Το κέλυφος της διαφθοράς και ο Φαίδωνος

Δεν ζούμε σε φυσιολογικό κράτος

Από το ’60 και μετά η διαφθορά στον τόπο μας κατέληξε να είναι σχεδόν «εθιμικό δίκαιο». Ένας άγραφος νόμος, όπου ορισμένοι επιτήδειοι προνομιούχοι μπορούσαν άνετα να εκμεταλλεύονται τη θέση τους, να κάνουν κατάχρηση εξουσίας, αναξιοκρατικά να εξασφαλίζουν αξιώματα και να πλουτίζουν παράνομα.

Οι Άγγλοι αποικιοκράτες γνώριζαν πολύ καλά ότι ο εκμαυλισμός (η προαγωγή στη διαφθορά) των μαζών λυγίζει τις αντιστάσεις των πολιτών, οι οποίοι γίνονται ευάλωτοι και αποδέχονται ευκολότερα την υποταγή. Προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους, χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, προεξάρχοντος του χρήματος και των αξιωμάτων. Έτσι, δημιούργησαν εφιάλτες και καταδότες, οι οποίοι για τριάντα αργύρια συνεργάστηκαν μαζί τους.

Η ΕΟΚΑ αντιστάθηκε τότε, πολεμώντας τις αποικιοκρατικές προσπάθειες, να διαφθείρουν την εθνική συνείδηση, παροτρύνοντας τον κόσμο, να προδίδει την πατρίδα του έναντι χρημάτων. Το θρυλικό έπος της ΕΟΚΑ του 1955-59 εκτός από ορόσημο στην εθνική μας πορεία, έμεινε στην ιστορία και για την ηθική του διάσταση, όπου εκτός από ηρωισμούς, διακρίθηκαν η αυταπάρνηση, ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία.

Δυστυχώς, η Κύπρος είναι μια χώρα θεμελιωμένη επάνω στην αποικιοκρατική νοοτροπία της ασυδοσίας, της ανεξέλεγκτης εξουσίας που απομυζά τους κρατικούς πόρους, του υψηλού βαθμού διαπλοκής, της διαφθοράς και της ατιμωρησίας.

Είναι μεγάλη η αυθαιρεσία που έγινε από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε, να βασιλεύσει η διαφθορά, όπως την «ανακαλύπτουμε» σήμερα με αδικαιολόγητη έκπληξη!

Στα χρόνια που πέρασαν, η διαφθορά έχει διαμορφώσει συμπεριφορές και νοοτροπίες, καταφέρνοντας, να γίνει μέρος της πραγματικότητας και στο τέλος, της κουλτούρας μας ως έθιμο! Ποιος τολμούσε ως χτες, να αμφισβητήσει την παντοδυναμία ενός προέδρου, ενός εισαγγελέα, ενός υπουργού, ενός βουλευτή ή ενός δημάρχου;

Παρά το ότι γίναμε μέλος της Ε.Ε. εντούτοις, επικρατεί ακόμη η απαράδεκτη αναξιοκρατία, η ημετεροκρατία, η κομματικοποίηση των πάντων και ή έλλειψη βαθιάς δημοκρατικής συνείδησης, που υπονομεύεται από τη δωροδοκία και το ρουσφέτι. Όλα αυτά, μαζί με την έλλειψη δεοντολογίας, έχουν ως φυσικό επακόλουθο την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, την καταρράκωση των θεσμών και την καταδολίευση του δημόσιου πλούτου.

Αλλά και το πιο τραγικό, την καταβαράθρωση της εθνικής μας υπόθεσης, γιατί μόνο μια αντιδημοκρατική και ασύδοτη κοινωνία, μπορεί εύκολα να δεχτεί αντιδημοκρατικές λύσεις στα προβλήματα της, συμπεριλαμβανομένου εννοείται και του εθνικού θέματος.

Σ’ αυτόν τον κυκεώνα, θεία τύχη αγαθή βρέθηκαν -για πρώτη φορά- ελάχιστοι, έστω, αξιωματούχοι, του κράτους, όπως ο Γενικός Εισαγγελέας, ο Γενικός Ελεγκτής, αλλά και ο Δήμαρχος Πάφου, να κάνουν τη διαφορά. Προσπαθώντας, να στήσουν αναχώματα στον κατήφορο που μας παρασέρνει, αντί να τους χειροκροτούμε, πολλοί, τους συκοφαντούμε και τους κυνηγούμε. Λεκτικά στην αρχή, μέχρι που έγινε η έκρηξη βόμβας στο αυτοκίνητο της μητέρας, του Δημάρχου Πάφου, Φαίδωνα Φαίδωνος.

Ενώ, θα περίμενε κανείς μια αυθόρμητη καταδίκη και συμπαράσταση στο Δήμαρχο, οι Φαρισαίοι, της δημόσιας ζωής του τόπου, τον κατηγόρησαν ως λαϊκιστή μέσω των χειραγωγημένων ΜΜΕ, γιατί δήλωσε ότι είναι οι γνωστοί οι εγκληματίες στην Αστυνομία. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάλλεται κάποιος και εξασκείται το προσφιλές πολιτικό μπούλιγκ εναντίον του, για να του κλείσουν το στόμα.

Δεν ζούμε σε φυσιολογικό κράτος, γι’ αυτό και μοιραία πολλές πράξεις και παραλήψεις στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, δεν είναι φυσιολογικές. Αντίθετα, είναι γεμάτες σκοπιμότητα, ιδιοτέλεια, εγωκεντρισμό και αλαζονεία. Και επειδή στο λεξιλόγιο των αρχόντων μας απουσιάζουν τρεις σημαντικές λέξεις –Αποστολή, Ευθύνη, Λογοδοσία- τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, από όσο φαίνονται. 

Ο άξιος Δήμαρχος Πάφου, Φαίδωνας Φαίδωνος ως εκλελεγμένος άρχοντας, με περισσή γενναιοφροσύνη, θάρρος και εντιμότητα, φαίνεται ότι σπάει αυτή την αρνητική παράδοση. Με λίγες δυνάμεις, σχεδόν μόνος του, πολεμά συνειδητά, με οδηγό τις αρχές και αξίες, για να σπάσει αυτό το κέλυφος της διαφθοράς στον τόπο μας. Γι’ αυτό και αξίζει όχι μόνο της εκτίμησης μας, αλλά και της αμέριστης συμπαράστασης μας. 

Φοίβος Νικολαΐδης