Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Μπήκε και πάλι ο Δεκέμβρης, αναβοσβήνοντας τις λαμπερές του υποσχέσεις σαν στολίδια σε χριστουγεννιάτικες ώρες. ΄Οσο να φύγουνε οι μέρες γυρνάνε σαν επανάληψη επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς. Κι αναρωτιέσαι βλέποντας και πάλι τον γιορτινό διάκοσμο στους δρόμους πότε ήτανε, αλήθεια, οι μέρες που τον χάρηκες για τελευταία φορά. Είναι, πράγματι, τόσο γρήγορος ο καιρός, που τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες ή εσύ κλείστηκες όλους αυτούς τους μήνες σε μια ρουτίνα που επιτάχυνε την αίσθηση πως όλα έρχονται και επανέρχονται λες και δεν έχουν φύγει ποτέ;

΄Οπως και να΄χει, όλα πλέον φωνάζουν πως τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ. Φώτα, στολίδια, δέντρα που επιμένουν να κρατάνε ένα αστέρι στην κορυφή. Και στις γωνιές των δρόμων , εκεί που ανυποψίαστος γυρνάς στα τετριμμένα, μια φάτνη εμφανίζεται άξαφνα μπροστά σου . Και μέσα μια εικόνα τόσο γλυκιά, τόσο… αταίριαστη με το ταραγμένο βλέμμα των ημερών. Είναι τα μάτια της Παναγίας, είναι η ηρεμία των ζώων πάνω από τη φάτνη, είναι το θείο βρέφος μες στη μεγάλη αγκαλιά της αγάπης. Είναι κι αυτή η κατάνυξη των βοσκών. Και γύρω σου, μέσα σου ένας σεισμός συναισθημάτων, με τον φόβο πια στους οκτώ και πλέον βαθμούς Ρίχτερ. Φόβος πως το Επί Γης Ειρήνη, κάθε χρόνο, όλο και λιγότερο ακούγεται, όλο και λιγότερο μας καθησυχάζει. Φόβος πως ο κόσμος αλλάζει μόνο προς το χειρότερο. ΄Ενα ατέλειωτο κατήφορο, που κανείς δεν ξέρει πού και πώς μπορεί να σταματήσει. « Και επί γης ειρήνη…» ΄Οταν γύρω μας το θηρίο νικά τον άνθρωπο και ο άνθρωπος αφήνει το θηρίο να τον κατασπαράξει.

Πού είναι, λοιπόν, η ειρήνη; Και πού η φάτνη της, έτσι ώστε να βρει και πάλι τη δύναμη να ξαναγεννηθεί; Πού οι άγγελοι να ψάλλουν την ευδοκία , την ευφροσύνη των ημερών; Όχι, δεν αρκούν αυτά τα τρεμάμενα σαν άστρα φώτα. Ούτε και τα γλυκά, τα σοκολατάκια, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα στους λαχταριστούς δίσκους των ζαχαροπλαστείων. 

΄Αλλα ζητά η ψυχή μας, για άλλα κλαίει κατά τον ποιητή Καβάφη. Για τα απλά και τ’ ανθρώπινα στην προκειμένη περίπτωση. Να καθίσουμε, λέει, μια τέτοια βραδιά μπροστά στους δέκτες μας και να μην ανατριχιάσουμε από φρίκη. Να μην κλείσουμε τα μάτια από ντροπή ή αποτροπιασμό. Να μην κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή προσμένοντας με καρδιοκτύπι τρόμου την κατάθεση της επόμενης κτηνωδίας.

Πόσο αξίζει τελικά μια ανθρώπινη ζωή σε τούτο τον πλανήτη; Πόσο κοστολογεί κανείς τον θάνατο; «Και επί γης ειρήνη…» Τόσο μακριά οι άγγελοι. Τόσο κοντά η κόλαση που φτιάξαμε. Ακριβώς έξω από την πόρτα μας, ακριβώς μέσα στη σκέψη μας.

΄Υστερα, σαν τελειώνει αυτός ο στοχασμός, προσπαθώ να βρω παράθυρα, φεγγίτες έστω απόδρασης. Σκαρφαλώνω βάζοντας σκαλί σκαλί την κάθε ελπίδα μου, φτάνω μέχρι τον τελευταίο φεγγίτη μες στα τείχη μου, μαζεύω όλα τα κουρέλια της καρδιάς μου, τα δένω κόμπο κόμπο, φτιάχνω εκείνο το σεντόνι της απόδρασης, που σαν το ρίξω επιτήδεια έξω από την αγωνία μου, ίσως πηδήξω σε ένα στέρεο έδαφος ψυχής. 

Στέκω στις μύτες της αγάπης μου εκεί ακριβώς στο στερνό το σκαλοπάτι. Από εκεί μπορώ να βλέπω ακόμα μια λουρίδα ουρανό. Λέω πως σαν νυχτώσει μπορεί από κάπου, από Ανατολή ή Δύση-δεν έχει σημασία πια -να φανεί ξανά το υπέρλαμπρο εκείνο άστρο που θα μαρτυρά πως ένας Βασιλιάς έρχεται στην ταλαίπωρη ανθρωπότητα. 

Μόνο που φέτος, Χριστέ μου, σε παρακαλώ, μην γεννηθείς σε μια άγνωστη φάτνη. ΄Ελα να γεννηθείς, να ανυψωθείς μέσα στην κόλασή μας , μήπως και ζηλέψει έστω και την υστάτη την ειρηνική σου μορφή, την αγγελική σου παραίνεση. «Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία…» Αμήν! 

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου