Αδράχτι ονείρων...

Της Ντόριας Βαλληνδρά

Είναι και αυτές οι πιεσμένες αντοχές που σπάνε...
κομμάτια εγωισμού, που έγιναν θρύψαλα γεμάτα σκόνες,
ραγισμένα “θέλω” που γέμισαν πληγές,
τα όνειρα, αδράχτι που πονάει,
κι η σκέψη ερωτικός μετανάστης, καταμεσής του κρητικού πελάγους...
πόσο να αντέξει μια ψυχή...
ευάλωτη στο κλάμα...
σπασμένη από το δάκρυ...
Μεσιανισμός η όψη σου, μέσα στα σωθικά μου...
Αμφισθενής η σκέψη μου...
να σπρώχνει το συναίσθημα πιο δυνατά...
πετά τη λογική, στα βράχια μονομιάς...
Αποχρών ο λόγος της απόστασης...
σαν ασκητική ηθική του μοναχού...
εριστικά τα συναισθήματα παλεύουν...
μα εγώ γνωρίζω το γιατί...
σαν αποκούμπι της ψυχής...
άνοιξε ουρανέ μου...
δώσε πνοή στη άτονη ζωή μου...
κι άφησε πάλι την ευτυχία,
μες τα δυό μου χέρια,
αβίαστα, ακούσια, αληθινά,
σαν το φιλί της μάνας στο παιδί..
σαν τη χαρά της πρώτης της γιορτής,
σαν από σύννεφο πλεγμένης, ευτυχίας...
σε περιμένω...
Ντόρια Βαλληνδρά