Το νερό νεράκι..

Του Μιχάλη Κονταράτου

Ζω εδώ και πέντε χρόνια στην Κύπρο και οφείλω να ομολογήσω ότι η εδώ αντιμετώπιση της διανομής νερού από τεχνικής απόψεως είναι, επιεικώς, για τα πανηγύρια ! Τεχνικά τουλάχιστον μερικές δεκαετίες πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη! Η Ευρώπη όμως έχει νερό. Πολύ νερό! Συνεχώς όμως επενδύουν σε νέες τεχνολογίες, νέα υλικά και νέα συστήματα με βασικό κριτήριο την οικονομία, την καλύτερη απόδοση και, βασικότερο, την μείωση των απωλειών του δικτύου.

Εδώ τι κάνουμε; Χρησιμοποιούμε σωλήνες PVC για την διανομή του νερού που είναι γνωστό ότι σπάνε σχετικά εύκολα. Η λύση σ’ αυτό το πρόβλημα εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες ακόμα και στην Ελλάδα και δεν είναι άλλη από την χρίση σωλήνων ΡΕ (Polyethylene). Δεν είναι δα και καμιά τεχνολογία ΝΑSA. Μιλάμε για εύκαμπτους σωλήνες, υψηλής πίεσης, που δεν σπάνε! Αυτό πια είναι γνωστό και σε πρωτοετείς φοιτητές μηχανικούς, πόσο μάλλον στους “ειδήμονες” της ΤΑΥ και των διαφόρων Υδατοπρομηθειών!

Μήπως όμως θίγω συμφέροντα και προμηθευτές; Δεν ξέρω! Εσείς τι λέτε; Μην ξεχνάτε ότι είμαι Καλαμαράς. Εμείς οι Καλαμαράδες είμαστε τέρατα μορφώσεως! Όλοι μας , μετά το όνομά μας, έχουμε ή B.Sc. ή M.Sc. (βρωμάμε από σκάνδαλα ή μυριζόμαστε τα σκάνδαλα) Άρα καταλαβαινόμαστε…

Λέγοντας λοιπόν για σκάνδαλα, για να δούμε και λίγο το φιάσκο της μεταφοράς νερού από την Ελλάδα και την όλη ιστορία της Ocean Tankers, τις συμβάσεις, τα διάφορα bonus και τα Demurrage που σίγουρα οι πλοιοκτήτες θα χρεώσουν τους ναυλωτές (δηλαδή εμάς!). Είμαι σίγουρος ότι τότε θα πρέπει, όλοι μαζί, ή να θυμώσουμε (και πολύ μάλιστα) ή να βάλουμε τα κλάματα ή ν’ αρχίσουμε τα μπινελίκια και να πάρουμε με τις πέτρες όλους ανεξαιρέτως τους αρμοδίους! Τι είπατε; Δεν ντρέπομαι; Δεν σκέφτομαι την Ομόνοια; Όχι, ρε γ...το! Συγνώμη! Μιλτιάδη συχώρα με!

Για να σοβαρευτούμε λιγάκι , αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην Ελλάδα έχουν τοποθετηθεί πολλοί υποβρύχιοι αγωγοί ΡΕ οι οποίοι λειτουργούν μια χαρά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της Λεμεσού για 250 μέτρα υποβρυχίου αγωγού, αρκούσε ένας αγωγός ΡΕ διαμέτρου 315mm, που να καταλήγει σε μια καλά αγκυροβολημένη πλατφόρμα, όπου θα πρόσδεναν τα tankers για να ξεφορτώσουν.

Υπολογίζοντας την απόσταση, την διάμετρο του αγωγού και την παροχή σε μ3, η πτώση της πιέσεως θα ήταν της τάξεως του 6% περίπου. Ήτοι από 10 ατμόσφαιρες θα έπεφτε στης 9 με 9.4. Σιγά τ’ αυγά !

Βέβαια, σε ένα σοβαρό κράτος, σ’ ένα κράτος που σέβεται την ιστορία του και δεν ανέχεται να γίνεται παγκοσμίως ανέκδοτο, όλα αυτά, έπρεπε να ήταν έτοιμα, λειτουργικά και δοκιμασμένα τουλάχιστον ένα μήνα πριν την φόρτωση του πρώτου πλοίου!

Εγώ, όμως, δεν ανησυχώ! Το είπε ο κ. Νικόδημος Νικοδήμου (ΤΑΥ): “όταν ολοκληρωθεί το όλο εγχείρημα θα αποδοθούν ευθύνες, αν υπάρχουν”. Κοινώς: Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο !
Πάμε στοίχημα ότι ούτε ευθύνες θα αποδοθούν ούτε κανενός το αυτί θα τραβηχτεί! Η Ομόνοια ναν’ καλά! Όσο για όλους εμάς τους ιθαγενείς, θα συνεχίσουμε να λουζόμαστε με Perrier και σίγουρα ο κ. Πολυνείκης μας, η υπουργάρα αυτή, θα μας πει ότι είναι ένα κι ένα για την πιτυρίδα! Παλιοαχάριστοι ! Γκρινιάρηδες !

Μιχάλης Κονταράτος