Με το φακό των λέξεων

Της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

«Το Έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. Που δε συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες στα ερείπιά του». 
Χαλίλ Γκιπράν 1923

Προλαβαίνουμε; Το αίμα είναι ακόμα ζεστό. Ο ασθενής αγωνίζεται να κρατηθεί στη ζωή παίρνοντας βαθιές ανάσες από συνέχεια. Προλαβαίνουμε αλήθεια να ανακόψουμε την πορεία του πένθους; Έχουμε χρόνο και τόλμη για τα μεγάλα και σταθερά βήματα; Έχουμε πίστη στον Άνθρωπο και ολιγοπιστία στο Απάνθρωπο; Ποιους Θεούς ακόμα προσκυνάμε; Σε ποιους βωμούς στήνουμε κάθε μέρα τα χρυσόμαλλα κριάρια των αξιών και ιδανικών μας;

Η σιωπή μας έχει τρυπώσει εδώ και καιρό στη σκέψη μας, έχει αλώσει την ψυχή μας, έχει αποκοιμίσει τη θέλησή μας. Γεγονός! Οι φωνές του πόνου, του θυμού, της αγανάκτησης , κείτονται με μαργωμένα τα φτερά τους μέσα μας. Κι αυτή είναι μια πρώιμη κηδεία της ζωής μας. Χωρίς πομπή, χωρίς ιεροτελεστία. Με κουρασμένες μόνο, ξέπνοες ψαλμωδίες να αποχαιρετούν τον κόσμο που χάσαμε. Την ομορφιά που αλλοιώσαμε. Τον Παράδεισο που εκτελέσαμε. Προλαβαίνουμε; Βαθιά στα ορυχεία μιας καλά κρυμμένης αισιοδοξίας ίσως ανακαλύψουμε τα ελάχιστα εκείνα ψήγματα που απαιτούνται για την επαναφορά μας στη σκηνή της ύπαρξής μας.

Ζητάμε τα αυτονόητα. Αξιοπρεπή διαβίωση και θέαση στο μέλλον. Όχι με μεγεθυντικούς φακούς αλλά με βλέμμα στέρεο και καθάριο, σχεδόν παιδικό. Ας πάρουμε τ΄αδράχτι για να υφάνουμε απ΄την αρχή τα κιλίμια που θα βαδίσουν τα όνειρά μας. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς ακροβατισμούς, χωρίς παραπλανητικά συνθήματα και κομματικές κορώνες. Ένας κουρασμένος λαός δεν αποζητά φωνασκίες και παραποίηση της αλήθειας. Ζητά την ουσία των πράξεων και την επανατοποθέτηση των ιδανικών. Μπορούμε επιτέλους να έχουμε μια ταυτότητα που θα αναγράφει την ποιότητά μας και όχι την ποσότητα των διασυνδέσεών μας; Μπορούμε στις συναναστροφές μας να χαϊδολογούμε το πνεύμα και όχι την ύλη που μας περιβάλλει; Μπορούμε στα κοσμηματοπωλεία τoυ λόγου να αγοράζουμε διαμάντια προσωπικότητας και όχι λίθους που εκτοξεύονται εναντίον του ανυποψίαστου περίγυρου; Μπορούμε να γίνουμε μια γροθιά, μια δύναμη, αποτρέποντας τα ερείπια της διχόνοιας; Μπορούμε γενικώς να εγκαθιδρύσουμε μια νέα κουλτούρα, ένα νέο ήθος, μια νέα προσέγγιση της αξίας της ζωής;

Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει από μόνος του τον κόσμο. Μπορεί όμως να ξεκινήσει αλλάζοντας τον εαυτό του. Καινούρια χρονιά, καινούριοι στόχοι. Επειδή υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν κρυφά στα σκουπίδια για φαγητό. Επειδή υπάρχουν νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Επειδή κάποια παιδιά περιμένουν στην ουρά για συσσίτιο. Επειδή κάποια αθώα μάτια κοιτάζουν με ερωτηματικά την εξαθλίωση. 

Κι επειδή ευτυχώς υπάρχουν ακόμα συνειδήσεις που δεν βολεύονται με τις Ερινύες. Που θέλουν να γέρνουν σε κάτασπρο προσκέφαλο τα βράδια και να προσκαλούνε ροδαλά όνειρα χωρίς εφιάλτες και φαντάσματα. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αν δεν αλλάξει πρώτα τη ματιά του σ΄αυτόν. Καινούρια χρονιά, καινούριοι στόχοι; 
Καλή αρχή!
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου