Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Ημέρα της Γυναίκας, λέει το Ημερολόγιο. Κι αισθάνομαι, όντας γυναίκα κι εγώ, πως πρέπει διπλά να υπερασπιστώ αυτή τη φύση, αυτή την ιδιότητα. Ακριβώς γιατί όπως όλα τα αδύναμα και ασθενή, έχει μια δική του, ιδιαίτερη μέρα στον χρόνο. Για να υπενθυμίζει άραγε τι; Την ύπαρξη; Τη μη ύπαρξη; ΄Η ένα περίεργο κράμα και των δύο; Όπως και να΄χει, αισθάνομαι σήμερα την ανάγκη να αποτίσω ένα φόρο τιμής, να καταθέσω ένα στεφάνι αναγνώρισης και θαυμασμού σε όλα τα αγάλματα που δεν στήθηκαν, σε όλες τις προτομές που δεν στεφανώθηκαν, σε όλες τις γυναίκες που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ζουν αντρίκια!

Γυναίκα εσύ του νεκρού, χήρα μιας άνοιξης που δεν ανθοφόρησε, σήκωσες γοργά μανίκια κι έβαλες βαθιά τα νεανικά σου μπράτσα μέσα στη ζύμη της συνέχειάς σου. Να πλάσεις όνειρο, να ψήσεις ελπίδα, να΄χεις να τρέφεσαι για όσες νύχτες θα έμοιαζαν αξημέρωτες. Κι εσύ γυναίκα του αγνοούμενου, που πέρασες μια κίτρινη κορδέλα στο στήθος σου σαν παράσημο προσμονής, υποκλίνομαι μπροστά στη δύναμή σου. 

Τίποτα πιο δύσκολο από το να παλεύεις με την αβεβαιότητα, από το να περιμαζεύεις κάτω απ΄τη ζωή τα λίγα ψίχουλα που σου πετάνε οι Μοίρες. Μετά έρχεσαι στη σκέψη μου εσύ, μάνα. Που διαβαίνεις αξιοπρεπώς την όγδοη δεκαετία της ζωής σου. Που βαδίζεις πλάι πλάι με τόσες άλλες αφανείς ιστορίες αυτού του τόπου. Στο πρόσωπό σου, το βαθιά σκαμμένο από την έγνοια τόσων χρόνων, διαβάζω την πάλη με τα στοιχειά της φύσης, με τους δράκους που γεννάνε κατά καιρούς οι άνθρωποι. 

Νέα κατατάχτηκες στον στρατό της επιβίωσης, μεσήλικας πάλεψες με τους εισβολείς της γης σου, την αρπαγή του μόχθου σου, την προσφυγιά και τη μεγάλη ανατροπή. Και τώρα, με τα άσπρα σου μαλλιά, τα ροζιασμένα χρόνια ένα ένα χαραγμένα στη σκέψη και στα λόγια σου, δεν καταθέτεις τα όπλα, κρατάς ακόμα ψηλά τη σημαία της ζωής, δεν αποσύρεσαι. 

Κάθε μέρα είναι λες και γεννιέσαι ξανά για ένα καινούριο σκοπό, για μια καινούρια ανάγκη. Για σένα σήμερα μιλώ και για τις πολλές που σου μοιάζουν. Κι ύστερα είδα εσένα, γυναίκα της διπλανής πόρτας. Με τα δύο, τα τρία, τα τέσσερα παιδιά. Με τον καθημερινό σου αγώνα σε ένα δρόμο ταχύτητας και αντοχής συγχρόνως. Κι αν υπάρχει πνοή αρσενική δίπλα σου, να πετάτε μαζί κάθε μέρα πάνω από τα βουνά της καθημερινότητας, παίρνεις κι εσύ μια ανάσα κι ας είναι και σε Γολγοθά ανάβαση. 

Αν όμως εκείνος έχει φύγει, εσύ μόνη πόντο πόντο πλέκεις κάθε μέρα τη ζήση σου με όση πίστη κι ελπίδα μπορείς να αντλήσεις από βαθιά κρυμμένες σου πηγές. Κι είσαι κι εσύ, γυναίκα, με το κρυμμένο πρόσωπο, με το χαμηλωμένο βλέμμα. Είσαι η γυναίκα που έχεις κεντήσει ένα μόνιμο φόβο στα μάτια. ‘ Εχεις νιώσει πολλές φορές το χέρι του παραλογισμού του, του βίαιου θυμού του επάνω στην ανυπεράσπιστή σου ώρα. Υποταγμένη στο δίκιο του ισχυρού. Σήμερα σε ρωτάω μόνο: Ως πότε;


Γυναίκες, πονεμένες γυναίκες αυτού του κόσμου, υποκλίνομαι όπως θα υποκλινότανε κανείς μπροστά σε ό,τι του προκαλεί αγάπη, συγκίνηση, θαυμασμό και δέος ταυτόχρονα. 
Σας καταθέτω ως δάφνες τις ταπεινές μου λέξεις και σας εύχομαι χρόνια πολλά και… καλύτερα!
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου