Τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Εάν υπάρχει μια κυβέρνηση στην Κύπρο από το 1960 και μετά, που θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του «Μη Κυβερνητικού Οργανισμού», είναι η παρούσα!

Στον προνομιακό χώρο της Ευρώπης που ζούμε και συμμετέχουμε, τι εμπόδιζε την κυβέρνηση, να διαβουλευτεί με μερικές χώρες, που αντιμετωπίζουν παρόμοια οικονομικά προβλήματα με μας, όπως είναι η Ισπανία (για να μην αναφέρουμε την Ελλάδα) πριν κατασταλάξει στις εισηγήσεις της;

Επιπρόσθετα, ως προεδρεύουσα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έπρεπε να ήταν ιδιαίτερα προσεκτική στην ετοιμασία μιας δέσμης μέτρων-προτάσεων προς την Τρόικα, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως πρότυπο για τις υπόλοιπες χώρες. Αλλά, εδώ, ούτε με τους ‘κοινωνικούς εταίρους’ όπως προσφιλώς τους επικαλείται σε άλλες περιπτώσεις, ούτε και με τα υπόλοιπα κόμματα διαβουλεύθηκε. Θα απευθυνόταν λοιπόν, ποτέ, σε Ευρωπαϊκούς εταίρους;

Τα μέτρα που εισηγείται η κυβέρνηση αποδεικνύουν περίτρανα τον τρόπο σκέψης και δράσης της. Το μονόχνοτο γραφειοκρατισμό και τη  γνωστή συντηρητική νοοτροπία διαχείρισης της εξουσίας και όχι διαμόρφωσης μιας νέας εκσυγχρονιστικής πολιτικής. Όχι στις μεταρρυθμίσεις και τις τομές που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.

Εάν υπάρχει μια κυβέρνηση στην Κύπρο από το 1960 και μετά, που θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του «Μη Κυβερνητικού Οργανισμού», είναι η παρούσα! Γιατί απλούστατα, η κυβέρνηση δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν αναλαμβάνει ευθύνες και δεν πρωτοστατεί στον εκσυγχρονισμό του κράτους. Δεν καινοτομεί, αλλά, απλώς, διαχειρίζεται την εξουσία που της παρέχει το σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους, για να ασκεί γραφειοκρατική, διοικητική εποπτεία μέσα από μια μονοδιάστατη πολιτική.

Δυστυχώς, οι εισηγήσεις της κυβέρνησης δεν διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή (κοινωνική δικαιοσύνη), όπως η ίδια επικαλείται. Αντίθετα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ανισότητες και κοινωνικές συγκρούσεις. Επιπλέον, δεν εξασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά, ούτε και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μιας μικρής οικονομίας, όπως είναι η δική μας. Αντίθετα, καταλήγουν στη στασιμότητα και στον τερματισμό της ανάπτυξης.

Αναλύοντας τις προτάσεις της κυβέρνησης εύκολα διαπιστώνεται ότι αυτές ανάγονται σε νοοτροπίες παρωχημένης εποχής. Κατάλοιπα ιδεολογικών αγκυλώσεων, ετεροχρονισμένα πολιτικά βαρίδια, τα οποία καταλήγουν σ’ ένα στείρο λαϊκισμό και άκρατο συμφεροντολογικό κομματισμό.

Η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί ή δεν θέλει να υιοθετήσει την αρχή του ηγέτη Νίκου Αναστασιάδη ότι στην πολιτική υπάρχουν ζητήματα, από ένα σημείο και μετά, που τίθενται εκτός του πεδίου της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αυτό το πολύ σημαντικό, το αρνείται πεισματικά ο πρόεδρος και η κυβέρνηση του, προσπαθώντας να κληροδοτήσει και να φορτώσει τα πάντα στους «άλλους», όπου αυτοί οι «άλλοι» δεν είναι άλλοι από όλους εμάς.

Αυτό που με τόση σοφία κατανοεί ο ηγέτης Νίκος Αναστασιάδης , ότι δηλαδή, η πολιτεία ως σύγχρονο ευνομούμενο κράτος και ως κοινωνία οργανωμένη σε αρχές και αξίες παράγει συνεχώς νέες ηθικές ευαισθησίες, νέες αντιλήψεις και νέους θεσμικούς προσανατολισμούς, οι κρατούντες και οι φιλόδοξοι διάδοχοι τους, δεν μπορούν να το κατανοήσουν.

Ανήμποροι πολιτικά, χωρίς ίχνος ευφάνταστης πολιτικής και νεωτερισμού, επιμένουν στα ξεπερασμένα στερεότυπα, με μια συνθηματολογία πολλαπλής χρήσης, να κάνουν ξέπλυμα του «βρώμικου νοήματος» των ξοφλημένων συνθημάτων.

Η αντίληψη περί δικαιοσύνης δεν αφορά μόνο την αριστερά ιδεολογία η οποία κρίνεται στην πράξη από το αποτέλεσμα και όχι από τις διακηρύξεις καλών προθέσεων. Η ηθική του αποτελέσματος είναι που μετρά και όχι η πρόθεση (έστω και καλοπροαίρετη).

Σημασία έχει επομένως, η διακηρυγμένη πολιτική να μετατραπεί σε διαδικασία, για να έχει πρακτικό αποτέλεσμα και αξία. Για να γίνει όμως αυτό, είναι απαραίτητες οι σοβαρές αλλαγές,  οι τομές, οι μεταρρυθμίσεις και οι καινοτομίες που οδηγούν στον εκσυγχρονισμό.

Φοίβος Νικολαΐδης