Η δύναμη των Μ Μ Ε

Του Δημήτρη Γεωργιάδη

Εδώ και μήνες, όπου καθίσουμε ακούμε κατηγορίες για αυτούς που έφυγαν (τον Βγενόπουλο και τον Μπουλούτα) και γι' αυτούς που έμειναν (τον Κουννή και τον Στυλιανίδη). Καμία όμως ανακοίνωση, καμία όμως δήλωση. Μόλις έγινε δημοσιογραφική διάσκεψη και ο ένας κατηγόρησε τον άλλο ΔΗΜΟΣΙΑ (για τα ίδια πράγματα), αμέσως άρχισε ο πόλεμος ανακοινώσεων. Απόρησα λοιπόν γιατί. Δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχει λόγος που βιολογικά έχουμε εξελιχθεί έτσι και έχουμε αυτή την αντίδραση. Ας μας το εξηγήσουν οι αναλυτές ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Το θετικό είναι ότι αυτή η φύση μας, δίνει δύναμη στα ΜΜΕ (και σε εμάς θέσεις εργασίας, οπόταν δεν πρέπει να παραπονιόμαστε). Δίνει μια ευκαιρία για τη δημιουργία ενός μηχανισμού ελέγχου, περιορισμού ή και καταστολής μη κοινωνικά αποδεχτών συμπεριφορών.

Αυτές τις αντιδράσεις τις καταγράφουμε και στους πολιτικούς. Το παράδοξο είναι ότι ενώ θα έπρεπε να ήταν ηπιότερες και πιο αραιές οι αντιδράσεις των πολιτικών (διότι είναι δημόσια πρόσωπα) γίνεται το αντίθετο. Αν ρωτήσετε τους πολίτες ποια είναι η εντύπωση τους για τον κ. Κουλία, ένα σημαντικό Χ% πιθανόν θα σας πει κάτι αρνητικό. Αν ένας δημοσιογράφος γράψει μισή γραμμή λιγότερο αρνητικό... τότε αρχίζουν οι επιστολές, οι δηλώσεις, τα παράπονα, ακόμη και οι αγωγές λιβέλου.

Είναι γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο που ειδικά οι αδύναμοι μέτριοι ανίκανοι πολιτικοί προσπαθούν να πνίξουν την οποιαδήποτε έκφραση άποψης. Είναι γι' αυτό που μόλις ασκηθεί κριτική (δίκαιη ή άδικη δεν έχει σημασία) αμέσως βγαίνουν στρατιές από παπαγαλάκια που στόχο έχουν τον τερματισμό δαιμονοποίηση της κριτικής και όχι στην απάντηση των επιχειρημάτων. Ένας σωστός Πρόεδρος, ό,τι και να άκουγε, θα έπρεπε να το δεχόταν γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

 

Γιατί το προσωπικό πλήγμα που δέχεται είναι ένα μικρό τίμημα μπροστά στο όφελος που προκύπτει με το να ενθαρρυνθεί ο κόσμος να εκφράζεται και να τοποθετείται δημόσια... Εμείς, όμως, τους συλλαμβάνουμε. Αν κάποιος από εμάς υπερβάλει και αποκαλέσει τον Πρόεδρο μας προδότη... ποιος θα τον πιστέψει; Μάλλον τον εαυτό του θα αφήσει εκτεθειμένο. Γι' αυτό ένας σοβαρός Πρόεδρος με αυτοπεποίθηση αγνοεί αυτά τα φαινόμενα. Ο δικός μας, είπαμε... τους συλλαμβάνει. Γιατί άραγε;

Αυτό η δημόσια έκφραση της άποψης μας είναι το σημαντικότερο όπλο που έχουν οι πολίτες. Αυτό οφείλουμε να προστατέψουμε και να ενισχύσουμε.

Σημειώνω πως όταν αναφέρομαι σε άποψη, εννοώ αυτό που καλόπιστα πιστεύει κάποιος. Δεν έχω κανένα πρόβλημα κάποιος να εκφράσει την άποψη ότι η κ. Γιωρκάτζη ή ο κ. Κεραυνός ή ο κ. Συλικιώτης είναι οι πιο κατάλληλοι για τη θέση του Προέδρου...

Έχω όμως πρόβλημα όταν το κάνουν γιατί απλά είναι «δικοί μας», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν έχω πρόβλημα για κάποιον να είναι ομοφοβικός ή ξενοφοβικός, ακόμη και να το λέει... Φτάνει να το πιστεύει. Έχω όμως πρόβλημα να προσπαθεί να το επιβάλει με μη κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά

Δημήτρης Γεωργιάδης

Εφημερίδα "Πολίτης" 29.5.2012

 

Η Ελλάδα δεν θα αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε θα βγει από το ευρώ

Φαίδωνα Φαίδωνος

Τα Ευρωπαϊκά κράτη και οι λαοί της Ευρώπης απέδειξαν ότι μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πορεύονται  διευρύνοντας  το οικοδόμημα της συνεννόησης και  της συνεργασίας . Για 60 χρόνια κτίζεται και συνεχώς μετεξελίσσεται το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είμαι βέβαιος ότι αυτό θα συμβεί και τώρα. Δεν μπορεί το συλλογικό καλό να το υπερνικήσουν αδυναμίες, χρηματοοικονομικά   συμφέροντα και αστοχίες αμαρτωλών κυβερνήσεων, το όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη είναι ισχυρότερο και ιστορικά έχει  το ηθικό πλεονέκτημα για να νικήσει και θα νικήσει !!!!
 

Ζούμε στην εποχή που ο πλουραλισμός στα ΜΜΕ αλλά και η εύκολη και γρήγορη διάχυση των απόψεων και θέσεων είναι μια δεδομένη κατάκτηση της σύγχρονης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Ακαδημαϊκοί και αναλυτές παγκόσμιας εμβέλειας τους ακούμε να μας αναλύουν με πειστικά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα ότι η Ελλάδα δεν θα αντέξει και ούτε μπορεί να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της άρα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι θα χρεοκοπήσει και θα οδηγηθεί εκτός του ευρώ. Την ίδια ώρα του ίδιου επιπέδου αναλυτές και ακαδημαϊκοί αναλύουν ότι το κόστος από πιθανή χρεωκοπία και έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ συνεπάγεται τεράστιο οικονομικό κόστος για την ευρωζώνη και για άλλα κράτη ως επίσης επισημαίνεται ότι σειρά θα πάρουν και άλλα μέλη για έξοδο από το ευρώ.  Συνεπώς λένε αυτοί οι αναλυτές ότι δεν θα αφήσουν οι εταίροι την Ελλάδα να χρεοκοπήσει ούτε και να βγει από το ευρώ γιατί το κόστος θα είναι πολλαπλάσιο που θα κληθούν να πληρώσουν από ότι να επωμιστούν το κόστος να  κρατήσουν την Ελλάδα εντός και τις υποχρεώσεις της σε  διαχειρίσιμη κατάσταση.

Ακούγοντας αυτά τα πειστικά επιχειρήματα αλλά πλήρως συγκρουόμενα όχι μόνο ο μέσος πολίτης αλλά και άνθρωποι που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά αλλά και με ιδιαίτερες γνώσεις σε διάφορους κλάδους δεν μπορούν να καταλήξουν σε σίγουρο και ασφαλές συμπέρασμα. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείτε κλίμα σύγχυσης και αβεβαιότητας Είναι ένας σημαντικός παράγοντας για να συνεχίσει να αυτοτροφοδοτείται η ύφεση και να οδηγείτε η οικονομία σε φαύλο κύκλο.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι εδώ που διαπιστώνει κάποιος ότι οι ακαδημαϊκοί και οι αναλυτές  δεν μπορούν να χαράξουν και να εμπνευστούν το μέλλον του κόσμου. Η αποστολή τους είναι  να ερευνούν, να μελετούν, να τεκμηριώνουν και να εισηγούνται επί του αντικειμένου τους. Είναι η ώρα που παρόλη την αμφισβήτηση της πολιτικής και των πολιτικών οφείλουν οι πολιτικοί ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών να μπουν μπροστά και να πάρουν αποφάσεις αναδημιουργώντας το μέλλον μας και όχι απλά να παραμένουν  διαχειριστές  της παρούσας κατάστασης.
 

Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ούτε θα βγει από το ευρώ γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν αναπτύξει τα τελευταία 60 χρόνια μια απίστευτη συλλογική σοφία στη διαχείριση δύσκολων  πολιτικών και οικονομικών θεμάτων και προβλημάτων. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χαρακτηριστικό ότι οι αντιπαράθεση συμφερόντων και η σύγκρουση αντιμαχόμενων θέσεων είναι μια συνεχής και ασταμάτητη διεργασία. Πάντοτε όμως αυτό το οικοδόμημα που λέγετε Ευρωπαϊκή Ένωση με πιο πρόσφατο επίτευγμα του το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα καταφέρνει να ξεπερνά τους σκοπέλους και την αμφισβήτηση προχωρώντας προς τα εμπρός και φέρνοντας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο σε αξιοζήλευτη παγκόσμια θέση.
 

Μπορεί κάποιος να θυμηθεί ή να ενημερωθεί ότι το 1957 πολλοί μιλούσαν ότι η Ε.Ο.Κ δεν έχει καμία ελπίδα επιτυχίας , το 1965 με την πολιτική της άδειας καρέκλας του Γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκολ προμήνυαν την διάλυση της Ε.Ο.Κ, το 1986 πολλοί αμφισβήτησαν το εγχείρημα του Ζακ Ντελόρ για την δημιουργία της Ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς με την επικύρωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης, το 1992 πολλοί είπαν ότι η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ανεφάρμοστη και θα αποτύχει η μετεξέλιξη της Ε.Ο.Κ σε Ευρωπαϊκή Ένωση το ίδιο είπαν και για την συνθήκη της Νίκαιας που υπογράφει το 2001.

 

Από το 1994 μέχρι το  1998 που γινόταν η προπαρασκευή για την δημιουργία της κοινής νομισματικής πολιτικής και του κοινού νομίσματος πολλοί νομπελίστες οικονομολόγοι και πολλοί αναλυτές μιλούσαν για σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ότι δεν πρόκειται τα Ευρωπαϊκά Κράτη να αποκτήσουν κοινό νόμισμα. Το 2002 όταν κυκλοφόρησε το κοινό νόμισμα η ισοτιμία ευρώ σε δολάριο ήταν 0,8 και πολλοί μίλησαν ότι ήταν ζήτημα χρόνου να καταρρεύσει το Ευρώ ενώ  σήμερα παρόλη  την δίνη της οικονομικής κρίσης η ισοτιμία είναι 1,26 δηλαδή το ευρώ έγινε ισχυρότερο νόμισμα από το δολάριο. Σήμερα νομπελίστες και αναλυτές μιλούν για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και στην συνέχεα μιλούν ότι Ισπανία , Ιταλία , Πορτογαλία και Ιρλανδία θα ακολουθήσουν επιφέροντας το οριστικό τέλος του κοινού νομίσματος.

Κάποιοι προχωρούν μιλώντας και για το τέλος του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος. Είμαι βέβαιος ότι και πάλη τα γεγονότα θα τους διαψεύσουν όπως έγινε στην διαχρονική και εξελικτική πορεία του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος. Τα Ευρωπαϊκά κράτη και οι λαοί της Ευρώπης απέδειξαν ότι μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πορεύονται  διευρύνοντας  το οικοδόμημα της συνεννόησης και  της συνεργασίας. 

Για 60 χρόνια κτίζεται και συνεχώς μετεξελίσσεται το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είμαι βέβαιος ότι αυτό θα συμβεί και τώρα. Δεν μπορεί το συλλογικό καλό να το υπερνικήσουν αδυναμίες, χρηματοοικονομικά   συμφέροντα και αστοχίες αμαρτωλών κυβερνήσεων, το όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη είναι ισχυρότερο και ιστορικά έχει  το ηθικό πλεονέκτημα για να νικήσει και θα νικήσει !!!

Φαίδωνας Φαίδωνος

Το χτύπημα

Eλένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Έβαλε μια τελευταία πινελιά στο μακιγιάζ της, βάφοντας ακόμα πιο κόκκινα τα χείλη της και κοιτάχτηκε για τελευταία φορά στον καθρέφτη. Μια γυναίκα θελκτική, ερωτική, της έστειλε το πιο προκλητικό της χαμόγελο και της έκλεισε πονηρά το μάτι. Πολύ καλά κρατιόταν στα σαράντα τρία της, το΄βλεπε στα λαίμαργα βλέμματα των αντρών και στις ζηλόφθονες ματιές του γυναικείου της περίγυρου.  Το στενό μαύρο φόρεμα που είχε επιλέξει για τη βραδιά αναδείκνυε το καλογυμνασμένο σώμα της, προϊόν ατέλειωτου μόχθου στο γυμναστήριο και αδιάκοπης στέρησης από τις γαστριμαργικές δημιουργίες που ορεγόταν μεν, απωθούσε δε, για χάρη της άψογης εμφάνισης.

