Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Σκέφτηκα πολύ πριν σου γράψω, αγαπητό χελιδόνι. Είπα πως θα΄σαι απασχολημένο, πως θα΄χεις μακρύ ταξίδι από τον Νότο καθώς θα φτάνεις στη δική μας χώρα. Μα είπα ακόμα πως πρέπει να προλάβω. Τι; Την άνοιξη, ασφαλώς. Γιατί, μη θαρρείς πως την εγγυάται αποκλειστικά η δική σου άφιξη. Μην πλανάσαι. 

Ένα χελιδόνι… όντως δεν φέρνει την άνοιξη! Ένας αητός περήφανος, όμως, πού ξέρεις, ίσως και να μπορεί. Κι αυτό σου ζητάω σήμερα, με θάρρος και… λίγο θράσος, ομολογώ. Να γίνεις περήφανος αητός πατρίδας και να΄ρθεις με όλα τα ελπιδοφόρα μηνύματα της λεβεντιάς και της αξιοσύνης σου. Να πετάξεις ψηλά, πολύ ψηλά, πάνω από γκρεμούς και ολισθηρές πλαγιές, πάνω από χιονισμένες μέρες, νύχτες με παγετό. 

Μαργώσανε οι καρδιές μας, αητέ –χελιδόνι μας και λαχταράμε πια να ανέβουμε πιο κοντά στον ήλιο. ΄Οχι σαν επιπόλαιοι ΄Ικαροι , όμως. Μα σαν λουλούδια που θα πάρουνε από τη ζέση και το φως του τη συνέχεια της ζωής κι ύστερα , ταπεινά και πάλι θα επιστρέψουνε στη γη τους ,για να καρποφορήσουν άνοιξες πολλές , να΄χει η γη να ερωτεύεται και να γεννάει τη συνέχεια.

Σκέψου μετά, εσύ, ένα παράξενο χελιδόνι –αητός, να έρθεις και να χτίσεις φωλιά όχι στις κορυφές τις απρόσιτες των βουνών αλλά στα αγέλαστά μας σπίτια, στις σιωπηλές αυλές μας. Να σε βλέπουμε να σουλατσάρεις μέσα στη μιζέρια μας, μέσα στην κατήφειά μας, μέσα στη σκυφτή μας μέρα. Και να΄χει η δική σου περηφάνια ένα κάλεσμα, ένα προσκλητήριο.Σε μας που πήραμε στο μερτικό μας πίκρα κι αλάτι, που είδαμε τη μικρή πατρίδα μας να γίνεται μικρότερη στα νύχια της υφαρπαγής του πλούτου και του μέλλοντος. 

Που καταδικάσαμε τα παιδιά μας στην ανεργία τόσο ελαφρά τη καρδία που αυτή η ίδια η καρδιά μας να… βαραίνει από δάκρυ, που δεν μπόρεσε λόγω συμπαγούς πόνου να κυλήσει. Τι θα μας πεις άραγε τότε, εσύ, το απτόητο φτερό των ουρανών; ΄Ενας αητός, λέει το άσμα, ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε, μα δεν ήτανε ο δικός μας. Εμείς τον στείλαμε στην ξενιτιά να παλεύει, να μοχθεί, να παράγει πρόοδο για τους άλλους.

Αν είχες στόμα αντί ράμφος, σίγουρα θα μας έφτυνες αγαπητό χελιδόνι-αητέ μας. Μα το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να μας κοιτάζεις με τόση λύπη, που εμείς απλώς , όσοι μπορούμε ακόμα, όσοι το αισθανόμαστε, ερυθριούμε και κατεβάζουμε τη θλίψη μας ακόμα πιο βαθιά στο χώμα, λες κι έτσι θα βλαστήσει και θα μας δώσει θαύμα. Κάποια στιγμή θα κουραστείς χελιδονάκι- αητέ μας. Ναι, θα σε κουράσει όλο αυτό το… παράλογο της λογικής μας. 

Αλλά, έτσι για χάρη όσων ακόμα το παλεύουν, όσων ακόμα το ελπίζουν, κράτησε, σε παρακαλώ, μια τελευταία... μεταμόρφωση στο βεστιάριό σου και γίνε, αν μπορείς για μας, ένα λευκό περιστέρι, ίδιο με εκείνο που έφερε στον Νώε το μήνυμα πως έπαψε πια ο κατακλυσμός και μπορούσε με όλους τους διασωθέντες της κιβωτού του να αποβιβαστεί σε νέα γη ελπίδας. Μπορείς, λοιπόν, εκτός από την... παραίσθηση της άνοιξης, να φέρεις και μία έστω αίσθηση ελπίδας;
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου