας:

α) Eκ περιτροπής προεδρία,

β)Σύνθεση Υπουργικού Συμβουλίου,

γ) Έγκριση ομοσπονδιακού προϋπολογισμού,

δ) Σύνθεση εποπτικών Αρχών σε θέματα διοικήσεως,

ε) Κατανομή έμμεσων φόρων που συλλέγονται από τα δύο μέρη.

Η απάντηση στο άμεσο ερώτημα αν συμφωνώ με τα συζητούμενα περί του περιουσιακού είναι κατά πάντα αρνητική. Ως έχω εξηγήσει, το περιουσιακό συναρτάται άμεσα με το εδαφικό, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για το περιουσιακό έξω από αυτό το πλαίσιο. Ιδιοκτήτες γης στα κατεχόμενα και στις ελεύθερες περιοχές θα είναι αντίστοιχα Έλληνες και Τούρκοι. Καθοριζoμένου του εδάφους εκατέρας των κοινοτήτων, έκαστη κοινότητα θα έχει τον κύριον λόγον τής υπό τον έλεγχό της εδαφικής ζώνης σε θέματα τοπικής και κοινοτικής διοίκησης. Οι κάτοικοι εκατέρας κοινότητας που θα στερηθούν ιδιοκτησία γης ευρισκόμενη στη ζώνη της άλλης κοινότητας θα δικαιούνται να αποζημιωθούν κατά πρώτον λόγο από την περιουσία που άφησαν οι κάτοικοι της άλλης κοινότητας που μετακινήθηκαν στη ζώνη τους. Εάν οι δύο ζώνες καθοριστούν βάσει της πληθυσμιακής αναλογίας και ιδιοκτησίας γης το περιουσιακό λύνεται εύκολα, νοουμένου ότι ο καθορισμός εκατέρας ζώνης αντανακλά την πληθυσμιακή αναλογία των Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου.

«Κανείς δεν μπορεί να στερείται την ιδιοκτησία του»

Η πολιτική ηγεσία, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρόσφατα έχει τονίσει πως η λύση πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της Ε.Ε. Αυτό δεν είναι μια θετική βάση; Όντως, στην ομιλία του ο Πρόεδρος, κατά την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ανέφερε τα εξής: «Δηλώνω απερίφραστα πως αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε είναι μία λύση του Κυπριακού που να συνάδει με τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα ανθρώπινα δικαιώματα, που να επιτρέπει και να δημιουργεί ένα απόλυτα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, ισότιμο των υπολοίπων Κρατών Μελών, ένα κράτος που θα διασφαλίζει συνθήκες ειρηνικής συνύπαρξης και συνδημιουργίας μεταξύ των συνοίκων στοιχείων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και θα δημιουργεί προοπτική για το μέλλον των νέων γενιών».

Σημειώνω ιδιαίτερα την προβληθείσα θέση του Προέδρου για λύση του Κυπριακού που να συνάδει με τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει να υπενθυμίσω τι προβλέπει ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. Στο προοίμιο του Χάρτη αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο και η Επιτροπή διακηρύσσουν πανηγυρικά ως Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης το κείμενο που ακολουθεί.

Επιτρέψτε μου να αναγράψω από το προοίμιο τα εξής:

• «Οι λαοί της Ευρώπης, εγκαθιδρύοντας μεταξύ τους μία διαρκώς στενότερη ένωση, αποφάσισαν να μοιραστούν ένα ειρηνικό μέλλον θεμελιωμένο σε κοινές αξίες».

• «Η Ένωση, έχοντας επίγνωση της πνευματικής και ηθικής κληρονομιάς της, εδράζεται στις αδιαίρετες και οικουμενικές αξίες της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, ερείδεται στις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Η Ένωση τοποθετεί τον άνθρωπο στην καρδιά της δράσης της, καθιερώνοντας την ιθαγένεια της Ένωσης και δημιουργώντας έναν χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης».

Το Άρθρο 1 του Χάρτη ορίζει: «Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Πρέπει να είναι σεβαστή και να προστατεύεται».

Ως προς το δικαίωμα περιουσίας, καθοριστικές είναι οι διατάξεις του Άρθρου 17 του Χάρτη: «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να είναι κύριος των νομίμως κτηθέντων αγαθών του, να τα χρησιμοποιεί, να τα διαθέτει και να τα κληροδοτεί. Κανείς δεν μπορεί να στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας, στις περιπτώσεις και υπό τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στον νόμο και έναντι δίκαιης και έγκαιρης αποζημίωσης για την απώλειά της. Η χρήση των αγαθών μπορεί να υπόκειται σε περιορισμούς από τον νόμο, εφόσον αυτό είναι αναγκαίο προς το γενικό συμφέρον».(A' μέρος) 

Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" Κυριακή, 27 Μαρτίου 2016

Δείτε επίσης εδώ: Γεώργιος Πικής: Προδιαγράφεται λύση τύπου Ανάν Έχουμε διαχρονικά μέσω της διαδικασίας υπονομεύσει τα δίκαιά μας

Εξαλείφεται η «κουλτούρα» της ατιμωρησίας;

Έξαρση των φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής 

Η έξαρση των φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής, που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, οφείλεται εν πολλοίς και στην «κουλτούρα» της ατιμωρησίας η οποία έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία μας. Σύμπτωμα αυτής της «κουλτούρας» ήταν η απάθεια των πολιτών.

Καταντήσαμε μια κοινωνία από άτομα με ελαττωμένη πολιτική ευαισθησία, που δέχονταν αδιαμαρτύρητα όλα όσα γίνονταν και πίστευαν ανεξέταστα όλα όσα λέγονταν. Η διαφθορά αντιμετωπιζόταν σαν κάτι σχεδόν φυσιολογικό, ή τουλάχιστον ανεκτό. Μερικοί τη θεωρούσαν και «καπατσοσύνη». Δεν λειτουργούσε ο μηχανισμός της κοινωνικής απαξίας και περιφρόνησης. Στην κοινωνία είχε εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη σε πιάσουν.

Για το κατάντημα αυτό πρωταίτιοι ήταν το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό με συνεργούς, εκ προθέσεως ή εξ αμελείας, ανεπαρκείς, από πλευράς ουσιαστικών προσόντων, φορείς των διωκτικών και ελεγκτικών θεσμών. Όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ποτέ ή μόνον επιλεκτικά, τότε οι νόμοι είναι όπως ο ιστός της αράχνης, που συγκρατεί μόνο τα αδύνατα έντομα, ενώ τα ισχυρά τον θραύουν, για να θυμηθούμε τον περίφημο διάλογο του Αναχάρσεως με τον Σόλωνα. (Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, Σόλων, 5). Τότε, οι αρχές της νομιμότητας και της χρηστής διοίκησης ισχύουν μόνο γι' αυτούς που είναι... «ολιγότερον ίσοι» από τους άλλους, που είναι λαμόγια της «πιάτσας» και όχι λαμόγια του «λευκού κολάρου». Ισχύουν μόνο για τις μαρίδες και όχι για τις φάλαινες.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές και ο διαθέσιμος χώρος δεν επιτρέπει και την έστω απλή παράθεσή τους. Αξίζει, όμως, να γίνει μνεία στο παλιό, τεραστίων διαστάσεων, σκάνδαλο του Συνεργατισμού. Η Έκθεση της Ερευνητικής Επιτροπής, της οποίας ο γράφων υπήρξε μέλος, χαρακτηρίστηκε ως «ένα από τα σοβαρότερα και διδακτικότερα έγγραφα της ιστορίας των τελευταίων χρόνων» (Ο Φιλελεύθερος, ημερ. 23/10/1982), «καταπέλτης που πρέπει να προκαλέσει αλυσιδωτές παραιτήσεις αλλά και λήψη ποινικών μέτρων εναντίον πολλών» (Η Σημερινή, ημερ. 23/10/1982)), «ένα σημαντικό έγγραφο που σχετίζεται με το πιο μεγάλο σκάνδαλο που διεπράχθη ποτέ στην Κύπρο» (Ο Αγών, ημερ. 23/10/1982). 

