Το μεγαλείο Λεβέντ (η), οι τραμπούκοι και η ωμή αλήθεια

Του Γιώργου Καλλινίκου

Αποσβολωμένος παρακολουθούσα χθες τις εικόνες έξω από τα γραφεία της Αφρίκα. Οι τραμπούκοι προκαλούν τρόμο, σοκ και απόγνωση. Πέτρες, μπουκάλια, βαρβαρότητα και μίσος. Απίστευτο μίσος. Για κάποιον , που τυγχάνει να έχει διαφορετικές από τους ίδιους απόψεις. Ελάχιστα λεπτά μετά, νέα αισθήματα διαδέχονται τον φόβο, την οργή και την αγανάκτηση. Δέος, σεβασμός και θαυμασμός. Γι’ αυτό τον άνθρωπο, τον Σενέρ Λεβέντ, που συνεχίζει να λέει τις δικές του αλήθειες, και να μπαίνει στο ρουθούνι του αδίστακτου Σουλτάνου. Που βρέθηκε χθες στο στόχαστρο αυτών των θρασύδειλων τραμπούκων.

Μαζί με τον θαυμασμό, όμως, βρε Σενέρ, μας πλακώνει και η θλίψη. Διότι, βρε αδερφέ, μας κάνεις να αισθανόμαστε τόσο μικροί. Ως Κύπριοι διότι αδυνατούμε να σου προσφέρουμε οτιδήποτε άλλο πέρα από μια φραστική στήριξη. Και ως δημοσιογράφοι. Διότι εμείς πουλάμε την όποια μαγκιά μας εκ του ασφαλούς. Μπορεί κι εμείς να βρισκόμαστε στο στόχαστρο διαφόρων θρασύδειλων. Αλλά όχι πρόσωπο με πρόσωπο. Μόνο στο facebook. Εκεί λοιδορούνται συνειδήσεις δημοσιογράφων επειδή μπορεί να μην αρέσουν σε κάποιους οι αλήθειες που γράφουν. Εκεί στιγματίζονται. Εκεί τους χαρακτηρίζουν στη βάση των χαμερπών μυαλών και ψυχών εκείνων, που, ελλείψει επιχειρημάτων, καταφεύγουν σε ύβρεις.

Τα αισθήματα, ωστόσο, οφείλουμε να τα δαμάσουμε. Για να πρυτανεύσει ανεπηρέαστα η λογική. Που οφείλει να υποκλιθεί στον Σενέρ Λεβέντ. Διότι με το θάρρος και τον αγώνα του ρίχνει άπλετο φως. Για να βοηθήσει εκείνους που ζουν ακόμη στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Που χορεύουν και τραγουδούν στη Λήδρας, νομίζοντας ότι με αγκαλιές και φιλάκια θα λυθεί το Κυπριακό. Που πιστεύουν ότι εκείνοι με τους οποίους ανταλλάζουν αγκαλιές και φιλιά είναι εκείνοι οι οποίοι θα ελέγχουν και τις εξελίξεις μετά τη λύση (αν υπάρξει ποτέ). Εκείνους, που ακόμη φοράνε παρωπίδες οι οποίες τους εμποδίζουν να δουν την ωμή πραγματικότητα. Ότι η Άγκυρα είναι αυτή που καθορίζει τα πάντα και επιδιώκει να διατηρήσει τον έλεγχο. Ότι οι εκάστοτε Τ/κ που ανέρχονται στην «εξουσία» δεν είναι τίποτα άλλο παρά υποχείρια του εκάστοτε Σουλτάνου. Μαριονέτες, που χορεύουν στο ρυθμό τον οποίο η Άγκυρα καθορίζει. Εκείνους, που πανηγύριζαν όταν εκλέγηκε ο Ερντογάν ή ο Ταλάτ ή ο Ακιντζί.

Η επίθεση κατά του Λεβέντ ήρθε σε μια πολύ καθοριστική στιγμή. Μερικές μέρες πριν από τις εκλογές. Για να καταδείξει τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Να διαλύσει την ομίχλη που σχημάτισαν οι ευρισκόμενοι σε ψευδαισθησιακό κόσμο. Ο Ερντογάν έκανε –ξανά- αυτό που οι λύκοι της Άγκυρας γνωρίζουν πάντοτε να κάνουν. Εισβολή σε ξένο έδαφος. Και δολοφονίες αθώων Κούρδων. Ο Λεβέντ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να γράψει την αλήθεια. Ότι πρόκειται για εισβολή στο Αφρίν όπως εκείνην του 1974. Και ο αιμοβόρος και παρανοϊκός Σουλτάνος κάλεσε τους λύκους του στα κατεχόμενα να δείξουν τα αιμοβόρα δόντια τους. Το έπραξαν με δέοντα ζήλο… Πετώντας πέτρες, ζητώντας αίμα και ουρλιάζοντας η «η Κύπρος είναι τουρκική».

Ο Λεβέντ δεν ξεγύμνωσε μόνο τον Ερντογάν αλλά και τον «καλό» λεμεσιανό Ακιντζί. Έσπευσε κι αυτός να κλείσει το στόμα στον Λεβέντ. Δεν έγινε καμία εισβολή το 1974, του είπε. «Ειρηνευτική επιχείρηση», ήταν πρόσθεσε. Και δεν έμεινε μέχρι εκεί. Δικαιολόγησε και την εισβολή του Σουλτάνου στο Αφρίν. Είχε κάθε δικαίωμα, είπε ο υποτίθεται ειρηνόφιλος και συνετός Ακιντζί.

Η υπόθεση Λεβέντ ήρθε μερικές μέρες πριν από τις εκλογές για να καταδείξει γιατί δεν πρέπει ποτέ να γίνει αποδεκτή λύση, που θα επιτρέπει στην Τουρκία να πατά στο νησί. Είτε μέσω οποιονδήποτε εγγυήσεων είτε μέσω παραμονής έστω και ενός στρατιώτη. Ούτε καν υπό τη μορφή αστυνομικού. Τους είδαμε χθες τους «αστυνομικούς» με πόσο ζήλο σταμάτησαν τους τραμπούκους. Απλοί θεατές… Η υπόθεση Λεβέντ ήρθε να καταδείξει γιατί η μοναδική διέξοδος είναι η επιδίωξη μιας λύσης που θα οδηγεί σε κανονικό κράτος με πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Γιατί δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη του 1960 με την αποδοχή υπό πίεση ή χάριν μιας κατάληξης, κάποιας συμφωνίας που θα αφήνει εσαεί το νησί υπό την κηδεμονία της Τουρκίας. Ούτε υπό το προσβλητικό και προκλητικό επιχείρημα μερικών ότι θα εισβάλουμε στην τεράστια αγορά της Τουρκίας… 

Γιατί πρέπει αυτή τη φορά η νέα αρχή να απαλλάσσει την Κύπρο από κάθε ξένο. Να αφεθούν οι νόμιμοι κάτοικοί της να ζήσουν σε συνθήκες αλληλοσεβασμού. Γιατί η επιλογή ηγεσίας, που αποδέχεται οτιδήποτε πέραν ενός κανονικού κράτους, είναι επικίνδυνη και αυτό πρέπει να προβληματίσει τον καθένα… Έστω και τώρα…
Γιώργος Καλλινίκου
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 23.1.2018

Facebook