Να πώς άλλαξε ο κόσμος μας

Του Ανδρέα Χατζηκυριάκου

Τον Αύγουστο η κόρη μου φεύγει για σπουδές στην Αμερική και ήδη αρχίσαμε τις προετοιμασίες για τη μεγάλη στιγμή. Πίστευα, κι εγώ και η σύζυγός μου, που επίσης σπουδάσαμε στην Αμερική, ότι οι εμπειρίες μας στα απλά, τα καθημερινά θα είναι χρήσιμες στην κόρη μας. Αναπολώντας όμως τη δική μας φοιτητική ζωή, που ξεκινούσε πριν 30 χρόνια, συνειδητοποιείς, στην πράξη, πόσο άλλαξε ο κόσμος.

«Λες να πάρει μαζί το φορητό υπολογιστή της ή ν’ αγοράσει καινούργιο εκεί», με ρώτησε η σύζυγός μου, προκαλώντας μια αλυσίδα συγκρίσεων με τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τα δάκτυλά μου ακούμπησαν πληκτρολόγιο πρώτη φορά το 1990 (στα 26 μου) κι ο πρώτος μου φορητός υπολογιστής ζύγιζε πέντε κιλά και κάτι. Η κόρη μου διαθέτει φορητό υπολογιστή από τα 11της. Κι από τότε που βγήκαν στην αγορά τα διάφορα tablets, ακόμα κι οι προσωπικοί υπολογιστές φαντάζουν παλιομοδίτικοι.

Για κινητό τηλέφωνο, ούτε λόγος τότε. Ούτε σε ταινία δεν είχα δει. Για να επικοινωνώ με τους δικούς μου, είχαμε τηλεφωνικό ραντεβού κάθε Κυριακή στις 10 το πρωί «δική σου ώρα και θα πάρω εγώ για να μην πληρώνεις», με θύμιζε κάθε φορά ο πατέρας μου πριν κλείσει το τηλέφωνο. Με την κόρη μου θα επικοινωνούμε όποτε γουστάρουμε και μας βολεύει, δωρεάν και live, μέσω Skype. Θα μας βλέπει και θα τη βλέπουμε. Κι αν ποτέ με κάνει φίλο της στο facebook, θα είμαστε σε συνεχή επικοινωνία.

Τον καιρό μας, όταν έπαιζε ΑΠΟΕΛ Ομόνοια και καιγόμασταν να μάθουμε το αποτέλεσμα, θεωρούμασταν τυχεροί αν κάποιος το μάθαινε την ίδια μέρα και μια βδομάδα μετά, όταν έρχονταν οι κυπριακές εφημερίδες, «ρουφούσαμε» τις περιγραφές του αγώνα λες και γινόταν εκείνη τη στιγμή. Σήμερα το ΑΠΟΕΛ - Ομόνοια η κόρη μου κι οι συμφοιτητές της θα τον παρακολουθούν την ώρα που γίνεται με livestreamingστο internet, θα σχολιάζουν με φίλους τους σε άλλες χώρες ζωντανά την κάθε φάση.

Και φυσικά δεν φαντάζομαι την κόρη μου να περιμένει με αγωνία τον ταχυδρόμο αν έφερε το γράμμα του αγαπημένου της ή της κολλητής της, που σπουδάζουν αλλού. Μάλλον αυτή η γενιά δεν έχει πιάσει επιστολόχαρτο (θυμάστε εκείνο το ξεχωριστό, μαλακό χαρτί που γράφαμε γράμματα κάποτε) στα χέρια της. Αν ο αγαπημένος θέλει να της πει «μου λείπεις» ή η κολλητή για το partyπου πήγε, θα στείλει email, που η κόρη μου θα το διαβάσει στο κινητό της και θα απαντήσει άμεσα. Θα στείλει και θα λάβει φωτογραφίες για το κάθε τι.

Αλλά δεν είναι μόνο η επικοινωνία που άλλαξε τον κόσμο. Είναι και η ουσία των σπουδών. Εμείς για να κάνουμε έρευνα για μια μελέτη έπρεπε να «πνιγούμε» σε κάτι τεράστια βιβλία αναφοράς που μας έλεγαν πού να πάμε να βρούμε τα στοιχεία που χρειαζόμαστε. Σήμερα το κάνουν το google ή όποια άλλη μηχανή αναζήτησης μπορεί να χρησιμοποιούν στα πανεπιστήμια. Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι να βρεις την πληροφορία, αλλά να μπορείς να ξεχωρίσεις τη χρήσιμη πληροφορία από το τσουνάμι πληροφόρησης που σε κτυπά.

 

Κι αυτά για τις θετικές επιστήμες. Ούτε να φανταστώ μπορώ πόσο άλλαξε, ας πούμε, η αρχιτεκτονική ή ιατρική τα τελευταία 30 χρόνια.
Κι όχι, δεν θα καταλήξω με το απόλυτα γεροντικό «τον καιρό μας ήταν καλύτερα, ήταν πιο δύσκολα» κι ότι η σημερινή γενιά τα βρίσκει όλα έτοιμα. Θεωρώ τη δική μας εποχή πολύ πιο εύκολη από τη σημερινή.

Αλλιώς όμως θέλω να καταλήξω: Γύρισα από τις σπουδές μου στα μέσα Ιουνίου του 1990 και μετά από ένα δεκαήμερο στον Πρωταρά, βρήκα δουλειά, στη Cyprus Weekly-που ακόμα χρησιμοποιούσε γραφομηχανές- στον κλάδο που σπούδασα και λάτρεψα. Κι από τότε δεν έμεινα ούτε μια μέρα άνεργος.

Πόσοι μπορούμε να υποσχεθούμε σήμερα στα παιδιά μας ότι όταν τελειώσουν τις σπουδές τους μια καλή δουλειά, στον κλάδο που διάλεξαν κι αγάπησαν, είναι ένα εφικτό όνειρο; 

Ανδρέας Χατζηκυριάκου 

Εφημερίδα "Φιλελεύθερος' 3.6.2012

Facebook