Έψαξε για τα κλειδιά του καινούριου σπορ αυτοκινήτου της. Απόψε θα το επεδείκνυε για πρώτη φορά στην παρέα. Θα το΄βλεπε κι ο Άλκης, το νέο μέλος της συντροφιάς, συνάδελφος της   Τζένης  στη Νομική Υπηρεσία, μόλις τριάντα πέντε χρόνων, αρρενωπός και όνειρο κάθε γυναίκας που τον γνώριζε .

Αν η Τζένη δεν ήταν φρεσκοπαντρεμένη κι ερωτοχτυπημένη, σίγουρα δεν θ΄άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη, αλλά σαν καλή φίλη της  τον σύστησε  ξέροντας το γούστο και την προτίμησή της για τους νεότερους άντρες. Και γιατί όχι; Άνετα  μπορούσε να περάσει για συνομήλική του, δεν είχαν δα και καμιά τρομερή διαφορά. Και στα βλέμματά του, στα δήθεν τυχαία αγγίγματά του, άλλο δεν αισθανόταν παρά τον πόθο του για κείνη, μια γυναίκα αδέσμευτη, οικονομικά ανεξάρτητη, που ήξερε να ζει τη ζωή της και να γεύεται την κάθε μέρα σαν πρωτόγνωρη εμπειρία.

 

Έξω ο καιρός μύριζε πια καλοκαίρι. Μπήκε στο αυτοκίνητο με τη σιγουριά ακαταμάχητου θηλυκού, αναπνέοντας βαθιά ένα κράμα νυχτερινής δρόσου και καινούριου δέρματος στα καθίσματα του αποκτήματός της. Μες στο μισοσκόταδο άναψε τον ειδικό φωτισμό,  πέρασε άλλη μια γραμμή μάσκαρα στις  πυκνές βλεφαρίδες της, τίναξε την πλούσια ξανθή της κόμη κι έβαλε μπρος οργώνοντας τους δρόμους της νύχτας.

Οδηγούσε σαν μεθυσμένη, έχοντας ήδη πιει το γλυκό κρασί από τα χάδια και τα φιλιά του.  Έβαλε μουσική λες και ήθελε να τονώσει ακόμα περισσότερο την ερωτική ατμόσφαιρα που γεννιόταν μες στο μυαλό της. Χαμογέλασε βαθιά ικανοποιημένη.  Όχι, δεν είχε παράπονο, μια χαρά της είχε φερθεί η ζωή κι ούτε μια στιγμή δεν είχε μετανιώσει για εκείνο το διαζύγιο, είκοσι χρόνια πριν.  

Ίσως τώρα, αν έμενε σ΄εκείνο το γάμο, να είχε παιδιά , μα αυτό δε σήμαινε πως θα ήταν και πιο ευτυχισμένη.  Ένας γάμος που άλλοι αποφάσισαν για εκείνη και κράτησε μόνο όσο εκείνη μπόρεσε να τον αντέξει. Ασυναίσθητα ήρθε μπρος της o Aντρέας, το βλέμμα του, την ώρα που εκείνη έλεγε το αντίο, άνοιγε την πόρτα κι έφευγε απ΄τη ζωή του. Εκείνο το βλέμμα του δε θα μπορούσε ποτέ να το ξεχάσει. Μπα σε καλό της! Τι της ήρθε στο μυαλό μια τέτοια νύχτα! Βιάστηκε να διώξει τις ανεπιθύμητες μνήμες, προσηλώθηκε στο ραδιόφωνο και στα σουξέ της εποχής, που ξεσήκωναν μέσα της όλες τις ερωτικές επιθυμίες της σάρκας.

Έσβησε τον κλιματισμό του αυτοκινήτου, άνοιξε το παράθυρο κι άφησε το καλοκαιρινό αεράκι να της χαϊδέψει το πρόσωπο, έτσι καθώς έτρεχε προς την αγκαλιά του καινούριου έρωτα. Ο δρόμος ευθύς, σχεδόν άδειος , προκάλεσε τις αισθήσεις της, πάτησε γκάζι κι έτρεξε πιο γρήγορα προς την προοπτική της αγκαλιάς του. 

Η σκιά φάνηκε μπροστά της πολύ αργά, όταν πια κανένα φρένο δεν θα μπορούσε να αποτρέψει το χτύπημα. Ένας βαρύς γδούπος και μετά η σκιά έγινε μια άμορφη μάζα καταμεσής του δρόμου.

