Ενωτικό Δημοψήφισμα 1950

Του Δρ Ανδρέα Σοφόκλη

Το 1878 η Αγγλική Αυτοκρατορία, στα πλαίσια του Συνεδρίου του Βερολίνου, με μυστική συμφωνία, προσάρτησε τη Νήσο Κύπρο, υπό το δικό της στέμμα, με το καθεστώς του ενοικίου, με αντάλλαγμα να στηρίξει, στα πλαίσια του εν λόγω συνεδρίου τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Με βάση τις πηγές της εποχής, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι η Αγγλική Αυτοκρατορία δεν ήθελε την Κύπρο για περιορισμένο χρονικό διάστημα αλλά διά παντός, σύμφωνα με αδιαμφισβήτητες πηγές της εποχής, όπως: Επιστολή του διαδόχου της Γερμανίας προς τη Βασίλισσα Βικτώρια και με την ιταλική εφημερίδα Bersagliere, σε άρθρο της την 17^η Ιουλίου 1878.

Σε αντίθεση με τις βλέψεις των Άγγλων οι καλοκάγαθοι Έλληνες της Κύπρου ένιωσαν ανακούφιση, πιστεύοντας ότι το Χριστιανικό και πολιτισμένο Έθνος της Ευρώπης σύντομα θα επιτρέψει την Ένωση.

Όντως, κατά την άποψή μου και όπως φαίνεται από ιστορικογεωπολιτικά γεγονότα της εποχής, υπήρξε αυτή η ευκαιρία, που χάθηκε, όταν η Αγγλία για να υποχρεώσει τον Πρωθυπουργό της Ιταλίας Ορλάντο να εισέλθει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπέρ των Συμμάχων, πρότεινε στην τότε Κυβέρνηση Ζαΐμη την ανταλλαγή της Κύπρου με το Αργοστόλι της Κεφαλληνίας. Η Κυβέρνηση Ζαΐμη επιφυλάχθηκε για να απαντήσει αργότερα, η Αγγλία, όμως γρήγορα απέσυρε αυτή την πρόταση διότι οι γεωστρατηγικές και οικονομικές εξελίξεις έτρεχαν, όπως πάντοτε-γι` αυτό ηγεσία σημαίνει ικανότητα ταχύτατων αποφάσεων-.

Η Κύπρος, μέχρι το 1914 τελούσε υπό ειδικό καθεστώς, η Συνθήκη Βερολίνου καθόριζε την Νήσο ως: «Αντικείμενο Νομής και Κατοχής». Το 1914 επειδή η Τουρκία τάχθηκε με τις Κεντρικές Δυνάμεις, η Αγγλία προσάρτησε την Κύπρο. Το 1925, μετά τη Συνθήκη της Λοζάνης, η Κύπρος έγινε επίσημα βρετανική αποικία.

Οι Έλληνες στην Κύπρο πανηγύριζαν για τα πάρα πάνω γεγονότα, αφού πίστευαν ότι είναι ο προπομπός της Ένωσης. Όμως ήλθε η πρώτη πικρή αλήθεια με τα Οκτωβριανά Γεγονότα, αφού προηγήθηκε ο Νόμος του 1923, που ήταν η δημιουργία κυπριακής εθνικής συνείδησης με την εξαφάνιση κάθε ελληνικού στοιχείου: «Περί Παιδείας Νόμος του 1923», γεγονός που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε ποικίλα επίπεδα, χωρίς να εμφαίνεται.

Οι Άγγλοι κατακτητές, ως έμπειροι διπλωμάτες, στο Β΄  Παγκόσμιο Πόλεμο, άφηναν να εννοηθεί ότι δεν ξεχνούσαν τους συμμάχους τους Έλληνες, αυτό το τέχνασμα το γνώριζαν και το διαπίστωναν ικανοί Έλληνες διπλωμάτες της εποχής, όπως ο Γιώργος Σεφέρης: Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, διπλωμάτης, ποιητής.

Δυστυχώς δύο γεγονότα, έστειλαν την Κύπρο στην ωμή πραγματικότητα, η διχόνοια, με τις γνωστές συνέπειες της αδελφοσφαγής, της καταρράκωσης του διεθνούς κύρους, της φυγής χιλιάδων Ελλήνων από την Ελλάδα. Μια χώρα με τέτοια γεγονότα σημαίνει ισχύς μηδέν. Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό γεγονός η Νέα Τάξη γεωστρατηγικοοικονομικών δεδομένων, ο ανταγωνισμός των δύο Συνασπισμών και η αναβάθμιση της Κύπρου ως σημαντικότατο πέρασμα προς και από τις τρεις Ηπείρους.

