Επικήδειος στον Αντώνη Γεωργιάδη

Του Θάσου  Σοφοκλέους

Βαρύ το χρέος. Άχαρο καθήκον. Μεγάλη στεναχώρια πλημμυρίζει την καρδιά μου αποχαιρετώντας σήμερα τον συναγωνιστή και φίλο Αντώνη Γεωργιάδη.

Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε ευχάριστο. Ο Αντώνης Γεωργιάδης υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, εξαίρετος άνθρωπος και αγωνιστής της ελευθερίας. Ηγετική μορφή της Ε.Ο.Κ.Α. Εξαίρετος επιστήμονας και καλός Χριστιανός. Γέννημα και θρέμμα του ηρωικού Μηλικουρίου. Ανελίχθηκε μέσα από τη ζωή, αυτοδημιούργητος. Σπούδασε θεολόγος στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και επέστρεψε στην Κύπρο γεμάτος όνειρα και ελπίδες.

Ήταν τότε που ο Κυπριακός λαός αποφάσισε να αγωνιστή για Ελευθερία
και Ένωση.

Γαλουχημένος με τα Ελληνοχριστιανικά Ιδανικά, λάτρης της Ελλάδας, οραματιστής της Ένωσης. Ένιωσε τους κραδασμούς της καρδιάς του και εντάχθηκε στον Αγώνα για απελευθέρωση της ιδιαίτερης μας πατρίδας Κύπρου από τον Αγγλικό ζυγό.

Συνελήφθηκε από τους Άγγλους αποικιοκράτες και οδηγήθηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς  άνευ δίκης σύμφωνα με τον ανελεύθερο νόμο περί προσωποκρατήσεως ατόμου χωρίς δίκη.

Δραπέτευσε από τα κρατητήρια στις 20 Ιανουαρίου 1956 μαζί με πέντε άλλους συναγωνιστές μας ύστερα από μια πολύ καλά οργανωμένη ενέργεια.
Ανέλαβε Τομεάρχης στην περιοχή Μυλικουρίου Γερατσιών, Πεδουλά και αρχηγός αντάρτικης  ομάδας από το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο του 1956.

Στις μεγάλες έρευνες που εξαπέλυσαν τα αγγλικά στρατεύματα του στρατάρχη Χάρντινγκ στο Τρόοδος με επίκεντρο τη περιοχή Κύκκου, ο Αντώνης μαζί με τον Αρχηγό Διγενή και μερικούς άλλους κατόρθωσαν μετά από μια περιπετειώδη καταδίωξη να διασπάσουν τον κλοιό των άγγλων στρατιωτών και να διαφύγουν, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι προς τη Λεμεσό.

Έκτοτε ο Αντώνης έμεινε μαζί με τον Αρχηγό στο κρησφύγετο – Αρχηγείο της Ε.Ο.Κ.Α στη Λεμεσό μέχρι το τέλος του Αγώνα.

Υπήρξε το δεξί χέρι του Αρχηγού και στενός του συνεργάτης. Τον στήριξε  και τον βοήθησε στο δύσκολο έργο του.

Πορεύτηκε μέσα από την ζωή ο Αντώνης αθόρυβα. Αξιοποίησε τις δυνάμεις του και ολοκλήρωσε τις σπουδές στην Αμερική και στη Γερμανία όπου πήρε και το διδακτορικό του.

Η πολιτεία αξιοποίησε τις ικανότητες του. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος  και πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκτιμώντας την προσφορά του στον Αγώνα αλλά και τις ικανότητες του, τον διόρισε υπουργό Συγκοινωνιών και Έργων στη πρώτη Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Όμως είχε το ήθος και το ψυχικό μεγαλείο σε κάποιο στάδιο να δώσει παραίτηση γιατί απλά δεν ήθελε να συγκρουσθεί επειδή διαφωνούσε.

Παντρεύτηκε τη Δώρα Χαραλάμπους – Φώτο Αθηναϊκό και απέκτησαν, τρία αγόρια, τον Χάρη, το Γιώργο και τον Αλέξανδρο τα οποία μεγάλωσαν με αγάπη και στοργή. Τους έδωσαν όλα εκείνα τα εφόδια ώστε να γίνουν άξιοι πολίτες. Ο Θεός τους αξίωσε να χαρούν τα δύο εγγόνια τους.

Πικραμένος για όσα είδε και έζησε και ιδιαίτερα τη μεγάλη καταστροφή στο εθνικό μας θέμα με την βάρβαρη εισβολή των Τούρκων, πονεμένος κλείστηκε στον εαυτό του και έπνιξε τον πόνο του.

Κυρίες και Κύριοι, σ’ αυτό το φέρετρο ήρεμος και γαλήνιος αναπαύεται ο μεγάλος αγωνιστής της ελευθερίας. Εδώ ακουμπά η ψυχή της Ε.Ο.Κ.Α.

Σ’ αυτό το φέρετρο, συσσωρεύεται το πνεύμα του απελευθερωτικού μας Αγώνα, τα πάθη του λαού μας, το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας.

Σ’ αυτό το φέρετρο, ξαποσταίνει ένα γνήσιο  τέκνο της αδούλωτης γενιάς
του 1955. Ο άνθρωπος που αγωνίστηκε με πάθος και αυταπάρνηση και στάθηκε πιστός συνεργάτης, ακούραστος και άυπνος σύντροφος του
Αρχηγού  Διγενή.

 

Ο Αντώνης Γεωργιάδης πορεύτηκε μέσα από τη ζωή με ήθος αξιοπρέπεια και ανθρωπιά. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, μειλίχιος, λιγομίλητος άκακος. Φιλοσόφησε  τη ζωή κι’ αντιμετώπισε τις αντιξοότητες με Ιώβειο υπομονή, με σύνεση και πίστη στο Θεό. Τα τελευταία χρόνια η μοίρα κτύπησε την υγεία του. Κλονισμένος ύστερα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, αποτραβήχτηκε και αποσύρθηκε στο χωριό Πεδουλάς αναζητώντας λίγη γαλήνη.

Αξέχαστε συναγωνιστή, αγαπητέ μας Αντώνη, φεύγεις πικραμένος και αδικαίωτος, με πονεμένη την καρδιά γιατί είδες και έζησες την καταστροφή. Γιατί είδες και έζησες σκλαβωμένη τη μισή μας πατρίδα. Σκλαβωμένο τον Πενταδάκτυλο να τον σκεπάζει η σημαία της ντροπής.

Ένας – ένας οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. φεύγουν από τη ζωή. Στο δρόμο σου θα βρεις το Γρηγόρη, ίσως να προλάβεις και το Λάμπρο. Κι’ εκεί ψηλά θα σε περιμένουν ο Γρηγόρης, ο Κυριάκος, ο Λένας, ο Καραολής, θα σε περιμένουν όλα τα παλικάρια της Ε.Ο.Κ.Α.

Να πας στο καλό οι φίλοι και συναγωνιστές σου σε αποχαιρετούμε με αγάπη. Θα είσαι πάντα μαζί μας και η μνήμη σου αθάνατη. Ο Κυπριακός Ελληνισμός ευγνωμονεί  για όσα πρόσφερες προς την πατρίδα.

Αιωνία σου η μνήμη και ανάλαφρο το χώμα που θα σε σκεπάσε.
Θάσος  Σοφοκλέους