Μυρίσαι το άριστον

Ταπεινός Παράδεισος

Χιλιάδες χρόνια περπατάμε. Λέμε τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα». Θ’ αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους θ’ αλλάξουμε, αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα ‘ναι χαραγμένη πάνω στη γεωμετρία που καταφρονέσαμε στον Πλάτων. Και μέσ’ απ’ αυτήν, όταν σκύβουμε, όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του νησιού μας, θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπιτάκια που ακουμπάνε το ‘να στ’ άλλο, και τα’ αμπέλια που κοιμούνται σα μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστερώνες.

Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια. Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρμητες κινήσεις της ψυχής που γεννούν και διατάσσουν προς ορισμένη κατεύθυνση την ύλη. Τις ίδιες αναπλάσεις, τις ίδιες ανατάσεις προς το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού Παραδείσου, που είναι ο αληθινός μας εαυτός, το δίκαιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος και πραγματικός ηθικός μας ήλιος.

Οδυσσέας Ελύτης

         Odysseas Elytis

Humble Paradise

To anoint the Repast

We walk for thousands of years. We call the sky “sky” and the sea “sea”. Everything will change one day and we shall change along with it. But our nature will be irreparably engraved on the geometry that we disdained  in Plato. And within this, when we bend over, as we sometimes bend over the waters of our island, we shall find the same brown hills, bays and capes the same windmills and the same lonely chapels, the little houses leaning one against the other, and the vineyards sleeping like little children, the domes and the devotes.

I don’t mean these by themselves. I mean the same natural and spontaneous movements of the soul that give birth to the material elements and set it in a certain direction, the same upheavals, the same elevations toward the deepest meaning of a humble Paradise, which is our true self, our right, our freedom, our second and real ethical sun.

Odysseas Elytis

Greek poet and winner of the 1979 Nobel Prize for Literature