Κανένα μέτρο από αυτά που εισηγήθηκε η Επιτροπή δεν πάρθηκε. Οι υπαίτιοι έμειναν ουσιαστικά ατιμώρητοι. Αν εισακούονταν οι εισηγήσεις της Επιτροπής, που βασίστηκαν σε μελέτες σοβαρών ελεγκτικών οίκων, πιθανόν να μη συνέβαιναν όσα επακολούθησαν.

Ακολούθησαν και άλλες «μπόρες», που πέρασαν. Από αυτές τις «μπόρες» η πιο σφοδρή, που άφησε τα σημάδια της, ήταν η καταλήστευση των μικροεπενδυτών στο Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου (ΧΑΚ) από τους «προνομιούχους», επώνυμους και μη. Μεταξύ αυτών που ευεργετήθηκαν ήταν πολιτικοί και κρατικοί αξιωματούχοι. Αρκετοί από αυτούς ευεργετήθηκαν από παραχώρηση μεγάλου αριθμού μετοχών με τη μέθοδο της ιδιωτικής τοποθέτησης. Ευεργετήθηκαν και δυο πολιτικά κόμματα, το ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ. Σκοπός ήταν να ξεγελαστεί μια σημαντική μερίδα αφελών και αδαών συμπολιτών μας. Οι αυτουργοί και συνεργοί του εγκλήματος έμειναν ατιμώρητοι. Τώρα, ποιος θυμάται, εκτός από τα θύματα, αυτό το τεραστίων διαστάσεων σκάνδαλο;

Τελευταία, η οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας και οδήγησε μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας στην οικονομική ανέχεια, αρχίζει να αφυπνίζει την κοινωνία. Οι πολίτες διακατέχονται από αισθήματα οργής και αγανάκτησης και ζητούν την τιμωρία όλων των υπαιτίων οι οποίοι με τις πράξεις και παραλείψεις τους οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική εξαθλίωση. 

Μερικοί συμπολίτες μας, ενθαρρυμένοι από το ότι μερικά «υπεράνω υποψίας» λαμόγια προσάγονται ενώπιον της δικαιοσύνης, ευελπιστούν ότι θα εξαλειφθεί η «κουλτούρα» της ατιμωρησίας. Άλλοι, απογοητευμένοι από τον μακρύ χρόνο των ερευνών, δυσπιστούν. Νότα αισιοδοξίας σε όλον αυτό τον κυκεώνα της διαφθοράς είναι το γεγονός ότι σήμερα υπηρετεί στο αξίωμα του Γενικού Εισαγγελέα ένα άτομο που έχει ήδη αποδείξει στην πράξη την ικανότητα και εντιμότητά του, αλλά και την αποφασιστικότητά του να διώξει το έγκλημα, οποιοσδήποτε και αν είναι ο δράστης του. Ασκεί τα καθήκοντά του αντικειμενικά και απροσωπόληπτα, ανθιστάμενος σε παρεμβάσεις και «παραινέσεις», καθώς και σε απόπειρες υπόσκαψης του έργου του από το διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. 

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι τεράστιες και, για το λόγο αυτό, απαιτείται η κατανόηση και η συμπαράσταση των πολιτών και, κυρίως, των ΜΜΕ, όσων από αυτά δεν είναι διαπλεκόμενα. Δεν είναι εύκολο να αποκαλυφθούν με βεβαιότητα οι έντεχνες υπόγειες συναλλαγές ανάμεσα στους ενεχομένους. Πολύ δύσκολα οι καθ' ύλην αρμόδιες διωκτικές Αρχές αποκτούν τα αδιάσειστα εκείνα στοιχεία που θα τους επιτρέψουν να κινήσουν τις έννομες διαδικασίες και να αποδείξουν ενώπιον των δικαστηρίων τα συστατικά στοιχεία των διαπραχθέντων κακουργημάτων.
Νίκος Χρ. Χαραλάμπους
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» Κυριακή, 27 Μαρτίου 2016

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Ανάμεσα σε δύο εθνικές επετείους, μεταξύ αγώνων και θυσιών, ένας Μάρτης στην εκπνοή του και ένας Απρίλης που κρυφοκοιτάζει πίσω απ΄την κουρτίνα, προβάρει συνεχώς τα λόγια του και είναι έτοιμος να μπει στη σκηνή και να μας καθηλώσει με τον ρόλο του. Η άνοιξη συνυφασμένη με το ξύπνημα της φύσης αλλά και την αφύπνιση των συνειδήσεων. Σκλάβα δεν μένει η φύση στου χειμώνα τα δεσμά, τα σπάει και απελευθερώνεται με πολύχρωμες εκρήξεις ζωής. Και η ψυχή, σε αυτό το παραλήρημα της λευτεριάς, αποζητά το μερτικό της, ορθώνεται πάνω από την υποδούλωση, κραυγάζει για τα αυτονόητα που δικαιώνουν την ύπαρξη του ανθρώπου: Λευτεριά και αξιοπρέπεια.

Mέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό εξέγερσης μυαλού και καρδιάς συνάντησα τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά από το κατεχόμενο Ριζοκάρπασο. Έφτασαν στο χωριό Ερήμη, φιλοξενούμενοι της κοινότητας και του σχολείου.  Άνθρωποι εκεί, που αγαπούν και νοιάζονται, έδωσαν τα χέρια και δημιούργησαν ένα ευχάριστο διήμερο για τα παιδιά και τους παιδαγωγούς, που επιμένουν να κρατιούνται στη γη τους και να αντιστέκονται σθεναρά στα όποια τετελεσμένα θέλουν να επιβάλουν η εισβολή και η κατοχή.

Στα σκαλιά του σχολείου τα περίμεναν παιδιά από το Δημοτικό Ερήμης, για να τα πάρουν από το χέρι, να ενώσουν μαζί τους την ανάγκη για αγάπη, φιλία, συνεργασία, όπως ήταν και το όμορφο σύνθημα της όλης προσπάθειας, και να τα οδηγήσουν στον χώρο όπου και επίσημα πια θα τα υποδεχόταν το σχολείο. Μαζί με τα παιδιά οι δασκάλες τους, η Γεωργία, η Κατερίνα, η Ελένη, τρεις νέες κοπέλες που μεγάλωσαν μέσα στον εγκλωβισμό της Καρπασίας, έφυγαν για λίγο για να σπουδάσουν και επέστρεψαν για να δώσουν ψυχή και καρδιά στο σκλαβωμένο χωριό τους, πνοή στο μικρό σε μέγεθος, μεγάλο σε έργο σχολείο τους.

Τρία νέα κορίτσια που παίρνουν κάθε μέρα αυτά τα παιδιά και τα οδηγούν μέσα από τα δύσκολα μονοπάτια της κατοχής. Σε ένα σχολείο που μόνο απέμεινε στον Βορρά, επίμονο, σταθερά προσηλωμένο στην Ιστορία, να μιλάει τη γλώσσα και τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων. Για σαράντα δύο τώρα χρόνια μένει χωρίς σημαία ο ιστός του σχολείου, μα η σημαία του αγώνα δεν υποστέλλεται μέσα στη σκέψη, μέσα στη θέληση. Εκεί μέσα κυματίζει και αφήνει το ανέμισμά της να αντανακλάται στα μάτια αυτών των νεαρών δασκάλων, που στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν το μέλλον μέσα σε ένα δύσκολο παρόν, κρατώντας γερά την παράδοση του παρελθόντος.

Και τα παιδιά, μια μικρή ομάδα, μια μεγάλη περηφάνια. Σε κοιτάζουν και νιώθεις ένα κύμα συγκίνησης να σε αρπάζει, να σε ταξιδεύει μέχρι τις ακτές της Καρπασίας και να σε ρίχνει μετά δυνατό, αποφασισμένο στον βράχο μιας απόφασης για αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση. Γιατί είναι τα παιδιά. Και τα παιδιά μένουν εκεί, ανάμεσα στα ανθισμένα κυκλάμινα, που μας προσφέρουν φυτεμένα μέσα στο άγιο χώμα της χερσονήσου του Αποστόλου Αντρέα. Και τα παιδιά επιμένουν να μιλούν, να γράφουν και να διαβάζουν ελληνικά, όταν γύρω τους παρελαύνουν τα μισοφέγγαρα του κατακτητή. Και πώς μπορείς μετά εσύ να σωπαίνεις; Πώς νομιμοποιείσαι να αδρανείς;

Κι είναι και η Γεωργία, η Κατερίνα, η Ελένη. Νιάτα σε μια ηλικιωμένη ελπίδα. Μας περιμένουν να ανταμώσουμε, καθώς εμείς θα επιστρέφουμε σε μια μεγάλη αγάπη που χρόνια τώρα την ποτίζουν να μην μαραθεί. 

Νιώθει κανείς τόσο μικρός μπροστά σε μια τόσο μεγάλη προσφορά. Και κλίνει ευλαβικά το γόνυ σε έναν αγώνα που διεξάγεται δίχως άρματα, με καρδιά μονάχα και πείσμα, με το γινάτι της φυλής, έτσι καθώς σαν αετός πετά και ανοίγει τα φτερά του πάνω από χαλάσματα άγονων χρόνων.

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου 

Έκθεση Ζωγραφικής Φένυς Μπούζα

Προστατεύοντας τους θρύλους

Νέα ατομική έκθεση από τη Φένυ Μπούζα στη Λευκωσία

Η Φένυ Μπούζα γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Νομικά. Από το 2006-2013 παρακολούθησε εντατικά μαθήματα τέχνης και επισκέφθηκε τις πιο σημαντικές εκθέσεις τέχνης τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρώτη παρουσίαση του έργου της στο ευρύτερο κοινό πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 2014. Έχει παρουσιάσει επίσης την καλλιτεχνική δουλειά της σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, Κύπρο, Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στην έκθεσή της, «Protecting the Legends» η Ελληνίδα καλλιτέχνης παρουσιάζει δύο ενότητες θεμάτων. Η πρώτη ενότητα των έργων περιλαμβάνει θέματα με έντονο συμβολισμό, όπως τα χείλη, καμέλιες και εξωτικά πουλιά, όπως επανειλημμένα παρουσιάζονται από τα μέσα ενημέρωσης, το μάρκετινγκ και τη σύγχρονη κουλτούρα, και που απεικονίζονται με δυνατές χρωματικές εντάσεις μέσα σε «εκρηκτικές» συνθέσεις.

Η Φένυ επιλέγει ένα θέμα, το εξετάζει και το επαναλαμβάνει κατ 'εξακολούθηση, προκειμένου να αποκαλύψει όλες τις πλευρές του. Κάθε παραλλαγή του θέματος αποκαλύπτει μια καινούργια ιστορία. Κάθε καμέλια αποτελεί ένα διαφορετικό αφήγημα. Αυτό το ερωτικό αφήγημα άλλοτε είναι σκοτεινό, άλλοτε χαρούμενο, μελαγχολικό ή προκλητικό, αλλά πάντα σαγηνευτικό. Μέσα από τις σειρές των έργων της, η καλλιτέχνης μας ταξιδεύει σε διαφορετικούς μικρόκοσμους και αφηγείται χρωματιστές ιστορίες.

Περιπλανιόμαστε στα πέταλα μιας καμέλιας, στα εκτυφλωτικά χρώματα ενός παπαγάλου ή στον αισθησιασμό των χειλιών.

Απολαμβάνουμε την περιπλάνηση σε ένα φανταστικό κόσμο γεμάτο έντονα χρώματα και συναισθήματα. Ταξιδεύουμε μέσα από τα έργα της Φένυς και ονειρευόμαστε τη ζωή και τις δυνατές στιγμές της.

Η επανάληψη των θεμάτων της, η ισχυρή χρωματική παλέτα και οι καθαρές επιφάνειες αποδεικνύουν ότι η καλλιτέχνης επηρεάζεται από την ποπ αρτ και τους τρόπους αναπαράστασης που καθιέρωσε το συγκεκριμένο κίνημα. Παρ’ όλα αυτά, τα έργα που βλέπουμε έχουν δημιουργηθεί στη σύγχρονη εποχή, έχουν δικό τους χαρακτήρα και την ιδιαίτερη γοητευτική αφηγηματικότητά τους.

Η δεύτερη ενότητα των έργων αναφέρεται σε μύθους φαινόμενα, προσωπικότητες του σύγχρονου αθλητισμού, όπως ο Usain Bolt, ο Michael Phelps και άλλοι. Η καλλιτέχνης επικεντρώνεται στην δύναμη της προσωπικότητάς τους, στην υπέρβαση των ανθρώπινων τους ορίων και στο ρόλο που προβάλλουν τα πρότυπα αυτά στη σημερινή εποχή. Υπερδιασημότητες, των media που απεικονίζονται από την Φένυ Μπούζα με θαυμασμό και χιούμορ σε μια ποπ προσέγγιση.

Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 12 Απριλίου, 2016.
Ώρες Λειτουργίας: Δευτέρα - Σάββατο, 10:00 π.μ. - 13:00 μμ, 4:00-20:00

THE COLLECTION GALLERY
15A Lemesos Avenue \ 2112 Nicosia, Cyprus
rebecca@thecollectiongallery.eu, maria@thecollectiongallery.eu
For more information: 99 206 296 \ 96 785 637 \ 22 256 663

Feny Bouza (facebook)

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Σήμερα βράζει ένα μικρό θυμό στο μπρίκι του καφέ, τον αφήνει να φουσκώσει και μετά τον χύνει στον νεροχύτη, μην μπορώντας να αντέξει το υπερχείλισμά του. Είναι κι αυτές οι μέρες. Που δεν ακούνε πλέον για υπομονή. Που βράζουν και χύνονται στην γκαζιέρα, στα πλακάκια, στην ανοχή που αρπάζει άξαφνα μια σημαία επανάστασης.

Κράτησε πολύ καιρό μέσα του αυτό το ποτάμι. Κι εκείνο όλο κατεβαίνει και φέρνει μαζί του μικρές απώλειες, μεγάλες ήττες, ελάχιστες προοπτικές. ΄Ιδια με λάσπη , ξύλα, σάπια φύλλα, που κουβαλάει αθόρυβα μια ψυχή πλημμυρισμένη από αγανάκτηση. Μα ποια ήταν η πηγή αυτής της ταραχής, που έψαχνε εδώ και ώρα την εκβολή της ; Μήπως η στάση των άλλων απέναντί του; Μήπως το λίγο τους, που θα΄θελε να ήταν πολύ; ΄Η μήπως το ελάχιστο που τελικά του δώσανε και δεν του χόρτασε την ύπαρξη;

Μια ζωή ο αποδιοπομπαίος τράγος. Η εύκολη λεία για τον υπέρμετρο εγωισμό του καθενός. Κλητήρας σε μια εταιρεία. Θέση χαμηλή, μισθός ακόμα χαμηλότερος. Μια ζωή, λοιπόν, στα χαμηλά τα στρώματα που όλο βάθαιναν και γίνονταν υπόγειο. Αυτός για τους φακέλους που θα έπρεπε να παραδοθούν, αυτός και για τους καφέδες του προσωπικού, τα θελήματα, αυτός , μόνο αυτός, για τα ξεσπάσματα του πρωινού, για τα νεύρα του μεσημεριού. Και να κυλάνε οι μέρες σαν χιονοστιβάδα σε κατήφορο, που όλο μαζεύει, όλο φορτώνει στην πορεία της και κάποια στιγμή φτάνει στο τέρμα γεμάτη με τη μέγιστη ένταση, με την ελάχιστη πλέον υπομονή.

