Με το φακό των λέξεων

Της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

 

Πάσχα! Δηλαδή… πέρασμα, σύμφωνα με την εβραϊκή λέξη Πεσάχ. Ένα πέρασμα από το σκότος στο φως, από το θάνατο στη ζωή, από το Γολγοθά στην Ανάσταση. Πετιούνται κάθε τόσο «κρανίου τόποι» πολλοί στα βήματα του ανθρώπου. Και το γκρίζο τους πέφτει σαν νύχτα ασέληνη επάνω στη σταυρωμένη μέρα του. Μα εκείνος προσδοκά την αναστάσιμη διάβαση. Για τούτο και σφίγγει τα δόντια επάνω στο σταυρό για μια αποκαθήλωση που θα ενταφιάσει μονάχα το μένος των σταυρωτών του.

Η καρδιά του σαν άγγελος λαμπροντυμένος θα πρέπει να δώσει το μήνυμα στις μυροφόρες ελπίδες. Πως δεν υπάρχουν πλέον ραπίσματα και ύβρεις. Μονάχα ειρήνη και δικαίωση. Κάθε χρονιά η προσδοκία ντύνεται το κόκκινο της παπαρούνας, την ευωδιά της αναγέννησης . Παίρνει το τρεμάμενο κερί της και ψάχνει για το ανέσπερο φως μιας Ανάστασης. Θάνατοι γύρω μας πολλοί. Το φετινό Πάσχα στήνει οδοφράγματα πενίας στις διόδους της ανάνηψης. 

Το πένθος διεισδύει τρομαχτικά στα σπίτια, στις συνήθειες, στις σκέψεις μας. Όσο του επιτρέπουμε να μας τρομοκρατεί, θα στέκει φρουρός στις πόρτες της αλλαγής και θα αποτρέπει την είσοδο στα μικρά λευκά χελιδόνια της άνοιξής μας. Καιρός να βρούμε την καρδιά-λαμπάδα μας και να της δώσουμε ξανά το φως της μετά θάνατον εποχής. Κι ας ευχηθούμε ολόψυχα Καλή Ανάσταση σε ό,τι κοιμήθηκε, σε ό,τι νεκρώθηκε μέσα μας, γαζωμένο από τα πολυβόλα του πόνου, της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Καλή Ανάσταση στο χαμόγελο που χάθηκε στην τύρβη της καθημερινότητας, καταπατήθηκε βίαια στις διαδηλώσεις της οργής και τοποθετήθηκε διασωληνωμένο στις μονάδες εντατικής καταδυνάστευσης.

Καλή Ανάσταση στον πατέρα και στη μάνα που μέτρησαν με φόβο τα στερνά μακαρόνια στα τέσσερα παιδιά τους κι αποκοιμήθηκαν κρατώντας ο ένας την καρδιά του άλλου. Καλή Ανάσταση στον ηλικιωμένο απόδημο που γύρισε στον τόπο του με τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής , να ζήσει ξέγνοιαστα τα στερνά του πλάι στο πεύκο και το κύμα της πατρίδας κι είδε τους κόπους του να χάνονται σαν δέντρο που το κτυπά απρόσμενα και ανερυθρίαστα ο κεραυνός.

Καλή Ανάσταση στα παιδιά που είδαν την πορεία των σπουδών να διακόπτεται βίαια από τη λαίλαπα της ανέχειας κι άφησαν στα έδρανα του Πανεπιστημίου το όνειρό τους σε ομηρεία. Καλή Ανάσταση στο νέο που αμφιταλαντεύτηκε, μέτρησε ξανά και ξανά τα πτυχία και τις γνώσεις του κι ύστερα στήθηκε στην ουρά στο Γραφείο Ανεργίας , ανάμεσα σε νιάτα αλυσοδεμένα, αγκάθινα λόγια , Γραμματείς και Φαρισαίους υποκριτές.

Καλή Ανάσταση στον πατέρα που δούλεψε τίμια και σκληρά για χρόνια ολόκληρα, που δέχτηκε πρώτα απανωτές μειώσεις μισθού κι ύστερα άκουσε τον σκληρό κρότο της απόλυσης, την ώρα που η ψυχή του έπεφτε με γδούπο στην απόγνωση.
Καλή Ανάσταση στην ελπίδα που τρέφεται από τα Κοινωνικά Παντοπωλεία και καρτερά τη λύτρωσή της από τα καρφιά της αβεβαιότητας και της αγωνίας. Καλή Ανάσταση στα λόγια της αλήθειας, στα φωνήεντα που θα ηχούν αυτά που πραγματικά θέλουν να πουν, αυτά που πραγματικά αισθάνονται και διαισθάνονται.
Ο Θεός αναστήθηκε. Ο ‘Ανθρωπος πότε;
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου