Με το φακό των λέξεων

Γράφει η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Στα μέσα του Γενάρη! Κιόλας! Μήπως ο χρόνος ταξιδεύει πιο γρήγορα κι από…την ταχύτητα του φωτός; Κι εκεί που συλλογιέσαι το αύριο, ανακαλύπτεις άναυδος πως έχει περάσει πια στο χτες. Κι είναι εν τέλει η ζωή μας μια… αστραπή; « Μια αστραπή η ζωή μας, μα …προλαβαίνουμε», κατά το Νίκο Καζαντζάκη. Αλήθεια… τι; Να συναντήσουμε μάλλον τον αληθινό εαυτό μας. Στις νότες μιας υπέροχης μελωδίας. Στο λουλούδιασμα ενός κήπου. Στο άγγιγμα μιας αγάπης. Στη φλόγα ενός έρωτα. 

Πάθος χρειάζεται η ψυχή μας και δυνατό έρωτα για το φως. Και τότε θα πάψουμε να θεωρούμε μοίρα την ηττοπάθειά μας. Θα ενεργοποιήσουμε τις μυστικές μας δυνάμεις, θα ανακαλύψουμε τις κινητήριες σκέψεις μας. Προτού το σήμερα γίνει χτες, προτού το αύριο γίνει μια ακόμα χαμένη ευκαιρία. Ο κόσμος γύρω μας μπορεί να είναι σκληρός, η επιβίωση πολλές φορές αδυσώπητη. 
Μα …προλαβαίνουμε να είμαστε …άνθρωποι. Να βγούμε στις ρούγες του κόσμου και να πούμε δυο καλές κουβέντες σε αυτόν που διψάει να τις ακούσει. Να σκύψουμε με στοργή και ενδιαφέρον σε αυτόν που καίγεται στην έλλειψή του. Να ανακινήσουμε τις πιο ευαίσθητες χορδές μας και να παίξουμε την ωραιότερη μουσική για το σύντροφο, το παιδί, τον αδερφό, το φίλο, το γνωστό, τον πλησίον μας. Να σκύψουμε βαθιά μέσα μας και να ντύσουμε με τα ωραιότερα χρώματα την ύπαρξή μας.

Εκεί έξω υπάρχουν μυριάδες ευκαιρίες ψυχικής ανάτασης: Μια βόλτα στο χειμωνιάτικο ψίθυρο της θάλασσας. ΄Ενας καφές με φίλους. ΄Ενα τραγούδι που ξυπνάει θύμησες. Μια περιήγηση σε έκθεση ζωγραφικής, που σε μπάζει με μαγικό τρόπο στον κόσμο των χρωμάτων. Μια καλή θεατρική παράσταση, μια υπαίθρια συναυλία, ένα συναρπαστικό βιβλίο, ένας περίπατος για περισυλλογή , μια συζήτηση ενδιαφέροντος, ένα μικρό έστω διάλειμμα στη ρουτίνα , αφήνοντας απλώς το χρώμα και τον ήχο της μέρας να ανανεώσει τα κύτταρα της καρδιάς και της σκέψης μας.

Κι αν η ψυχή μας λαχταρά μεγαλύτερες δόσεις ικανοποίησης και ευδαιμονίας, υπάρχουν πολλά που εθελοντικά μπορούμε να προσφέρουμε. Πέρα από τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, ας προστρέξουμε και στον αγώνα για ζωή. Αληθινή ζωή . Δίνοντας, προσφέροντας απλόχερα, αν όχι από το υστέρημα του χρήματός μας , τουλάχιστον από το υστέρημα του χρόνου μας. Αυτόν μπορούμε να τον διαχειριστούμε χωρίς να εξαρτώμαστε από τις οικονομικές ατυχείς συγκυρίες της εποχής.

Δεν είναι δύσκολο να κυνηγήσει κανείς την ψυχική ικανοποίηση. Δύσκολο είναι να πιστέψει πως μπορεί να το πετύχει, όταν γύρω του και μέσα του παρελαύνουν γκρίζες εικόνες μιας στυγνής πραγματικότητας. Η σκληρή όψη της ζωής θα είναι εκεί και θα αμβλύνεται ή θα οξύνεται ανάλογα. Αυτό που μπορεί ο καθένας μας να κάνει είναι να παλέψει ώστε να την αντιμετωπίζει με τις ανάλογες προστατευτικές ασπίδες. 
 
Κι ίσως η πιο γερή, η πιο ανθεκτική από όλες να είναι η αγάπη. Για μας, για τους άλλους, για την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται. Μπορούμε! Ή , κατά τον Νίκο Καζαντζάκη και πάλι: «Έχεις τα πινέλα. Έχεις τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου