Το αίτημα της αλλαγής είναι ανάγκη

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Εκτός από την πολιτική τελμάτωση στο εθνικό θέμα, η Κύπρος σήμερα βρίσκεται  αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση, απότοκος εξωτερικών επιδράσεων και εσωτερικών λανθασμένων κυβερνητικών αποφάσεων ή απραξίας. Τα νέα σοβαρά προβλήματα που έχουν επισωρευτεί μαζί με τα παλιά, δημιουργούν οδυνηρές αντιξοότητες σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής, που αγγίζουν όμως, ταυτόχρονα και την προσωπική ζωή του καθενός μας. Παράλληλα, δε, απειλούν όχι μόνο την κοινωνική συνοχή, αλλά και την εθνική μας προοπτική.

Η δυσαρέσκεια των πολιτών είναι γενική και η απαρέσκεια των νέων σχεδόν καθολική. Οι πολίτες δικαιολογημένα ανησυχούν για το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους ειδικά και του τόπου γενικότερα. Γιατί, όταν ο τόπος δεν πάει καλά, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά.

Για πέντε σχεδόν χρόνια, οι κυβερνώντες σε πλείστα όσα θέματα, παρακολουθούν  -όπως το χορό στην αρχαία τραγωδία- και απλώς περιγράφουν  τα αρνητικά τεκταινόμενα, ανήμποροι να αντιδράσουν και να πάρουν στοιχειώδη μέτρα, για αναστροφή της κατιούσας πορείας.

Φαίνεται, ότι, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τις πολιτικές εμμονές και την ιδεολογική της αγκύλωση, που υπάρχει βαθιά ριζωμένη στις σκέψεις της.

Έτσι, μοιραία, επιμένει σε μονοδιάστατες επιλογές και αποφάσεις για πολλά θέματα. Αποδείχθηκε όμως, ότι η απόπειρα να λυθούν τα προβλήματα του μέλλοντος με τα μέσα και τις αντιλήψεις του παρελθόντος, απέτυχε παταγωδώς.

Τελικά, με αυτή την τακτική και πολιτική, φτάσανε σήμερα οι επιλογές μας στη δημόσια ζωή και όχι μόνο, να περιορίζονται στη δυνατότητα ‘του μη χείρον βέλτιστον’ ή της Τρόικας στην ‘καλύτερη’ περίπτωση…

Η δικαιολογημένη λαϊκή ανησυχία αλλά και η προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, ήταν φυσικό να δημιουργήσει νέους πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων και συμμαχίες, έτοιμες να επωμιστούν το απαραίτητο έργο της αλλαγής.

Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα αφουγκραζόμενα τη λαϊκή δυσαρέσκεια και λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα συμφέροντα  του τόπου, ήταν φυσικό να πρωταγωνιστήσουν στη διαδικασία δημιουργίας των προϋποθέσεων της αλλαγής. Και ήταν επόμενο, το μεγαλύτερο κόμμα του τόπου με προεξάρχοντα τον ηγέτη του, Νίκο Αναστασιάδη, να πρωτοστατήσει σ’ αυτή την ελπιδοφόρα πορεία.

Η αντικειμενικότητα απαιτεί μια αναγνώριση. Ο Νίκος Αναστασιάδης, ένας καταξιωμένος, μετριοπαθής πολιτικός, οξυδερκής με ανοιχτό μυαλό, χωρίς προσεγγίσεις άσπρου-μαύρου, προτάσσει ένα ορθολογιστικό σχέδιο δράσης συλλογικής συνεργασίας και ευθύνης.

Στο ολοκληρωμένο από κάθε σκοπιάς Πρόγραμμα του, υπάρχει μια σειρά από μέτρα εκσυγχρονισμού του κράτους, των θεσμών και ανάπτυξης της οικονομικής ζωής του τόπου. Είναι κοινώς παραδεχτό πως, χωρίς αλλαγές ο τόπος δεν μπορεί να πάει μπροστά και να υπάρξει πρόοδος. Το πνεύμα της αλλαγής έχει γίνει πια κυρίαρχο στοιχείο. Έτσι, αυτό που προέχει,  είναι η συντονισμένη δράση, για να δημιουργηθεί επιτέλους μια νέα προοπτική και ελπίδα για τον τόπο.

Η μετριοπάθεια είναι κανόνας της δημοκρατικής διαλεκτικής. Είναι με αυτή τη φιλοσοφία που ο Νίκος Αναστασιάδης οραματίζεται την πολιτική του δραστηριότητα ως πρόεδρου της Δημοκρατίας.  Με τη φιλοδοξία για μια άλλη εθνική πορεία συλλογικής ευθύνης, εκδημοκρατισμού των θεσμών και εξυγίανσης του δημοσίου βίου. Με ιδιαίτερη αγωνία και σοβαρότητα για τα εθνικά θέματα, αλλά και απαλλαγή από τον κομματικό φανατισμό. Με νηφάλιες προσεγγίσεις και έντιμη συνεργασία με όλους.

Η αγωνία για τα μείζονα εθνικά θέματα και τα τεράστια οικονομικά προβλήματα επιβάλλουν τόλμη και αποφασιστικότητα μακριά από μικρόψυχες ιδιοτέλειες. Πόσο επίκαιρη είναι πάλι σήμερα η φράση που μας υπενθυμίζει. «Η δημοκρατία είναι μια μεγάλη πράξη εμπιστοσύνης και μια μεγάλη πράξη τόλμης».

Οι πολιτικές δυνάμεις που μαζί με τον Νίκο Αναστασιάδη δραστηριοποιούνται  για θεσμικές αλλαγές, πορεύονται με εμπιστοσύνη και τόλμη στην ανασύνταξη των δυνάμεων της πολιτείας.

Φοίβος Νικολαΐδης