Η υστεροφημία του Τάσου ως παράδειγμα για τους άλλους…

Του Σάββα Ιακωβίδη

Ποια πρέπει να είναι η σταθερή επιδίωξη κάθε σοβαρού, αξιοπρεπούς και υπεύθυνου πολιτικού; Πρώτον, η άοκνη, ανιδιοτελής προσφορά προς την πατρίδα. Δεύτερον, να κερδίσει την υστεροφημία του. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ανταποκρίνονται στην πρώτη προϋπόθεση και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που θέλουν να αφήσουν μνήμη αγαθή στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Μετά τον θάνατο του Τάσου Μητσόπουλου, όλοι, συναγωνιστές και πολιτικοί αντίπαλοί του, απλοί άνθρωποι, συνέκλιναν σε ομόφωνες διαπιστώσεις:

Ο Τάσος ήταν άνθρωπος του μέτρου, της πολιτικής και προσωπικής ευπρέπειας, του ήθους, της αξιοπρέπειας και της ευγένειας, του σεβασμού του άλλου και ειδικά του πολίτη. Προπάντων, δεν ανεχόταν τις πολιτικές ρουφιανιές και τις κομματικές κατινιές, και απέρριπτε μετά βδελυγμίας τη διαπλοκή, την εξάρτηση και τη διαφθορά του πολιτικού και κομματικού κατεστημένου.

Ο Τάσος δεν ήταν πολιτικάντης! Ούτε ιεροφάντης της κομματικής νομενκλατούρας και της πολιτικής λοβιτούρας. Ήταν ένας νέος πολιτικός, που πίστευε στη σοβαρότητα του πολιτικού λόγου και στην πραγματική δέσμευση του κομματικού έργου. Γι’ αυτόν, εμφανώς, δεν ίσχυε αυτά που η Θάτσερ κάποτε είχε επισημάνει: «Αν θέλεις να είσαι αρεστός, είσαι έτοιμος να συμβιβάζεσαι με οτιδήποτε, οποτεδήποτε και έτσι δεν θα καταφέρεις τίποτε». Ο Τάσος δεν συμβιβαζόταν με την πολιτική αναξιότητα και την κομματική μετριότητα.

Ούτε ανεχόταν τη ρουσφετοκρατία και την ημετροκρατία. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, από τις σπουδές του στην Αθήνα και την εργώδη συνάφειά του με καταξιωμένους Έλληνες πολιτικούς, διαπνεόταν από τη φιλοδοξία κάθε φέρελπι νέου: Να αλλάξει τον κόσμο και να απαλλάξει την πολιτική από τα προπατορικά αμαρτήματά της. Έξω από το μικρό γραφείο του είχε αναρτήσει μια ταμπελίτσα που έγραφε: «Εδώ είναι πολιτικό γραφείο, δεν είναι γραφείο εξευρέσεως εργασίας». Ουτοπία; Όχι, το «πιστεύω» του για την πολιτική.

Δεν τα κατάφερε. Είδε εν τοις πράγμασι και έργοις ότι το ρουσφέτι, η διαπλοκή, η ιδιοτέλεια, η ανικανοκρατία, η ημετεροκρατία και η κουμπαροκρατία είναι οι «αρχές» που διέπουν και ρυθμίζουν την επιβίωση του κυπριακού κομματικού και πολιτικού συστήματος. Ανήκε σε αυτό, αλλά δεν συμμετείχε. Ήταν ξένο σώμα. Το ήξερε και πάλευε να το αλλάξει. Το ήξεραν εξίσου και καλύτερα οι άλλοι. Ήξεραν ότι ο Τάσος διέφερε από εκείνους και από τις πρακτικές τους.

Γι’ αυτό και μετά τον άδικο και αδόκητο θάνατό του, όλοι αυτοί επιδόθηκαν σε τόσες επιδαψιλεύσεις προς το πρόσωπό του. Αλλ’ ο Τάσος ήδη καταξιώθηκε στη συνείδηση των πολιτών ως ένας πολιτικός με ήθος, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, μετρημένο λόγο, ποιότητα, σεβασμό στον άλλον. Η καταξίωσή του είναι η εναργέστερη και πειστικότερη απόδειξη της ανυπαρξίας αυτών των αρετών σε αρκετούς από τους άλλους πολιτικούς.

Η Κύπρος, πενθούσα, αποχαιρέτισε χθες τον Τάσο Μητσόπουλο, ωραίο Έλληνα της Ελλάδας και της Κύπρου. Ευρωπαίο και άνθρωπο υπεράνω μικροτήτων και σκοπιμοτήτων. Γιατί ο λαός εκτίμησε και αγάπησε τον Τάσο; Διότι τον συνέκρινε προς άλλους. Γιατί οι πολίτες εξέφρασαν την οδύνη τους; Επειδή χάθηκε τόσο άδικα μια πολιτική ελπίδα. Η κομματική και πολιτική ζωή στην Κύπρο έχει αγγίξει τα έσχατα όρια απαξίωσης και κατακραυγής εξαιτίας συμπεριφορών, νοοτροπιών και ενεργειών της κομματοκρατίας, της ρουσφετοκρατίας και της ανικανοκρατίας.
Ο Τάσος ήταν ένα παράδειγμα που επέτρεπε στους πολίτες να ελπίζουν. Τουλάχιστον, όλοι αυτοί που αναλώθηκαν σε εγκώμια και αίνους για το ήθος και την ποιότητά του, θα αντλήσουν κάτι από το παράδειγμά του; Ή από αύριο θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο αθλιοτήτων και μικροτήτων;

Σάββας Ιακωβίδης
Εφ. Σημερινή 25/3/2014