Υγρά όνειρα...

Της Ντόριας Βαλληνδρά 

Ο αέρας στροβιλίζει άναρχα, οτιδήποτε βρει στο πέρασμα του...
Η αλμύρα της θάλασσας, ανακατεύει την άμορφη άμμο και τα βότσαλα, παίζοντας μαζί τους, ένα πολύβουο κυνηγητό...
Γεύσεις, χρώματα και αρώματα, φωτίζουν ρομαντικά την βραδιά...
Τα αισθήματα μου, είναι άπειρα, σαν τα βότσαλα της θάλασσας και χρειάζονται τακτοποίηση...
Βολεμένες ψυχές, ψάχνουν τον οδηγό τους, ψάχνουν το μικρό στενό κουτάκι τους, που θα φωλιάσουν εκεί μέσα και θα αφεθούν αβίαστα...
Σε αγγίζω δειλά...
Προσπαθώ να αδράξω την στιγμή...
Να μπω στη σκέψη σου...
Να πλάσω το ''εγώ'' της ψυχής σου, να το μετατρέψω σε ''εμείς''...
Δεν υπάρχει τίποτα στην ανθρώπινη σκέψη, που να μην ήταν πριν στις αισθήσεις της...
Αισθησιαρχία της αγάπης...
Αγγιγμα ψυχής...
Το είδα στο βλέμμα σου...
Το ένιωσα στο άγγιγμα σου...
Το γεύτηκα στην γεύση σου...
Θέλω να πάρω ανάσα, μέσα από την ψυχή σου...
Να αδράξω βίαια το μυαλό σου...
Να σπάσω την καρδούλα σου, σε μικρά κομμάτια και να τα συνδέσω ξανά, σαν πάζλ, σε αθώα παιδικά χέρια...
Μια ψυχή που διψά για αγάπη...
Ένα σώμα που διψά για πάθος...
Κι όμως η δίψα είναι μία...
Σε κρατάει ζωντανό...
Σε ταξιδεύει σαν όνειρο, σε άλλους ουρανούς...
Σου φυτρώνει φτερά στην πλάτη...
Σου καίει τα σωθικά...
Και αν νιώσεις την σταγόνα της δροσιάς...
Αυτή είναι η πεμπτουσία της ζωής...
Υπάρχεις, ζεις, αναπνέεις για αυτή την σταγόνα...
Ελπίζοντας να γίνει σύντομα ωκεανός...
Μια αλογικότητα, μου ποτίζει το μυαλό και το κορμί...
Εκμηδένιση της λογικής σκέψης, μη έλλογη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής...
Γιατί στην γήινη ανθρώπινη ζωή, συνείναι, το εγώ με το εμείς....
Η κοινωνική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης...
Η ύπαρξη και συνύπαρξη της ζωής...
Υπάρχω, ζω, αναπνέω...
Εξάλλου η ζωή είναι συλλογή υλικού και εμπειριών...
Οπότε, ακόμα και αν πέσω από το φεγγάρι σου...
Θα πέσω μαλακά, ανάμεσα στα πανέμορφα αστέρια...
Ντόρια Βαλληνδρά