Σήμερα Κυριακή έχει τα γενέθλιά του. Πολλά τα χρόνια που σκαρφαλώνουν αμείλικτα στις ρυτίδες του. Λίγο ακόμα και θα μπορεί να βγει στη σύνταξη. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός; Πώς πέρασε έτσι η νιότη; Πώς φεύγουν γενικά έτσι οι ευκαιρίες; Σαν περαστικοί απ΄το κατώφλι σου, που δεν στέκονται να τους φιλέψεις ούτε ένα κρύο νερό από τη δίψα σου! Είχε , λοιπόν, σήμερα τα γενέθλιά του , μα δεν είχε κανένα να μοιραστεί τον χρόνο του που λιγόστευε. Κανέναν να δώσει λίγη έστω από την αγάπη που περίσσευε. Και οι ώρες σήμερα να μην κυλάνε. Να έχουν σταματήσει πεισματικά οι δείκτες στην ανάγκη και να του φωνάζουν επίμονα τις ελλείψεις που παραδέχεται η καρδιά του.

Κάποτε , εκτός από τα θέλω των άλλων, είχε και τα δικά του. Πίστευε στον εαυτό του, πίστευε στις στιγμές, στα όνειρα. Μετά μπήκε στη ζωή του ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο γλυκός καρπός ενός παραδείσου, που έστεκε μπροστά του με απαγορευτικές πινακίδες. Πάλεψε να ξεφύγει από αυτά τα δίκτυα, που όλο και έριχνε η Μοίρα στη φουρτούνα του. 

Μα ήτανε το συναίσθημα τόσο δυνατό, που γινότανε τελικά λεπίδι και του κατέτρωγε τα σωθικά. Άλλαξε πόλη, άλλαξε δουλειά, εντοίχισε τη ζωή του, το είναι του, μες στο τσιμέντο μιας απρόσωπης εταιρείας. Ταύτισε τις ανάγκες του με τις μικρές και μεγάλες ανάγκες των άλλων. Έγινε μια κουκκίδα και χάθηκε μέσα στην τύρβη της καθημερινότητας. Έτσι, που όταν έφτανε το βράδυ στο σπίτι, το κορμί του τον έστελνε επιτακτικά σε ένα λήθαργο βαθύ. Να μην θυμάται, να μην ονειρεύεται.

Μα ήτανε και μέρες σαν τη σημερινή, που ξυπνούσε μέσα του ό,τι βίαια είχε αποκοιμίσει. Σηκωνόταν άξαφνα και τον κυνηγούσε με όλα τα φαντάσματα , με όλα τα χάσματα . Κι αυτός παραδινόταν σε μια αιματηρή ανάμνηση.

Ακούμπησε τον καφέ στην άκρη, άνοιξε την πόρτα, πήρε τον κεντρικό δρόμο, κατέβηκε μέχρι το παραλιακό μέτωπο, στάθηκε απέναντι στη θάλασσα. Τόσο απέραντη, τόσο φλύαρα σιωπηλή. 

Τον κοίταξε λες και τον καλούσε σε ένα από τα ταξίδια της. Είχε το βλέμμα εκείνης η θάλασσα. Γαλάζιο, τρυφερό, μυστηριώδες. Αύριο, υποσχέθηκε σιωπηλά, αύριο θα το προσπαθούσε, θα άνοιγε τα πανιά της ψυχής και θα αφηνόταν σε ό,τι μια νέα θάλασσα θα μπορούσε να του φέρει...
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου

Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου, Απονομή του βραβείου Γ.Φ. Πιερίδης

ΕΝΩΣΗ ΛΕΓΟΤΕΧΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ Γ.Φ. ΠΙΕΡΙΔΗΣ

ΣΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΘΕΤΡΙΚΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΜΑΡΙΑ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ

     Η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου έχει καθιερώσει, από το 2009, το βραβείο Γ.Φ. Πιερίδης, στο όνομα του πρώτου προέδρου και αργότερα επίτιμου προέδρου της Ένωσης. Το βραβείο απονέμεται σε καταξιωμένους Κύπριους λογοτέχνες, με απόφαση του εκάστοτε Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου.

     Με το βραβείο αυτό έχουν τιμηθεί μέχρι σήμερα οι λογοτέχνες: Μαρία Πυλιώτου, Πάνος Ιωαννίδης, Χριστάκης Γεωργίου, Θεοκλής Κουγιάλης,  Ντίνα Κατσούρη, Ήβη Μελεάγρου.

     Το βραβείο απονέμεται σε ειδική εκδήλωση, κατά την οποία παρουσιάζεται το έργο του τιμώμενου συγγραφέα.

    Μαζί με τιμητικό δίπλωμα, το οποίο συνοδεύεται από το  σκεπτικό βράβευσης, στον τιμώμενο συγγραφέα απονέμεται και ειδικό κεραμικό έργο, εμπνευσμένο από τα αρχαία κυπριακά ειδώλια, το οποίο φιλοτεχνεί η Μαρίνα Πιερίδου Χατζηκακού, κόρη του Γ.Φ. Πιερδη.

     Για το 2016 το βραβείο απονέμεται, με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, στην πεζογράφο και θεατρική συγγραφέα Μαρία Αβρααμίδου.

     Η τελετή απονομής θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 4 Απριλίου 2016, ώρα 7.30 μμ., στο ισόγειο των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, οδός Ιφγενείας αρ. 27, Στρόβολος.

Επαίτης τάφου πατρίδος, Κώστα Χατζηκωστή

Το νέο βιβλίο του Κώστα Δ. Χατζηκωστή

Ο καταξιωμένος Κώστας Δ. Χατζηκωστής (facebook) από την κατεχόμενη Άσσια, ακούραστος υπηρέτης του γραπτού λόγου με πάθος για τον πολιτισμό, την κοινωνία και την πατρίδα γράφει ωραία και ασταμάτητα. Η δημιουργικότητα και η συγγραφική έφεση του είναι μεγάλες. Με μεράκι και αγάπη, πλάθει και εξιστορεί ιστορίες γεμάτες ηθικά διδάγματα.

Σεμνός, πολύπειρος και πολυτάλαντος, με αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο γράφει δοκίμια και βιβλία με πρωτότυπους τίτλους και περιεχόμενο. Πράος, χαμηλών τόνων, ο Κώστας Δ. Χατζηκωστής έχει μια κρυστάλλινη σκέψη, όπως είναι και η ματιά του. Μιλά χωρίς περιστροφές για θέματα κοινού ενδιαφέροντος με λόγια γεμάτα νόημα. Η κριτική του σκέψη είναι πάντα καθαρή και τεκμηριωμένη. Άνθρωπος πεπαιδευμένος, πορεύεται στο δρόμο του καλού με ήθος και αξιοπρέπεια.

Η ανεξάντλητη δημιουργική του πνοή μας, μας χαρίζει το 10ο του βιβλίο, με δράση, που σε κρατάει σε αγωνία μέχρι και την τελευταία στιγμή. «Επαίτης τάφου πατρίδoς» είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος, του Κώστα Δ. Χατζηκωστή. Τίτλος που προδίδει αυτόματα το νόστο και την υπέρμετρη φιλοπατρία. Ένα μυθιστόρημα σαγηνευτικό μέσα στην απλότητά του. Μια σκληρή και συγκλονιστική ιστορία που διαδραματίζεται με τα γεγονότα της εισβολής και της κατοχής.

Εν πρώτοις, έχουμε να κάνουμε με έναν συγγραφέα που λατρεύει τον τόπο του και τον Ελληνισμό. Η φιλοπατρία, οι αρχές, οι αξίες, το χρέος, η ευθύνη, η ανθρωπιά το ήθος και οι παράμετροι του, είναι το βασικό μήνυμα του βιβλίου. Εξαιρετική γραφή, που καθηλώνει τον αναγνώστη με ενδιαφέρουσα ιστορία και πολύ καλογραμμένη. Μεστός λόγος, εύηχος, με τη ξεχωριστή δημοσιογραφική γραφίδα του Κώστα Χατζηκωστή. Το βιβλίο του μας θυμίζει την τραγικότητα του χτες μέχρι και σήμερα.

Ο λόγος του είναι μεστός, λιτός και απέριττος. Ακούγεται σαν διαμαρτυρία, με την ειλικρίνεια που διακατέχει όλα τα κεφάλαια του βιβλίου. Η τσαλακωμένη υπερηφάνεια, του δράματος του 1974 και η ανάγκη καταγραφής γεγονότων και εμπειριών ως ένα άλλο μνημόσυνο στα τραγικά βιώματα, της εποχής. Ο Κώστας Δ. Χατζηκωστής νιώθει την ανάγκη, να πει πολλά και τα λέει εξομολογητικά, σαν παραμύθι με τους ήρωες από τη μια και τους αφηνιασμένους λύκους από την άλλη.

Ήρωάς του ο καθημερινός άνθρωπος, που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, ανυπεράσπιστος, αδύνατος και προδομένος, να βαδίζει σε κακοτράχαλους δρόμους ξυπόλυτος στ’ αγκάθια με ματωμένη καρδιά και καταπιεσμένη ψυχή. Καταγράφοντας την τραγωδία του 1974 με τη βάρβαρη τουρκική εισβολή και τα εγκλήματα που έγιναν, ο συγγραφέας μοιάζει σαν να εξορύσσει το ιστορικό μετάλλευμα της μνήμης, από τη οποίαν αντλεί το θέμα του. Ο συγγραφέας θυμάται, αναλογίζεται, διαλέγεται με τι ς πικρές θύμησες και σκιαγραφεί τον πόνο και το αίμα με τον τόπο του με αναμφισβήτητη ευαισθησία.

Ο πόλεμος, οι καταστροφές, η δυστυχία, ο ανθρώπινος πόνος, ο θάνατος, η απουσία ανθρώπων, η έλλειψη θαλπωρής, τα ατέλειωτα τραύματα που επιζητούν επούλωση βρίσκουν τη θέση τους μέσα στην ιστορία του Χατζηκωστή. Η επιτυχία του Κώστα Χατζηκωστή αποτυπώνεται πάνω στον υπέροχο χειρισμό της γλώσσας και στην εκφραστική συμπεριφορά των λέξεών που χρησιμοποιεί με τόση άνεση, καθώς προσπαθεί, να απαλύνει το σκοτάδι της ανείπωτης τραγωδίας με το αναφυόμενο φως της λύτρωσης.

Η κρυμμένη απελπισία, το άγνωστο περιβάλλον, το απρόσμενο νέο σκηνικό, το πάντα αιωρούμενο πάθος, της φιλοπατρίας, μετουσιώνεται σιγά, σιγά μέσα από την πλοκή της ιστορίας σε συγκεκριμένες επιδιώξεις, που ενεργοποιούν όλες τις δυνάμεις μαζί με τις πέντε αισθήσεις για την επίτευξη του μοναδικού και αμετάθετου στόχου. Η επιστροφή στην Ιθάκη κι ας επέλθει το τέλος…

Μοίρα του αυθεντικού συγγραφέα είναι, με τη γλώσσα, να βρίσκει και να δείχνει την ψυχή του. Από μακρινούς και συχνά απόκρημνους δρόμους ξεκίνησε ο Κώστας Χατζηκωστής. Από τα ανήσυχα νιάτα του σταθερά και αταλάντευτα, άρχισε το συγγραφικό ταξίδι. Τα σημάδια αυτής της πορείας υπάρχουν στα βιβλία του, μέσα από το λόγο του, που δράχνει ηθικά νήματα. Η συγγραφή, του έδωσε «το ωραίο ταξίδι».
Καλοτάξιδο να είναι και το νέο του βιβλίο.
Φοίβος Νικολαΐδης

 

Η ιστορία του βιβλίου
Ήρωας του βιβλίου ο Δήμος Δράκος. Μετά τη στρατιωτική του θητεία και τις σπουδές του, επιστρέφει στην Κύπρο, όπου γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του, την Ηλέκτρα. Οι σχέσεις τους ολοκληρώνονται, η Ηλέκτρα μένει έγκυος και προγραμματίζουν να παντρευτούν τον Αύγουστο του 1974. Η τουρκική εισβολή ανατρέπει τα σχέδιά τους και το γάμο. Ο Δήμος κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και τραυματίζεται. Στην προσπάθεια του να διαφύγει από τον κλοιό των Τούρκων συλλαμβάνεται αιχμάλωτος έξω από την Άσσια.

Προτού συλληφθεί γίνεται μάρτυρας εκτελέσεων αμάχων. Μετά τη σύλληψή του ακούει και για άλλες εκτελέσεις αμάχων και στρατιωτών. Οδηγείται στις φυλακές Αδάνων, απ' όπου, όμως, δεν επιστρέφει με τις ανταλλαγές αιχμαλώτων. Στις φυλακές αντιμετωπίζει την έχθρα Τούρκων κρατουμένων, επιθέσεις που απειλούν τη ζωή του και βασανιστήρια από τους Τούρκους δεσμοφύλακές του. Μόνη του βοήθεια και συμπαράσταση, Κούρδοι συγκρατούμενοί του.

Στις φυλακές τον «εκτουρκίζουν» με το ζόρι και τον παντρεύουν με Τουρκάλα, για να τον επιτηρούν συνεχώς και εκτός φυλακής. Μετά παρέλευση πολλών ετών καταφέρνει να αποκτήσει την ελευθερία του. Καταφεύγει στο Κουρδιστάν, όπου βρίσκει φίλους του Κούρδους από τις φυλακές. Εκεί εκπαιδεύει Κούρδους μαχητές και μάχεται και ο ίδιος για την ελευθερία του Κουρδιστάν.

Όταν διαπιστώνει ότι ο αγώνας των Κούρδων κάπου έχει προδοθεί, αποφασίζει να γυρίσει στην Κύπρο, για να πεθάνει στον τόπο που γεννήθηκε. Τι απέγιναν οι δικοί του; Η μάνα του, η γυναίκα που αγαπούσε και το παιδί που κυοφορούσε; Οι φίλοι; Είχε τις πληροφορίες του, αλλά θέλει να εξακριβώσει ο ίδιος την αλήθεια τους. Φτάνει στην Κύπρο μετά από πολλές περιπέτειες και κρύβοντας την ταυτότητά του. Μαθαίνει ο ίδιος την επικρατούσα κατάσταση.

Ο Κώστας Δ. Χατζηκωστής (facebook) γεννήθηκε στην Άσσια Αμμοχώστου Κύπρου. Πατέρας του ο Δαυΐδ Χατζηκωστής (Λάϊφος) και η μητέρα του η Ιωάννα Δαθΐδ Κκίση. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του και μετά στο Γεωργικό Γυμνάσιο Μόρφου. Μετά τη στρατιωτική του θητεία εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και δημόσιος υπάλληλος.

Παραιτήθηκε και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παίρνει το πτυχίο του και αρχίζει άσκηση ως δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη και αργότερα μετεγγράφεται στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.

Παντρεύεται στην Αθήνα το 1977 τη Στάμω Λυκούδη. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο παιδιά, την Ιωάννα και τον Δαυΐδ. Παράλληλα με το επάγγελμα του δικηγόρου, εργάζεται και ως δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία Αθηνών. Σήμερα είναι συνταξιούχος δικηγόρος και δημοσιογράφος. Η σύζυγος του απεβίωσε το 2010.

Δεκατέσσερα διηγήματα, δοσμένα με κομμάτι ψυχής, το ιδιαίτερο ύφος, την άριστη γνώση και χρήση της γλώσσας, ένα παιχνίδι με τις λέξεις του συγγραφέα. Περιγράφουν ψυχές άλλων, με τα αμαρτήματά τους, το ύψος και την άβυσσό τους, άλλοτε με σοβαρότητα και άλλοτε με χιούμορ και σκωπτική διάθεση.

Τα βιβλία του Κώστα Δ. Χατζηκωστή

Διαφθορά: The success story

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Σε αντίθεση με άλλες προηγμένες δημοκρατίες, στην Κύπρο δεν υπάρχει νομοθεσία σύγκρουσης συμφερόντων. Εκείνο που υπάρχει και συζητείται ξανά και ξανά, είναι ο Νόμος περί Ασυμβιβάστου κι ένας απηρχαιωμένος εσωτερικός κανονισμός της Βουλής.

Από το 2014 η κυβέρνηση έχει προωθήσει προς ψήφιση νομοσχέδιο για τροποποίηση του περί Ασυμβιβάστου Νόμου, το οποίο συζητείται ακόμη, όπως για το «Πόθεν Έσχες», μέχρι να κουρευτούν ανεπιθύμητες διατάξεις, έτσι, ώστε να βολεύει, ειδικά, αυτούς που νομοθετούν, δηλαδή, τους ίδιους τους βουλευτές. Οι συζητήσεις στη Βουλή για το ‘Ασυμβίβαστο’ και το ‘Πόθεν Έσχες’ ολοένα και μας θυμίζουν περισσότερο παρά ποτέ την αφηρημένη τέχνη!

Διερωτάται όμως, κάποιος, πώς γίνεται, η Βουλή να επεξεργάζεται και να ψηφίζει νόμους, που αφορούν την ίδια, δηλαδή τα μέλη της; Στην περίπτωση αυτή, δεν θα έπρεπε άραγε, να υπήρχε ένα αξιόπιστο νομοθετικό συμβούλιο, το οποίο θα επεξεργαζόταν νομοθεσίες, που αφορούν αποκλειστικά τους βουλευτές και όχι οι ίδιοι, να κόβουν και να ράβουν στα μέτρα τους, νόμους που τους αφορούν, να ψηφίζουν τις αντιμισθίες και τα άλλα οικονομικά οφέλη που απολαμβάνουν;



Το θέμα του ασυμβιβάστου δεν είναι καινούρια υπόθεση. Χρόνια τώρα απασχολεί –και ταλαιπωρεί- την κοινωνία μας. Ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου, Δώρος Ιωαννίδης σε επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις του τόνισε ότι: «Όσο πιο ψηλά βρίσκεται ένας δημόσιος αξιωματούχος, τόσο πιο αυστηρό θα πρέπει, να είναι το ασυμβίβαστο». Είναι πάρα πολύ σοβαρό το δικηγορικό ασυμβίβαστο, που διαιωνίζεται και λειτουργεί καταλυτικά σε βάρος της κοινωνίας.

Πέρασαν χρόνια από τότε, όπου στη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε οποιαδήποτε πιθανότητα ή δυνατότητα, να θιγεί ή να συζητηθεί καν θέμα ασυμβιβάστου. Θυμάμαι έντονα την περίπτωση ενός πολιτικού-δικηγόρου, που ήταν ταυτόχρονα νομικός σύμβουλος εργοδοτικού συνδέσμου και της συντεχνίας των υπαλλήλων. Η κοινωνία τότε πίστευε (;), ότι μπορούσε, να διαχωρίζει τους δυο (ταυτόσημους) ρόλους του!

Κάπως, έτσι αντιλαμβανόμαστε και τώρα ορισμένα πράγματα, που σε ώριμες δημοκρατίες ούτε καν συζητούνται. Εξακολουθούμε για παράδειγμα, να πιστεύουμε ότι της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής, μπορεί, άνετα, να προεδρεύει βουλευτής, του κυβερνώντος κόμματος, μιας επιτροπής που έχει ως αποστολή και σκοπό, να κάνει κοινοβουλευτικό έλεγχο! Αυτό αποδεικνύει περίτρανα το εύρος, της δημοκρατικής μας αντίληψης για το δημόσιο βίο. Αλλά και την πεισματική αγκίστρωση αυτών, που επωφελούνται από διάφορα αξιώματα, να μην τα αποχωρίζονται με οποιοδήποτε κόστος στην ποιότητα του δημόσιου μας βίου.

Η Κύπρος είναι μια χώρα θεμελιωμένη επάνω στην αποικιοκρατική νοοτροπία της ασυδοσίας, της ανεξέλεγκτης εξουσίας που απομυζά τους κρατικούς πόρους, του υψηλού βαθμού διαπλοκής, της διαφθοράς και της ατιμωρησίας.

Δυστυχώς, τα προεκλογικά λογύδρια, οι λαϊκίστικες ψευδείς υποσχέσεις, με τα εύηχα συνθήματα και τις γενικόλογες δεσμεύσεις είναι σαν τα παγάκια. Δροσίζουν για λίγο, αλλά αμέσως μετά, λιώνουν και εξαφανίζονται. Ήταν όμως, εκεί, για να προσφέρουν τη στιγμιαία ευχαρίστηση, που διακαώς αποζητείτο.

Ορθά λέγεται, ότι, δημοκρατία σημαίνει κάτι περισσότερο από τους απλούς τύπους διακυβέρνησης. Πόσο επίκαιρη είναι πάλι η φράση του Γάλλου πολιτικού Ζαν Ζωρές, την οποία μας υπενθυμίζει. «Η Δημοκρατία είναι μια μεγάλη πράξη εμπιστοσύνης και μια μεγάλη πράξη τόλμης». Εμπιστοσύνης στους εκπροσώπους του λαού και τόλμης εκ μέρους τους για την αποφυγή, του πειρασμού ιδιοτελών και προσωπικών συμφερόντων.

Η κοινωνία μας διψά να δει άρχοντες, που τιμούν την αποστολή τους, για να δώσουν αξία στον τόπο. Ηγέτες που προωθούν ριζοσπαστικές αλλαγές και αναγκαίους εκσυγχρονιστικούς νόμους, ώστε ο τόπος να ξεφύγει έστω λίγο από τα στεγανά του ’60 και εντεύθεν.

Η διαφθορά έχει διαμορφώσει συμπεριφορές και νοοτροπίες ετών τώρα και η καταπολέμηση της δεν είναι εύκολο έργο. Μπορούμε τουλάχιστον, να μην την αφήσουμε ανεξέλεγκτη, ώστε, δίκαια να είναι ένα success story από την ίδρυση της Δημοκρατίας αδιαλείπτως μέχρι σήμερα. Τα διαχρονικά φαινόμενα διαφθοράς και σήψης μιλούν από μόνα τους.  

 

 

«Σκέφτομαι και διεκδικώ», όροι προς εκμάθηση

Του Μίκη Κασάπη 

 Κοινή διαπίστωση για κάθε σκεπτόμενο πολίτη αυτής της χώρας είναι το γεγονός ότι έχει «πολιτικοποιηθεί» ή καλύτερα κομματικοποιηθεί υπερβολικά ο καθημερινός τρόπος ζωής από κάποιους που είναι στο πηδάλιο των κέντρων λήψης αποφάσεων για πολλά χρόνια. Διερωτάται κανείς αν η κομματική πολιτική τελικά εξυπηρετεί τον καθένα που εμπλέκεται σε αυτήν για προσωπικά συμφέροντα ή ο ίδιος ο πολιτικός διαμορφώνει «πολιτική» η οποία τον αναδεικνύει ως γνωστό άτομο στη δημόσια ζωή με τη βοήθεια των ΜΜΕ, για σκοπούς και πάλι που δεν έχουν να κάνουν με το καλώς νοούμενο συμφέρον της ευρύτερης κοινωνίας. 

Εντοπίζουμε άτομα τα οποία βρίσκονται στο προσκήνιο του δημόσιου βίου όχι κατ' ανάγκη γιατί είναι άξιοι και έχουν παράξει έργο, αλλά γιατί η θέση που κατέχουν τους βοηθά να «κτίσουν» και να δημιουργήσουν την επόμενη θέση εξουσίας που θα τους δώσει περισσότερη αίγλη , «αξία» και γιατί όχι και οικονομική άνεση είτε με θεμιτό είτε με αθέμιτο τρόπο.

Είναι σε όλους γνωστό πόση διαφθορά υπάρχει στο σύστημα. Υπάρχουν στεγανά και κατεστημένα τα οποία δημιούργησε η νοοτροπία του κάθε πολίτη ο οποίος έψαχνε ή ψάχνει ακόμα την πελατειακή σχέση με την εξουσία, η οποία κολακεύεται και αυτοσυντηρείται. Με αυτό τον τρόπο, η κάθε εξουσία μπαίνει σ' ένα φαύλο κύκλο στενής αντίληψης προς εξυπηρέτηση ίσως της μεγαλύτερης εξουσίας που έχει όνομα και επίθετο και έχει να κάνει άμεσα με του κομματικούς χώρους με σκοπό το μάντρισμα άβουλων ψηφοφόρων.

Διερωτάται κανείς ποια εμπιστοσύνη θα πρέπει να έχει π.χ. σ' έναν βουλευτή ο οποίος είναι δικηγόρος και χειρίζεται υποθέσεις στο ιδιωτικό του γραφείο οι οποίες μπορεί να έχουν να κάνουν και με το δημόσιο συμφέρον και ταυτόχρονα νομοθετεί. Μπορεί ακόμα να είναι γιατρός ή επιχειρηματίας και να πρέπει να ασχοληθεί και να νομοθετήσει σχετικά με θέματα που αφορούν αυτή του την ιδιότητα.

Βλέπουμε ανθρώπους να ανακυκλώνονται από βουλευτές σε υπουργούς, από υπουργούς σε διευθυντές υπηρεσιών, από γενικούς διευθυντές υπουργείων σε προέδρους ημικρατικών οργανισμών και ένα σωρό άλλους συνδυασμούς, πράγμα το οποίο αποτελεί πρόκληση. Πρόκληση ακόμα και για τις απολαβές οι οποίες πολλές φορές επιβαρύνουν τον κάθε φορολογούμενο πολίτη είτε με τη μορφή διπλοσυντάξεων είτε με τη μορφή παχυλού μισθού αφενός και παχυλής σύνταξης αφετέρου.

Υπάρχει άραγε έλλειψη κριτικής σκέψης από τους πολίτες ή μήπως έχουμε χαθεί ομαδικά στην καθημερινότητα μας και αφήσαμε τους επιτήδειους που ανακυκλώνονται συνεχώς, να αλωνίζουν και να διαχειρίζονται τις τύχες μας σε όλα τα επίπεδα ζωής, επαγγελματικά, οικονομικά, προσωπικά, με λευκή επιταγή -αν μας έμεινε ακόμα τέτοια- χωρίς να αντιδρούμε και να διεκδικούμε.

Ποιοι είναι τελικά οι άριστοι που διορίζονται. Αυτοί που παραιτούνται για λεγόμενους «προσωπικούς» λόγους πριν καν τελειώσει η θητεία τους; Έχουμε πρόσφατα το παράδειγμα των συνεχών παραιτήσεων και την εκ περιτροπής προεδρία…των «άριστων» των αρίστων, προέδρων του Δ.Σ. του ΡΙΚ. Άτομα τα οποία επέβαλε το κατεστημένο κατέρρευσαν σε διάστημα ολίγου χρόνου χωρίς να αφήσουν οποιοδήποτε έργο!

Διάγουμε δύσκολους και πονηρούς καιρούς, χρειάζεται η συμμετοχή του κάθε πολίτη και ειδικά της νεολαίας στα κοινά. Όχι βέβαια κατ' ανάγκη στα κόμματα. 
Για να μπορέσει αυτή η κοινωνία να κάνει σωστά βήματα προς τα εμπρός. Πρέπει, επιτέλους, να μάθουμε ως πολίτες αυτού του τόπου τον ορισμό των λέξεων σκέφτομαι και διεκδικώ!

Μίκης Κασάπης

Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» Τρίτη, 15 Μαρτίου, 2016

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Και γέμισε η Ευρώπη πρόσφυγες. Και άδειασε το μέλλον από βεβαιότητα. Όλα ρευστά. Στην Ανατολή μαίνεται η παράνοια. Στη Δύση η ανασφάλεια. Στρατιές ανθρώπων, ορδές ειρηνικές που θέλουν να καταλύσουν σύνορα για να 'βρουν μια πατρίδα. Κάπου που να μην απειλείται η στερνή ελπίδα τους, οπουδήποτε θα συναντήσει τα παιδιά τους μια συνέχεια. 

Γέμισαν και οι δέκτες της τηλεόρασης με αγωνία. Με μάτια που έμαθαν να κοιτάζουν το κενό και να μην σβήνουν. Τόσα ανήσυχα βλέμματα, λες και ακόμα τρέχουν να γλιτώσουν από τυφλές βόμβες παραλογισμού. Και είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ παίρνει ένα ματωμένο δρόμο και γίνεται άνθρωπος κι ύστερα θηρίο που μονίμως αρνείται τον παράδεισό του. Σαν σύγχρονος Αδάμ ξεγελιέται από την Εύα της δύναμης, μπλέκεται σε διαβολικά παιχνίδια συμφερόντων και έκπτωτος άγγελος, ανάξιος της θείας προσφοράς, εκδιώχνεται από τα μικρά και ουσιώδη που θα του χάριζαν το μεγάλο δώρο της ζωής.

Κι ύστερα θρήνοι επί ερειπίων. Και απόγνωση επί αδιεξόδων. Και φαντάσματα που κάποτε είχαν και σάρκα που αγαπούσε τη ζωή. Αυτοκαταστροφικό Ον ο άνθρωπος, που πλάστηκε για να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και τελικά βρυχάται σαν θεριό ανήμερο, συνθλίβοντας βίαια τις προοπτικές του επίγειου παραδείσου. Γιατί η μη-βία, κατά τον Μαχάτμα Γκάντι, προϋποθέτει διπλή πίστη. Πίστη στον Θεό και πίστη στον ΑΝΘΡΩΠΟ. Mα η έλλειψη πίστης είναι η συγκλονιστική βεβαιότητα των ημερών μας. Κι όπου κανείς φωνάζει πως πιστεύει στον Θεό του, είναι για να σκοτώσει τη δική μας τελευταία πεποίθηση για ένα ειρηνικό, ασφαλές μέλλον.

Κάποιοι, λοιπόν, καίγονται στην κόλασή τους. Ξεριζωμένα δέντρα, πεταμένα σε ξένο χώμα. Γλίτωσαν από τη μάνητα της θάλασσας και παλεύουν τώρα με τη σκληράδα της στεριάς. Θέλουν να πορευτούν προς το μέλλον, αλλά τους δένει τα πόδια το παρόν. Μπροστά τους συρματοπλέγματα και απαγορεύσεις. Η νέα πατρίδα που γυρεύουν γίνεται ατέρμονος δρόμος και καημός. Και περνάνε οι μέρες ντυμένες εξαθλίωση και σπαραγμό. Και οι δέκτες της τηλεόρασης ασφυκτιούν. Δεν χωράνε πλέον τόσο δράμα και τόση ένταση.

΄Ενας πατέρας περνάει άξαφνα στο σαλόνι μου, αγκαλιά με τους τρεις γιους του. Η γυναίκα του, λέει σε μια γλώσσα τραχιά, συνοδευόμενη από κινήσεις του σώματος, σκοτώθηκε. Μπουμ! Και σηκώνει τα χέρια. Μέσα στο αυτοκίνητο. Μπουμ! Και ξανασηκώνει τα χέρια. Όλη του η ζωή ένα Μπουμ! Μια ανατίναξη εκ θεμελίων. Τρία παιδιά μπροστά του σχηματίζουν ένα τεράστιο ερωτηματικό. Μετά την έκρηξη του κόσμου τους, μετά την περισυλλογή των θραυσμάτων, αλήθεια… τι; Ρωτάνε αμείλικτα εμένα, εσάς, τον καθένα μας. Τι κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Σιωπούμε όπως οι ένοχοι, όταν θέλουν να κρύψουν την αδυναμία της στιγμής που τους οδήγησε κατευθείαν στο εδώλιο.

Μια νεαρή γιατρός, εκεί στην Ειδομένη με τα μπουλούκια των προσφύγων, παίρνει στη συνέχεια τον λόγο. Μιλάει αργά, μιλάει σταθερά. Είναι κι άλλοι μαζί της. Μια ομάδα σαν γροθιά , πέρα από δυσκολίες, γραφειοκρατία, χρονοβόρες διαδικασίες. Στην αρχή ήτανε λίγοι, λέει. Μετά ήρθαν κι άλλοι και μεγάλωσε η ομάδα της υποστήριξης. Είναι και ψυχολόγοι, είναι και νοσηλευτές. Πιο πολύ με τη δική τους θέληση και πρωτοβουλία. Και νιώθεις ξάφνου, να ανασταίνεται πάλι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, να ξεκολλάει από τη λάσπη και να γίνεται σώμα κατ΄εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού. Και η τηλεόραση μεγαλώνει πιο πολύ, όχι για να αφήσει την πλημμυρίδα του πόνου στο σαλόνι σου, αλλά για να χωρέσει το πλεόνασμα της προσφοράς, το περίσσιο της ψυχής.

Σαν μικρή φωτεινή αχτίδα περνούν τότε από το δωμάτιο και τη σκέψη τα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη: «Ν΄αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω!».

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου

Η βουλευτική ασυλία θεωρείται ως εκ των ων ουκ άνευ της δημοκρατίας

Γράφει ο δημοσιογράφος Χριστάκης Γιαννακός

Η βουλευτική ασυλία έλκει την καταγωγή και θεωρία της από την εποχή της συνόδου του Βρετανικού Κοινοβουλίου μεταξύ 12 Ιανουαρίου με 12 Φεβρουαρίου 1397, όταν ο βουλευτής Thomas Haxey είχε την πρωτοβουλία να εισαγάγει πρόταση Νόμου, η οποία έγινε αποδεκτή, αποκηρύσσοντας τη σκανδαλώδη και πολυέξοδη συμπεριφορά της αυλής και του ίδιου του βασιλιά Ριχάρδου ΙΙ. 

Ο βουλευτής, για αυτή τη μομφή και νομοθετική προώθηση, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά, μετά από πίεση της Βουλής, η ποινή δεν εκτελέστηκε, ως αποτέλεσμα βασιλικής χάριτος. Αυτή η διένεξη έδωσε έναυσμα συζήτησης στο Κοινοβούλιο, με στόχο τα μέλη του Κοινοβουλίου να μπορούν εντελώς ελεύθερα και απροκάλυπτα να συζητούν και να ψηφίζουν, χωρίς επέμβαση από τον βασιλιά. Εν τέλει η ελευθερία έκφρασης ενσωματώθηκε στο άρθρο 9 του Bill of Rights 1689. 

Σκοπός της βουλευτικής ασυλίας είναι η προστασία της εκφράσεως λόγου από τους εκλελεγμένους αντιπροσώπους του λαού, ώστε να εκτελείται το κοινοβουλευτικό καθήκον, χωρίς εξωτερικές πιέσεις και αναμείξεις, κυρίως, από την Εκτελεστική Εξουσία. Ως έκφραση και επέκταση της λαϊκής κυριαρχίας, η βουλευτική ασυλία θεωρείται ως εκ των ων ουκ άνευ της δημοκρατικής λειτουργίας μιας χώρας. Θεωρείται ακόμη και αναγκαία στοιχείο της διάκρισης των εξουσιών. Αναγνωρίζεται συναφώς ότι η ασυλία λαμβάνει δύο μορφές: 

(α) την ελεύθερη έκφραση λόγου εντός Κοινοβουλίου που παρέχει στην ουσία απόλυτο προνόμιο στον τρόπο που ο βουλευτής εκφράζεται κατά τη διεξαγωγή των κοινοβουλευτικών του καθηκόντων και τον τρόπο που ελευθέρως επιλέγει να ψηφίσει, και 

(β) το απαραβίαστο που ανάλογα με το κοινοβουλευτικό σύστημα και την οικεία νομοθεσία, συνταγματική ή άλλη, θωρακίζει τον βουλευτή από έρευνα, δίωξη, σύλληψη ή και φυλάκιση για λόγια ή έργα που εκφεύγουν του πεδίου της ελεύθερης έκφρασης εντός του Κοινοβουλίου. Με αυτά τα ελάχιστα βασικά το Άρθρο 83.1 του Συντάγματος σαφώς και απερίφραστα καθιστά τη βουλευτική ασυλία συνταγματική επιταγή, συμφώνως της αρχής του non-accountability. 

Καλύπτει οτιδήποτε λέγεται ή τον τρόπο ψηφοφορίας, πάντοτε κατά την ορθή, νοείται, ενάσκηση της κοινοβουλευτικής εργασίας. Γι' αυτό, λόγια ή πράξεις βουλευτών, ακόμη και εντός του Κοινοβουλίου, άσχετα όμως με την κοινοβουλευτική τους εργασία και καθήκοντα, ενδεχομένως να μην καλύπτονται από την εν λόγω ασυλία. Η ελευθερία έκφρασης λόγου είναι το στοιχείο που νομιμοποιεί τον βουλευτή να συνδιαλέγεται και να εκφράζεται ελεύθερα προς ευόδωση του κοινοβουλευτικού καθήκοντος. 

(Σημείωση: Οι πιο πάνω πληροφορίες ελήφθησαν από την απόφαση του δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου Στέλιου Ναθαναήλ στην υπόθεση αρ.: 1/2016).

Χριστάκης Γιαννακός

Εφημερίδα "Ο Φιλελελεύθερος" 8.3.2016

christakis.yiannakos@phileleftheros.com