Η φίλη μου Εβελίνα

Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα μου λέει η Εβελίνα μας!! Σε αυτόν τον χώρο θα υπάρχουν απόψεις, σχόλια, σκέψεις για οτιδήποτε παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον για μένα... Αυτή η σελίδα δεν διεκδικεί κανενός είδους έπαινο ή βραβείο... Ο σκοπός της είναι η επικοινωνία με φίλους που θα θεωρούσαν χρήσιμο να αφήσουν σ’ αυτήν τη δική τους άποψη ή το δικό τους σχόλιο, έτσι, ώστε, να λειτουργήσει αυτός ο νέος τρόπος επικοινωνίας... Εβελίνα

Και συνεχίζει: Προς το παρόν Ζωγραφίζω τον Κόσμο με Xρώματα, Mουσικές και Eικόνες. Ξεχνώντας την Καθημερινότητα που μας Καταπίνει, Ψάχνοντας για Αλήθειες και για Στόχους, Προσπαθώντας να Ζήσω τις Στιγμές μου... και όχι Μόνο !!! Μ' αρέσει να Διαβάζω την Πρόθεση, να Μελετώ την Αντίθεση, να Απολαμβάνω τη Διάθεση, να Μαθαίνω τη Ζωή και να Δοκιμάζομαι Καθημερινά !!! Προτιμώ να κοιτώ τους Φίλους μου στα Μάτια και τους Αφήνω να κοιτούν Βαθειά στην Ψυχή μου… Προσπαθώ, Πάντα Xαμογελώντας, να κάνω Oμορφότερο τον Kόσμο, τον οποίο θα Παραδώσω στα Παιδιά μου!!

Την αγαπητή φίλη Εβελίνα τη γνώρισα μέσα από τα καλογραμμένα κείμενά της, τις ωραίες ταξιδιωτικές της φωτογραφίες, γενικά το όμορφο και φιλόξενο ‘μπλογκο-σπιτικό’ της. Καθώς επίσης και από τα κατά καιρούς διάφορα σχόλια της. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ενδυναμώθηκε μια φιλική σχέση και αμοιβαία εκτίμηση.

Η Εβελίνα είναι άνθρωπος με όραμα. Θέλει να παραδώσει έναν κόσμο ομορφότερο στα παιδιά της. Ψάχνει για αλήθειες, άρα δεν είναι δογματική, ούτε μονοσήμαντα τοποθετημένη σε ιδέες. Διαβάζει πολύ, γι’ αυτό και καλλιεργεί συνέχεια τον εαυτό της και διαμορφώνει ασταμάτητα τον χαρακτήρα της.

Μελετά την αντίθεση. Δέχεται τη διαφορετικότητα και ανέχεται το μη συμβατικό. Καταλαβαίνει και αποδέχεται τις καινοτόμες ιδέες. Το μπλογκ τόσο σε εμφάνιση όσο και σε περιεχόμενο, κάθε άλλο από συμβατικό είναι. Μαθαίνει από τα λάθη της. Είναι επιδεκτική στην κριτική και θετική στην αυτοκριτική. Είναι χαμηλών τόνων, γεμάτη ουσία, αρχές και ιδεώδη.

Είναι φιλότιμη και συναισθηματική, έστω κι αν παρουσιάζεται με κάποιο είδος τσαμπουκά! Σπάνιος χαρακτήρας με αρετές και χαρίσματα και πάνω απ’ όλα με αλτρουιστικά αισθήματα. Δεν θα μπορούσε να κρατήσει όλους εμάς τους φίλους της, έξω από τη μεγάλη της καρδιά.

Εβελίνα μου σ’ ευχαριστώ πολύ που μαθαίνω από σένα χρήσιμα πράγματα και με κάνεις να νιώθω δικός σου άνθρωπος και φίλος.
Φοίβος Νικολαΐδης

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.

Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμενα το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά(υποβρύχιο, μήλο-καραμέλα) και πίναμε αναψυκτικά(γκαζόζα), αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι ή με το μαρτύριο του χτενιού.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε κουρκούταβλους και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.

Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P lol Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Εβελίνα

Καβάλα... η πόλη μου

Η Καβάλα, έχει το μοναδικό πλεονέκτημα να συνδυάζει το παρελθόν και το μέλλον με τόση τέχνη, που δίνει την εντύπωση πως ο χρόνος έχει σταματήσει. Παλιά πόλη, Ιμαρέτ, νεοκλασικά αριστουργηματικά κτίρια, υπέροχες βελούδινες παραλίες, καταγάλανος ουρανός, Φάρος. Όλα τοποθετημένα αμφιθεατρικά συνθέτουν μια πολύχρωμη μαγευτική εικόνα που από όποια πλευρά και αν την κοιτάξετε θα μένετε έκπληκτοι απο την ομορφιά της. Σε απόσταση 17χιλ. από την Καβάλα, βρίσκεται η αρχαία πόλη των Φιλίππων. Η πρώτη επαφή με τον χώρο έγινε το 1861 και ολοκληρώθηκε το 1956 από Έλληνες αρχαιολόγους. Σημαντικά ευρήματα είναι η Εγνατία οδός, τα ερείπια της Ρωμαϊκής Αγοράς, η «φυλακή» του Απόστολου Παύλου, καθώς και το αρχαίο θέατρο το οποίο διαθέτει κυκλική ορχήστρα και παρόδους ισοδομικά χτισμένες.
Στην περιοχή πραγματοποιείται μία από τις πιο σημαντικές πολιτιστικές εκδηλώσεις της Ελλάδος, το φεστιβάλ αρχαίου δράματος «Φιλίππων-Θάσου». Διοργανώνεται κάθε χρόνο από το 1957, στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων (4ος αιώνας π.χ.) και διαρκεί 3 μήνες (αρχές Ιουλίου-αρχές Σεπτεμβρίου). Περιλαμβάνει θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, κλασσικό χορό και συναυλίες μεγάλων καλλιτεχνών.
Εβελίνα