Xάσικος κερνά, Τσαλακός πίνει;

Του δημοσιογράφου Γιάννη Αντωνίου

Ο σεβασμός μας στα λευκά μαλλιά του Γιώργου Τσαλακού, ενός ανθρώπου που όπως λέμε, «έφαγε τη δημοσιογραφία με το κουτάλι», δεν μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε την καταλληλότητά του για τη διοίκηση ενός δημοσιογραφικού οργανισμού όπως είναι το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Ούτε και έχουμε την πρόθεση να τον κρίνουμε εκ των προτέρων. Φρονιμότερο είναι να τον αφήσουμε να κάνει την άχαρη δουλειά στην οποία τον διόρισαν και ας αφήσουμε τα υπόλοιπα στον χρόνο, που ξέρει και κρίνει καλύτερα απ’ όλους μας. Να μας επιτραπεί όμως να θίξουμε ένα θέμα δεοντολογίας, το οποίο, όσο ικανός κι αν είναι ο Γιώργος Τσαλακός εκ των πραγμάτων θα το βρίσκει συνεχώς μπροστά του, εάν συνεχίσει να είναι διευθυντικό στέλεχος στο δημοσιογραφικό όμιλο στον οποίο, όπως είναι γνωστό, διατηρεί συμφέροντα ο υπουργός Εσωτερικών Σωκράτης Χάσικος, ο οποίος είναι και πολιτικός προϊστάμενος του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου.

Η ένστασή μας στο θέμα του διορισμού του κ. Τσαλακού ως επικεφαλής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης αρχίζει και τελειώνει στα δύο καπέλα που καλείται να φορέσει, κάτι που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσο κι αν το απεχθάνεται δεν θα μπορέσει να αποφύγει το μπέρδεμά τους. Να το πούμε απλά υπό μορφή ερωτήματος: Πόσο ανεξάρτητος και ανεπηρέαστος θα είναι ο κ. Τσαλακός όταν θα κληθεί από τη μια να λειτουργήσει ως ο επικεφαλής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και από την άλλη να είναι στέλεχος ενός ανταγωνιστικού μέσου ενημέρωσης στο οποίο εργοδοτείται, έχοντας μάλιστα σαν αφεντικό του τον πολιτικό του προϊστάμενο κ. Χάσικο;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και ασφαλώς καθόλου προσωπικό. Είναι ζήτημα ουσίας και ας μην καμώνεται η κυβέρνηση ότι δεν το αντιλαμβάνεται, τουλάχιστον οι προερχόμενοι από το χώρο της δημοσιογραφίας εκπρόσωποί της, αγαπητέ μου Βίκτωρα. Από όποιο πρίσμα κι αν το δούμε, αδυνατούμε να διακρίνουμε τη λεπτή γραμμή που θα χωρίζει την επαγγελματική ιδιότητα του κ. Τσαλακού στο δημοσιογραφικό συγκρότημα του πεθερού του κ. Χάσικου από το δημόσιο αξίωμα στο οποίο διορίστηκε, από τη στιγμή που οι δύο αυτές θέσεις τέμνονται εκεί που βρίσκεται η καρδιά της δημοκρατίας: Στον έλεγχο που πρέπει να ασκεί η δημοσιογραφία στην εκάστοτε εξουσία.

Έχoυμε την πεποίθηση ότι σε μια χώρα με στοιχειώδη πολιτική κουλτούρα, ούτε ο κύριος Χάσικος θα μπορούσε να είναι πολιτικός προϊστάμενος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης -από τη στιγμή που διατηρεί συμφέροντα σε δημοσιογραφικό οργανισμό- ούτε ασφαλώς και ο κύριος Τσαλακός θα ήταν επικεφαλής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τη στιγμή που παραμένει διευθυντικό στέλεχος σε ιδιωτικό δημοσιογραφικό οργανισμό, έστω υπό τον μανδύα του συμβούλου. Μάταια προσπαθούμε να μάθουμε εάν σε οποιαδήποτε τριτοκοσμική χώρα ο πολιτικός προϊστάμενος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και ο επικεφαλής της διατηρούν σχέση εργοδότη - εργοδοτούμενου.

Είναι κι αυτό ως φαίνεται, ακόμη ένα από τα πολλά παράδοξα της Κύπρου, η οποία καθόλου τυχαία διολισθαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η διαπλοκή παραμένει βαθιά ριζωμένη στο οικονομικοπολιτικό κατεστημένο και έχει διαβρώσει θανάσιμα και το πολιτειακό μας σύστημα. Εάν αυτά τα τόσο απλά δεν μπορούμε να τα διακρίνουμε, προφανώς έχουμε πολύ δρόμο μέχρι να φθάσουμε στην εξάλειψη κάθε σκιάς που μπαίνει ανάμεσα στον πολίτη και τους πολιτικούς μας.

Εάν ο κ. Χάσικος και ο κ. Τσαλακός δεν μπορούν να δουν το προφανές, τους το υποδεικνύουμε υπό μορφή ερωτήματος: Θα επέτρεπαν ποτέ σε κάποιο από τους δημοσιογράφους τους το πρωί να εργάζεται κοντά τους και το βράδυ στο ΡΙΚ; Υπάρχει ακόμη ένα ερώτημα, υποθετικό μεν αλλά πιο εύκολο να απαντήσουν: Τι θα έλεγαν εάν ο Δ. Χριστόφιας διόριζε στην προεδρία του ΡΙΚ τον σύμβουλο έκδοσης της «Χαραυγής» με πολιτικό προϊστάμενό του στο υπουργείο Εσωτερικών την Ελένη Μαύρου, διευθύντρια της «Χαραυγής»; Kάθε απάντηση ευπρόσδεκτη. Προς το παρόν, ας αρκεστούμε στη συμβουλή που έδωσε ένας δικτάτορας στη Ρώμη εκατό ολόκληρα χρόνια προτού γεννηθεί ο Χριστός: «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνον να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια». 

 
Γιάννης Αντωνίου 
Εφημερίδα  «Καθημερινή» 5.01.2014