Κατέβηκε σαν ζαλισμένη, πλησίασε  με κομμένη την αναπνοή, έσκυψε πάνω απ΄το θύμα της.  Το βλέμμα του κατακόκκινο σαν ερινύα.
«Αντρέα», ψέλλισε…

«Αντρέα», φώναξε…

«Αντρέα», ούρλιαξε κι αφέθηκε στη σκοτοδίνη μιας νύχτας που έπεφτε βαριά στην ψυχή της.

Eλένη Αρτεμίου Φωτιάδου

Καρπός αγάπης

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Πέντε παιδιά μετρούσε η οικογένεια του άντρα της. Τρεις κόρες, δυο γιοι κι εκείνη είχε παντρευτεί το μικρότερο , τον Περικλή, καθηγητή φιλολογίας και δοκιμιογράφο-αρθρογράφο σε εβδομαδιαία εφημερίδα. Γνωρίστηκαν στο Γυμνάσιο που έτυχε να εργάζονται και οι δύο, εκείνος φτασμένος πια καθηγητής, πρόωρα χήρος, εκείνη μέλος του Γραμματειακού Προσωπικού, γεγονός που δεν της συγχωρέθηκε ποτέ από τις υψηλές προσδοκίες της οικογένειάς του. Ο γάμος έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο, με τη μάνα και τις αδερφές του να΄χουν μαζέψει όλες τις φουρτούνες των ωκεανών στην όψη και στα λόγια τους. Πολύ τους κακόπεφτε, που ο μικρότερος γιος  της οικογένειας, ο σπουδαγμένος και διαπρεπής , έπαιρνε μια ασήμαντη γραμματέα. Μα ύστερα μετρήσανε τα δέκα χρόνια που της έριχνε κι είπανε να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους και ν΄αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν κατά πώς ήθελε ο Θεός.

Στα σαράντα περίπου ο Περικλής, στα τριάντα εκείνη, αρχίσαν τα μισόλογα και τα υπονοούμενα για το διάδοχο απ΄την ώρα ακόμα των συγχαρητηρίων, σαν πέρασε σύσσωμο το συγγενολόι  να ευχηθεί. Οι τρεις γαμπροί , μάλιστα, καλοπαντρεμένοι με τις θυγατέρες και με δυο τρία παιδιά ο καθένας στο κατόπιν του, το ρίξανε στο καλαμπούρι .

«Άντε, βρε Περικλή κι ασπρομάλλιασες , καημένε.  Άντε με το διάδοχο, προτού αρχίσει να σε λέει παππού αντί πατέρα»!

Κάτι αδιόρατο, κάτι ανεξήγητο ένιωσε να φωλιάζει μέσα της από εκείνη τη στιγμή, λες κι ένα φίδι είχε βαλθεί να στρογγυλοκαθίσει μες στην ευτυχία της και να ροκανίζει λίγο λίγο τα ψίχουλα που της έστελνε η μοίρα.  Γιατί περνούσαν οι βδομάδες, οι μήνες και το σινιάλο απ΄το Θεό και τη γυναικεία φύση της δεν έλεγε νά΄ρθει. Κι άρχισε τότε μια ενορχηστρωμένη επίθεση απ΄το σόι του Περικλή, με λόγια που τα΄ντυνε τάχα το γνήσιο  ενδιαφέρον τους και  καταλήγανε βουτηγμένα στη χολή.

Η μάνα : « Δε λέω, νωρίς είναι ακόμα, μα καλύτερα να το κοιτάξεις κι ο Θεός να δώσει να μην είσαι στέρφα»! Οι αδερφές: « Δεύτερη ατυχία δε θα την αντέξει ο Περικλής. Χήρεψε που χήρεψε και δεν πρόλαβε να στήσει σπιτικό… Μην το  βρει τώρα κι από σένα»!

T’ άκουγε όλα σιωπηλή  κι  έστρεφε τη ματιά και την καρδιά της προς τον Περικλή, γυρεύοντας να πιαστεί από΄να λόγο του, μια υποστήριξη. Μα εκείνος παρέμενε ανέκφραστος λες και όλα αυτά κάποιον άλλον αφορούσαν  κι όχι το σπιτικό του. ΄Εκανε ύστερα  μεταβολή κι έφευγε, αφήνοντας τη μόνη , βορά στις επιθέσεις της οικογένειάς του.

Στην αρχή γύρεψε, σαν μένανε οι δυο τους,  να του παραπονεθεί. Γυναίκα του ήτανε, πώς το μπορούσε ν΄αφήνει μάνα κι αδερφές να την προσβάλλουν μ ΄αυτό τον τρόπο; Την πρώτη φορά θέλησε  απλώς να τις δικαιολογήσει, τη δεύτερη πήρε ξεκάθαρα το μέρος τους.

« Να μη σου κακοφαίνεται, Χριστίνα. ΄Εχουν κι αυτές τα δίκια τους. Περνούν τα χρόνια, δεν είμαι δα και κανένα μωρό!»

΄Υστερα κλείστηκε στο γραφείο του, παραδόθηκε στη μέθη που του δημιουργούσε το γράψιμό του και την άφησε πιο μόνη από ποτέ, να γλείφει σαν τραυματισμένο ζώο τις πληγές της. Η μάνα της τής  σύστησε υπομονή κι εξετάσεις στο γυναικολόγο της. Κρυφά τον επισκέφθηκε και με φόβο μήπως εκείνος διαγνώσει κάποιο πρόβλημά της. Μα ο γιατρός ήταν σαφής. Τίποτα το παθολογικό δεν υπήρχε, που να την εμποδίζει  να γίνει μητέρα. Προφανώς επιδρούσαν  αρνητικά ο ψυχολογικός παράγοντας και η πίεση που δεχόταν από το στενό περιβάλλον του συζύγου της.

Στην πρώτη επέτειο του γάμου τους είπε ν΄ανοίξει το σπιτικό  τους, να καλέσει τις  δυο οικογένειες , να πιουν όλοι μαζί ένα κρασί, μπας κι έτσι ξόρκιζε και το κακό κι ένιωθε πια στα σπλάχνα της την ευλογία. Κλείστηκε απ΄το πρωί στην κουζίνα, έβαλε όλα της τα δυνατά με τη μαγειρική, ζορίστηκε και με τη ζαχαροπλαστική, μα στο τέλος χαμογέλασε με ικανοποίηση. ΄Εστρωσε το τραπέζι με τα καλύτερα σερβίτσια , τοποθέτησε λουλούδια, διακοσμητικά κεριά και μπήκε στο μπάνιο. Κόντευε να τελειώσει, σαν άκουσε ομιλίες στο γραφείο. Θάρρεψε πως κάτι συνέβη στον Περικλή. Ντύθηκε γρήγορα, πήγε μέχρι την κλειστή πόρτα, έκανε να την ανοίξει και τότε έμεινε με το χέρι μετέωρο στο πόμολο. Μέσα η μάνα του με τσιριχτή φωνή απαιτούσε με τη γνωστή σκληρή της γλώσσα.

«Λέξη δε θα πεις, τ΄ακούς; Που πήγες και γυρεύτηκες κρυφά από μας στους γιατρούς!  Και τι ξέρουν αυτοί, ε; Το σόι μας ήταν πάντα καρπερό. Δε θα μας βγεις τώρα εσύ σκάρτος, επειδή σου το λένε κάποιες εξετάσεις. Μυστικό θα το κρατήσεις κι ούτε κουβέντα στη γυναίκα σου».

΄Εσπρωξε η Χριστίνα την πόρτα, γύρισαν κι οι δυο προς το μέρος της. Πρώτη φορά που η μάνα του δεν την κοίταξε με βλέμμα φαρμακωμένο, πρώτη φορά που ο Περικλής χαμήλωσε εμπρός της το κεφάλι . Για λίγο μια παγωμένη σιωπή ταξίδεψε ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς τους. Χτυποκάρδι διαφορετικό για τον καθένα. ΄Υστερα μίλησε εκείνος με φωνή που ερχόταν από μια άγνωστή της χώρα, εκεί που ποτέ δεν την ταξίδεψαν τα λόγια και τα χάδια του.

«Είσαι πολύ νέα, Χριστίνα. Αν …αν αποφασίσεις να δώσεις ένα τέλος σ΄αυτό το  γάμο, εγώ θα το καταλάβω και… Τέλος πάντων… συγχώρεσέ με και κάνε ό,τι καταλαβαίνεις».

Κρεμάστηκαν μάνα και γιος απ΄ την αντίδρασή της.

«Σου΄χω έτοιμο το καινούριο σου πουκάμισο. 

Και τη γραβάτα που σου πήρα δώρο για την πρώτη μας επέτειο», είπαν τα χείλη της.  

 «Κι είμαι κοντά σου επειδή σ΄αγαπώ», ψιθύρισε το βλέμμα της στις πιο μικρές χαραμάδες της καρδιάς του.

 Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου