Οδοφράγματα

Του Δρ Ανδρέα Σοφόκλη

Δυστυχώς το θέμα αυτό έχει αναχθεί σ` ένα από τα θέματα συζητήσεων, της επικαιρότητας. Σε βαθμό που έχουν σχηματισθεί δύο στρατόπεδα. Τα οδοφράγματα είτε είναι ανοικτά είτε ανοίξουν περισσότερα είτε περιοριστούν δεν αποτελούν ούτε αιτία λύσης του Εθνικού μας προβλήματος, διότι περί εθνικού προβλήματος εισβολής και κατοχής, με όλες τις έως τώρα συνέπειες, πρόκειται, ούτε αιτία μη λύσης.

Πρέπει, ως Έλληνες Κύπριοι να συνειδητοποιήσουμε, ότι είναι και τα οδοφράγματα μέρος της τουρκικής εισβολής και κατοχής ή πιο σωστά είναι κι αυτά μία από τις πολλές και τραγικές συνέπειες. Ταυτόχρονα, τα οδοφράγματα, είναι ένα εργαλείο κοινωνικών σχέσεων, νόμιμων και παράνομων συναλλαγών.

Είναι  χώρος μνήμης και τιμής προς τους Αγίους, προς τους ήρωες, προς τις Εκκλησίες μας, είτε τις κατεστραμμένες είτε για όσες έχουν συντηρηθεί είτε για όσες έχουν ,μετατραπεί σε τζαμιά, προς τους προγόνους μας που είναι θαμμένοι στη δική μας γη, εμάς των προσφύγων, όμως, ταυτοχρόνως είναι και ο χώρος της στυγνής εκμετάλλευσης, όχι μόνο από τους Τουρκοκύπριους, από την Τουρκία, δυστυχώς από ένα αριθμό που ονομάζονται και με ταυτότητα, Έλληνες Κύπριοι.

Ως πρόσφυγας, που θέλω να επιστρέψω στη γη τη δική μου, στο σπίτι το δικό μου, στη γη των Ελλήνων και Ορθόδοξων Χριστιανών της Κύπρου, των προγόνων μου, δεν επιθυμώ να ακούω και να παρακολουθώ απόψεις ότι με το συναίσθημα, με το διάλογο, με τη φιλία, θα λύσουμε το Κυπριακό πρόβλημα της τουρκικής εισβολής και κατοχής και λόγω της φιλίας και του ανοίγματος οδοφραγμάτων θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Λυπάμαι αλλά τέτοια επιχειρήματα, τέτοια, εννοούμενα, τέτοια συμπεράσματα, στην εποχή μας, ούτε τα παιδάκια, δεν τα δέχονται.

Είναι θετικό, βέβαια, να υπάρχει διάλογος. Όμως ο διάλογος για να ευοδώσει, όπως και ο έρωτας, χρειάζεται δύο, στο ταγκό χορεύουν δύο. Διάλογος μονολόγου, καλή θέληση μονολόγου, σε υποτιθέμενο διάλογο είναι έπεα πτερόεντα, ανήκει στη σφαίρα του ιδεαλισμού. Διάλογος, επίσης, για να είναι αποτελεσματικός, χρειάζεται να υπάρχει η ίδια ή περίπου η ίδια ισχύς ανάμεσα στα μέρη. Να γνωρίζουν ότι λόγω της ίδιας δυνάμεως, για να μην έχουν συνέπειες αλληλοφθοράς σε μία σύγκρουση, επιβάλλεται η αμοιβαία υποχώρηση.

Από το 1974, διεξάγονται συνομιλίες. Υπάρχουν οι υποχωρήσεις της Ελληνικής Κυπριακής διαπραγματευτικής ομάδας, υπάρχουν τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. Ισχύει η στήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η Ε.Ε. είναι δίπλα μας, όλοι ως Οργανισμοί. Όμως η Τουρκία δεν έχει υποχωρήσει σε τίποτα. Στο Σκάκι τον κύριο και τον καίριο ρόλο διαδραματίζει η Βασίλισσα και όχι τα πιόνια.

Αυτά που η Τουρκία, έως τώρα αποδέχτηκε και εφαρμόζονται στον βαθμό της κλίμακας και με τους εκάστοτε ρυθμούς, όπως η ανεύρεση αγνοουμένων, η συντήρηση Ιερών Ναών. Όταν τα εξετάσουμε προσεκτικά με ερευνητικό, με κριτικό βλέμμα, διαπιστώνουμε ότι ήταν κέρδος και για την Τουρκία, όπως το καλό όνομα, οικονομική στήριξη από την Ε.Ε, διπλωματικά οφέλη. Όλα αυτά χωρίς κανένα απολύτως κόστος υποχώρησης και είναι λογικό να μην υποχωρεί σε ουσιώδη θέματα.

«Ο ισχυρός προχωρεί έως εκεί που του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υποχωρεί έως εκεί που του επιτρέπει η αδυναμία του», Κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πελοποννησιακού Πολέμου, Απόσπασμα από τον Διάλογο Μιλίων Αθηναίων. Η στοχοπροσήλωση της Τουρκίας είναι συγκεκριμένη και σαφής και για την Κύπρο και για νησιά του Αιγαίου και για τη Θράκη, προς το παρόν.

Τα οδοφράγματα είναι το μαχαίρι. Έχει τα αποτελέσματα των δράσεων χρήσης. Τα ουσιώδη είναι άλλα και ας μην εθελοτυφλούμε, ούτε να έχουμε επιδερμικές γνώσεις της Ιστορίας, ας την μελετήσουμε, για να δυνάμεθα να ενεργούμε με σωστές αποφάσεις. Δεν ενδείκνυται άνθρωποι να μιλούν δημοσίως, με κίνδυνο επιδράσεων, για θέματα τέτοια, ανεξαρτήτως από θέσεις εργασίας, χωρίς γνώσεις για θέματα τόσο σοβαρά, με κύριο γνώμονα συναισθήματα και προσωπικές εμπειρίες.

Για να προσεγγίσουμε την ουσία της τουρκικής εισβολής και κατοχής, της τουρκικής αδιαλλαξίας, πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, ως Έλληνες και ως Έλληνες Κύπριοι, μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας.

Είναι απαραίτητο συστατικό λύσεως σοβαρότατων προβλημάτων η αυτογνωσία. Σε αυτά τα πλαίσια τίθενται ωμά και αμείλικτα κάποια χαρακτηριστικά ερωτήματα που απαντούν άμεσα, χωρίς περιστροφές, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς ασάφειες, τη ρίζα και την έως τώρα πορεία.

->Τι αριθμό πληθυσμού διαθέτουμε;

->Τι κάνουμε ή τι οφείλουμε να κάνουμε για να αυξήσουμε τις γεννήσεις;

->Έχουμε εξελισσόμενη στρατηγική για έστω μείωση του σοβαρότατου προβλήματος της υπογεννητικότητας;

->Πιστεύουμε στις δύο Πατρίδες, Ελλάδα και Κύπρο αντιστοίχως;

->Αν όντως πιστεύουμε, πού πιθανώς βρίσκονται οι πραγματικές μας επενδύσεις, πάρα πολλών, γνωστών και αγνώστων; Εύχομαι στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

->Εμπνέουμε τα παιδιά μας στην Εθνική Παιδεία και στην Ορθόδοξή μας Πίστη; Αν γίνεται αυτό. Πώς γίνεται; Με τις παρελάσεις ενός μικρού αριθμού μαθητών και μαθητριών, σωματείων στρατού κ.λ.π.;

->Πού είναι εκείνες τις ημέρες στις Εκκλησίες και στις Παρελάσεις ο Παιδαγωγικός και ο Εκπαιδευτικός κόσμος όλων των βαθμίδων και όλων όσων υπηρετούν την Παιδεία και στον Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Χώρο; Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας, Τριτοβάθμιας Παιδείας και Εκπαίδευσης;

Το υπηρετώ σ` ένα τομέα, δε σημαίνει εργάζομαι τόσες ώρες, αυτές τις ημέρες, έχω τόσες άδειες. Πληρώνομαι και για σας. Σημαίνει και νομικώς και ηθικώς ότι συμμετέχω και παρευρίσκομαι στις εκδηλώσεις, με ανάλογο ντύσιμο, με ανάλογο σεβασμό. Αφού χιλιάδες θυσιάστηκαν στους Εθνικούς Αγώνες για να υπάρχουν οι θέσεις εργασίας.

->Οι γονείς/κηδεμόνες, πόσο οδηγούν και καθοδηγούν τα παιδιά τους να μελετούν, να γράφουν εργασίες, για Αγίους, για Ήρωες;

->Πόσα παιδιά γνωρίζουν να απαγγέλλουν και να γράφουν τις δύο πρώτες στροφές του Εθνικού Ύμνου; Το Πιστεύω; Το Πάτερ ημών; Αυτά δηλώνουν και τη γνώση, την ικανότητα της γραφής ή μη, αναλόγως της ηλικίας. Από αυτή την ικανότητα δεικνύονται οι μελλοντικές δεξιότητες, γνώσεις ή όχι ως αιτίες και επαγγελματικών επιτυχιών ή όχι.

Είναι πολύ εύκολο, μίας κοινωνίας αποπροσανατολισμένης από τα εθνικά και από τα θρησκευτικά της ιδεώδη, από τις ηθικές αρχές, τα μέλη της να επιρρίπτουν ευθύνες, για πολλά και για διάφορα, το ένα στο άλλο. Αυτό αποτελεί συνέπεια των ρηχών γνώσεων που οδηγούν σε επίπλαστα, σε λάθος συμπεράσματα.

Εάν θες ειρήνη είσαι έτοιμος για πόλεμο. Πόλεμος δε σημαίνει σήμερα μάχες σώμα με σώμα στα παιδία των μαχών, δε σημαίνει καθόλου τις στρατιωτικές συγκρούσεις. Σημαίνει πίστη και προσφορά προς την πατρίδα, προς την κοινωνία. Σημαίνει πλήρης εργασιακή απόδοση, σε κάθε επάγγελμα. Σημαίνει μακριά από την ανεργία, μακριά από την αεργία. Σημαίνει τεχνογνωσία, μόρφωση, συνεχής μελέτη και προετοιμασία. Σημαίνει σωματική, πνευματική, ψυχική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων, μακριά από εξαρτησιογόνες ουσίες, από βία, από παραβατικότητα.

Τα πάρα πάνω είναι σοβαρότατα προβλήματα που κτυπούν την εύρυθμη λειτουργία των κοινωνιών, των δημοκρατιών. Προβλήματα που δυστυχώς, οι αίτιοι μας είναι γνωστοί, βρίσκονται ανάμεσά μας, αλλά για δικούς μας υποκειμενικούς λόγους, όπως, οικογενειακούς, γειτνιάσεων, φίλων, γνωστών, φοβίας, δεν αναφέρουμε τίποτα εκεί και όπου πρέπει.

Όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως φυσικά η Άμυνα, εάν πιστεύουμε σε αυτή, συνδέονται, άμεσα, με το Εθνικό μας πρόβλημα και όχι θέματα δευτερευούσης σημασίας, που και αυτά είναι καλό να τα συζητάμε, όπως το θέμα των οδοφραγμάτων αλλά να μη γίνονται αντικείμενο αντιπαραθέσεων, αφού είναι μέρος των τραγικών συνεπειών της Τουρκικής Εισβολής και όχι τρόπος λύσεως.

Μία κοινωνία, με εκ των έσω, πολλά και ποικίλα προβλήματα, ασήμαντα, μικρά, μέτρια, σημαντικά, δεν μπορεί, αν δεν τα λύσει, να γίνει συμπαγής και αποτελεσματική.

Κάποιοι, λογικό είναι, να ισχυριστούν, ότι και η Τουρκία έχει ίδια ή/και χειρότερα προβλήματα, γι` αυτό τι μας λες και τι μας γράφεις;

Ναι, συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση, ως ένα βαθμό. Όμως η Τουρκία έχει ξεπεράσει επισήμως καταγεγραμμένα, τα ογδόντα πέντε εκατομμύρια. Έχει ένα αριθμό κρατών δορυφόρους, με ισχυρό αριθμό εκατομμυρίων πολιτών. Διαθέτει εκατομμύρια στρατού, πλήρως εξοπλισμένο. Έχει δεκάδες πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα. Λειτουργούν δεκάδες εργοστάσια κατασκευής σύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού.

Στην Τουρκία και στα κατεχόμενα διδάσκεται η Τουρκική εθνικοθρισκευτική παιδεία, ταυτοχρόνως με τα σύγχρονα προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης. Διοχετεύονται μαθητές και σπουδαστές σε όλες τις σπουδές και για όλα τα επαγγέλματα.

Στέλνουν και διαμετακομίζουν και τα νόμιμα και τα παράνομα και τα παράτυπα προϊόντα τους στην Κύπρο, στην Ελλάδα, σε χώρες της Ε.Ε. με σίγουρα κέρδη. Σημειώνω πως  δεν κατηγορώ την Τουρκία απλά κάνω τις συγκρίσεις, με τα συμπεράσματα δικά σας.

Η Τουρκία έχει την πολυτέλεια απωλειών και από εξαρτησιογόνες ουσίες και από όποια άλλα περιστατικά, λόγω εκατομμυρίων πληθυσμού. Αντιθέτως εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια έστω και μίας απώλειας, μικροί αριθμητικά πληθυσμοί, δίχως μηχανισμούς ισχυρής εξελισσόμενης στήριξης για γεννήσεις για ανανέωση, για αυξήσεις του πληθυσμού.

Συνεπώς ο δρόμος υπάρχει, είναι ξεκάθαρος, οι λύσεις εύκολα βρίσκονται, όπως και οι εφαρμογές. Θέληση υπάρχει;

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Ερευνητής, Μελετητής