Η “περίπτωση” Στουρνάρα

Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι Έλληνας οικονομολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας

Όσοι μετακινούνται με το τρένο στη γραμμή Ομόνοια – Κηφισιά, θα αναγνωρίσουν  στις φωτογραφίες των εφημερίδων και στην τηλεόραση τον καθημερινό επιβάτη Γιάννη Στουρνάρα. Ίσως να είναι ο μοναδικός καθηγητής Πανεπιστημίου και πρόεδρος του ΙΟΒΕ που μετακινείται με το τρένο και σίγουρα είναι ο μοναδικός υπουργός που χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς. (Υποθέτω ότι για λόγους ασφαλείας δεν θα τον ξαναδούν στο τρένο τώρα που έγινε υπουργός).

Ο Στουρνάρας είναι “σπάνια περίπτωση”.

Ένας απο τους ελάχιστους τεχνοκράτες που έχουν παράλληλα βαθειά γνώση της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, ο Στουρνάρας, πιστεύει οτι μπορεί να πετύχει δυο φαινομενικά αντιφατικούς στόχους: Την μείωση του ελλείμματος και την δημιουργία ρυθμού ανάπτυξης.

 

Ο Στουρνάρας είναι αισιόδοξος. Πάντα ήταν. Και όσο τον ξέρουμε – καμιά εικοσιπενταριά χρόνια από το ρεπορτάζ - είχε συνήθως δίκιο.

Ο Στουρνάρας ήταν αισιόδοξος το 1993, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέρρεε και η οικονομία ξεκίναγε από την αρχή. Σε αντίθεση με τον ομόλογο του τότε Πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γιώργο Αλογοσκούφη ο οποίος έβλεπε την Ελλάδα να πτωχεύει στο τέλος της χρονιάς, ο Στουρνάρας  που τον διαδέχθηκε έβλεπε την Ελλάδα  να αναπτύσσεται. Και δικαιώθηκε.

 

Όταν αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’90, σχεδόν κανείς δεν πίστευε οτι η Ελλάδα μπορεί να συμμετάσχει στην ΟΝΕ, ο Στουρνάρας ήταν σίγουρος. Και πάλι δικαιώθηκε.

 

Τώρα αναλαμβάνει το πόστο του υπουργού Οικονομικών με την χώρα στο κατώφλι της δραχμής. Γνωρίζει πολύ καλά τις δυσκολίες. Όμως πιστεύει οτι θα μείνουμε στο Ευρώ, οτι θα τα καταφέρουμε, ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις, ότι θα μπούμε σε ρυθμό ανάπτυξης και ότι ταυτόχρονα θα μειώσουμε τα ελλείμματα. Πόσοι άλλοι το πιστεύουν; Ελάχιστοι. Όμως κάτι θα ξέρει που το πιστεύει ο Στουρνάρας. Και όπως δείχνει το παρελθόν του, μάλλον θα δικαιωθεί και πάλι.

 

Είναι αιθεροβάμων ο Στουρνάρας; Κάθε άλλο. Είναι εξαιρετικά ρεαλιστής, όπως είναι και μαχητής. Δεν αερολογεί, βάζει συγκεκριμένους στόχους και τους κυνηγάει μέχρι να τους πετύχει.

Ο Στουρνάρας δεν τελείωσε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τελείωσε το δημόσιο, σπούδασε στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, και μετά, με βαθμό άριστα φυσικά, μπήκε στην Οξφόρδη, πήρε το διδακτορικό του, δίδαξε για λίγο εκεί, μετά έγινε καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο, παράλληλα έγινε συνεργάτης του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και ανέλαβε να κάνει όλα όσα πίστευε οτι μπορούσαν να γίνουν. Και τα έκανε.

 

Εκτός απο αισιόδοξος, ο  Στουρνάρας είναι εργατικός. Όποια θέση και αν είχε στη δημόσια διοίκηση ποτέ δεν σταμάτησε να διδάσκει ο ίδιος το μάθημα του στο Πανεπιστήμιο, ποτέ δεν έχασε την επαφή με τους φοιτητές του.

 

Είναι και σκληρό καρύδι. Και αυτός είναι ο λόγος που ήταν τόσο δύσκολη η κυοφορία στα κομματικά επιτελεία της υπουργοποίησης του.

Οι κομματικοί της Ρηγίλης γνωρίζουν ότι δεν θα τους κάνει τα ρουσφέτια. Οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ φοβούνται ότι θα αποκτήσει “πολιτικό ανάστημα”. Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες – μάλλον θα του δημιουργηθούν στη διαδρομή - και ότι το καθήκον του σήμερα είναι πολύ ανώτερο αυτών, είναι να απαλλαγεί η Ελλάδα από το στίγμα της “ειδικής περίπτωσης”. Και αυτό θα επιδιώξει να κάνει.

 

Οι στόχοι που θέτει ως προτεραιότητες, φαίνονται σήμερα ανέφικτοι, αλλά ο ίδιος τους θεωρεί απολύτως εφικτούς και ρεαλιστικούς:

 

Να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων και να βγάλουν τα λεφτά τους από το σεντούκι και να τα ξαναβάλουν στις τράπεζες ώστε να χρηματοδοτηθεί η οικονομία.

Να  γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των ξένων και να φέρουν στην Ελλάδα επενδύσεις. Δεν μιλάει αορίστως για ανάπτυξη, μιλάει για ανάπτυξη μέσω των χρηματοδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε συνεννόηση  με τον φίλο του καθηγητή Πλούταρχο Σακελλάρη που είναι αντιπρόεδρος της τράπεζας.

Δεν ανησυχεί για τις συνεννοήσεις με την τρόικα, έχει διαπραγματευθεί με τους ευρωπαίους πολλές φορές στο παρελθόν και έχει βρει λύσεις.

Δεν φοβάται τη δημόσια διοίκηση, ήταν μέρος της επί πολλά χρόνια και ξέρει τις αδυναμίες αλλά και τις δυνατότητες της.

Δεν φοβάται τους πολιτικούς, ξέρει πώς σκέφτονται και ξέρει πως να τους λέει όχι. Η αισιοδοξία του Στουρνάρα είναι ρεαλιστική. Και δεν θα αναλάμβανε αυτό το πόστο αν δεν πίστευε ακράδαντα ότι θα τα καταφέρει.

Reporter.gr