Μέσα σε όλα αυτά, τα οποία ο μελετητής εύκολα δύναται να τα μελετήσει από εμπεριστατωμένες και από τεκμηριωμένες πηγές, οι Έλληνες της Κύπρου, συνειδητοποιώντας ότι τη δική τους πορεία της Ελευθερίας και της Ένωσης οι ίδιοι πρέπει να την αναλάβουν, προχώρησαν το 1950 στο Ενωτικό Δημοψήφισμα, το οποίο υπέγραψε το 96% των Ελλήνων, ανάμεσά τους και Τούρκοι στο όνομα, Έλληνες στην καταγωγή, αφού το τουρκικό στοιχείο δημιουργήθηκε στο νησί ως συνέπεια της Οθωμανοκρατίας, με υποχρεωτικούς εξισλαμισμούς, (Σαμάρα Π.,(1987), Η Ελληνική Καταγωγή των Τουρκοκυπρίων).

Το Ενωτικό Δημοψήφισμα έστω και αργά το Αναγνώρισε η Ελληνική Δημοκρατία και φρόντισε, ως γνωστό να στείλει στα παιδιά όλων όσων είχε τα στοιχεία τη συγκεκριμένη Βεβαίωση, ως Αστέρας Αξίας Και Τιμής, για τη συμμετοχή και για την προσφορά τους στον Αγώνα για την Απελευθέρωση και για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, την οποία υπογράφει ο Πρώην Υπουργός Άμυνας της Ελλάδας Παύλος Καμμένος.

Η υπογραφή αυτή έρχεται, έστω και το 2016, σε αντίθεση με το «Δόγμα Βενιζέλου, όπως το καθόρισε και στην πολιτική του και στα Απομνημονεύματά του.» Το δόγμα αυτό έχει τις αρχές του από την παραχώρηση των αγγλικών δανείων  και με την αναγνώριση της  Ελληνικής Επανάστασης.  

Αυτά πρέπει να τα μελετούμε και να τα γνωρίζουμε, ως τιμή και αιώνιο μνημόσυνο στους μακαριστούς μας γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, αφού άνδρες και γυναίκες, υπέγραψαν το Ενωτικό Δημοψήφισμα, έλαβαν μέρος σε εκείνο τον Υπέροχο Αγώνα, της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959, θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, στερήθηκαν σημαντικό μέρος της ζωής τους για να αποκτήσουμε εμείς το Αγαθό της Ελευθερίας και φυσικά αυτοί οι αγνοί πατριώτες δεν ευθύνονται για τα μετέπειτα τραγικά γεγονότα με αποκορύφωμα τα τραγικά γεγονότα του 1974, με την τουρκική εισβολή και κατοχή, με τις ολέθριες συνέπειες.

Τα κρατητήρια, όπως της Κοκκινοτριμιθιάς, συνδέονται με τον Αγιοποιημένο ηρωισμό και δεν έχουν καμία σχέση με σημερινούς παράνομους-παράτυπους μετανάστες που κατακλύζουν την Νήσο Κύπρο.

Οφείλουμε εμείς που έχουμε την τιμή να είμαστε απόγονοι τέτοιων ανθρώπων, να συνεχίσουμε τις δικές τους αρχές, τις οποίες να μεταλαμπαδεύουμε στις νεότερες γενεές, ως οι φυσικοί Έλληνες συνεχιστές, για να υπάρχει μέλλον στον Ελληνισμό.

Αυτό δύναται να γίνει πραγματικότητα μόνο με την ενότητα, το Ενωτικό Δημοψήφισμα είναι εδώ για να μας διδάσκει, με το 96%.

Οφείλουμε οι πάντες και σημαντικοί και ασήμαντοι και πλούσιοι και φτωχοί, με βάση και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, να θέτουμε Σπαρτιατική Ασπίδα Προστασίας, με τη Μακεδονική Φάλαγγα να πρωτοστατεί.  

Δρ Ανδρέας Σοφόκλης
ΕΜΕ Φιλολογικών Μαθημάτων, ΥΠΑΝ