Και γυρίζουμε σιγά σιγά… προς το καλοκαίρι! Ναι, μετά την εαρινή ισημερία του Μαρτίου, η μέρα συνεχώς επιμηκύνεται, η νύχτα υποχωρεί περιμαζεύοντας τα στρατεύματα του σκότους και η φύση ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη μέρα και τη μικρότερη νύχτα του χρόνου, που θα σημάνει πανηγυρικά και την έναρξη του καλοκαιριού. Όλα, λοιπόν, αποκτούν σιγά σιγά πιο φωτεινή, πιο ζεστή αύρα.
Είναι λες και ο ήλιος ζωγραφίζει πιο μακριά χέρια-αχτίνες και σκύβει να μας αγκαλιάσει με περίσσια θέρμη. Και αυτή την εποχή λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις και η ανακήρυξη του 2015 σε Έτος Φωτός. Μέσα σε τόση καταχνιά γύρω μας και εντός μας, είναι πιο επιβεβλημένο ίσως από ποτέ οι άνθρωποι να στραφούν περισσότερο προς το φως και το μεγαλείο του.
Σήμερα, λοιπόν, σε συνδυασμό με την παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, που γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας κάποιους στίχους με Ήλιο και Φως γεμάτους.
«Είναι ένα φως γύρω μας και μέσα μας, που δε στερεύει.
δε χωράει ο πόνος μες στο φως. Ας τον διώξουμε, θα τον διώξουμε.
όπου κι αν ψάξεις είναι φως, το φως κερδίζει απ' την αρχή τα χέρια μας.
είναι άνοιξη πια, δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως.
Να λες: ουρανός· κι ας μην είναι»
(Σταγόνες φωτός και βροχής, Γιάννης Ρίτσος)
«Πριν απ΄ τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν απ ΄τον ΄Ερωτα έρωτας. Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα»
(Προσανατολισμοί, Οδυσσέας Ελύτης )
«Αρέσκεται στο σκοτάδι το Ποίημα. Εκεί σπέρνεται ανοίγοντας μικρούς φεγγίτες, που μεγαλώνουν, μεγαλώνουν...
Το πολύ ηλιακό φως το εκτυφλωτικό το πληγώνει.
Γιατ' είναι φως το Ποίημα, φως ενός άλλου φωτισμού, δυνατότητα ενός άλλου Ήλιου»
(Αrs Poetica, Γιώργος Θέμελης)
«Βραχνή η Περιπέτεια απ’ το πολύ να λέει
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.
Το πίνω. Αργά αργά.
Ανακατεύοντάς το συνεχώς
προσεκτικά και αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα
από την αίσθηση πως ζω..»
(Υπόφωτο, Κική Δημουλά)
με σηκωμένα χέρια·
η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου, έτσι για να βγω
προς τα γαλάζια αιθέρια»
(Αναδυομένη, ‘Aγγελος Σικελιανός)
«Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι, κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως
Στου νου μας τη χρυσόβεργη ανέμη, ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός»
(Κοντά σου, Μαρία Πολυδούρη )
«Σβήσε το φως, επέμενες
θυμήθηκα μιαν άλλη μου αγάπη
τα ήθελε όλα αναμμένα
δεν ξέρω τι να προτιμήσω
μες στο σκοτάδι χάνεται η ασκήμια μου
μέσα στο φως λάμπει η ομορφιά σου
(Φως και Σκοτάδι, Ντίνος Χριστιανόπουλος)
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
(Η μπαλάντα του Ούρι, Νίκος Γκάτσος )
«Όποιος ποτέ του δεν αγάπησε, θ’ αγαπήσει στο φως».
( Κίχλη, Το φως, Γιώργος Σεφέρης)
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment