Καρδιά σε στοίχημα

Γράφει η
Ναταλία Ιωαννίδου
Από Λευκωσία

Καρδιά σε στοίχημα

Συγγραφέας: Στέλλα Μούρεττου
Ιούνιος 2009

.
Σύντομη περιγραφή
Μια παρέα φοιτητριών στην Αθήνα επιδίδονται στις νεανικές τρέλες απολαμβάνοντας τη φοιτητική ζωή.Ο ζεν πρεμιέ της σχολής της Κατερίνας, ο Μάρκος, απ’ αυτούς που μια κοπέλα τρελαίνεται να έχει στο πλευρό της, αλλά κι απ’ αυτούς που δεν τολμάς να τους μιλήσεις, την πλησιάζει. Βρε, μήπως ομόρφυνα κι άλλο; διερωτήθηκε η Κατερίνα. Μήπως, πάλι, έκανε κάποιο λάθος; Κι όμως! Ο γόης της σχολής εκείνην έβαλε τώρα για στόχο του. Για τον Μάρκο το θέμα ήταν απλό. Αν την κατάφερνε, θα κέρδιζε ένα στοίχημα…Μια συναρπαστική ιστορία αγάπης με συγκρούσεις, περιπέτειες, ρομάντζο και απρόοπτα….

Ø Η ζωή είναι ωραία για να αγχωνόμαστε τόσο πολύ. Πρέπει να είμαστε πιο χαλαροί για να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή, είτε είναι θέμα δουλειάς είτε διασκέδασης. Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, λέει μια κουβέντα και είναι πολύ σωστή. Πρέπει να δίνουμε ευκαιρία στον εαυτό μας να χαλαρώνει, για να μπορεί να απολαμβάνει πράγματα και καταστάσεις. Διαφορετικά όλοι θα αρρωσταίνουμε.

Ø Πόσες σκοτούρες πια, το μυαλό της δεν χωρούσε άλλα. Πνιγόταν και δεν ήταν η πρώτη φορά που το πάθαινε. Όταν συνέβαινε αυτό έπαιρνε το λεωφορείο και πήγαινε στο Μοναστηράκι για περίπατο. Όσες σκοτούρες κι αν είχαν οι μικροπωλητές, ποτέ δεν το έδειχναν. Κι αυτό της άρεσε. Η ίδια πνιγόταν τόσο πολύ που οτιδήποτε την προβλημάτιζε, διαγραφόταν αμέσως πάνω στο πρόσωπό της.

Ø Ο πόνος της Κατερίνας ήταν βαρύς, μετά και την τελευταία περιπέτεια. Κι ευτυχώς αποφάσισε από μόνη της να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της και να προχωρήσει. Αυτή είναι η ζωή με τις καλές και τις ανάποδές της. Χωρίς αυτά δεν θα γινόμασταν δυνατοί για να προχωρήσουμε παρακάτω.

Ø Ο Λεωνίδας είχε όλα τα χαρακτηριστικά του μειλίχιου ανθρώπου, του ήρεμου και πράου, σαν να μην τον ενοχλούσε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή. Έβλεπε την ουσία των πραγμάτων, χωρίς να ενδίδει στις λεπτομέρειες και χαιρόταν την κάθε στιγμή χωριστά. Η Κατερίνα τον κέρδισε αμέσως, με την απλότητα και το χιούμορ της, την καλοσύνη και την ειλικρίνειά της.

Ø Η Κατερίνα τον κοίταξε αμήχανα. Ψέματα δεν μπορούσε να πει. Την πρόδιδαν τα μάτια της. Εξάλλου, αυτό που ένιωθε ήταν πολύ δυνατό για το αφήσει να περάσει απαρατήρητο. Αποφάσισε επιτέλους, να μιλήσει... «Μάρκο, νιώθω κάτι για σένα, το οποίο δεν μπορώ να περιγράψω. Είναι όμως, δυνατό και αληθινό. Γι’ αυτό ένιωσα τόσο πληγωμένη.

Ø Έφυγα από το σπίτι, γιατί ζούσα μιαν ανυπόφορη κατάσταση. Δεν μου μιλούσαν, με αγνοούσαν παντελώς. Ήμουν στα 18 μου κι όμως, ήθελα κι εγώ την αγάπη και συμπαράστασή τους. Όταν η μνήμη μου άρχισε να επανέρχεται τα βράδια, ξυπνούσα με εφιάλτες, αλλά κανείς δεν μου έδινε σημασία, εκτός από την γιαγιά και τον παππού μου.

Ø Σοφία μου, είσαι πολύ έξυπνη, αυτό να το θυμάσαι πάντα κι όλα θα πάνε καλά στη ζωή σου. Ποτέ μην ακούς κάποιον που απλώς θέλει να σε πληγώνει, ακόμα κι αν αυτό το άτομο είναι η μητέρα σου.

Ø Η γιαγιά τον μεγάλωσε, έζησε μαζί της όλα τα καλά και κακά κι ειδικά το χαμό του παππού. Εξάλλου, δεν είχε πολλά χρόνια ζωής ακόμα. Είχε αρχίσει να αρρωσταίνει ολοένα και περισσότερο, από το μαράζι της πιο πολύ. Φαινόταν ότι δεν ήθελε να ζήσει άλλο μακριά από τον αγαπημένο της σύζυγο. Πέρασαν τόσα πολλά μαζί, που δεν αποδέχτηκε το θάνατό του. Το μαράζι της έτρωγε τα σωθικά. Πολλές φορές καθόταν κοντά στο παράθυρο και διηγείτο στον Μάρκο, ο οποίος καθόταν στα πόδια της , ιστορίες παλιές από την πρώτη γνωριμία της με τον παππού. Τα μάτια γέμιζαν δάκρυα κάθε φορά. Τον θυμόταν πάντα με αγάπη και λατρεία. Ήταν όλη της η ζωή. Και τώρα της έλειπε αφάνταστα.

Ναταλία Ιωαννίδου