Όταν ήρθε το email με το βίντεο της χειροδικίας του
εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής εναντίον της Λιάνας Κανέλη του ΚΚΕ στην πρωινή
εκπομπή του ΑΝΤ1 Ελλάδος την περασμένη Πέμπτη, αναζητούσα το θέμα της σημερινής
στήλης. Διέκοψα για να δω το βίντεο κι η πρώτη μου αντίδραση ήταν, “να το θέμα”.
Όταν όμως άρχισα να βασανίζω το τι θα έγραφα, κατέληγα συνέχεια σε κοινότυπες
καταδίκες.
Κι αυτό γιατί ορισμένα πράγματα δεν χωρούν αποχρώσεις. Είναι, είτε μαύρο, είτε άσπρο. Και το συγκεκριμένο επεισόδιο, για μένα, ανεπιφύλακτα, ήταν μαύρο. Κατάμαυρο. Το να χειροδικείς σε βάρος πολιτικών αντιπάλων (και δη γυναικών) στη διάρκεια μιας συζήτησης, δεν γίνεται. Τελεία και παύλα. Ούτε αν διαφωνείς μαζί τους, ή αν σε έβρισαν, ακόμα κι αν νιώθεις ότι σε έθιξαν. Δεν είναι δικαιολογία, ούτε καν ελαφρυντικό. Στην πολιτική και στη δημοκρατία θέλει κότσια, όχι για να δέρνεις, αλλά για ν’ αντέχεις τις προκλήσεις, τις διαφωνίες, τις ανοησίες που ακούς και τις επιθέσεις που δέχεσαι. Συνεπώς, κάπου εδώ θα τέλειωνε η στήλη.
Άρχισα όμως να λαμβάνω email με σχόλια που έδειχναν ότι, τελικά δεν ήταν για όλους τα πράματα τόσο κουκιά καθαρισμένα. Άκουγα τσαλιμάκια του στυλ μα η Κανέλη τον προκάλεσε ρίχνοντας του χαρτιά, τον έβρισε· είναι παραδοσιακά προκλητική ως συνομιλητής και τέτοια. Μπήκα στο Facebook να πάρω το σφυγμό της κοινωνίας. Έπεσα από τα σύννεφα. Συζητήσεις έντονες, παθιασμένες, υβριστικές σε κάποιες περιπτώσεις και γνώμες πολύ διχασμένες.
«Σίγουρα κι αυτός ξέφυγε, δεν έπρεπε, αλλά κι αυτή ας μάθει να μιλά πιο καλά!!!», ήταν μια από τις ήπιες απόψεις. «Καλά ρε κουμπάρε, αν τούτη η γεναίκα που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της ξιτιμάζει όλο τον κόσμο, φάει και κανένα πάτσο, πού είναι το πρόβλημα», ήταν η απορία άλλου. «Από τη στιγμή που βρίζει σαν νταλικέρης, παύει να τη βλέπει κάποιος ως γυναίκα, άρα εκεί που κάποιος θα χάσει την υπομονή του, ας τον φάει να σιωπήσει λιγάκι. Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», ήταν άλλη άποψη.
Κι αυτά είναι απ’ αυτά που γράφονται σε οικογενειακή εφημερίδα. Διάβασα
ομοφοβικά σχόλια, ρατσιστικά, σεξιστικά κι άλλα απλώς ηλίθια, που δικαιολογούσαν
το ξύλο γιατί ήταν σε βάρος κάποιου από το ιδεολογικά αντίθετο, με το δικό
τους, στρατόπεδο.
Ας ξεκαθαρίσουμε ακόμα κάτι: Την Κανέλλη δεν την πάω. Τη βλέπω και γυρίζει τ’ άντερο μου. Μ’ εκνευρίζει το στυλ του φιλεργατικού εθνικισμού που πουλά. Βρίσκω χυδαιότητα την παράνομη συνήθεια της να καπνίζει στο στούντιο. Και πολλά άλλα. Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν είναι ελαφρυντικό για να χειροδικήσει κανείς σε βάρος της. Ό,τι κι αν είπε. Ό,τι κι αν έκανε. Ακόμα κι αν του φύσαγε τον καπνό στα μούτρα.
Στη δημοκρατία δεν δέρνουμε, για οποιοδήποτε λόγο. Είναι τόσο, μα τόσο απλό. Αν δέρναμε στη δημοκρατία, ούτε η Χρυσή Αυγή ούτε τα άκρα όλων των αποχρώσεων θα χωρούσαν. Θα τους πλάκωναν οι νεολαίοι των μεγάλων κομμάτων, ως πολύ περισσότεροι που είναι, κι άντε σπίτια τους οι νεοσύστατοι.
Γιατί δεν βλέπουν όλοι τη δική μου αλήθεια, διερωτήθηκα. Πώς μπορούν μορφωμένοι άνθρωποι να υποστηρίζουν ότι ένα τόσο ανήκουστο συμβάν μπορεί να δικαιολογηθεί; Δεν είμαι κοινωνιολόγος, αλλά αισθάνομαι ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι συμπτώματα ενός επικίνδυνου πολιτικού φανατισμού, που πιστεύει ότι αν ο ξυλοδαρμένος ανήκει στ’ άλλο ιδεολογικό στρατόπεδο και είναι μάλιστα και το θορυβώδες, προκλητικό είδος, καλά να πάθει. Πιστεύω ότι υπάρχει και μια δόση σεξισμού σε πολλούς απ’ όσους δικαιολογούν τα χαστούκια σε βάρος της Κανέλλη. Υπάρχει όμως, ίσως, και κάτι πολύ βαθύτερο: Πολλά σχόλια έλεγαν πάνω κάτω και το ακόλουθο: «τα χαστούκια [του Χρυσαυγίτη], είναι χαστούκια σε όλο το σάπιο, κλεπτοπροδοτικό, ανθελληνικό πολιτικό μας σύστημα που μας έφερε σ’ αυτή την κατάντια».
Προσωπικά δεν με φοβίζει η Χρυσή Αυγή ή ο όποιος ακραίος τόσο, όσο μια παραδοσιακά συντηρητική κοινωνία που καταπιέζει έναν αυξανόμενο φανατισμό εναντίον όσων δεν χωράνε στο δικό της κουστούμι και χειροκροτεί τη βία σε βάρος της άλλης άποψης ή της άλλης επιλογής.
Ανδρέας Χατζηκυριάκου
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος"
10/6/2012
No comments:
Post a Comment