Της ψυχής μου τα κομμάτια

Ειρήνη Ανδρέου, Ποιήτρια
Βαθιά ανθρώπινη και ιδεαλίστρια Facebook

Το βιβλίο της Ειρήνης Ανδρέου «Της ψυχής μου τα κομμάτια» έχει μια ιδιαιτερότητα, αφού, δίνει το στίγμα των σκέψεων της μέσα από τα ποιήματα της, αλλά ταυτόχρονα και τα γραπτά της κείμενα, που πολλές φορές είναι καυστικά. Οι έντονοι προβληματισμοί της για τα κοινά και τα σύγχρονα κοινωνικά θέματα που απασχολούν τον κόσμο, έγιναν όμορφοι στίχοι και ωραία κείμενα, που φιλοξενούνται σε μια καλαίσθητη έκδοση.

Ταλαντούχα αλλά χαμηλών τόνων, προσπαθεί να δώσει το στίγμα των ανησυχιών της με ένα ιδιαίτερα δικό της τρόπο και ύφος. Ευχάριστη στην κουβέντα της, σεμνή και καταδεκτική, είναι αδύνατο να μην σε κερδίσει με την αυθεντικότητα της.

Με ξεκάθαρες αξίες ως προμετωπίδα και κατασταλαγμένα πιστεύω ως λάβαρο, προσπαθεί να ξεγυμνώσει το κακό, να το στήσει στον τοίχο και να προβάλει το έργο του καλού. Το χιούμορ της, πολλές φορές σαρκαστικό, σαν νυστέρι, ‘καρατομεί’ πράξεις και συμπεριφορές, διυλίζοντας την πραγματικότητα μέσα από τους δικούς της φακούς, για να αναδείξει αυτό που η ίδια πιστεύει ως ορθό.

Με ποιητικό λόγο γεμάτο πόνο, για ότι άδικο και κακό εντοπίζει,  ξεδιπλώνεται μια ασυμβίβαστη προσωπικότητα. Στα κατάβαθα της ψυχής της κυριαρχεί έντονα η αναζήτηση του δικαίου. Διακαής της πόθος, η αλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς προς το καλύτερο. Σ’ αυτό παρουσιάζεται σταθερά αταλάντευτη, σχεδόν παθιασμένη  χωρίς ωραιοποιήσεις και εκπτώσεις. Οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στις ευαισθησίες και τα πιστεύω της, δεν κρύβονται μέσα από τα λόγια της, που τα εκφράζει με ειλικρίνεια.

Βαθιά ανθρώπινη, το έργο της μαρτυρεί την ιδεαλίστρια που ξεδιπλώνει με παρρησία και θάρρος τις μύριες σκέψεις της για την κοινωνία. Με πλούσιο λεξιλόγιο και ευρηματική σύνθεση του λόγου της, διατυπώνει με τον πιο δραματικό τρόπο τις ενδόμυχες σκέψεις της.

Με ελεύθερο πνεύμα προσφέρει στον αναγνώστη την ευκαιρία του προβληματισμού και τη χαρά της πνευματικής αναζήτησης… θέτοντά μας προ των ευθυνών μας. Απλή στη γλώσσα και κατανοητή σμιλεύει τους στίχους της σε ζωντανό έργο ζωής. Αφηγηματική πλάθει τον λόγο της σαν μεταξωτό κέντημα που ακτινοβολεί από ομορφιά.

Οι αρχές και τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσε, διαμόρφωσαν τη βάση, της σκέψης της και διέπλασαν την ψυχή της. Σε μια εποχή, όπου, ο άκρατος ευδαιμονισμός κυριαρχεί σε βάρος αρχών και ιδανικών, η πορεία, της Ειρήνης δείχνει τον δύσκολο, πλην όμως, ωραίο δρόμο του καλού και της αρετής, στο όμορφο ταξίδι της στην Ιθάκη!

Πολυτάλαντη και χαρισματική άνοιξε τα φτερά της εκδίδοντας την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Της ψυχής μου τα κομμάτια». Ένα όνειρο κρυμμένο βαθιά μέσα της, που ευτύχισε να γίνει πραγματικότητα. Αν και κάθετη στα πιστεύω της με έντονες ιδέες, εντούτοις το καθαρό πνεύμα της, την οδηγεί στα μονοπάτια της πνευματικής αναζήτησης με ανοιχτούς ορίζοντες…

Οδοιπόρος του πνεύματος του καλού, ο κόσμος της Ειρήνης είναι απλός, κατανοητός, φωτεινός, με ήρεμους κυματισμούς και ωραίους χρωματισμούς. Αλλά και με φουρτούνες, που ρίχνει μέσα καταστάσεις και ανθρώπους της καθημερινότητας.  Ακούγοντάς την προσεχτικά, να μιλά για το βιβλίο της και τους λόγους που την ώθησαν να το αποτολμήσει, η Ειρήνη βιώνει τη ζωή, όπως όλοι μας, με το ανάλογο κόστος, αλλά, και τη δημιουργική αξία που προσφέρει  στους γύρω της απλόχερα.

Πολλά από τα ‘κομμάτια’ της ψυχής της είναι κατάθεση ψυχής βγαλμένα μέσα από την καρδιά της. Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι, θα αποτολμήσει και για δεύτερη προσπάθεια. Να το επαναλάβει, ακόμη, πιο δυναμικά, με τις νέες, πολύτιμες εμπειρίες που απέκτησε. Η Ειρήνη με άξονα πάντοτε του ενδιαφέροντος της τον άνθρωπο, χαράζει τις ανάλογες ρότες μέσα από τα όμορφα της ποιήματά της και τα γραπτά της κείμενα, που σαν περιπέτεια της σκέψης σε ταξιδεύουν.

Ταξιδευτής της ζωής... που γνωρίζει πολύ καλά το κόστος της, αλλά είναι ζήτημα ζωής, που το χειρίζεται με επιτυχία. Καλοτάξιδο της εύχομαι από καρδιάς να είναι το βιβλίο της, στο όμορφο συγγραφικό οδοιπορικό που ξεκίνησε και προχωρεί…

Φοίβος Νικολαΐδης

 Ειρήνη Ανδρέου

Ζω και εργάζομαι στη Λευκωσία. Είμαι άγνωστη ως συγγραφέας. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο ποίησης που εκδίδω. Δεν τέλειωσα κανένα πανεπιστήμιο εκτός από αυτό των ψευδαισθήσεων. Δεν πήρα κανένα μάστερ εκτός από αυτό του μαζοχισμού. Δεν έκανα ποτέ ψυχανάλυση εκτός απ’ την αυτοψυχανάλυση στο βιβλίο μου.

Αν δεν το ‘γραφα ίσως να μετακόμιζα δίπλα στο πάρκο Αθαλάσσας ή εις Κύριον. Είχα αρχίσει ν’ αμφιβάλλω για τη λογική μου μέχρι που είπα: «Κάτω τα χέρια απ’ τη ζωή μου» και βρήκα τον εαυτό μου στης «Ψυχής μου τα κομμάτια».

 Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην κόρη μου με αγάπη!

«Σε δυο λιμνούλες όλο μέλι

βυθίστηκα σαν ήμουνα κουρέλι.

Δυο χεράκια λατρεμένα

με τράβηξαν απ’ τον γκρεμό

και μ’ έδωσαν απ’ τον πνιγμό

Φορτώθηκα σε σένα…

 Επικήδειος ανοχής

Στης ζωής τα μονοπάτια,

Αφημένα τα κομμάτια

της ψυχής.

Γύρισα να τα μαζέψω,

επικήδειο να πλέξω

ανοχής.

Έξυσα όλες τις πληγές μου,

πόνεσα όσο ποτές μου.

Φτάνει!

Τραγικό έκανα λάθος.

Να τι ήμουνα στο βάθος.

Χάνι!

Πειρατές φιλοξενούσα,

τους κινδύνους αγνοούσα.

Τέρμα!

Έκαψα όλα τα φτερά μου.

Ψέμα!

Λίγα ψίχουλα για δόλο

κι έπλαθα τον κόσμο όλο

αγάπη!

Μες στις ψευδαισθήσεις ζούσα,

τη ζωή μου σπαταλούσα.

Αγάπη;

Έδωσα όλη την ψυχή μου,

είσπραξα την αμοιβή μου.

Αλί!!!

Τριάντ’ αργύρια με τόκο

το πεσκέσι τόσων κόπων

και φιλί!

Επιδόρπιο και φρούτο,

απ’ τον Ιούδα και τον Βρούτο

Φτύνω!

Τη ζωή μου θα κοιτάξω,

τα κλειδιά γερά θ’ αδράξω.

Κλείνω

τις πόρτες των κουρσάρων,

τα σκουπίδια μες στων κάρων

το σωρό!
Η ανέχεια πήρε τέλος,

κάρφωσα βαθιά το βέλος

και σταυρό!   

 Κάτω τα χέρια απ’ τη ζωή μου 

  

Μια ζωή όλο στα «πρέπει»,

μια ζωή να ζω για άλλους.

Για τους δήθεν καθωσπρέπει

και ωσάν τους κωφαλάλους.

Με τη γλώσσα μου δεμένη,

στου βολέματος το γρίφο.

«Σιωπή, είστε χαμένοι»,

τη ρουφάω και τους γλείφω.

Σαν τσιμούρια στο πετσί μου,

αραχτοί και βολεμένοι,

με βυζαίνουν και με φτύνουν

και μια σέλα μ’ απομένει.

Κάτω τα χέρια απ’ τη ζωή μου

κριτές, δυνάστες, τέρμα πια.

Λάθη, σωστά, επιλογή μου.

Να ζήσω θέλω, φτάνει πια.

Στέγνωσα, δεν πάει άλλο.

Η ζωή μου είναι δική μου

κι έχω φτάσει ν’ αμφιβάλλω

και γι’ αυτήν τη λογική μου.

Σηκώθηκαν τα καθήκια

και καπέλα έχουν γίνει,

τα’ άδικα γίνανε δίκαια

κι ο βιαστής το θύμα κρίνει.

Φεύγει, χάνεται το τρένο,

είν’ η τελευταία στάση.

Θα τα’ αρπάξω, ναι, προφταίνω

Και σας φτύνω κι έχει φάση.

Κάτω τα χέρια απ’ τη ζωή μου…

Άγαλμα Πιλάτου

Πού κρύβεστε όλοι εσείς

της ξεπλυμένης ενοχής

στο δράμα του τετέλεσται;

Στο Νείλο μήπως πλένεστε;

Τα χέρια αίμα βάψατε,

Χριστών όνειρα θάψατε.

Δεν τα ξεπλένει το νερό.

Δεν πήγατε, ΕΝΑΣ, στον σταυρό.

Αφτιά και μάτια κλείνατε,

την ενοχή ξεπλύνατε

σαν φαρισσαίοι, γραμματείς

μα οι σταυροί  είν’ δεκατρείς.

Κι ούτε καν ένα συγνώμη

δεν ζήτησε κανείς ακόμη.

Άγαλμα Πιλάτου στήνω

και κει, μπροστά σας, φτύνω.

Έγκλημα ανευθυνότητας

Μαύρη μέρα χάραξε

για δεκατρείς αγγέλους.

Μοίρα κοινή τους το ‘ταξε,

θρήνος δικών, λόγια για ξένους.

Στην ΚΑΡΕΚΛΑ αραγμένοι

Εγαβγίζαν για τη δόξα.

Τα αρνιά σαν τυφλωμένοι

τους σταυρούς πλύσης απλώσαν.

Και της μάσας το δεφτέρι

Το γαρνίραν, δήθεν, ήθος.

Όλ’ η Κύπρος ένα χέρι

κι οι φαγάνες ένα πλήθος.

Ποιος θα πάρει την ευθύνη

για τον οδυρμό της μάνας,

που Πιλάτοι όλοι εκείνοι

Και η νήσος μια αλάνα;

Ένα ξέφραγο αμπέλι

Με λογής-λογής σταφύλια.

Μπαινοβγαίνει όποιος θέλει,

Μέχρι που έσκασ’ η μποτίλια.

Σίδερα, κορμιά, κομμάτια,

δυο αγγέλοι ενωμένοι

απ’ της μοίρας τα κιτάπια,

πέταξαν αγκαλιασμένοι.

Τη δικαιοσύνη ψάχνουν,

τους υπαίτιους, τους φονιάδες,

τους στρουθοκάμηλους μας κάνουν

ξεσκεπάστε τους, μανάδες.

Βρυκολάκιασαν του «Ήλιος» οι νεκροί

της χούντας και της εισβολής τα στότσια.

Πλήρωσε γι’ αυτούς ποτέ κανείς;

Που βρεθήκαν τέτοια κότσια;

Πάει, σάπισε η πατρίς μας

Απ’ το αίμα τόσων αθώων.

Έγνοια η καλοπέρασή μας,

ε, και στεφάνια στους τάφους των ηρώων.

Οι πληγές για τους δικούς τους

που πάντα θα αιμορραγούν

δεν αλλάζουν τους σκοπούς τους:

τις συντάξεις, τους μισθούς τους παχουλούς.

Τούτη είναι όλ’ η αλήθεια

Και ας το αντιληφθούμε!

Το, «ωχ αδελφέ», βολής συνήθεια.

Πέρ’ απ’ τη μύτη μας καιρός να δούμε!

Παρεξήγηση Ανθρώπου

Μου ‘πες έτσι απλά «σε θέλω».

Σκέφτηκα: Κάτι είναι κι αυτό.

Ίσως του έρωτα το χαμογέλιο…

Πως έτυχε έτσι να γελαστώ;

Δεν ήταν έρωτας που χαμογέλασε.

Ήτανε κάτι τόσο ποταπό.

Ήσουν εσύ αυτό που με ξεγέλασε.

Μια παρεξήγηση ανθρώπου, τι να πω;

Στ’ αλήθεια τι μπορώ να πω

για ένα κορμί χωρίς ψυχή;

Οίκτο να νιώσω μόνο μπορώ.

Παρεξηγήσεις έχει τόσες η ζωή!

Αγαπητή  Ειρήνη Αντρέου,

Όταν διάβασα την εισαγωγή του βιβλίου σου «Της Ψυχής μου τα κομμάτια» σχημάτισα τη γνώμη πως αντί ποίηση θα έγραφες μυθιστόρημα και μάλιστα άριστο μυθιστόρημα. Αν και πρωτόλεια η ποίησή σου είναι άριστη και μέσω της ποίησής σου και το «Φτάνει πια». ΖΗΣΕ.

Το «παρόν» σε δίδαξε και σου’δωσε δύναμη να μαζέψεις τα κομμάτια της ψυχής σου όπου κι αν ήταν αφημένα.

Η Ποίηση αγαπητή Ειρήνη είναι μια επουράνια κλίμακα και συ σταθερά πάτησες το πρώτο σκαλοπάτι. Βρίσκεσαι στο σκαλοπάτι το πλησιέστερο προς τη γη. Κι όσο ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια και πλησιάζεις προς τον ουρανό τόσο πιο όμορφα και πιο δικαιωμένη θα νιώθεις. Το πρώτο σου βήμα φανερώνει σταθερότητα, δεν είναι μετέωρο, γι’ αυτό πιστεύω πως η τόσο ευαίσθητη ψυχή σου δεν θα επιτρέψει αυτή η κραυγή διαμαρτυρίας να παραμείνει μια απλή δοκιμή, μια εφήμερη δοκιμή που θα χαθεί στο χρόνο.

Σκόρπιες σκέψεις για την ποίησή σου.

1. Αρκετά ποιήματά σου μπορούν να μελοποιηθούν.
2. Η λυρικότητα των στίχων σου είναι εξαιρετική.
3. Μπορείς να γράψεις και μυθιστόρημα εξίσου καλό με την ποίησή σου.
4. Η θεματολογία που επέλεξες είναι πολύ καλή, παρόλο που ανέμενα πιο πολλά ποιήματα για την αγάπη της μάνας.
5. Άγγιξες τα διάφορα θέματά σου με φιλοσοφικό ποιητικό λόγο και γι’ αυτό πόνεσες, προβληματίστηκες και είμαι βέβαιος πως διδάχτηκες και βγήκες πιο δυνατή.
6. Μη με ρωτήσεις πιο ποίημά σου αγάπησα περισσότερο. Όλα έχουν τη δική τους ιδιαίτερη αγάπη.
7. Εύχομαι η άνοιξη της καρδιάς σου να προβάλει όχι «δειλά-δειλά» αλλά μια καλή και για πάντα.
8. Χειρίστηκες εξίσου καλά τον νεοελληνικό λόγο όσο και την κυπριακή διάλεκτο. Το ποίημα σου «Ο αλουπός» με συγκίνησε, είναι πέραν της λογοτεχνικής του αξίας, μεστόν νοημάτων. ΜΠΡΑΒΟ!
9. Σε κάποια ποιήματά σου νόμισα πως έκρυβες μίσος. Ήταν λανθασμένη εντύπωση. Το διαπίστωσα όταν διάβασα το «Χαρράμιν».
10. Όχι μόνον εγώ, αλλά κι όποιος άλλος διαβάσει το βιβλίο σου, ταύτισα και θα ταυτίσει τα κομμάτια της ψυχής μου και της ψυχής του με της ψυχής σου τα κομμάτια.

 Σάββας Γεωργίου 

Συγγραφέας επιμελητής βιβλίων και εκδότης 

Διευθυντής Εκδοτικού Οίκου ΠΗΛΙΟ

15/10/2012